They all think you're a little crazy

Na de vigil was het lichaam van Sabrefur weggebracht. Amberstorm had hen niet meer nagekeken; ze was meteen de warriorden ingelopen, haar passen snel alsof ze vluchtte van de open plek. En ergens was dat ook exact wat ze deed. Ze wou haar clangenoten niet onder ogen komen. Rond zonhoog werd de slanke kattin weer wakker; en het eerste wat ze deed was naar de leaderden lopen. De poes stak haar kopje naar binnen en liet haar groene blik rondglijden tot ze vielen op het grotere lichaam van hun leider. Met zachte passen kwam ze naar binnen, haar houding niet meteen aanvallend maar eerder alsof Stallionstar zich serieus moest verantwoorden. En dat moest hij ook - want Amberstorm had véél vragen.

+Stallionstar

Ze volgde de leader met haar stormachtige groene blik toen hij opstond en zich voor haar neerzette. Zelf ging ze echter niet zitten; daarvoor was ze te onrustig. Haar staart zwaaide lichtjes heen en weer. Stallionstar was zo kalm, alsof hij niet net haar hele leven in de war gestuurd had. Niet dat ze hem ondankbaar was, of dat ze de rang niet aan zou nemen - ze wist van zichzelf dat ze hard zou werken om Windclan te verbeteren, net zoals Sabrefur dat gedaan had. Maar wist hij dat, of had hij slechts de eerste naam genoemd die in hem opkwam toen hij geforceerd werd om bijna meteen te kiezen?

"Waarom ik?", vroeg de jonge kattin enkel. Haar groene ogen boorden in de zijne; ze was niet bang, niet verlegen; maar de zelfzekerheid die ze zo vaak vertoonde ontbrak. Er waren zo veel katten die het verdienden deputy te zijn; dus waarom was net zij gekozen? Dat was wat aan haar vrat, wat haar op dit moment tegenhield om met volle goesting deze nieuwe rang op zich te nemen.

Stallionstar had, tot haar grote verbazing, meteen een antwoord klaar op haar vraag. En het klonk nog logisch ook. De koppigheid in Amberstorm wou niet zomaar accepteren, wou graag nog moeilijk doen - maar wat was het punt? De kattin begon te ijsberen, haar blik op de grond onder haar poten gericht in plaats van op zijn oh zo eerlijke en open blik die momenteel leek in te willen schatten uit wat voor hout ze gesneden was. Toen hij echter vroeg of ze de taak accepteerde, of ze de rang zou aannemen, stond ze plotsklaps stil. Haar groene blik richtte zich weer op de zijne, een uitdrukking die bijna ongelovig was op haar snuitje - alsof dat ooit onder vraag stond. Alsof ze ooit nee zou zeggen tegen een kans als dit, een eer van deze omvang. "Natuurlijk.", antwoordde ze dan ook simpelweg, haar stem krachtig met diezelfde koppigheid die haar soms zo puberaal maakte. "Ik zal Windclan niet teleurstellen." De onuitgesproken woorden zeiden net zo veel als de woorden die ze wel zei. Ze zou handelen naar wat het beste was voor Windclan - niet per se naar wat Stallionstar het beste vond. Ze was geen slaafje en als hij dacht van wel dan zou hij binnenkort nogal schrikken.

Stallionstar viel daarna meteen met de deur in huis. Er moest orde op zaken gebracht worden - Amberstorm was het enorm met hem eens, maar ineens viel de werkdruk op haar schouders. Ze had altijd wel haar mening gehad over hoe het zou moeten lopen, natuurlijk, maar het was heel wat anders om het ineens te moeten plannen. De slanke kattin knipperde verbaasd even met haar groene ogen, een beetje geschokt door de snelle omwisseling van de leider naar het dagelijkse leven. Zonder meer liet hij haar achter in zijn den, na slechts een korte succeswens en de vermelding dat ze het moest laten weten als hij nodig was in een patrol. Even bleef de kersverse deputy staan, haar mond openend en sluitend een beetje zoals een vis op het droge, alvorens ze zichzelf bijeen raakte. Amberstorm klemde haar kaken op elkaar en liep met bruuske stappen de leiderden uit. Haar hoofd was al volop aan het malen en het tollen om de patrouilles te organiseren. Het was meer werk dan het leek, zo zou al snel blijken.

-Topic uit!