You look like my savior

Onderwerp: You look like my savior do 28 nov 2019 - 20:37

Het was allemaal zo snel gegaan als hij heel erg eerlijk was. Hij voelde zich steeds meer op zijn plek, terug in het oude kamp maar soms kon hij er niets aan doen en herinneren hoe het was terug in de tijd dat ze aan het reizen waren en in de bergen waren. Het scheelde in ieder geval veel problemen tussen de clans toen ze territorium deelden, al waren meningen overduidelijk verdeeld geweest toen. Hij zuchtte even zachtjes en draaide ongemakkelijk met zijn oortjes, het was niet de tofste tijd voor hem geweest tijdens de reis, maar toch wilde hij terug naar die tijd. Ondanks dat zijn moeder was overleden en hij was aangevallen door een WindClan warrior... Later scheen deze overleden te zijn maar dat weerhield zijn brein er niet van om terug te denken aan die rotte tijd iedere keer als hij de geur van WindClan in zijn neus kreeg. Ook al was de WindClan leader erg behulpzaam geweest, het maakte allemaal niet meer uit. Zijn moeder was neergeschoten voordat ze nog waren aangekomen in de bergen en hij wist zeker dat ze het mooi had gevonden om al die clans daar samen te zien, vooral omdat ze daar een goede tijd hadden gehad. Veel katten waren ziek geworden, maar dankzij de tribe konden de medicine cats de katten weer helen. Hij was best teleurgesteld geweest dat ze terug waren gegaan naar het oude gebied, maar veel kon hij er niet op in gaan brengen, toch? Hij was toen nog een jonge kater geweest, maar het was vanaf begins af aan al niet de bedoeling geweest dat ze daar gingen wonen. Hij trippelde de nursery binnen, waarna hij met een zachte glimlach rond keek naar de kittens. "Goedemiddag," begroette de grote kater de kittens in de nursery. "Wie wilt er een verhaaltje horen over de grote reis die we gemaakt hebben?" vroeg hij met een kalme glimlach terwijl hij rond keek.

Ɓσ

+ Sunkit

Onderwerp: Re: You look like my savior di 3 dec 2019 - 1:00

Sunkit was eigenlijk zich een beetje aan het vervelen. Ze had eigenlijk meer vijanden dan vrienden in de nursery, dus niet heel veel anderen wilde met haar spelen. Maar dat maakte niet uit, die waren toch allemaal dom en stom. De enige echt leuke kat waarmee ze had gespeeld was Dawnwhisper, want die had haar laten winnen. De rest was allemaal stom. Nou ja, Dustkit was nog wel oké. Want zij was gewoon haar zusje die graag ook cool wilde zijn. Dustkit was haar deputy, en zijn was Sunstar! De beste die er ooit was geweest. Hah! Ze zou het ze allemaal wel laten zien dat ze ooit leider zou worden. Het zat in haar bloed. Firestar, Duststar, het was er allemaal. Ze was SkyClan leider en ThunderClan leider. Ze hadden het haar wel verteld hoor. Ze was een echt prinsesje. En omdat zíj de beste was van het nest, was zei de kroonprinses. Ze wist zeker dat ze Thornstar op zou volgen! Maar voor het zover was, kwamen stomme katten haar lastigvallen. Maar deze stomme, vreemde kat had trouwens wel een interessant aanbod. De reis! Oh, de reis. Ja, daar wilde ze wel wat over weten. Ze had flarden van verhalen opgepikt, maar misschien was het wel een leuk spelletje die zij ook ooit kon spelen. ‘Oh, ikke, ikke!’ piepte ze toen ze naar de gestreepte kater toe liep en ze pal voor zijn poten ging zitten. Nu kon hij lekker niet meer om haar heen. ‘Was het gevaarlijk?’ sprak ze nieuwsgierig. Haar koppie straalde, ze wilde alles weten.

De bergen was ergens traumatisch voor hem geweest, maar aan de andere kant kon het ook goed zijn om erover te gaan praten. Was dat niet wat ze meestal zeiden? Dat praten over dat soort dingen gezond was voor je? Hij wist het niet, hij had het nooit geprobeerd, maar hij kon er wel een soort fictief verhaal van maken voor de kittens. Misschien dat die dat wel wat vonden. Was het toch iets om over te praten en waren de kittens ook weer blij met het feit dat ze een verhaaltje kregen. 'Oh, ikke, ikke!' klonk er van de rode kitten af, waarna ze naar hem toe begon te lopen en recht voor zijn poten ging zitten. Zo.. Nou. Dat was duidelijk. Die wilde het horen en ze zou ook niet weg gaan voordat ze het zou horen. 'Was het gevaarlijk?' klonk er nieuwsgierig van haar af terwijl haar ogen straalden. Nou, niet eens alleen haar ogen, haar hele kopje. Sunkit was haar naam waardig, dat was één ding waar hij zeker van was. "Zeker, de reis was heel gevaarlijk." sprak hij terwijl hij zelf ook rustig ging zitten en zijn staart om zichzelf heen sloeg. Vele katten waren dood gegaan door de reis, maar daar zou hij het niet al teveel over hebben. Hij wilde immers geen nachtmerries veroorzaken bij de jonge kitten. "Er waren heel veel tweebenen.. en honden." sprak hij, het woord 'honden' net iets spannender uit spreken dan de rest. Want ja, honden waren natuurlijk heel erg eng!

Ɓσ

De kater wilde gelukkig meteen vertellen. Snorrend bleef ze naar hem opkijken, helemaal toen hij ging vertellen dat het heel gevaarlijk was. Oh! Spannend! Dat wilde ze maar al te graag horen. Ze hoopte ook dat ze ooit zo'n spannend avontuur zou beleven. Dat zou ze zo graag willen joh! En dan kon ze alle andere kittens jaloers maken. Al snel begon Longear over dat er allemaal tweebenen en honden waren. Sunkit haar oogjes werden groter. ‘Echt?’ miauwde ze ongelovig. ‘Hebben jullie die dan allemaal verslagen? Allemaal tot moes geslagen!’ miauwde ze strijdlustig. Ja hoor, dat zou ze echt hebben gedaan. Ze zou die honden wel laten zien wie de baas was. Zij namelijk! Haha! Ze gromde een keer strijdlustig, waarna ze een voorstelling deed van haar vechtkunsten. Ze sloeg een paar keer wild met haar pootjes door de lucht! Ja, dat was hoe het moest!

De poes leek meteen heel erg geïnteresseerd te zijn in zijn verhaal. Hij had over het algemeen wel gehoord dat de poes een haantje de voorste was en veel van de warriors tijd op eiste, maar hij hoopte ook dat de andere kittens ook een beetje konden genieten van het verhaal die hij aan het vertellen was. Hij sprak dat er veel tweebenen en honden waren, heeeel gevaarlijk dus. 'Echt?' klonk er ongelovig van de rode kitten af, waarop hij even knikte, echt waar. Er waren zat katten aan overleden of weg gegaan daardoor. 'Hebben jullie die dan allemaal verslagen? Allemaal tot moes geslagen!' klonk er strijdlustig van de poes, waarop hij zachtjes grinnikte. Hij was zelf een kitten geweest toen de reis begon, bijna op de leeftijd van apprentice geweest. "Nee, we hebben ze zoveel mogelijk vermeden. Door de reis was iedereen moe, we hadden geen zacht mosnest om op te slapen en geen dak boven ons hoofd." sprak hij terwijl hij op keek naar het plafond boven hen. Dat had hij toen niet meer gehad. Dat gaf wel aan hoe erg de situatie was voor de kitten toch? "De reis was zwaar, met veel gevaren. En met zo'n grote groep katten was het moeilijk om iedereen veilig te houden." sprak hij met een kort knikje tegen de jonge poes.

Ɓσ

Het spannende verhaal kreeg zo wel een anticlimax. Het was helemaal niet spannend geweest! Ze hadden niet gevochten met honden? Waarom had hij haar dan zo lekker gemaakt met een spannend verhaal, om vervolgens te vertellen dat ze de gevechten hadden vermeden en hij zat vervolgens saaie dingen te vertellen dat ze geen dak en mosnest hadden en dat het moeilijk was en bla bla bla. Dat was allemaal niet interessant! Ze wilde spannende verhalen horen, van gevechten en enge dingen. ‘Ja ja, maar hebben jullie wel gevochten? En wat is er dan allemaal gebeurd. Kom op, vertel iets leuks!’ eiste de felle, rode kitten. Ze had geen zin in gezeik over saaie dingen. Nee, ze wilde weten wie er een held was geweest en wie een loser. Waren er katten misschien dood gegaan? En waar waren ze heen gegaan op reis? Niet over zielig gepraat over geen nesten en geen daken. Dit verhaal was anders wel heel saai! Stomme Longear.

De poes leek meteen interesse te verliezen in zijn verhaal over de reis. Oké, dat deed het dus niet zo goed bij kittens om te gaan vertellen over alles wat ze niet hadden gedaan tijdens de reis. Dat was dan weer iets waar hij van kon leren, dus daar moest hij goed aan denken. Oké, dat kon hij wel. 'Ja ja, maar hebben jullie wel gevochten? En wat is er dan allemaal gebeurd. Kom op, vertel iets leuk!' eiste de kitten van hem, waarop hij even nadacht. Nou.. er waren vast wel katten die toen een arend hadden gezien... dus het zou geen complete leugen zijn? "Arend. We hebben een arend bevochten." sprak hij met een gevaarlijke stem tegen de poes. "Arenden zijn grote vogels. Veel groter dan havikken. Of duiven." om maar even een referentie te geven aan de poes. "Arenden zijn zo groot dat ze een warrior kunnen meenemen als hun prooi." vervolgde hij even, waarna zijn ogen vol spanning naar de rode kitten keken. Zou ze dit dan wel spannend vinden? Of was dit niet spannend genoeg voor haar?

Ɓσ

Sunkit keek met bevelende blik naar de ander, en uiteindelijk kwam er een cool verhaal uit de bek van de kat. Arend? Huh? Maar haar interesse was weer gewekt. Het klonk heel gevaarlijk! En dat was het blijkbaar ook. Grote vogels, groot genoeg om een warrior mee te nemen. Woow! Ze had altijd wel gehoord dat ze uit moest kijken voor uilen want die konden kitten meenemen, maar ze stelde die arend nu voor als een vogel die de zon kon blokkeren, zo groot was hij. ‘Wauwie! Hoe hebben jullie die dan dood gemaakt? Kom op, vertel!’ eiste de kleine, rode kitten. Ze wilde horen hoe ze die aan moest pakken, dan kon ze later ook arenden vermoorden! Ze kon al heel goed springen, dus ze kon vast wel op de arend springen en dan hak-slash-boem hem zijn kop inslaan! Haha!

De poes leek meteen weer heel erg geïnteresseerd te zijn door zijn verhaal over de arend. Ja, dat was immers een hele grote vogel die zomaar warriors kon meenemen. Dat was natuurlijk heel erg interessant. Uilen waren hier een gevaar voor kittens, maar over het algemeen niet voor warriors en apprentices. Het feit dat in de bergen een grote vogel was die hen ook kon meenemen moest ook wel veel spannender zijn dan een verhaal over de stomme reis. Hij had er veel eerder over na moeten denken en hij had gewoon moeten beginnen over het verhaal met de arend. Hij had het gewoon vroeger gehad over andere verhalen, verhalen over BloodClan bijvoorbeeld. 'Wauwie! Hoe hebben jullie die dan dood gemaakt? Kom op, vertel!' eiste de rode kitten voor hem en wat zij eiste, moest hij dan ook wel door gaan met vertellen niet waar? Hij moest maar een beetje iets verzinnen wat goed klonk, zodat ze niet teleurgesteld zou zijn in zijn verhaal. "Één van de warriors van ShadowClan werd gepakt, bij de bergen door zo'n arend. We waren met een groepje... Een groepje van twee apprentices, waarvan ik er zelf eentje was, en drie warriors van verschillende Clans. Eentje ervan was mijn mentor, Tallfright." Begon hij rustig te vertellen. Er moest natuurlijk wel een beetje opbouw in zitten, niet waar? Anders was het al helemaal geen leuk verhaal voor de poes. "We hadden de arend totaal niet zien aan komen, maar gelukkig dachten we snel na voordat de arend weg was. Tallfright gebruikte een steen om hoog te springen, ik heb nog nooit een kat zo hoog zien springen." Sprak hij even met een glimlachje tegen de poes. Hopelijk zou ze hem niet gaan opzoeken hierna. "Hij sprong zo op de rug van de arend!" Vervolgde hij spannend tegen de poes. "Hij sloeg zijn nagels zo in de rug en daardoor liet de arend de Shadowclanner los en ging hij lager vliegen, waardoor de rest ook kon aanvallen." Sprak hij met glimmende ogen tegen de poes. "Ik heb 'm ook een paar keer geraakt toen, maar als jonge apprentice.. pfoe ik was toen nog maar zeven manen, had ik nog niet veel ervaring." Sprak hij even met een lichte grinnik. En hij was in die tijd ook gewond dus dit was totaal niet gebeurd. "Een windclan warrior die mee was, die maakte de laatste slag. Met z'n allen hadden we ervoor gezorgd dat de arend op de grond belandde. De WindClanner, snel als die was, schoot meteen op de arend en beet zo- Hap - in de nek van de arend." Sprak hij even met een grijns op zijn gezicht, een trotse grijns, alsof hij er echt was geweest toen.

Ɓσ

Gelukkig ging Longear door met vertellen en het verhaal was prachtig! Het was heel heldhaftig, over Longear en zijn mentor die de arend wisten te bevechten en de ShadowClanner zo redden. Het was wel een anticlimax dat de WindClanner de arend uiteindelijk dood had gemaakt, maar het klonk zo spannend. En zo hoog springen, zo op de arend! Wow! En de arend eindigde als kraaienvoer, dat was eigenlijk nog het beste einde van het verhaal. Met verwonderde ogen keek ze de kater aan. Als hij zo jong een arend kon bevechten, dan kon zij dat nu ook wel! En bovendien kon ze heel goed springen, ze was deels SkyClan! Ze had Silverstar zijn bloed, hij was net zo goed als hij! ‘Dat klinkt zoooo cool!’ miauwde ze helemaal vol verwondering. Nu wilde ze het ook doen! Ze was wel een beetje jaloers. ‘Ik ga later ook op arenden jagen hoor!’ miauwde ze toen standvastig. Ze had een trotse blik op haar snoetje. Ja, ze zou naar de bergen gaan en alle arenden een poepie laten ruiken!! En dan was ze beter dan Longear, Tallfright of welke WindClanner dan ook!

Het was een verhaal die hij totaal niet had meegemaakt, maar anderen vast wel. Dus het was prima om dat te vertellen aan de poes. Als zij daarmee tevreden gesteld werd dan was het zeker wel iets wat hij een achievement kon noemen, want tot nu toe was het wel duidelijk dat de poes een moeilijke kattin was om tevreden te zijn. Gelukkig kon hij dit wel redelijk nu, nu hij wist wat ze wilde hebbe vna hem. Verwonderd keek de rode kitten naar hem toen hij over de arend vertelde die ze zogenaamd naar beneden hadden gehaald. ’Dat klinkt zoooo cool!’ klonk er vol verwondering van de jonge poes af, waarop hij even breed en trots naar de poes glimlachte. Niet trots op het feit dat hij zogenaamd die arend naar beneden had gehaald, maar trots omdat hij de poes had kunnen vermaken. ’Ik ga later ook op arenden jagen hoor!’ klonk er standvastig van de poes af met een trotse blik op de kop van de poes. Oh- oh nee het was niet de bedoeling geweest om de poes verkeerde ideeën te geven want dit was een heel erg slecht idee. ”Alleen moet je het niet aanpakken hoor, dat overleefd geen enkele kat.” Sprak hij met een ongemakkelijke glimlach op zijn gezicht. Hij had geen idee hoe de katten het in de Tribe deden met al die arenden, maar hij kon zich niet indenken dat één kat zo’n hele arend naar beneden kon gaan halen.

Ɓσ

Sunkit wilde het echt niet horen dat ze het niet in haar eentje kon. Ze haalde haar neus op en keek uitdagend naar de ander. ‘Jawel hoor,’ bracht ze er koppig tegen in. Ja hoor, ze ging wel even naar de bergen en plukte zo een arendje uit de lucht. Ze was geen zwakkeling. En bovendien had ze iets wat zij niet hadden. Een troste uitdrukking kwam op haar snoetje en ze sloeg wild met haar staartje. ‘Ík ben deels SkyClan. En ik kan héél hoog springen. Die arenden weten niet wat ze overkomt!’ Nee. Ze was bijzonder. Ze had het wel gehoord van haar vader. Haar opa, Silverstar, was ooit SkyClan deputy en toen zelfs ThunderClan leider. En haar andere, overgrootopa was Firestar, de leider vóór Silverstar, hoe cool was dat! Dat betekende vast dat ze ook ooit leider zou worden. Het zat in haar bloed! En gemixt bloed was helemaal niet zwak. Nee, ze was juist trots dat ze deels SkyClan was. Dat betekende meer van haar opa, dus ze was meer leider. En niemand anders kon dat zeggen. Wist Longear het wel? Want anders zou ze dat kunnen vertellen!!

Onderwerp: Re: You look like my savior