When the night falls.

Het samentongen was al een tijdje geleden afgelopen en de duisternis was gevallen. Darkvoid, die vlakbij de ingang lag, liet zijn blik naar buiten glijden, naar de sterren die aan de hemel stonden. Even kwam het in hem op om Carameltwirl te wekken zodat ze er samen op uit konden trekken, maar één blik op de she-cat leerde hem dat hij dat beter niet kon doen. Hij wist hoe vervelend het was om in deze koude omstandigheden gewekt te worden uit een heerlijke slaap en dus besloot hij om er alleen op uit te trekken. Hij verliet zijn nest en al snel stond hij buiten de rillen in de kou. Hij knikte naar de wacht die knikkebollend aan de kampuitgang alles in de gaten aan het houden was en even kwam het idee in hem op om de warrior af te lossen, maar hij zag daar uiteindelijk toch van af. Zijn poten waren rusteloos en hij had zin om te bewegen, niet om de omgeving in de gaten te houden vanuit een stille positie. En dus liet hij het kamp achter zich en trok naar the Pinewoods. Hij verwachtte niet dat hij prooi zou vinden, maar het was wel een gokje waard. De bomen doemden algauw op in de verte en hij bleef even stil staan zodat hij kon luisteren naar zijn omgeving. Het leek net alsof de Clan volledig verlaten was; er was geen geluid te horen. Zelfs niet van fluitende vogels. Maar ja, wat verwachtte hij dan ook met deze kou? Elke slimme geest zou nu een warm nest verkiezen boven de koude. Hij liep verder en drukte zijn schouder kort tegen een willekeurige boom om zichzelf ervan te verzekeren dat hij genoeg ShadowClangeur achter zich liet. Toen hij de zoveelste boom was gepasseerd, hoorde hij geluid achter zich en draaide zich om. Omdat dit gedeelte niet verlicht was, duurde het even voordat hij in de gaten had dat een kat zijn richting op kwam lopen. Hij bleef echter rustig omdat hij haar geur herkende en al had hij tot dusver nog niet vaak met haar gesproken, hij wist dat hij niks te vrezen had. “Het verbaast me dat je nog zo laat uit je nest bent, Vixenflare. Ik heb je hopelijk niet gewekt?”

De rode tabby gaf aan dat hij haar niet had gewekt en Darkvoid gaf haar een knikje terug, een glimlach spelend om zijn lippen. Ze hadden als apprentices natuurlijk al wel eens contact gehad tijdens gezamenlijke opdrachten, maar voor de rest hadden ze eigenlijk niet heel veel met elkaar gesproken. Alleen de gebruikelijke formele dingen die apprentices met elkaar uitwisselden. Hij wist dat het wel deels door hem kwam dat het zo stroef verliep omdat hij zich tijdens zijn training vooral op de achtergrond had gehouden. Hij wilde zich per se focussen op zijn training en liet daarbij niet veel ruimte over voor vriendschappen. Daar had hij inmiddels wel een beetje spijt van, maar zijn eerdere ontmoetingen wezen aan dat de schade nog makkelijk te beperken viel. “Ik geloof dat we daar allemaal wel eens last van hebben,” zei hij op een rustige toon tegen haar. Hij haalde zijn schouders op toen ze een wedervraag stelde. “Ik ben sowieso meer voor de nacht. Het heeft iets magisch, vind ik.” Hij richtte zijn blik naar de sterren die zich boven hun uitstrekten en keek daarna weer terug naar Vixenflare. “Dus als ik niet te moe ben, dan durf ik er wel eens op uit te gaan. Hoewel ik ook overdag wel heel actief ben, hoor,” voegde hij er snel aan toe, voordat ze nog zou denken dat hij zo’n rare kat was die enkel er uit ging als het nacht was.

Vixenflare ging naast hem zitten waardoor de kilte al iets minder werd. In leafbare was het zo dat hij dichtbij andere katten ging liggen zodat hij zo veel mogelijk warmtebronnen kon krijgen. In je eentje liggen was toch maar warm en hoewel ze op dit moment niet meer waren dan kennissen kon Darkvoid haar warmte ook wel appreciëren. Het koudere seizoen begon langzaamaan aan te breken en er zouden nog veel onaangename nachten volgen die waarschijnlijk nog kouder waren dan deze. Hij humde zachtjes toen ze verwoordde wat hij dacht. De mogelijkheden waren inderdaad eindeloos omdat prooi ’s nachts niet verwachtte dat katten actief waren. Ze verscholen zich minder snel in hun hol waardoor het een uitstekende gelegenheid was om apprentices op te leiden. Darkvoid zou dat met zijn apprentice ook wel eens gaan doen, maar dan plande hij de dag erna natuurlijk vrij zodat zijn apprentice wat bij kon komen. “De jacht is echt uitstekend ’s nachts,” snorde hij tegen haar. “En op sluipen kan er ook goed geoefend worden. Ik durf te wedden dat geen enkel ander territorium buiten ShadowClan zo goed beschut is voor de nacht als die van ons.” Zeker WindClan niet. Er weerklonk trots door in zijn stem en hij richtte zijn groengele ogen weer op zijn Clanmate. “StarClan is altijd dichtbij, Vixenflare,” zei hij zacht. “Ze waken over ons. Ze zien de beslissingen die we maken en leiden de Clans in moeilijke tijden. Zo is het altijd geweest en zo zal het ook altijd blijven, wat er ook gebeurt.”