No matter what the stars tell you

De nachten begonnen nogal koud te worden, waardoor er sommige ochtenden al ijzel op de koude grond lag en de kleine dauwdruppeltjes bevroren waren. Routnose had altijd wat meer moeite met dit seizoen. Haar dunne vachtje was meer gemaakt voor de warme zomers en waar veel andere katten allang een dikke ondervacht hadden gekweekt voor de winter, was dat bij haar minder het geval. Hoe dan ook, de kou kon haar niet in haar nest houden l er waren altijd genoeg dingen te doen! Vandaag had de jonge poes iets anders op de planning dan niezende katten aanhoren, nee, ze wilde even langs bij een vriendinnetje van haar. Zowel Wisteriawisp als haar zusje Milkypaw hadden nogal een speciaal plekje in haar hart, waardoor het des te meer pijn deed om te zien dat waar Milky positief bleef en haar best deed als apprentice, Wisteria meer moeite had met haar nieuwe rang. Daarom stapte ze met een vrolijke glimlach op haar gelaat de elders den in. ”Hoi Wisteria! Zou je me vandaag met iets willen helpen?” sprak ze en drukte kort ter begroeting haar neus tegen het prachtige poesje, dat ze misschien toch wel stiekem een beetje als haar eigen dochter ook was gaan zien.

&Wisteriawisp

No one notices, no one even cares, when I fade away again. I'm a shadow, and no one remembers shadows.

Het was koud, zo koud. Ze lag trillend in haar nest. De enige die hier in lag leek het wel. Ze was zo koud en alleen. Haar zusje lag vrolijk tussen de apprentices en zij was aan haar lot overgelaten. In dit stinkende muffe hol. Ze mocht nieteens haar eigen mos verschonen, dus jaagde ze elke apprentice die het voor haar wou doen gillend en blazend weg. Resulterend in een muf nest, tot ze weer uit de den gelokt werdt om terug te komen bij een schoon nest. ZE haatte het, het was een apprentice taak, ze was apprentice leeftijd. Waarom mocht ze het dan niet zelf doen. Ze kon het zelf doen!

De stem van Rout liet haar opkijken. Zachtjes knipperde ze met haar diep blauwe ogen terwijl ze naar de medicine cat keek. Er gleed een kleine kronkel door haar hart terwijl ze zichzelf even wegduwde. "Waarom.. ik ben je apprentice niet." Beet ze, zonder de kracht die ze tegen andere katten bezat. Rout was de enige die haar altijd had willen helpen. Maar puntje bij paaltje had ze haar alsnog naar de elder den laten gaan. Was ze toch niet genoeg geweest..

Wisteriawisp zag er ongelukkig uit, en dat deed haar pijn. Vooral omdat ze er helemaal niets aan leek te kunnen. Zoveel ziektes, zoveel wonden had ze wel niet gezien. Sommigen waren te genezen, anderen niet - maar nog nooit had ze zoiets als bij Wisteriawisp gezien. Alles leek goed met haar te gaan, fysiek was ze volledig gezond, en toch had ze zoveel pijn. Het was verschrikkelijk, omdat ze nu al langer dan een jaar zichzelf trainde om iedereen te helpen, maar dat niet kon bij een van de katten waar ze zo ontzettend veel om gaf. Zou Wisteria dat haar kwalijk nemen? "Waarom.. ik ben je apprentice niet." werd haar toegebeten maar Routnose wist wel beter dan zich terug te laten horen door scherpe woorden. Ze was Burnetbliss en Amberstorm al gewend. De medicine cat lachte zachtjes en duwde vriendelijk haar neusje tegen de wang van de jonge poes. "Nou, als ik Falconpaw alles zou laten doen, zou hij wel heel snel een burn-out krijgen," grapte ze vriendelijk en probeerde de ander overeind te neuzen. "Komop, het is mooi weer buiten, en ik heb jouw hulp nodig,"

Onderwerp: Re: No matter what the stars tell you