[Brindleleaf] Echoes of the past

_{Er was haar verteld dat de clankatten lang op het gebied van de tribe geleefd hadden toen alles naar de Dark Forest ging met de clan gebieden. Ze had alleen nog niet gezien waar ze geleefd hadden. Dus, toen ze wat richtingen had gekregen van katten, was ze er toch maar op uit getrokken om het zelf te aanschouwen. Het geluid van haar eigen pootstappen echode tegen de wanden van de grote grot. Voorzichtig keek Appleblossom om zich heen, zich in stilte verwonderend hoe het hier geweest was. Het viel nauwelijks voor te stellen dat alle vier de clans hier in harmonie hadden kunnen verblijven, dat ze hier uberhaupt gepast hadden. Ondanks dat het een gigantische grot was, en ze al heel lang niet meer bij de clans geweest was en dus geen idee meer had hoe groot ze waren, maar voor haar beeld leek de grot klein. Voorzichtig ging de kattin zitten, proberend haar verbeelding te laten spreken.

{Eerste post Brindleleaf}}

Er was opnieuw iets in haar gebroken, toen Barksound haar had verteld dat Bronzemask zich bij StarClan had gevoegd. De levenslust was uit haar goudgele ogen verdwenen en het was enkel Mouse die haar op haar poten hield. Het was de zoveelste geliefde die ze kwijt was geraakt. Natuurlijk ze kon hen niet meer opzoeken, maar dan had ze zich voor kunnen stellen dat ze gelukkig waren in WindClan. Nu had ze sowieso de kans niet meer haar zus ooit nog te zien. Lichamelijk kreeg ze steeds meer gebreken, maar ook mentaal begonnen de scheuren hun tol te eisen. Haar leven was een rollencoaster aan emoties, aan pijn die ze een plekje moest geven. Alleen het verlies van Bronzemask was zwaar, net zoals het verlies van Mousewish en Leopardpaw dat was geweest. Natuurlijk de dood van Everkit en Dream Hiding between the Stars zou haar altijd bij blijven, maar met hun had ze nooit een band opgebouwd. Zij waren al dood geweest, voordat dat had gekund. Bij haar kinderen waar ze dat wel bij had gedaan was het verlies enorm groot en pijnlijk. Hetzelfde was het geval bij haar zus, Bronzemask die haar altijd had gesteund door dik en dun. Ze moest blijven eten en elke dag opstaan voor Mouse, als Mouse er niet was geweest had ze het opgegeven. Ze was naar de Cavern gelopen, wat eigenlijk dom was, want dat maakte de pijn alleen maar groter. Toch stapte ze naar binnen terwijl de tranen begonnen te stromen.

_{De wind maakte zachte fluit geluiden terwijl het zich een weg baande door de grot heen. Ergens vroeg Appleblossom zich afwezig af hoe deze grotten ontstaan waren. Was er ooit een hele grote kat geweest die zijn klauwen in de aarde had gezet en het gesteente weggeschept had? Of was er iets natuurlijkers gebeurd? De geluiden hier waren in ieder geval heel anders dan het geraas van de waterval of het eindeloze gedruppel in de grot van Skyteller. Het was wel aangenaam.. Appleblossom verstarde toen ze pootstappen hoorde en haar pels pluiste iets op, om tot een volledige ontplofte bal te komen toen er een kat binnen kwam die meteen begon te huilen. Voor een moment twijfelde de kleine kattin, maar daarna liep ze met achteruit gedraaide oren een paar passen naar de slanke kattin toe. "Uhm.. gaat het wel? Kan ik iets doen?" vroeg ze onhandig, haar stem zacht. Haar hele houding schreeuwde paniek om de situatie, maar ze wist haar stem enigszins steady te houden gelukkig.}

Ze had niet doorgehad dat er nog iemand was, eigenlijk had ze gewoon niet opgelet. Ze schrok ervan en haar nekharen kwamen kort overeind, maar ze gingen weer liggen door de vragen van de kattin. Toen ging ze zitten en staarde iets wat dof de Cavern in, waarna ze vervolgens haar kop schudde. Ze ging liegen als ze zou zeggen dat het prima ging. Het ging eigenlijk helemaal niet. “Mijn zus is dood.” Miauwde ze gebroken. Haar hart was voor de zoveelste keer geplet en ze wist niet of ze dit keer opnieuw uit het dal wist te krabbelen. Ze wist niet meer hoe het moest. Hoe had ze dat de vorige keren gedaan? Ze was de manieren kwijt, kwijtgeraakt in het verdriet om haar zus en beste vriendin. Haar steun en toeverlaat, ondanks de afstand tussen de kattinnen. Zo was ze het blijven voelen, maar nu was ze het kwijt. Bronzemask was dood en ze zou haar neus nooit meer in haar vacht kunnen duwen.

De kattin leek ontroostbaar en Appleblossom voelde haar eigen hartje langzaam iets verkruimelen in sympathie voor de poes. Ze richtte haar oog voorzichtig op de kattin, twijfelend of ze überhaupt een antwoord zou krijgen. Het zou immers een privé zaak zijn. Maar uiteindelijk kwam het antwoord, haar zus was dood. Appleblossom's oren gingen langzaam hangen. Wat verschrikkelijk, en iets wat Appleblossom absoluut niet beter voor haar kon maken of veranderen. Appleblossom ging nerveus in haar hoofd allerlei opties door, zoekend naar iets om te zeggen aan de kattin. Maar alles leek fout, opbeuren ging sowieso niet gebeuren en was uiterst ongepast, meehuilen schepte ook weer zo'n gek beeld. Appleblossom ging dan ook maar voor een stille "Het spijt me voor je.. gecondoleerd met dit verlies.." Voorzichtig zette Apple een stapje dichterbij, om de kattin te laten weten dat ze er voor haar was en nergens heen ging, maar niet haar persoonlijke ruimte ging binnenstappen zonder haar toestemming. Maar misschien wilde de kattin Apple wel helemaal niet hier hebbeb... "Als je hier liever alleen bent trouwens.." voegde Apple er zachtjes aan toe, "ik neem je niks kwalijk als je dat van me vraagt.." De kattin was hier immers vast niet gekomen voor haar.

De kattin condoleerde haar. Ze was blijkbaar nogal in twijfel wat de doen en ze begreep dat wel. Ze had ook geen idee wat ze zelf had gedaan in zo’n situatie. Het was ongemakkelijk voor de ander. Ze probeerde zich te herstellen en haar schouders te rechten, dat lukte deels. Al bleef het intense verdriet in haar goudgele blik zichtbaar. “Nee, het is niet erg dat je er bent.” Miauwde ze toen. De kattin had haar toch al zien breken, dan maakte het allemaal niet meer uit. “Mijn zus was Bronzemask de deputy van WindClan.” Vervolgde ze toen. “Ik had er voor haar moeten zijn…” Ze had haar weten te redden van het rotsblok, de reden waarom haar kitten Dream dood was geboren. Toch had StarClan haar alsnog afgepakt. Waarom was StarClan zo hard voor haar familie, wat deden ze fout. Haar fouten wist ze wel, maar ze leefde nu een eind van hun af en alsnog ging het mis. Het was keihard, het voelde harteloos.

Ze hoefde niet weg. Ergens was Appleblossom daar helemaal niet opgelucht over. Want troosten? Daar was ze verschrikkelijk beroerd in. Ze had geen idee hoe sommige katten altijd de juiste woorden konden vinden om andere katten zich beter te laten voelen in dit soort tijden. Ze had al een lange tijd geleden besloten dat het een zeldzaam talent was wat zij absoluut niet bezat. Appleblossom spitste haar oren echter kort bij het horen van de naam Bronzemask. Die naam.. Die poes had ze nog wel eens op gatherings gezien. Sowieso toen ze net een apprentice was geworden en waarschijnlijk was het net de Gathering voordat ze Riverclan verliet dat de warriornamen werden aangekondigd… Langzaam klikte het in haar brein waarom deze poes haar ergens bekend voorkwam. Haar naam daarentegen? Appleblossom zou het niet weten. “Het.. ik.. Ik weet nog dat ze een hele goede kat was.. Maar goed heb ik haar niet gekend,” miauwde Appleblossom zachtjes, “maar.. je kan er niks aan doen dat jij nu hier bent.. al weet ik niet.. waarom je hier bent natuurlijk..” Appleblossom’s stem sterf af en ze keek moeilijk, haar blik een mengeling van ongemak en schrik van haar eigen woorden. “Sorry ik help totaal niet, ik ben hier heel slecht in.” Haar bekentenis was zo zacht dat de echo’s de geluiden niet eens meepakten.

Had ze het moeten zien? Misschien. Maar ze had nog niet doorgehad dat de kattin ook een voormalig Clankat was. Ze had delen uit haar geheugen gewist of ze was het simpelweg vergeten. Ze was inmiddels al een hele tijd weg bij de Clans en ze had het niet doorgehad. Ze bekeek de kattin nog eens goed na haar woorden. RiverClan, de poes was van RiverClan geweest. Ineens zag ze haar gedaante weer op een gathering. “Appleblossom was het niet?” Zei ze toen ineens zacht. “Sorry, ik had je niet herkend. Ik heb sommige dingen gewoon gewist omdat het te pijnlijk is om aan terug te denken. Misschien is dat stom, maar het is mijn manier om in leven te blijven. Om het een plekje te kunnen geven.” Ze probeerde naar haar te glimlachen, al werd haar glimlach nogal scheef door de emotie. “Je hoeft ook niet te helpen, niemand kan eigenlijk helpen. Ze komt er niet mee terug. Nooit meer.” Ze slikte en staarde een tijdje voor haar uit. “Het probleem is dat ik er alles aan kan doen dat ik hier ben. Het zijn mijn eigen beslissingen geweest die de reden zijn dat ik in de bergen ben. En mijn meeste kittens daar…” Haar stem stierf weg terwijl een nieuwe brok in haar keel haar de adem benam.

Er leek een glimp van herkenning te verschijnen in de ogen van de kattin voor haar. Ergens vonkte er ongemak op in Appleblossom. Ze wilde helemaal niet herinnerd worden aan haar clan verleden en daarom was het ook niet prettig dat iemand haar herkende. Het verlaagde de kans op een nieuwe start in haar kinderachtige kop. Dit ging echter niet om Appleblossom, dit ging om het verdriet van de poes en dat moest ze niet gaan omdraaien naar haarzelf. "Dat klopt.. en is niet erg.. Ik ben al in geen jaren meer bij de clans geweest. Ik had jou ook niet herkend." Echt al in geen jaren, het was lang geleden geweest toen ze Riverclan verliet. Voor haar waren er ook zat pijnlijke herinneringen. Een wat wrange glimlach verscheen op het gelaat van Appleblossom bij de woorden van pijn van Brindleleaf. "Maar dan kunnen we zeggen dat we dat gemeen hebben." Ze kon zich Litill's gezicht niet meer voor de geest halen. Misschien wel beter ook. Ze liet Brindleleaf vervolgens in stilte uitpraten. "Dus.. je twijfelt aan je eigen beslissingen?" besloot ze te vragen.

De kattin gaf aan dat het niet erg was, dat ze haar niet had herkend. Dat was goed, dan koesterde ze in ieder geval geen wrok waar ze geen weet van had. Ergens vroeg ze zich af waarom Appleblossom al zo lang weg was bij de Clans, maar had ze wel het recht om dat te vragen? Misschien hield ze het liever privé, maar aan de andere kant wist zij inmiddels nu ook al geen groot deel van haar verleden. Misschien was het wel prettig om eens iemand in vertrouwen te nemen. Om echt haar hele verhaal bij neer te kunnen leggen. Ergens vertrouwde ze de andere kattin. Ze had daar niet echt een specifieke reden voor, het gevoel was er gewoon. Het voelde goed. Dus knikte ze toen ze vroeg of ze twijfelde aan haar beslissingen. “Ja, vaker dan goed voor me is. Mijn dochter Mousewish is van de gorge gesprongen, nadat ik weg ben gegaan.” Meteen verscheen het intense verdriet weer in haar ogen. Ze was heel close geweest met Mousewish, net zo close als met Bronzemask. Het was haar schuld dat Mousewish zelfmoord had gepleegd. “Mijn levende kittens heb ik weer gezien toen de Clans hier waren. Heb jij de Clans toen ook weer gezien?” Vroeg ze aan Appleblossom, voordat ze verder ging. “Amberstorm kan niet met haar emoties overweg. Ze kan mij niet uitstaan. Ze is één keer bij mij in huilen uitgebarsten, maar voor de rest deed ze weer heel erg koel. Ik heb haar zo veel pijn gedaan, dat heeft ze nooit verdiend.” Ze slikte en liet haar kop hangen.

_{Ze had niet verwacht dat Brindleleaf nu haar hele levensverhaal bij haar zou neerleggen, maar ergens was Appleblossom blij dat Brindleleaf haar blijkbaar zo in vertrouwen durfde te nemen. Nieuw probleem was echter dat Appleblossom er nu tegenaan liep dat ze geen idee had hoe ze moest reageren op de kattin die haar hart bij haar uitstotte. “Wat erg.. dat spijt me voor je,” murmelde Appleblossom zachtjes, zich beseffende dat ze dit waarschijnlijk al een keer eerder gezegd had, maar ze wist even niets anders. Ze meende wel wat ze gezegd had. Ze vond het verschrikkelijk voor Brindleleaf. “Ik heb de clans niet meer gezien zelf weggegaan ben bij Riverclan, een paar jaar geleden,” gaf Appleblossom vervolgens toe, “dus ik ken je kinderen verder niet, sorry.”}

Appleblossom toonde haar medeleven, wat ze heel erg waardeerde. Ook gaf ze aan dat ze haar kinderen verder niet kende. “Dat is logisch, daar hoef je geen sorry voor te zeggen.” Miauwde ze dan ook. “Ik hoop gewoon dat ze haarzelf weer terug weet te vinden.” Deze zin vond ze een goede om mee af te sluiten. Ze had Appleblossom wel weer genoeg belast met haar problemen. “Ik ga maar eens terug naar de Cave.” Zei ze daarom ook. Dit was ook wel weer genoeg confrontatie met deze plek. Ze had even frisse lucht nodig.

Onderwerp: Re: [Brindleleaf] Echoes of the past