You haunt me everyday

Het was dat een verdwaalde prooigeur hem had doen verleiden om zo dichtbij de grenzen te komen. Maar de wijsheid in hem had hem op tijd genoeg doen stoppen, niet zichzelf over de grenzen te jagen. Hij was al ouder dan zulke simpele fouten te maken. Hij zuchtte, in een ooghoek zag hij de toppen van de bomen van Fourtrees. Hij stond stil, keek een paar seconden. Joh, waarom ook niet? Hij kon wel even weer eens een kijkje nemen om te zien welke jeugd daar nu weer eens rondhing. Misschien kon hij wel een paar stiekeme apprentices betrappen, dat zou wel geinig zijn. Niets was leuker dan je vacht ophouden en een paar jongelingen de stuipen op het lijf te jagen. En voor hij het wist brachten zijn poten hem de helling naar Fourtrees op, keek hij naar de open plek tussen de vier eiken. Hij daalde af, waarna hij naar de plotseling zo enorme plek zag. Tijdens gatherings was dit stampevol katten van iedere clans. Een top moment om eventjes in vrede te roddelen met de anderen, goede momenten op te doen van tijden lang geleden. Al had Frostfall nooit echt de drang gehad om vrienden in veschillende clans te hebben, een woordje met de senior warriors wisselen was altijd vermakelijk. Hij liep tussen de vier bomen en hij merkte na even zijn zintuigen te gebruiken dat hij niet alleen was. ThunderClan.. Het duurde niet lang voordat hij de oorzaak van de geur vond, een zenuwachtig uitziende tabby kater. Hij kantelde zijn kop en vernauwde zijn ogen even kort. ‘Pas maar op, ik eet je op,’ miauwde hij met een kleine snor van gelach in zijn stem. Kom op zeg, je hoefde niet zo nerveus te doen? Hij deed alsof hij elk moment aangevallen kon worden. Fourtrees was nog altijd een heilige plek.

Frostfall grinnikte zachtjes. Hij had hem echt laten schrikken. Hihi. Hij snapte niet waarom de kater zo angstig was. Was hij gewoon nerveus van zichzelf? Eigenlijk kon het hem ook geen muizenstaart schelen. Hij kon nu gewoon van dit moment genieten. Frostfall stond er echter rustig bij, wetende dat hij nu niets kon uithalen. ThunderClan en WindClan hadden geen strijd, ze hadden al seizoenen lang de strijdbijl gegraven. Ze hadden vaker naast elkaar gestreden in zijn leven dan tegen elkaar. Hij keek dan ook met verbazing naar de vreemde kater die zijn spieren aanspande alsof hij hem echt zo ging aanvallen. Zijn opmerking maakte hem het nog minder grappig vinden. Nu was de lol er wel een beetje van af. Frostfall rolde met zijn ogen. ‘Relax, knul,’ bromde hij dan toch lichtjes geïrriteerd. Hij ging er dan ook kalm bij zitten, alsof er niets aan de hand was. ‘Ik maakte een grapje. Het was grappig. Ha-ha,’ sprak hij, nu toch weer een grijnsje op zijn lippen krijgend, nu hij terugdacht aan het moment dat de kater als een konijn omhoog was gesprongen. En dan zeiden ze dat WindClan katten nerveus waren. Lollig.

Man, deze jongen nam ook alles te serieus. Hij rolde met zijn ogen toen hij naar de gestreepte ThunderClanner keek. Zijn ogen gingen op en neer over zijn lichaam. Hij was totaal niet op zijn gemak? Man waar maakte hij zich druk om, hij zou hem heus niet zomaar aanvallen en in stukken verscheuren. Wat dacht hij wel niet? Ze leefden allemaal onder dezelfde code. Hij ging ervan uit dat deze kater een eervolle warrior was, net zoals hem. Maar de ThunderClanner keek hem aan alsof hij hem op elk moment kon bespringen. Met priemende ogen keek hij de kater aan, die nog eens bestempelde dat hij de lol er niet van in zag. Frostfall rolde zijn ogen. ‘Duidelijk,’ bromde hij kortaf. Hij ging zitten en sloeg zijn pluizige staart om hem heen. Hij likte nonchalant over zijn borst, waarna hij zijn oortjes spitste toen hij vroeg wat hij van hem wilde. Hij keek op en kantelde zijn kopje. ‘Niets,’ miauwde hij doodsimpel. ‘Moet je wat van mij dan?’ Hij hief zijn kin iets waarna hij de jongere kater aankeek. Zijn blik ging even naar de bomen, waarna hij weer naar de kater keek. Het was neutraal gebied, hij zou het moeten weten. Het was StarClans gebied. ‘Nog problemen gehad met de andere Clans, knul?’ vroeg hij toen. Hij had het gevoel dat iedereen inmiddels al wist van de oorlog met RiverClan. Maar ThunderClan was als een spook in het woud, zich rustig met hun eigen zaken bezig. Dat kon Frostfall wel waarderen, even geen drama en gezeik.

Frostfall vond het gesprek met het woord vreemder worden. En hij kon niet uit zijn kop krijgen dat deze kat een vreemde wrok had tegen WindClan wat volkomen ongerechtvaardigd was. WindClan had in zijn herinneringen nooit problemen gehad met ThunderClan. Zou het dan een halfbloedje zijn? Waarom was hij zo panisch. Frostfall had dan ook een diepe frons op zijn gezicht en keek hij de kater hoofdschuddend aan. ‘Ik voer niets in mijn schuld, knul. Ik weet niet waar je die gedachte vandaan haalt.’ Hij keek doordringend met zijn ijsblauwe ogen naar de kater. Hij was toch verdomme een warrior? Hij zou beter moeten weten. Niet zo achterlijk moeten zijn, zo paranoia. Welke WindClanner had vlooien in zijn nest gestopt, hallelujah. En vervolgens beledigde hij WindClan nog een keer. Frostfall zijn haren kwamen overeind en het puntje van zijn staart ging op zijn voorpootjes overeind. ‘Wij zijn tenminste mans genoeg om voor onszelf op te komen!’ grauwde hij. Ja, RiverClan was gestoord genoeg geweest om hun territorium binnen te vallen. Ze hadden alles gedaan om hun territorium terug te winnen en ja, wat Sabrefur had gedaan was misschien controversieel, maar het had geholpen. Hij was mans genoeg om het hef in eigen handen te nemen en ervoor te zorgen dat ze hun territorium terug zouden winnen. En hij had het ook nog met zijn leven moeten bekopen. Zijn oren draaiden naar achter en hij keek de warrior met een vurige blik aan. Hij zou zich niet zomaar de les uit laten maken door een stomme ThunderClanner.

Frostfall zijn oren klapperden bijna. Hij wist niet wat hij hoorde. Deze ThunderClanner was duidelijk het padje af. Hij wist niet waar hij het over had. Hij kreeg een opstandige blik op zijn gezicht, zijn oren stonden naar achter en zijn staart zwiepte heen en weer. Hij begon te gillen dat ThunderClan het zo slecht had, dat ze twee keer een vreemde clan van hun territorium af hadden moeten duwen. Een sluwe lach kwam op Frostfall zijn snuit. ‘Ik hoor alleen maar dat jullie tot twee keer toe jullie eigen territorium niet hadden kunnen beschermen. Dat jullie tot twee keer toe zijn overmeesterd.’ Zwakkelingen, allemaal. Dat BloodClan hun had overgenomen was natuurlijk een trieste aangelegenheid. Maar het was ThunderClan overkomen. En op één of andere manier overkwamen zulk soort dingen altijd ThunderClan. Misschien moesten ze maar eens wat respectvoller zijn voor de sterren. Het was niet voor niets dat WindClan het dichts bij StarClan stond. En opeens begon hij te kakelen over dat iemand een apprentice had aangevallen. Opnieuw kantelde Frostfall verbaasd zijn kop. Waar verzon hij dit niet weer? ‘Ik heb geen idee waar je hebt over hebt, knul.’ En zijn nekharen kwamen overeind. Zo'n beschuldiging was niet licht. Hij kwam overeind en zette een stapje dichterbij. Wanneer was dit gebeurd? Vrede was er al sinds jaar en dag tussen hun clans, hij snapte er niets van. ‘Waarom verzin je zulke beschuldigingen? Dat is laffer dan waar je ons, waar je mij voor uitmaakt,’ bromde hij dreigend.

Frostfall had eigenlijk gewoon vraagtekens op zijn hoofd staan. Hij was niet vijandig geweest, niet agressief, niet aanstootgevend. Nee, deze ThunderClanner had het in eigen heft genomen om hem en zijn clan voor vanalles uit te maken. En dat pikte hij niet. Hij zou wel laten zien dat zij, "die hazenvreters", hardnekkiger waren dan hij dacht. En hij hield ook nog niet op. Hij trok even kort zijn lip op. ‘En weer teruggenomen,’ gromde hij. Lang hadden die visvreters niet over hun velden gelopen. En konijnen vangen konden ze ook al niet. Bovendien kenden ze de gangen niet die overal onder hun territorium door gingen, en Frostfall had de grenzen onder de grond genegeerd. En voor welke prijs hadden ze het weer terug? Misschien een paar scheve blikken in de clan. Maar hij stond achter Sabrefur zijn daden en mocht StarClan goed voor hem zijn. Opeens begon de ander echter te schreeuwen. Hier gromde Frostfall luid bij en kwam overeind. Hij spande zich aan en zijn ijsblauwe ogen priemden op de ander. Hij zou zich verdedigen als het moest, maar hij moest ook zichzelf inhouden. Hij was hier degene die met eer weg zou lopen, niet hij. Hij was woedend. Nu begon Frostfall te denken dat dit veel persoonlijker was dan gewoon een clangenoot. Dit ging over familie. Dit lag heel dicht bij hem. Maar dat betekende nog niet dat dit gedrag normaal was, dat de WindClan kater dit gewoon maar hoefde te pikken. ‘Let op je woorden,’ grauwde hij onheilspellend. Zijn staart zwiepte wild heen en weer. Hij begon de details uit te leggen. Hij haalde onverschillig zijn zaken uit. Klonk als iets wat netjes was afgehandeld, wat alweer voorbij was. Maar de ThunderClan kater vond kennelijk de straf te weinig. Hij snoof dan ook schamper. En vervolgens biechtte hij ook nog eens op dat pas manen later durfde te vertellen dat een ander de dader was. Frostfall drukte zijn oren in zijn nek. ‘Dus een onschuldige heeft straf gekregen? Dat is niet eervol, of wel?’ miauwde hij op een diepe toon. Nu zette hij een stap dichterbij. ‘Die kat zal geoordeeld worden door StarClan, net als iedereen. Net als diegene waar jij het over hebt. Die arme getraumatiseerde ziel.’ Het sarcasme droop van hem af. Daarna zette hij nog een stap dichterbij. ‘Net als jij, als je het durft mij aan te vallen op StarClans territorium,’ bromde hij. Dit was een directe uitdaging. Ze moesten het verleden in het verleden houden. Het kon hem geen ruk schelen wat er toen was gebeurd. Dat was geweest, onder een andere maan, onder andere leiders. Niets zou dat nog kunnen veranderen.