[Clan event] No more tears

De kamp was weer een beetje stil geworden. Na de dood van Sabrefur was het even slikken geweest en was de spanning om te snijden in het kamp. Het voelde hevig, de eerste dagen daarna. Zijn moeder had de gat van de oude deputy opgevuld en hij wist nog steeds niet hoe hij zich erover moest voelen. Ze verschuilde haarzelf achter haar deputy taken en toen hij haar erover confronteerde was het bijna net zoals de eerste keer. Veel woede. Hij had het al zo goed als opgegeven dat ze ooit een echte moederrol voor hem en Hazel zou opnemen. Gelukkig had hij genoeg andere katten die die rol goed opvulde. Stallionstar was iemand waar hij echt naar op keek, zijn mentor, die hem al zoveel leerde was een voorbeeld van één van die katten. Maar hij had het met bijna iedereen wel, deze clan was zijn hele familie. Van Gorsek-paw, zijn beste vriend, tot de nieuwste kittens die geboren werden. Maar zoals bij iedere downs die de clan had, kwamen ze er doorheen. Als een Clan. Dat was één van hun sterkere kanten en daar was hij blij om. Ze konden altijd steun bij elkaar krijgen en daardoor waren ze sterker dan ooit. Nu de rust was wedergekeerd in het kamp en de periode om hen heen steeds ijziger en kouder werd naarmate de dagen vorderden, was er eindelijk tijd om aan andere dingen te denken. Jagen was een belangrijk ding daarvan. Dat terwijl hij nog steeds niet super goed jagen. Het ging natuurlijk veel beter en zo nu en dan kon hij eindelijk een prooi vangen, maar iedere prooi telde in deze tijd. Hij was zich dan ook net aan het voorbereiden om het kamp uit te gaan, tot hij vanuit zijn ooghoek zag dat Routnose de Tallrock begon op te klimmen. Verward, maar ook nieuwsgierig draaide hij wat met zijn oren. Dan moest hij wel hier blijven toch? Want anders zou hij het compleet missen. "Hoi! Ehm, hallo! Mag ik heel eventjes de aandacht?" klonk er van de poes af, onhandig, maar het was duidelijk genoeg. Wat was er mis? Was er weer iets met StarClan gebeurt? Of ging het om compleet iets anders? "Zouden alle katten die oud genoeg zijn om hun eigen prooi te vangen zich willen verzamelen onder de Tall rock?" klonk er een stuk luider dan eerst, waardoor hij zachtjes glimlachte en bij de Tall Rock ging zitten, nieuwsgierig, benieuwd naar wat de poes te vertellen had. De poes keek even naar boven en even voelde hij zich ongemakkelijk worden. Had het toch echt met StarClan te maken? Hij sloot even kort zijn ogen, hij wist niet goed wat hij ervan moest vinden, want hoewel hij er misschien minder aan gedacht had, wist hij nog steeds niet wat de woorden die hij te horen had gekregen betekende. "Ik, ehm, ik heb een belangrijke mededeling. Starclan heeft een teken gegeven en de sterren hebben mij nog nooit voorgelogen," begon de poes weer te spreken, waardoor hij weer omhoog keek naar de poes, waarmee hij oogcontact maakte met haar en hij zijn lichaam koud voelde worden. Het was dus echt iets met de woorden die hij had meegekregen? Maar hij had Lizardpath niks aangedaan! Echt niet! Hij zwiepte dan ook licht nerveus met zijn staart, zou hij straf krijgen? Maar dan hoorde dat toch niet voor de hele clan verteld te worden? "Hierbij zal Falconpaw mij gaan helpen bij mijn taken als Medicine Cat en, als hij bij de volgende half moon gathering geaccepteerd wordt, de offciele medicine cat apprentice van Windclan worden!" Wacht... wat? Hij stond met een mond vol tanden naar de poes te staren, zijn ogen groot van verbazing. Dit was het laatste wat hij had verwacht, hij had straf verwacht of een waarschuwing, maar dit? Toen de poes hem wenkte stond hij voorzichtig op, maar de verwarring en verbazing was overduidelijk te zien in zijn ogen. Onhandig raakte zijn nieuwe mentor zijn neus aan- het was zijn nieuwe mentor dan nu toch? Wat zou er nu gebeuren? Want Stallionstar was zijn mentor hiervoor geweest! Wist hij er al van af? Of was dit ook een verrassing voor hem geweest? De poes snorde naast hem, terwijl hij nog steeds ongelovig naar haar keek. Het was ook allemaal zo opeens, zo uit het niets. Was dat dan wat StarClan hen probeerde te vertellen? Dat hij de nieuwe medicine cat apprentice moest worden van WindClan? "Dat wil je wel, toch?" klonk er fluisterend naast hem, waardoor hij uit zijn gedachten getrokken werd en naar de poes keek. De Clan helpen? Wonden verzorgen, levens redden.. Hij wist wel dat het een lange leerweg zou worden en dat hij al een achterstand had omdat hij al acht manen apprentice was.. langzaam verscheen er een glimlach op zijn gezicht, waarna hij knikte. "Natuurlijk wil ik dat, Routnose." sprak hij met een warme glimlach op zijn snuit. Hij zou de Clan laten zien dat hij medicine cat apprentice waardig was. Hij zou het StarClan ook laten zien, dat hij ze niet teleur ging stellen. Dat ze geen slechte keuze hadden gemaakt door hem te kiezen. Nee, dat zou hij ze niet aan kunnen doen. Hij knikte nog een keer resoluut, meer voor zichzelf en voor StarClan die op hem neer keek. "Ik zal mijn best doen, met heel mijn hart." vervolgde hij tegen de poes, waarna hij zijn kopje kort tegen haar aan drukte, spinnend. Hij wist nog niet precies wat er allemaal voor hem zou gaan veranderen in deze korte tijd, maar wat hij wel wist was dat hij er klaar voor was. Hij zou goed zijn best doen, zodat hij later de Clan net zo goed kon helpen als Routnose en Lizardpath! Dat hij niemand teleur zou gaan stellen, zoveel mogelijk katten zou gaan helpen. Maar het zou hoe dan ook goed komen, het kon niet anders als hij Routnose naast zich had en de woorden van StarClan in zijn hoofd. Die hem altijd eraan zouden herinneren dat hij sterk moest zijn en dat StarClan hem de kracht zou geven om zijn taken goed te verrichten.

Hij was nog compleet in shock. Na al die tijd van nadenken en peinzen over wat het nou geweest had kunnen zijn, dat bericht van StarClan, was er eindelijk een soort van rust in zijn kop. Nou ja echt rust.. Het was natuurlijk een behoorlijke druk die hij had gekregen nu ineens en er waren nu hoge verwachtingen voor hem. Maar hij zou het proberen, om iedereens verwachtingen tegemoet te komen. Shadefeather was de eerste die naar hem toe kwam om hem te feliciteren en hij keek de kater met een brede glimlach aan. "Dankjewel! Ik zal heel hard mijn best doen!" sprak hij spinnend tegen de gitzwarte kater. Maar lang had hij daarna niet om met andere katten te praten, want voordat hij het wist sprong Gorsepaw zowat bovenop hem, waardoor hij lachte. 'Oh wauw, Falconpaw! Medicine cat, je zal het zo goed doen! Je bent er echt perfect voor!' klonk er spinnend van zijn beste vriend af, waardoor zijn blauwe ogen zacht werden van warmte. Hij was zo blij met een vriend zoals Gorse, vooral om te zien hoe trots de jonge kater was op hem. 'Ik ben zo trots op je,' snorde de kater vervolgens, waarop Falcon even kort zijn kopje tegen de kater aan drukte. "Dankjewel, Gorse." sprak hij spinnend tegen de jongere kater. Hij wist dat alle ogen op hem waren gericht, maar vanuit zijn ooghoeken zag hij juist de kat vertrekken waarvan hij wilde dat haar ogen op hem waren gericht: zijn moeder. Zijn moeder had alles gehoord en was gewoon het kamp uit gelopen. Hij probeerde er niet teveel mee bezig te zijn, want ondertussen was ook zijn oude mentor Stallionstar er bij gekomen. Dus hij moest de brok in zijn keel wegslikken, want zelfs met alle ruzies die hij met zijn moeder had gehad, zelfs als hij al wist dat het een verloren zaak was, bleef er een sprankje hoop diep van binnen. Hopende dat zijn moeder naar hem zou kijken en trots zou zijn op hem, wat hij had en nog zou gaan bereiken. "Proficiat Falconpaw!" klonk er echter van zijn ex-mentor af, nummer twee nu alweer jeetje, waardoor zijn gedachten weer terug gebracht werden naar het heden. Dat hij niet meer aan zijn moeder moest denken en verder moest gaan met alle katten die voor hem stonden. Stallionstar feliciteerde Routnose ook met het feit dat ze haar eigen apprentice had gekregen, waarop Falcon warm naar de poes glimlachte. "Dankjewel Stallionstar! Ik ga haar trots maken." sprak hij met een brede glimlach. "Hopelijk kunnen we ooit nog een keer wat trainen samen?" vroeg hij toch wel ietwat hoopvol. Als er tijd voor was, waarom niet?

Ondertussen was het allemaal een beetje uitgedund. Hij was even alleen na het nieuws gehoord te hebben. Zijn lichaam tintelde, maar het was in een positieve zin. Hij had er zin in, maar aan de andere kant voelde hij zich verschrikkelijk. Als hierdoor zijn moeder niet naar hem keek en trots op hem was, wat zou haar dan wel trots maken? Hij had nu al van alles geprobeerd en niets scheen te werken bij haar. En toch bleef hij hopeloos hopen, dat er een dag zou komen waar zijn moeder hem een compliment zou geven en trots op hem zou zijn. Hij moest echt proberen om er niet al te down uit te zien, want hij wilde niet dat de rest van de Clan of Routnose misschien dacht dat hij de rang toch niet wilde hebben of er twijfels over had. Daar had hij echt geen twijfels over. Verre van. Zoals altijd was zijn moeder de roots van zijn gedachten. Maar hij moest sterk zijn, laten zien aan haar dat zelfs zonder haar liefde hij het kon redden. Dat hij net zo sterk was als alle andere kittens die wel moederliefde hadden ontvangen. Nog een keer werd hij uit zijn gedachten gehaald, dit keer door Shatteredice. "Hey Falcon," snorde de rood-creme poes warm waarna ze haar kopje zachtjes tegen zijn kopje aan duwde, waarop hij weer warm begon te glimlachen, tijd om zijn moeder weer uit zijn hoofd te halen. "Wat een eer zeg, apprentice van Routnose. Je bent zeker dolgelukkig." klonk er warm en lief van de poes af. Gorsepaw had echt heel erg veel geluk met zijn moeder, huh? Hij knikte even met een glimlach op haar woorden, natuurlijk was hij dolgelukkig met het feit dat hij Routnose's apprentice was! Sinds dat ze op reis waren gegaan om Hazelpaw terug te brengen was hij al veel closer geworden met de poes. "Ik ben zo trots op jou mijn jongen," Hij glimlachte warm naar de poes, blij dat de andere katten in zijn clan wel trots op hem waren. "Al de eerste dag dat ik je buiten zag spelen met de bloemetjes wist ik dat je ooit samen zou gaan werken met de sterren. Je zult het geweldig doen als toekomstige medicine cat van Windclan." Hij grinnikte zachtjes en schudde zijn kopje lichtjes. "Dankjewel Shattered, dit betekent echt veel voor me." sprak hij met een zachte glimlach tegen de moeder van Gorse. "En ach, Gorse is veel beter met bloemen dan dat ik ben." sprak hij met een lichte grinnik in zijn stem. Het was wel waar, Gorse kon hele bloemstukken maken, dat zag je hem toen hij kitten was niet doen. Shatteredice kwam vervolgens voorzichtig naast hem zitten en sloeg haar staart om hem heen, waarop hij zachtjes begon te spinnen. Hij had er nooit problemen mee gehad als katten dichtbij hem wilde zijn. Waren dat kittens of warriors. "Falconpaw, ik heb al een tijdje na gedacht.. en ik denk dat dit een mooie gelegenheid is om jou dit te vragen." huh? Hij knipperde even verward naar de rood-creme poes en draaide ietwat onzeker met zijn oortjes. Wat kon ze in StarClans naam ooit aan hem vragen wat zo belangrijk was? "Mijn jongen, je bent als een kind voor me en ik zie de broederliefde tussen jou en Gorsepaw.. Ik wil je vragen hoe jet het zal vinden om deel te zijn van de familie?" Verbazing was overduidelijk te zien in zijn lichaam. Zijn mondje was nog net niet open gevallen, zo verbaasd was hij wel. "Zou je mijn zoon willen zijn?" Hij was met stomheid geslagen. Zelfs op dit moment wist hij niet wat hij moest zeggen, wat hij überhaupt moest denken. Zijn moeder had nooit gewild dat hij haar zoon was. Hij was niet gewild door zijn eigen moeder zoals andere moeders hun zoons lief hadden. Hij verdrukte het altijd, wilde haar trots maken. Maar gewild was hij niet, in plaats daar van negeerde zijn moeder hem sinds hij de nursery uit gegaan was. Verschool ze zich nu achter haar deputy taken. Was het ook niet de taak van de deputy om hem te feliciteren? Ze zouden nu immers veel nauwer samen moeten werken. Tranen sprongen in zijn ogen, want hij was wel gewild. Niet door zijn echte moeder, maar iemand die wilde hem, als een zoon, hebben. En dat was misschien het mooiste wat hij ooit had gehoord. Hij was heel close met Routnose, maar een moeder zou ze nooit kunnen worden voor hem, ze was immers een medicine cat en kittens mochten ze niet krijgen. Hij wist niet of dat ook gold voor adopteren, maar dan nog steeds. Ze zou wel altijd een moederfiguur voor hem zijn, al zou hij haar dat niet snel vertellen. Shatteredice was net zo'n moederfiguur voor hem als Routnose en die vroeg het aan hem. Of hij haar zoon wilde zijn. Hij kon geen woord uit brengen, maar in plaats daarvan begroef hij zijn kop in de lange vacht van de poes. Om de tranen te verbergen die hij had ingehouden eerder. Van Amberstorm, maar ook van vreugde omdat iemand wel zo naar hem had gekeken. De tranen die hij had ingehouden omdat hij sterk moest zijn voor Hazelpaw, omdat die er ook moeite mee had gehad dat ze geen liefde kregen van hun moeder. "Ja.." snikte hij zachtjes in de vacht van de rood-creme poes. De rest van de clan hoefde het niet te zien, hij wilde liever dat ze hem zouden zien als de vrolijke medicine cat apprentice van WindClan. "Maar... en... Hazel?" vroeg hij vervolgens, zachtjes. Hazel verdiende ook een moeder, een goede moeder.

Shatteredice was hartstikke lief tegen hem. En ze behandelde Gorse ook super goed, anders had hij nooit dat cadeautje voor haar en zijn vader gemaakt. Alles aan Shattered klonk ook lief, haar stem, haar manier van doen.. Vrijwel alles. En dat maakte het ook dat het makkelijk was om haar te vertrouwen. Amberstorm was daar een stuk lastiger in omdat ze dat deel van haarzelf niet wilde of niet kon laten zien. Misschien had ze dat deel ook nooit gehad ook. Shatteredice liet hem kalm worden, accepteerde hem voor wie hij was en wilde voor hem zorgen net zoals hoe ze voor Gorsepaw zorgde. Hoe ze voor haar andere kittens zorgde. Maar hij wilde niet zomaar gaan zonder Hazelpaw. Hazelpaw was super belangrijk voor hem, was ze altijd al geweest. "Hazelpaw is even veel welkom bij de familie als jou," sprak Shatteredice zachtjes tegen hem, waarna ze met haar staart onder zijn kin ging zodat ze oogcontact konden maken. "Mits ze het wil natuurlijk- zou Hazel net zo veel kind voor mij zijn als jij, Gorsepaw en de rest dat is." klonk er met een warme glimlach van de poes af, waardoor zijn blauwe ogen weer lichtjes begonnen te stralen, zelfs terwijl er nog tranen in zaten. Hij was blij dat ook Hazel een moeder kon krijgen die voor haar wilde zorgen, een moeder waar ze om kon geven en onvoorwaardelijke liefde van kon krijgen want ook zij had veel meegemaakt. Ook zij verdiende meer liefde te krijgen die ze op dit moment niet kreeg omdat hij niet constant bij haar kon zijn. "Ik zou haar later vandaag opzoeken, als je mee wilt mag dat zeker." klonk er. En voordat hij kon antwoorden, werd het gesprek van richting verandert door een andere kat. De kat nam hem vast tussen zijn voorpoten en van schrik gilde hij het kort even uit. Vervolgens wreef de kater met zijn knokkels over zijn kopje heen, waardoor hij met grote ogen verward op keek naar de kater. "Dat betekend dat ik je opa ben, welkom in de familie kiddo!" klonk er van de kater af, waarop zijn hart alleen maar warmer aan voelde. Hij was omringd met liefde. Heel erg veel liefde en hij was er toch oh zo trots op dat hij dit mocht meemaken. Dat hij die liefde mocht voelen van andere katten. "Oh en gefeliciteerd natuurlijk." klonk er ook nog van de kater af, waarop hij zachtjes grinnikte. Dit was de vader van Stallionstar. Dit maakte hem zijn opa. Hij had al een opa, maar normaal had je ook twee opa's. Hij kende zijn andere opa niet, net zoals dat hij nooit zijn vader had kunnen leren kennen. En nu had hij opeens zoveel meer familie, zoveel meer katten die hij als familie kon beschouwen en dat maakte hem.. zo intens gelukkig als hij heel erg eerlijk was. "Dankuwel..." sprak hij zachtjes met een warme glimlach op zijn gezicht, waarna hij zijn kopje tegen de kop van de grote kater aan drukte. "Voor beide dingen." sprak hij licht grinnikend tegen de kater. Hij keek op naar Shattered en glimlachte warm naar haar. "En jij ook bedankt.. Ook voor wat je met Hazel gaat doen." sprak hij warm tegen haar.