[HAZEL SEARCH] At the end of the journey

Ze hadden het einde van de tunnel bereikt. En voor het eerst in zijn leven had hij eindelijk de plek gezien waar veel katten over gepraat hadden; de bergen. De reis was lang geweest, vermoeiend en hij was er helemaal klaar mee als hij heel erg eerlijk was. Het duurde ook niet lang voordat ze een tribe kat waren tegen gekomen. De geur was verschrikkelijk anders, waardoor hij een beetje twijfelachtig was, maar toen ze spraken dat ze voor een clangenoot zochten en de geur hiernaar toe leidde, had de kater aan hen gevraagd hoe ze heette. Hij sprak meteen dat de naam Hazelpaw was. En toen kwamen de woorden, wat hij ergens nooit meer had gedacht om te horen. Hazelpaw was in de tribe en ze was veilig. Een last was vrijwel meteen van zijn schouders afgevallen en hij had zin om te lachen, te huilen, alles. Maar nu nog niet, hij moest eerst met zijn eigen ogen zien dat ze oké was. Dat ze echt niet gewond was, of ziek. Maar eindelijk zou er een einde komen aan de heenreis, iets wat hij nooit had gedacht dat zou gebeuren. Zijn poten tintelden, hij wilde vooruit rennen, zo snel mogelijk naar zijn zusje en haar weer dichtbij hem hebben. Hij keek dan ook constant om zich heen, voor het geval dat hij ook maar een glimps van zijn zusje zou gaan zien. Want zodra hij haar zou zien, boeide niks meer. Dan zou hij gaan. En niemand zou hem tegen kunnen houden. Hij wist niet eens waar ze naar toe begeleid werden, tenminste, hij wist dat ze naar het kamp gingen, maar waar dat kamp was, was voor hem totaal onbekend.

- De search party is onderweg naar de cave of rushing water, andere katten mogen nu ook in springen als ze dit willen :>

Hier waren ze weer. Amberstorm kneep haar ogen lichtjes toe tegen het felle licht toen ze uiteindelijk, na een zware tocht die desondanks niet kon tippen aan de originele journey, het daglicht weer zag. De bergen vulden de horizon. De jonge kattin zwaaide nerveus met haar staart - overduidelijk niet op haar gemak. Haar moeder was hier; haar dochter, zo bleek aan de reactie van de triber die ze aangesproken hadden, blijkbaar ook. Natuurlijk. Het verbaasde haar al niet meer - iedereen die van haar wegvluchtte, vluchtte naar hier. Amberstorm slikte de brok in haar keel weg en liep verder, haar poten vermoeid maar haar groene ogen hard. Op weg naar de cave of rushing water, opnieuw. Deze keer wist ze al wat meer te verwachten; deze keer zou ze niet instorten.

De dag kon eigenlijk niet beter beginnen! De zwarte To Be was eerder nog uit zijn nest gesprongen om zijn poten te streken en alle nest materiaal van zijn vacht te schudden. Daarna trippelde Crow with black feathers de grot uit om de wacht af te lossen bovenop de waterval. Zijn scherpe blik scande de omgeving af opzoek naar roofvogels die hoog door de lucht zweefde. Toen een van de andere Trilde katten langs hem heen liep knikte Crow Vriendelijk en richting zich weer op zijn taak. Echter kwam dezelfde kat na een korte tijd weer terug anders bleven sommige katten veel langer weg. Een halve dag of zo. Tribe katten kende de bergen en wisten welke paden ze het beste konden nemen om snel van A naar B te reizen. Zijn blik gleed naar een groep katten die aankwamen. Meteen stond Crow op en keek hen even aan. Toen hem verteld werd dat ze Hazelpaw zochten kwam net een andere kat zijn plaats in nemen. Crow knikte naar de andere mede Tribegenoot en zag haar gaan zitten. Crow ging de andere voor naar beneden en trippelde zonder zichtbare moeite net als zijn mede Tribegenoot langs de waterval naar beneden. De rand had al een aardige ijswand opgebouwd waardoor je redelijk droog bleef hoe verder je naar beneden toe ging. Eenmaalbij de poel aan gekomen waar het water in viel draaide de zwarte kater zich van de poel weg richting de rotswand waar het water van naar beneden toe kwam. Hij sprong net als de tribe Kat achterzich op een richel waar de twee katten simpel over heen liepen tot ze achter de waterval verdwenen. Eenmaal binnen wachten Crow even op de rest tot zij ook binnen waren

Ze had wat door de Cave lopen struinen, dat deed ze regelmatig. Als Brindleleaf tijd had was ze bij haar en als Wren klaar was met trainen zocht ze haar ook graag op. Wren was haar vriendin, zij was lief, net als oma. Brindleleaf probeerde haar wel wat dingen bij te brengen, maar de bergen waren heel anders dan het territorium die ze gewend was. Brindleleaf was met haar to-be weg, dus probeerde ze zichzelf te vermaken. Misschien kon ze even bij de waterval gaan kijken. Alleen naar buiten durfde ze niet, zeker niet na het gesprek over roofvogels met Crow. Bij de doorgang van de Cave dat durfde ze nog wel. Toen ze in de opening stapte kwam net Crow naar binnen. Ze wilde hem begroeten toen de andere geuren haar zintuigen prikkelde, WindClan! Het was WindClan. Haar hazelnootkleurige ogen droegen een mengeling van emoties, van angst tot blijdschap. “Falcon!” Gilde ze terwijl ze langs Crow op haar broer afstoof. Ze had hem zo erg gemist, zo ontzettend erg. Het maakte haar niet uit dat hun moeder er ook was en of ze boos zou worden, ze was veranderd in de bergen. Haar innerlijk had weer een twist gemaakt. Als oma haar lief vond, dan waren er twee katten die haar lief vonden, Falconpaw en Brindleleaf, en nog een paar extra katten hier in de Tribe. Dan had ze haar moeder niet meer nodig, dan kon ze het zelf. Ze keurde haar daarom ook geen blik waardig en richtte zich alleen op haar broer. “Ik heb je gemist.” Miauwde ze terwijl ze haar kop in zijn vacht begroef.

Raging like a storm

Het felle licht verblindde de poes toen ze de tunnel uitstapte. Toch kon het haar niet veel schelen terwijl ze zich even kort op de grond liet vallen in dankbaarheid. De tunnel was vervelend genoeg geweest maar de frisse lucht bijna hemels. "Thank StarClan'' miauwde ze en wreef even met haar kop over de grond waarna ze weer recht overeind ging zitten. Iets verderop zag ze een zwarte kat die hen aangaf hem te volgen en zonder verder een woord te spreken volgde ze de kat met de groep. De kater verdween na een poos achter een gordijn van water en ze voelde een steek ven nieuwsgierigheid door haar lijf gaan. Was het echt waar? Toen ze hier de vorige keer waren geweest was ze nog zo jong geweest en nu maakte ze alles bewust mee. Ze keek nog even achterom en liep toen de grot in waar ze werden begroet door hun Queeste. Hazelpaw. De jonge poes snelde op haar broertje af en begroef zich in zijn vacht en terwijl de hereniging plaatsvond tussen broer en zus keek ze naar de katten in de grot. Waren ze wel welkom?

thanks, spyder!

Moraine had zich de laatste tijd heel veel in de Elders Den verstopt, maar de andere elders hadden haar er nu uit geduwd, zeiden dat ze weer eens vrienden moest gaan maken. Stom, alsof iemand ook maar vrienden met haar zou willen worden. Wren had vast aan iedereen verteld wat Moraine gezegd had, en haar kennende had ze haar eigen woorden verzwegen. Nukkig zat ze op een steen naast de Elders Den naar de rest van de Tribe te kijken, totdat een vreemde geur haar neus binnendrong. Soepel sprong ze van de steen af en liep ze naar de vreemdelingen toe. Wie waren deze katten? Waren ze hier voor die andere kat die hier al een tijdje was... Hazelpaw, toch? Moraine slikte en liep op één van de nieuwe katten af. “Ehhh... Hallo?”, wist ze te fluisteren.

TAG: Een kat van de Search.

Het was een prachtig gezicht toen Hazelpaw aan kwam stormen naar haar broer waar ze zich bijna in drukte, maar tja ze was hier dan ook al een tijdje en ze miste hem toch ook wel weer. Dat had Crow wel kunnen op maken uit hun gesprek van laatst nog. Toch bemoeide de zwarte tribe kater zich er niet mee en liet ze begaan. De andere kat die erbij was scheen er net zo over te denken, maar wat er verder in de schildpad kat om ging kon Crow niet van haar gezicht af lezen, maar ja dat was ook iets wat de zwarte To Be waarschijnlijk nog zou gaan leren? Moraine kwam aan gelopen en begroeten een van de katten die naar Hazelpaw aan het zoeken waren geweest. Zelf stond Crow dichtbij Hazel en Falconpaw dan bij de schildpad windclan kat.

Het boeide Falcon niets wie er bij kwam en hij zou het niet eens door hebben als iemand tegen hem zou gaan praten. Alles was gefocust op die ene geur, op die ene stem. Niets anders zou boeien dan dat nu ze zo dichtbij waren. Ze waren zo dichtbij, echt heel erg dichtbij en hij kon niet langer wachten. Nog een klein stukje, nog een stukje verder. Ze kwamen bij een grote grot, het kamp van de tribe had hij al gehoord. Hij zwiepte even onzeker met zijn staart, rond zoekende met zijn blauwe ogen naar zijn zusje. Waar was ze? "Falcon!" hoorde ze echter zijn zusje gillen en zijn blauwe ogen werden groot toen hij zijn zusje op hem af zag stormen. "Hazel!" Riep hij door de cave heen. Veel stappen hoefde hij niet meer te zetten om bij zijn zusje te komen, maar elke stap was een stap meer richting de vrijheid, richting zijn zusje die hij zo erg gemist had. Tranen vormde in zijn ogen toen hij eindelijk zijn zusje weer tegen zich aan had, veilig en wel. Ze was er nog, ze leefde nog en dat was alles wat hij nodig had. Zijn zusje was hier. De reis die ze hadden gemaakt maakte hem niet meer uit, zolang hij zijn zusje maar weer aan zijn zijde had. "Ik heb je gemist." klonk er van haar af toen ze haar kop in zijn vacht begroef en Falcon legde meteen een poot over haar schouder heen terwijl hij zijn kopje neer legde op die van de hare. "Ik jou nog veel meer.." Sprak hij met een trillende, emotionele stem. Eindelijk was de onzekerheid voorbij, de onzekerheid of ze nog leefde, want ze was er. En dat was het belangrijkste wat hij ooit had meegemaakt in zijn leven. "Je bent niet gewond toch? Of ziek? Of iets anders? En ze zijn toch wel goed voor je geweest hier toch?" Vroeg hij meteen bezorgd aan zijn zusje terwijl hij haar dicht tegen zich aan hield. Nee, die ging hij voorlopig niet meer loslaten. Ze was al een keer weg geweest en nu moest hij haar dicht bij zich houden, na al die tijd.

Nu ze hem zo dichtbij haar had en zijn vertrouwde geur haar neus binnen drong, besefte ze alleen nog maar meer hoe veel ze haar broer had gemist. Hier had ze alles zelf moeten doen, met een beetje hulp van Brindleleaf natuurlijk. Het was haar gelukt om vrienden te maken en ze was weer een stuk opener geworden. Toch was ze er niet helemaal gelukkig, want het had altijd gevoeld alsof ze een stukje van haarzelf had gemist. Nu Falconpaw voor haar stond wist ze dat ze het weer gevonden had. Ze waren op elkaar ingespeeld en ze kon echt niet zonder hem. Ze schudde haar kop, die ze nog steeds in zijn vacht had begraven. Nee, ze had niks. Ze was kerngezond. Ze haalde haar kop weer uit zijn vacht en keek hem met een brede lach aan. “Ze zijn hier heel aardig. Ik heb een vriendin Wren en dat is mijn vriend Crow.” Knikte ze blij naar de kater. “En oma is hier. Je moet oma echt ontmoeten Falconpaw! Ze is heel erg lief.” Toen keek ze toch iets wat schichtig naar Amberstorm.

Nooit was hij zo opgelucht geweest als dat hij op dit moment was. Hij kon niet geloven dat zijn zusje hier was, levend en niet gewond. Hij vond het verschrikkelijk dat ze niet veilig bij hem was geweest, maar het was goed om te weten dat ze hier ook veilig was geweest. Hij wilde nooit meer van haar zijde wijken, want zonder haar was het niet hetzelfde geweest. Zonder haar was alles een mess geweest en was hij niet de kat geweest die hij liever had willen zijn. Zonder haar was hij een deel van zichzelf kwijt geweest en nu? Nu had hij dat deel weer gevonden. Hij kon eindelijk weer rusten, eindelijk weer zichzelf zijn. Want Hazel was hier. En ze was veilig. Hij vroeg aan haar of ze iets had, waarop de poes in zijn vacht haar kopje schudde. Gelukkig maar. Hazel haalde haar kop uit zijn vacht vandaan, waarna hij haar aan keek met opgeluchte ogen en hij de brede glimlach zag van zijn zusje. ”Ze zijn hier heel aardig. Ik heb een vriendin Wren en dat is mijn vriend Crow.” knikte de poes blij naar de kater, waarop hij een dankbare glimlach schonk aan de zwarte kater. Ze waren hier dus goed geweest voor haar. ”En oma is hier. Je moet oma echt ontmoeten Falconpaw! Ze is heel erg lief.” klonk er, waarna Hazel ietwat schichtig naar iets of iemand keek en Falcon even kort haar blik volgde naar Amberstorm. Hij richtte zijn blik maar meteen weer terug op Hazel, iets wat veel beter was. ”Ik zal met haar praten.” Sprak hij met een brede glimlach tegen zijn zusje, doelend op hun oma. Het was familie immers, daar wilde hij met alle liefde mee spreken. ”Voor nu ben ik gewoon blij dat je oké bent. En dat we kunnen rusten.” sprak hij met een lichte grinnik tegen de andere poes met een brede glimlach op zijn smoel.

Ɓσ

Na een warme omhelzing kon de zwarte Tribe kater er niets aan doen dan dat hij vreugde tranen in zijn ogen kreeg van het weer zien tussen de twee jonge katten. Zo zag je maar het zou vast goed komen wanneer Hazelpaw weer terug in haar clan zou komen. Toen Hazel zich los maakte van haar broer begon ze te spreken en Crow knikte richting Falconpaw, maar bleef nog heel even buiten hun gesprek tot hij dacht dat ze het beste wat rust konden pakken. 'Kom gerust verder. Jullie hebben een lange reis gehad. Dan kan Hazelpaw jullie naar een plekje brengen om even uit te rusten dan zal ik Starteller even gaan rapporteren dat jullie er zijn Falconpaw en...?' Crow had een paar stapper dichterbij de broer en zus gemaakt, maar toen hij de namen van de reizigers wilde noemen keek hij richting de andere kat die al die tijd nog niets gezegd had. Daarna zou de zwarte kater direct naar Starteller toe gaan om te zeggen dat ze bezoekers hadden.

Onderwerp: Re: [HAZEL SEARCH] At the end of the journey