Clan before Family

Het was pas net dat zijn moeder deputy was geworden, niet lang nadat ze terug gekeerd waren van de reis uit de bergen met Hazelpaw. Hij was nog steeds boos op haar en de woorden die hij die dag naar haar toe geschreeuwd had, had hij nooit sorry voor gezegd. Hij voelde zich er ook niet schuldig om. Niet alleen dat, zijn moeder deed toch alsof het niets was en had ook niet echt meer met hem gesproken. Ze was 'druk' nu. Hij klemde zijn kaken op elkaar, moest hij nou echt de volwassene spelen? Terwijl hij nog een apprentice was? Het was eigenlijk niet eerlijk hoe erg dit was. Hij had haar nog niet gefeliciteerd met haar rang, puur omdat ze altijd druk leek te zijn en op de dag van aanwijzing hij met andere dingen bezig was dan naar zijn moeder te gaan en haar te feliciteren. Het was een periode van rouw geweest en hij wilde zijn andere clangenoten bij staan. Want hij dacht dat hij toch nog wel de kans zou krijgen, wat dus niet gebeurde. Maar nu had hij haar in het vizier, alleen, in het territorium. Hij slikte even de brok in zijn keel weg, waarna hij naar haar toe begon te lopen. "Amberstorm," begroette hij haar netjes zoals hij bij enig andere warrior zou doen. Altijd netjes blijven, niet onbeleefd doen en al helemaal niet nu ze ook nog eens zijn Deputy was. "Gefeliciteerd met je rang." vervolgde hij rustig. Het was geen mama, hoe hij haar vroeger voor het gevecht altijd had genoemd, het was Amberstorm. Niets meer, niets minder.

Hij zou er niet om liegen, hij vond dit verschrikkelijk lastig. Hij wilde niet zo apart doen met zijn moeder. Hij had hier nooit om gevraagd. En dat hij nu ook degene moest zijn die verantwoordelijk was gaf voor hem alleen maar aan dat hij niet snapte waarom zijn moeder deputy was geworden. Maar Stallionstar had iets in haar gezien wat hij misschien nog niet zag. Goed, hij zag wel veel. Zijn moeder was loyaal aan de clan, misschien nog wel meer dan andere dingen. Nee, correctie, hij wist zeker dat zijn moeder loyaal was aan de clan en warrior code. Meer dan dat ze aan haar familie was, dat was duidelijk. "Dankjewel." klonk er koel en beleefd van haar af. Het was geen gesprek tussen twee familieleden. Zo zou het tenminste niet gezien kunnen worden. Een gesprek tussen hem en Hazelpaw was veel warmer. Bijna ieder gesprek die hij met zijn clangenoten had was warmer dan dat hij nu had met zijn eigen moeder. "Je moet een keer tijd spenderen met Hazelpaw." sprak hij, meteen naar het punt komende wat hij belangrijk vond. Zijn moeder moest meer tijd spenderen met zijn zusje, hem maakte het toch niet uit. "Dat zou ze heel erg fijn vinden." Ze had het immers ook al tegen hem gezegd voordat ze naar de bergen was gegaan. Ze dacht dat Amberstorm niet van hen hield en dat ze haar alleen maar lastig vielen. "Ga een keer met haar jagen ofzo. Spreek een keer met haar allerminst." sprak hij terwijl hij lichtjes met zijn staart sloeg. Hij wilde voorkomen dat Hazel misschien weer zou gaan vertrekken, want hij wist niet zeker of hij dat nog voor een tweede keer aan zou kunnen.

Hij wist niet hoe hij het anders moest gaan verwoorden. Een simpel gesprek leek niet eens te gaan tussen hen. Zijn moeder vroeg niet eens aan hem hoe het met hem ging. Normaal zag hij toch wel dat dit vaak gebeurde tussen katten die close waren. Hier leek het gesprek te stoppen na de bedankt. Maar daar wilde hij het niet laten stoppen en hij wilde dat zijn moeder meer tijd in Hazelpaw zou stoppen. Want hij wilde haar niet nog een keer gaan kwijtraken, daar waren ze al te ver voor gegaan een keer. Hazelpaw verdiende alle liefde van Amberstorm te krijgen. "Ik zou haar toch gewoon opnieuw wegjagen. Het is beter zo." klonk er van haar af, waarop hij even versteende. Meende ze dat? Na alles waar ze doorheen waren gegaan? Hij moest moeite doen om niet meteen boos te worden op zijn moeder. Ondanks dat hij dat wilde zijn wilde hij ook de volwassene hier zijn. "Gedraag je niet als een tiener." beet hij haar toe, zijn blauwe ogen strak gericht op zijn moeder, terwijl hij een keer met zijn staart sloeg. "Je bent haar moeder. Je kan haar niet laten stikken en je verschuilen achter je taken als deputy." vervolgde hij terwijl hij zijn borst weer wat uitpufte. Want hij zou weer niet naar beneden stappen, net zoals dat hij dat niet deed toen hij in het kamp naar haar had staan schreeuwen. "Ik had niet naar je moeten schreeuwen die dag in het kamp, daar verontschuldig ik me ook voor. Maar kom op. Pak jezelf samen, je bent al een kind verloren." sprak hij, waarna hij zijn kaken even op elkaar drukte. Kalm blijven, kalm blijven. Hij zou niet nog een keer naar haar gaan schreeuwen. Hij zou dit een kalme discussie laten zijn. "Verlies Hazel ook niet. Ze houdt van je." sprak hij tegen haar, zijn blauwe ogen nog steeds strak op haar gericht. Hij was niet bang voor zijn moeder. Niet bang voor de deputy van WindClan. "Ze houdt van je, verlies dat niet. Je kan wel iedere keer zo stoer doen alsof het je allemaal niet boeit, maar als je later terug kijkt heb je spijt als je dit niet doet." sprak hij vervolgens. Dat betekende niet dat hij haar zou vergeven, maar als ze Hazel nog meer pijn zou doen kon hij dat niet door zijn poten laten glippen.

Hij merkte dat zijn moeder wel een probleem had met wat hij aan het vertellen was. Hij zag het in haar houding, in haar ogen. Hij was er zeker van dat de poes er niet blij mee was met hoe hij zich gedroeg. Dat hield hem echter niet tegen, want dit ging over zijn zusje, over zijn familie en daar moest hij voor op staan. Dat was voor hem meer dan duidelijk. Hij moest ervoor zorgen dat ze nooit meer het idee in haar kopje kreeg om de clan te verlaten, voor niemand niet. En daarbij was het ook tijd dat Amberstorm eindelijk haar taak op zich zou gaan nemen. Niet de taak van deputy, nee, ook niet de taak van warrior. De taak van moeder. Ze had altijd een muur tussen hen gezet en Falcon was er helemaal klaar mee. Hij was er klaar mee dat hij iedere keer zoveel moeite moest doen om uberhaupt met zijn biologische moeder te praten, terwijl ze zes manen samen in de nursery hadden gezeten. Nog was het niet genoeg voor Amberstorm om een band te ontwikkelen met haar kittens. Hij kon het gewoon niet begrijpen, waarom deed ze nou niks met hen? Hij was ook wel heel erg cru geweest door te zeggen dat het haar schuld was geweest dat Hazel de clan had verlaten maar hij was zwaar emotioneel geweest. Maar dan nog, het was wel deels Amber haar schuld daar was hij van overtuigd. Ze gaf hem dan ook geen redenen dat het niet zo was, dat hielp ook niet. Het enige wat ze deed was ze alleen maar verder weg duwen. En dat kon hij niet hebben, echt niet. "De wereld is niet altijd zo simpel, Falconpaw. Moet jij niet aan het trainen zijn?" klonk er echter van zijn moeder af, waardoor hij even diep fronste. Waarom? Iedere keer duwde ze hen maar weg. Alsof ze niet haar verantwoordelijkheid was. Weer afduwen op regels en niet op de banden die ze hadden. Hij snapte het gewoon niet meer. Hij wist wel dat ze niet van zijn vader had gehouden, dat hoefde ze hem niet eens te vertellen. Want als ze van zijn vader had gehouden had ze op z'n minst nog een goede band met haar kittens moeten hebben, want dat was dan nog speciaal voor haar geweest. Zelfs als het betekende dat het pijn deed om haar kittens met zijn vader te zien. "Stop met het verschuilen achter je rang en je warrior taken!" sprak hij ontdaan tegen haar. Hij kon er niet meer tegen, tegen die muur waar hij maar zo hard tegen aan probeerde te beuken om er doorheen te komen. "Het enige wat wij van je vragen is dat je eerlijk met ons bent!" vervolgde hij terwijl hij zijn moeder met grote blauwe ogen aan keek. Hij wilde gewoon één keer horen dat zijn moeder trots op hem was. Dat ze trots was op de kater die hij aan het worden was. Dat ze van hem en Hazel hield en dat ze uit alle man en macht probeerde om hen bij haar te houden, want ze waren familie. Maar dat was niet zo, want Amberstorm was altijd de Clan op de eerste plaats. De warrior code op de eerste plaats en dat deed pijn, zelfs als hij dat niet zou willen toegeven. "Zie je dan niet wat we proberen te doen? We proberen door die muur heen te komen die je hebt opgezet!" sprak hij terwijl hij zijn snorharen voelde trillen. Ze kon niet boos op hem worden door dit alles. Hoe durfde ze boos te worden op hem? Hij probeerde alleen maar een goede band met haar op te bouwen en zelfs dat leek niet te werken. Wat hij ook deed. Goed zijn best doen, naar haar schreeuwen, ruzie maken, huilen, proberen met haar te praten, alles werkte niet. Iedere keer hield ze afstand. Het was nutteloos, dat kon hij ook wel zien. Hij probeerde het wel maar iedere keer lukte het hem niet. Het enige wat hij steeds kreeg was woede, iedere keer moest ze beter weten. Ze was streng en dat maakte hem niet eens uit, hij wilde gewoon dat ze een keer naar hem en Hazel keek in plaats van naar hoe ze het allemaal deden. "Één keer, dat is alles wat we van je vragen. Één keer willen we gewoon een keer dat je die muur weg doet. Dat je een keer met ons praat, iets met ons doet dat je tenminste laat zien dat je om ons geeft!" sprak hij luid. Hij wilde niet huilen, hij wilde juist laten zien dat hij volwassen was en dat hij dit kon oplossen. Want wie weet was dat juist hetgene wat Amberstorm nodig had om te zien dat ook hij terwijl hij boos op haar was geweest gewoon een beetje liefde wilde van zijn moeder. Al was het maar een beetje. "Altijd geloofde ik dat je om ons gaf, dat er iets in je was die van ons hield. Maar ik begin er steeds minder in te geloven. Waarom kan je het niet gewoon laten zien! Of het aan ons laten weten!" sprak hij met iets meer boosheid, maar er was ook een randje verdriet in zijn stem. Hij kon het niet helpen, echt niet. Hij klonk echt niet meer zo volwassen zoals hij eerst deed maar hij was dan ook nog niet volwassen. Hij was nog een apprentice, jong en hij zou moeten genieten van het leven dat hij op dit moment had. Maar dat kon hij niet, want hij was degene die alles moest oplossen. Geen wonder dat hij vaak bij de kittens zat in de nursery, want daar voelde hij de liefde die hij zelf nooit had gekregen. De puurheid van de kittens hielp hem om de volgende dag weer uit zijn nest te komen. Stallionstar hielp hem ook veel, die sprak ook al dat zijn moeder hem niet zou haten maar hij kon het niet helpen, net zoals Hazelpaw, dat er een waarheid in zijn woorden zat. Dat zijn moeder niet van hem hield. "Ik wil dat mijn moeder een keer naar me kijkt als haar zoon in plaats van een apprentice van WindClan!" riep hij boos en verdrietig tegelijkertijd terwijl hij zijn blauwe ogen stevig dichtkneep om tranen niet te laten gaan.

Het zat in de familie en dat was wel duidelijk ook als je zowel Amber als hem zag. Het waren net twee rammen die met hun hoorns tegen elkaar aan kwamen, het botste, het ging niet. Beiden waren te koppig om weg te stappen, wat betekende dat er alleen maar meer pijn kon komen. Het was een gevecht en geen van beide gaf op, gaf toe aan de ander. Koppig, eigenwijs, ze gaven niet op. Het konden hele goede karaktertrekken zijn, maar als je twee van die katten samen zette, wist je dat het oorlog kon worden. En op dit moment speelde er oorlog, tussen twee familieleden. Ze leken meer op elkaar dan dat ze ooit wilden toegeven, hij zou het ook niet kunnen toegeven op dit moment. Op dit moment wilde hij het verre van toegeven, want het voelde verkeerd, erover nadenken was al verkeerd. Want over het algemeen leek ze niet eens op zijn moeder, qua uiterlijk vooral niet. Schijnbaar had hij ook niet veel op zijn vader geleken, maar qua karakter werd hij er soms wel mee vergeleken. In dat opzicht was hij misschien wel de meest ideale mix van de twee. Het koppige van zijn moeder, het eigenwijze waardoor hij op dit moment oog in oog stond met zijn moeder, en het familiale, lieve gedeelte van zijn vader. Niet dat zijn moeder hem dat ooit zou vertellen, want ze vertelde hem toch al vrijwel niets. Maar hij wist het toch wel, dat ze hem niet wilde hebben dus had hij hetzelfde tegen haar terug gezegd. Dat ze zijn moeder niet meer was. Niet eens gezegd, dat had hij naar haar geschreeuwd voor de ogen van iedereen in het kamp en beschaamd was hij er niet om. Spijt? Dat had hij misschien wel. Hij had toen volledig de controle verloren over zijn emoties en had zich mee laten slepen. Hij had niet goed nagedacht over alles wat hij had gezegd en nu? Nu had hij daar consequenties van. Maar hij wilde niet dat Hazelpaw daaronder leidde, dat mocht niet. Hazel had niks verkeerd gedaan, had niet naar haar geschreeuwd. Nee, ze had alles juist opgekropt en was tegen hem uitgevallen erover. Maar tegen hun moeder? Sprak ze geen woord tegen, geen enkel woord. Dus nee, Hazel verdiende de behandeling niet die ze nu kreeg van hun moeder. Hazel verdiende alles in de wereld en hij zou er alles aan doen om het haar te geven. Maar hij had zelf ook pijn, hij wilde zelf ook dat zijn moeder van hem hield. Hoe erg hij het ook ontkende, hoe erg hij zichzelf voorlegde dat de clan zijn familie was. Dat hij zijn moeder niet nodig had. En toch, toch ging het niet. Ook hij wilde gewoon de goedkeuring van zijn moeder, gewoon één glimps dat ze om hem gaf. Het hoefde niet eens persé te zijn dat ze direct tegen hem zei dat ze van hem hield. Hij wilde gewoon iets zien, een kiertje, een scheurtje in haar muur, waardoor hij kon zien dat de poes van hem hield. Dat het haar boeide als hij gewond zou zijn en niet teleurgesteld of iets in die trant. Dat ze meer voor hem voelde dan een clangenoot, een apprentice van WindClan. Want dat had hij niet. Ze was dan misschien wel meegegaan om Hazel te halen, maar het was waarschijnlijk niet meer geweest dan een plichtsgevoel en niet uit haar hart, zoals hij. Omdat voor hem, Hazelpaw alles was. Zijn zusje, één van zijn beste vriendinnen. Hij wist niet waarom Amberstorm hem weg duwde, waarom ze Hazel weg duwde. Hij hoefde ook niet alle antwoorden te krijgen, zolang hij maar iets kreeg. "Wat wil je dat ik zeg?" klonk er woest van zijn moeder af. Sommige katten zouden er misschien om inkrimpen, het temperament van zijn moeder kennende. Maar hij niet. Hij bleef recht staan, duidelijk dat hij ondanks alle emoties nog steeds niet bang voor haar was. Mocht dat maar duidelijk zijn, want hij wist dat zijn moeder hem niets zou aan doen. Dat ze hem niet zou gaan aanvallen. Schreeuwen, dat was misschien het uiterste wat ze zou doen naar hem, boos worden. Maar aanvallen? Dat zou niet gebeuren. Daar was ze te trots voor, te gericht op de warrior code. "Dat ik van je hou?" klonk er terwijl haar stem oversloeg. Zijn blauwe ogen keken hard naar de poes, het was niet iets om mee te spotten. Ze hoefde het nog niet te zeggen, maar hij wilde er wel naar toe werken, iets waar zij niet bereid toe leek te zijn. "Of wil je de waarheid, Falconpaw? Zal ik je eens zeggen hoe het zit?" klonk er terwijl ze een stap dichterbij zette, tot hun neuzen elkaar bijna aanraakte. Falcon zette geen stap terug maar keek zijn moeder gewoon strak aan met zijn natte blauwe ogen. Waarom kon ze het niet gewoon toegeven? Dat ze iets om hen gaf, zelfs als het niet zo leek te zijn. Dus misschien moest hij haar maar een beetje porren, hopende dat hij er misschien iets van waarheid uit kwam. "Dat je ons nooit wilde hebben?" sprak hij tegen haar terwijl de tranen overduidelijk in zijn ogen stonden maar hij ze niet liet gaan. Hij zou er alles aan doen om ze tegen te houden. Ook al was hij nog maar een jong jochie. "Dat je niet van ons houdt? Dat wij net zoals papa beter niet konden bestaan?" vroeg hij aan haar, zijn stem licht trillerig. Hij probeerde alles bij elkaar te houden, zijn emoties, zijn lichaam. Hij mocht geen dingen zeggen waar hij weer spijt van kreeg, maar hij moest wel uitten waar hij last van had. "Dat je spijt hebt? Dat je ons ooit op de wereld hebt gezet? Dat je liever wilde dat we misschien bij de tribe achter waren gebleven bij oma?" Hij had het nooit gedaan natuurlijk, daar hield hij teveel van de katten hier in de clan voor, maar oma leek hem wel een gevoelig punt voor zijn moeder, ze praatte er immers nooit over terwijl haar moeder in de tribe zat in de bergen, ver weg van haar en iedereen. "Want dan heb je pech. Wij zijn hier. Recht voor je neus. En je bent moeder geworden." sprak hij tegen haar, waarna hij zijn nagels even in de grond duwde voor afleiding, zodat hij op iets anders kon focussen. Zodat hij even de rust kreeg en niet hoefde na te denken over het feit dat hij op het punt van janken stond. "Je hebt kittens en je kan niet doen alsof die niet bestaan! Dat je met ze bezig bent tot ze de nursery uit zijn en dan denken nou! Mijn taak is gedaan! Doei!" sprak hij met misschien iets meer venijn dan hij bedoelde om te zeggen. Maar hij meende het wel. "Ik verwacht ook niet meteen alle 'ik hou van je's! Maar ik wil een keer een glimps zien dat ik een moeder heb die om me geeft in plaats puur uit plichtsgevoel voor de Clan en Warrior code op bepaalde momenten voor me zorgt! Voor Hazelpaw zorgt!" sprak hij ietwat boos tegen haar, maar de verdriet was ook duidelijk te horen in zijn stem. "De Clan is je familie, maar je geeft meer om alle andere katten in de Clan dan dat je ooit om mij en Hazelpaw gegeven hebt!"

Beide katten waren een gevaar voor elkaar, emotioneel gezien. Ze waren in elkaar weerspiegeld, waarin Falcon nog de liefde had in zijn kop en katten niet weg duwde, terwijl Amber dit wel had ontwikkeld. Als Amber niet ontwikkeld had, was hij misschien qua karakter wel het exacte kopie geweest van zijn moeder. Allebei hadden ze natte ogen gekregen, een ruzie waar geen einde aan leek te komen, want beide katten waren te koppig om toe te geven aan de ander. Zelfs als Brindleleaf, zijn oma, had gezegd dat ze soms een knuffel nodig had.. waarom kon ze dat dan niet gewoon toegeven? Want als ze dat toe gaf, kon ze haar alle liefde geven die ze nodig had. Maar tot nu toe was dat totaal niet het geval. Hij wist nu een deel van de problemen van zijn moeder. Haar eigen moeder, hun oma, was vertrokken toen Amberstorm jong was geweest. Haar vader de oude medicine cat van WindClan. Maar dat betekende niet dat alles zomaar goed werd gepraat, totaal niet in zijn ogen. Als je moeder iets verkeerd had gedaan dan zou je het toch juist anders willen doen? In zijn ogen had ze nu vrijwel hetzelfde gedaan als oma. Ze was er dan misschien nog wel, maar ze duwde hen zo erg weg dat het voelde alsof ze nooit een moeder hadden gehad. En hij wist niet hoe hij zich daarover moest voelen. Want misschien had ze dat niet eens gezien, dat ze precies hetzelfde leek te doen als haar moeder. Wegrennen, weg gaan. Misschien niet fysiek maar wel emotioneel en hij was er klaar mee. Hij wilde niet degene zijn die constant moeite moest doen voor zijn moeder. Toch bleef hij het maar proberen, ondanks dat hij letterlijk tegen haar had gezegd dat ze zijn moeder niet meer was. Vandaag toonde maar weer het tegenover gestelde want hoe hij het ook wendde of keerde, hij wilde dat zijn moeder hem ook aandacht schonk in plaats van constant al haar aandacht schonk aan de clan. Hij wilde haar niet hoeven te overvallen voor een simpel gesprek, want dat was hoe het was begonnen. Ze verschool zich achter haar taken. Dat had ze al gedaan sinds dat ze apprentices waren geworden. Hazel had gelijk toen ze had gezegd dat haar moeder hen niet wilde hebben. Hij probeerde er toen der tijds nog tegen in te praten. Want toen had hij nog meer vertrouwen in zijn moeder als dat hij nu had. Toen was hij er zo zeker van dat zijn moeder wel van hen hield en dat ze wel erom heen zou gaan komen en hen zou gaan vertellen dat ze van hen hield. Maar twee manen later en nog steeds was dat niet gebeurd. Ondanks de ruzie die ze hadden gehad, nee, misschien was dat juist wel de reden waarom ze niet meer het wilde zeggen en was hij de oorzaak van het feit dat Hazel en hij nooit meer de woorden zou gaan horen waar ze zo naar hadden verlangd. En wie weet zou dit wel echt de laatste keer worden dat hij zo naar zijn moeder reageerde. Want hij wilde dit echt heel erg hard opgeven. Hij wilde opgeven en het achter zich laten maar Amberstorm was familie. Bleef zijn moeder hoe hij het ook maar wendde of keerde. Hij vond het verschrikkelijk om zo te reageren tegen iemand waar hij veel om had gegeven vooral. Hij gaf nog steeds in zijn hart om de poes en snapte het gewoon niet. Snapte niet waarom hij de liefde niet kreeg die andere katten wel kregen. Vervolgens sprak hij dat ze meer om de clan gaf dan dat ze ooit voor hem en Hazel zou voelen, waarop Amber uit het niets begon te bewegen. Voor een moment dacht hij dat de poes weg zou gaan, dat ze er niets op te zeggen had verder en besloten had om weg te gaan, om er verder geen woorden meer vuil aan te maken. "Er bestaat niemand waar ik meer om geef!" klonk er echter woest, waardoor zijn blauwe ogen groot werden. Meende ze dat? Na al deze tijd boos en hen te negeren, om vervolgens dit in zijn gezicht te gooien? Kon ze er zich dan niet naar gedragen in plaats van altijd van zich af te bijten? In plaats van dat ze altijd de stoere poes moest zijn. Want dat moest ze niet, ze kon heus ook wel een keer liefde tonen, daar ging ze echt niet dood aan als ze dat toevallig dacht. Hij zag de angst in haar ogen, alsof ze zelf net ook besefte wat ze had gezegd en Falcon staarde haar aan met grote blauwe ogen. Ze gaf dus echt wel om hen, maar dat goed laten zien was een tweede? Ze keerde zich om, weg van zijn zicht en net alsof ze zich weg draaide van de woorden die ze had gezegd. "Wil je weten waarom ik jullie wegduw?" klonk er van haar af, maar hij reageerde niet. Natuurlijk wilde hij dat weten, maar dat wist de poes ook wel. Hij had er al tijden om gevraagd, in ruzies soms gesmeekt zoals hij een paar minuten geleden had gedaan en niks leek te helpen. Maar nu? Nu moest ze het hem wel vertellen. "De laatste keer dat ik iemand binnenliet duwde ik hem in een vlaag van woede van de starclanverdomde outlook rock!" Hem..? Hij staarde zijn moeder verward aan, ook al keek zij niet eens naar hem terwijl ze dit vertelde. Totdat het kwartje begon te vallen. Hem, de persoon waar ze nooit over praatte. Een rilling ging over zijn lichaam heen. "Je hebt het over... papa?" klonk er zachtjes, verward van hem af. Dit was de reden waarom niemand hem wilde vertellen over zijn vader's dood, waarom iedereen zei dat hij het maar aan Amberstorm moest vragen. Amberstorm had zijn vader gedood. Hij wist niet goed wat te denken of wat te doen. Het was in een vlaag van woede gebeurt, dus ze had het niet gemeend dan toch? Anders had ze zich er niet zo schuldig om gevoeld als dat ze nu deed, toch? Dan had ze zich er veel beter over moeten voelen en zou dat juist niet de reden zijn waarom ze andere katten weg duwde. "Je bent net zoals oma nu!" vervolgde hij luid tegen haar. Oma had haar ook geen keuze gegeven, was ook gewoon weg gegaan. Hij hoopte dat er daardoor misschien wat realisatie door haar heen ging. "Jullie doen allebei waarvan jullie denken dat het goed is voor jullie kittens! Maar jullie hadden het allebei fout!" Riep hij vervolgens naar haar. Zag ze dat dan niet? Dat ze hen net zoveel pijn deed als dat zij vroeger pijn leed toen haar moeder was vertrokken naar de bergen?

De stilte tussen hen in was verschrikkelijk, maar ook puur uit verbazing. Er was niemand in de clan waar ze meer om gaf dan om hem en Hazel. En nog reageerde ze zo tegen hem en deed ze net alsof het een verschrikking was om met hen om te gaan. Duwde ze hen het meeste weg van iedereen. Ze was zelf ook van haar woorden geschrokken. Hij zag het in haar houding. Het feit dat ze niet eens naar hem om durfde te draaien om te vertellen dat het zo was of juist niet, dat ze zich had versproken. Iets in hem wachtte daarop, op het feit dat ze zou zeggen dat ze zich had versproken en dat ze bedoelt had dat ze totaal niet om hen gaf en dat hij beter volledig kon opgeven. Al zou dat niks uitmaken want keer op keer probeerde hij haar op te geven als moeder, dat hij moest stoppen met hopen en gewoon moest toegeven dat dit niks zou worden. Toch bracht zijn hartje hem iedere keer weer terug bij zijn moeder, in de hoop dat ze ooit zou gaan veranderen. Dat hij haar zo ver zou krijgen maar niets was minder waar. Progressie was er weinig, sinds de eerste ruzie. Dit was echter de eerste keer dat ze zich zo had versproken, dat ze hem vertelde dat ze wel om hen gaf. Hij snapte er gewoon helemaal niks meer van. Als je om katten gaf moest je ze dat duidelijk maken in plaats van iedere keer weg te duwen. En ze had het over papa, die ze van een rots had geduwd en dood was gegaan. Zijn moeder had zijn vader vermoord en ergens wilde hij het niet meer weten ook. Hij wilde dat er een 'erase' knopje zat om die informatie te vergeten. Dit was de reden waarom niemand het hem had verteld, waarom hij vrijwel niets te horen kreeg over zijn vader. Hij dacht eerst dat zijn moeder zich zo gedroeg omdat ze het verlies van zijn vader aan het verwerken was. Maar ze waren nu al zoveel verder en nog was er vrijwel niets veranderd. Dat had aan hem wel genoeg aangegeven dat er meer speelde dan alleen dat. Niet dat zijn moeder daar over zou gaan praten, want dat deed ze toch al niet. Waar hij het echter niet mee eens was, was het feit waarom ze hen negeerde, waarom ze hen weg duwde. Ze deed nu precies hetzelfde als haar moeder had gedaan, wegrennen van hun problemen. Hij riep precies dat naar haar, het was niet eerlijk! Kon ze dat dan niet zien! Ze verstarde vrijwel meteen bij zijn woorden, haar rug kwam weer recht en haar klauwen zaten in de grond. Ze draaide zich om naar hem en kwam dichterbij hem dan dat ze tot nu toe was geweest. Hij keek haar strak aan met zijn blauwe ogen, zelfs terwijl ze haar voorpoot naar hem ophief. Ze mocht het zien, de pijn die in zijn blauwe ogen stonden, de tranen die aan het opbouwen waren. Maar weg zou hij niet gaan, ze kon nu de keuze maken. Hij was niet bang om de poot te voelen, om de nagels te voelen over zijn gezicht heen, hij was er eerder klaar voor. Nog steeds zou hij niet wegduiken, zou hij geen angst tonen naar zijn moeder. Alleen maar de pijn laten zien die hij voelde, zijn emotionele pijn die hij vaak zoveel mogelijk verscholen hield. Laat het haar maar zien, wat ze haar zoon aan deed op dit moment. Haar groene ogen stonden vol woede, maar ook met pijn en nu zag hij pas wat zijn oma hem had verteld. Ze was niet slecht. Maar een knuffel geven kon hij niet aan haar, dat zou aan iemand anders de taak worden. Amberstorm ademde diep in en uit, haar lichaam schreeuwde woede. Hij liet alleen maar zien dat hij niet weg zou stappen. Dat als ze hem wilde slaan, dat ze dat dan maar moest doen. Dan zou het voor hem wel duidelijk zijn, ondanks de woorden die ze had gezegd tegen hem. Het zou duidelijk zijn dat zijn moeder niks om hem gaf, want niemand sloeg zijn eigen kind. Ze stond dan wel bekend om haar karakter en haar woede die ze soms kon hebben, maar zelfs hiervoor was ze daar te hoog voor. Hij had haar toch wel beter ingeschat dan dit als hij heel erg eerlijk was. Zo staarden ze elkaar voor een langere tijd aan. Oog in oog, de ene klaar om te vechten en de ander klaar om alle klappen te ontvangen. Echter leek ze iets te realiseren. Ze zette uit het niets een paar stappen naar achteren, haar poten weer op de grond en de nagels terug waar ze hoorden. Haar groene ogen stonden groot en geschokt, alsof ze zelf niet had door gehad dat ze op het punt stond om hem te slaan. Alsof ze het misschien niet eens kon geloven. Falcon liet toch een adem gaan die hij had ingehouden, ondanks dat hij zich zo stoer wilde voordoen voor zijn moeder. "Ik.." klonk er van haar af, terwijl Falcon haar strak aan keek met zijn blauwe ogen. Haar stem was niet zoals eerst, hard, maar eerder hees en beverig. De schok was duidelijk overal in haar lichaam te zien. Zowel in haar houding als haar stem was het te horen. Normaal zouden de meeste katten haar niet zo zien, maar toch was hij degene die haar zo ver had gepushed. Ergens was het progressie, aan de andere kant had hij een kant van zijn moeder gezien waarvan hij had gehoopt dat hij het nooit zou zien. "Het spijt me." nu was het zijn beurt om verrast te zijn. Zijn ogen werden wat groter van verbazing, maar hij had ook niet de kans om iets terug te zeggen. Niet dat hij wist wat hij terug zou kunnen zeggen. Want wat moest je hier op nou terug zeggen? 'Geen probleem, je hebt uiteindelijk toch niks gedaan'?? Nee, zelfs hij was met stomheid geslagen en hij zou niet weten wat hij er op moest zeggen. Nog één keer maakte hij oogcontact met zijn moeder, waarna ze zich omdraaide, niet zoals ze altijd deed. Ze was aangeslagen door alles. En toen was ze weg. Falcon liet een trillerige adem los, terwijl tranen langzaam over zijn wangen begonnen te rollen. Hij vond dit verschrikkelijk, hij haatte dit. Iedere keer wilde hij het weer opgeven, maar zodra hij haar weer zag wilde hij het iedere keer weer proberen. Proberen om zijn moeder te krijgen, om haar in te laten zien dat hij en Hazel liefde verdiende. Trillerig zakte hij door zijn poten heen, waarna zachte snikken te horen waren. Hij wist niet meer wat te doen. Hij had aan de ene kant woorden gehoord die hij nog nooit van zijn moeder had gehoord, maar aan de andere kant had zijn moeder hem ook zowat aangevallen. "Mama..." snikte hij hopeloos. Het zou toch niks uithalen, dat wist hij ook wel. En horen zou ze het ook niet. Maar iets bij hem, diep van binnen, hoopte dat ze het wel zou horen. Dat ze, zoals hij alle andere mama's had zien doen, hem likjes over zijn hoofd zou geven en hem zou vertellen dat alles goed zou komen. Maar of het ooit goed zou komen wist hij niet, wist niemand. En ondertussen zou hij die pijn meedragen met hem.