Making noises with new frenemy's

Loudkit had Porcupinekit een tijdje staan observeren. Hij wiebelde met zijn oortjes toen hij zag dat de kitten zijn achterpootje uitstak en elke kitten die in de nursery kwam liet vallen. Zijn mondhoeken bewogen kort omhoog, maar hij wist dat hij het gedrag ergens niet mocht accepteren. Hij stelde zich voor dat Littlekit, Fuzzykit of Roughkit naar binnen zouden wandelen en dan vol op hun bek zouden gaan omdat één of andere kitten het grappig achtte om anderen te laten struikelen. Het was pestgedrag en Loudkit begon een plannetje in zijn hoofd te maken om Porcupinekit op zijn plek te zetten. Hij wilde een veilige omgeving voor zijn nestgenoten creëren en dat ging niet als één of andere flauwerik hun wilde laten struikelen. Zijn beschermende kant kwam weer in hem op en Loudkit zette na een poosje, toen de zoveelste kitten zijn evenwicht weer eens verloor en viel, koers naar Porcupinekit. Hij stelde zich zo op dat de kitten hem niet in de gaten had en toen hij het achterpootje weer naar boven zag komen, bewoog hij zich in een snelle beweging naar voren en hapte ernaar. Niet hard natuurlijk, maar wel stevig genoeg zodat het de kitten zou doen laten schrikken. Hij liet al snel weer los en keek Porcupinekit met een boosaardige glimlach aan. “Niet zo leuk, hè?” zei hij op een botte toon tegen de kitten.

Loudkit kopieerde de houding van Porcupinekit toen deze zijn rug hoog zette. Loudkit’s kleine vachtje kwam ook mee omhoog, maar dat was natuurlijk niet erg intimiderend omdat hij nog maar een kitten was. Woede flitste door zijn blauwgrijze blik toen Porcupinekit aangaf dat hij even erg was. De schijterd! Loudkit was niet vergeten hoe de kleine kitten hem de mond had proberen te snoeren toen Wolfpaw boos op hem was geworden. Hij had zijn grote mond gewoon dicht moeten houden en Loudkit met Wolfpaw bezig laten, maar nee. Hij moest weer zo nodig de slijmbal uithangen. Stomme haarbal! “Ik ben helemaal niet even erg,” snauwde hij. “Ík laat geen andere kittens struikelen. Is het wel eens in je opgekomen dat iemand verkeerd kan vallen?” Hij keek Porcupinekit nijdig aan. “En je hulp hoef ik de volgende keer ook niet meer. Je bent gewoon een schijterd. Een pestkop die anderen treitert, maar in een bangerik verandert zodra ze hem doorhebben.” Hij blies naar de kitten en sloeg met zijn staart. Nee, hij dacht niet dat hij en Porcupinekit ooit vrienden zouden worden. En dat vond hij prima zo!

De opmerking die Porcupinekit maakte, schoot bij Loudkit totaal in het verkeerde keelgat. “Houd mijn moeder erbuiten, smerige rat!” schreeuwde hij luid door de nursery. Het kon hem niet schelen dat een queen hem kon horen. Het kon hem niet schelen dat andere kittens wakker werden. Het kon hem niet schelen dat er warriors in de nursery binnen zouden komen om te kijken wat er aan de hand was. Porcupinekit had zijn moeder als voorbeeld gebruikt en dat kon Loudkit niet hebben. Zijn moeder was sterk, onafhankelijk en lief en Porcupinekit mocht zo niet over haar praten. Hij deed een paar stappen naar voren en duwde zijn snuit tegen die van Porcupinekit aan. “Ik waarschuw je, rotjoch,” siste hij. “Als je nog één keer zo’n opmerking over mijn moeder maakt, dan blijft het niet bij woorden. Het interesseert me niet dat de deputy je vader is. En denk maar niet dat ik zomaar alles pik omdat ik anders straf van hem krijg. Knoop dat goed in je oren.” Hij gaf de kitten een harde duw met zijn schouder en deed weer een stap naar achteren. Woede vlamde in zijn blauwgrijze ogen en hij ontblootte zijn tanden, alsof hij dadelijk echt op Porcupinekit ging springen. “Ik heb helemaal niet om je hulp gevraagd! Ik kon Wolfpaw makkelijk zelf aan. Je moet niet denken dat je een held bent puur omdat je bij me kwam staan, want dat ben je niét!”