Its called fashion sweaty look it up

Tja, to be fair was het inderdaad niet heel erg classy. Then again, hij had toch ook eten nodig? Meestal kon hij prima voor zichzelf jagen, het grootste deel van de tijd was zijn buikje heerlijk rond. Alleen op het moment had hij een beetje pech. Het begon allemaal bij zijn geboorte.... Nee oké, dat was weer een ander verhaal, maar de waarheid was dat dit bepaald zijn dagje was. Begon al met de regen die door de schuur heen lekte, daarna de misser die hem wakker maakte en vervolgens de hond die zowel zijn prooi als hemzelf had opgejaagd. Hij was er natuurlijk ongeschonden vanaf gekomen -zijn prachtige vachtje mocht natuurlijk niet verpest worden - maar zijn lunch was weg. Nuja, dan maar improviseren. Opnieuw, niet al te charmant, maar hey, als jij zou we ten waar de vuilniscontainer van een slager stond, zou je daar ook misbruik van maken. Jackdaw bungelde lichtelijk onhandig uit de bak en wist daar toen met wat moeite en afgekeurd kippenpoten uit te halen. Bingo. Alleen verloor hij toen een beetje zijn evenwicht, waardoor de bak omkletterde en hij al het afval over zich heen gestort kreeg. Nice. De kater schudde zich mopperend uit, maar een stuk plastic van een oud zakje was strak om zijn poot blijven zitten. Eh. Op z’n minst had hij voer.

&Sinclaw

Kijk, Jackdaw hield gewoon van eten. Bovendien leek iedereen toch al te denken dat zijn waardigheid op de maan lag, dus who cares! Het was dan net wel weer een beetje balen dat de nieuwe commander van Bloodclan hem net in de act moest pakken. Milf. "De trotse Elite." jep, dat was hij. Veel beter dan dit werd het simpelweg niet! Jackdaw was wijs genoeg om zijn volledige aandacht naar de zwart-witte poes te richten, enkel alleen nadat hij het stukje voer volledig verorberd had."Steelt voedsel van twolegs, en dan nog nieteens vers." hij wilde haar zeggen dat het nog prima smaakte, maar kreeg daar de kans niet toe. "En dit moet de elite zijn waar ieder voor vreest. Ik heb net drie kittypets lachend voorbij zien lopen met hun buikjes vol. Je zou je moeten schamen." kort trok hij met zijn oor, het enige blijk van irritatie dat hij zou geven. Fair enough, ze had hem niet op zijn meest charmant aangetroffen. Anderzijds, wie was deze boskat die zomaar hun leven in kwam walsen om hem te vertellen waar zijn moralen moesten liggen? Alleen was Jackdaw niet iemand om te schreeuwen en vechten, zijn manier van rebelleren lag in zijn humor. "Oh maar lieve Sinclaw, wist je niet dat dit helemaal hip is in de Elite? We doen dit al jaren," vol overgaven liet hij zichzelf in het afval vallen, waar hij charmant ging liggen en de ander een knipoog gaf. "Je zou het eens moeten proberen," en met die woorden blies hij haar een kusje toe, waarmee hij waarschijnlijk deels zijn doodsvonnis ondertekend had. Ach, living on the edge.