Rain, rain, go away

+ Avalanchepaw
Sorry voor de crappy titel, het regent niet eens D'x

Cinderfall opende zijn ogen toen hij wakker schrok van een rommelige droom, het duurde enkele hartslagen voor hij door had waar hij ook weer was. Snel wierp hij een blik naar rechts en zag Lostvoice naast hem liggen, opgekruld en in een diepe, vredige slaap. Terwijl Cinderfall de opkomende slaap uit zijn ogen knipperde wierp hij een blik door het bladerdak maar zag weinig, aan het grote aantal katten te zien die nog in de Warriors den lagen was het nog niet zo heel laat in de ochtend. Rustig kwam de gespierde kater overeind, zo voorzichtig mogelijk om Lostvoice niet wakker te maken. Hij strekte zijn klauwen voor zich uit in een geluidloze gaap. Loom duwde hij zichzelf omhoog, en rekte zich uit op zijn weg naar buiten tussen het bos van katten door. Bij de ingang bleef hij staan en ging er naast zitten. De zon was nog maar net op, en op weg naar haar baan naar boven. Enkele levendige nieuwe leerlingen waren al wakker, hij herkende geen nieuwe gezichten er tussen. Dat deed hem er aan herinneren, hoe zou hij in godsnaam de leerling moeten leren vissen als hij zelf doodsbang voor water was? Toen hij die matter met enkele Clanleden had gedeeld hadden ze hem min of meer uitgelachen, Cinderfall zelf kon er ook om mee lachen maar diep van binnen voelde hij zenuwen opspelen. Een tijdje bleef hij zo zitten, bekijkend hoe het Clanleven heel langzaam op gang kwam. Welgeteld 3O minuten bleef hij zo zitten, kijkend hoe drie meer Warriors zich bij hem voegde en hem vroeger om mee te gaan op een patrol. Cinderfall zei wijselijk nee met het idee om zijn nieuwbakken leerling mee te nemen op een rondje langs de grenslijnen en door het territorium. Hij zag hoe Crookedstar ook aan de nieuwe dag begon, en daardoor nam hij de gelegenheid om zijn leerling wakker te gaan maken. Hij trippelde naar het leerlingen hol en stak zijn kop er doorheen, tot zijn verbazing zag hij dat er al zes nesten leeg waren. Drie waren mee met hun mentor, en de andere drie… Een speels gemauw buiten het hol deelde hem mee dat twee buiten aan het stoeien waren. Hij pijnigde zijn hersens en herinnerde dat eentje uit jagen was gegaan. Cinderall liet zijn gele ogen door het hol gaan en zag zijn eigen leerling, Avalanchepaw liggen nog in een diepe slaap. Droogjes stapte hij over de leerlingen heen en stopte bij Avalanche, met een droog duwtje met zijn voorpoot wekte hij haar. ”Hé, slaapkop, tijd voor je taak als leerling! Jij gaat met mij mee uit jagen en de grenzen verkennen” Deelde hij haar mee met een toon die het midden hielt tussen een bevel en een vriendelijke constatering. Hij draaide om, om vervolgens half per ongeluk/expres te struikelen over Quickpaw, een van de oudste leerlingen die binnenkort ook wel Warrior kon worden. Droogjes keek hij de leerling aan die zijn hint al begreep en opstond. Nijdig beende hij langs Cinderfall die plaats nam naast de den van de leerlingen en besloot te wachten op Avalanche. Quickpaw was een luie leerling die waarschijnlijk daar door nog niet Warrior was geworden, maar hij wist net zo goed als iedereen dat hij het toch wel zou worden. Alleen een beetje later.

(Kan niet op Aval komen en hier is nieuwe ava: klikje)

Haar flanken bewogen rustig terwijl de langharige poes ademhaalde, haar oogleden waren stijfjes gesloten en ze trappelde alleen wat met haar poten. Ze lag nu nog naast Stormpaw, waar de beste plaats nog vrij was en ze lag rustig te slapen. Intussen was Stormpaw al weg gegaan, maar dat had ze niet door. De poes strekte zich even uit en opende haar oogjes toen, ze bleef niet lang wakker en viel weer in een diepe slaap. Lang duurde het vervolg niet, want al vlug porde iets in haar zij en een stem klonk in haar oren, ”Hé, slaapkop, tijd voor je taak als leerling! Jij gaat met mij mee uit jagen en de grenzen verkennen” ze opende haar ogen moeizaam en gaapte even, eerst bleef ze liggen, nadenkend over waar ze was. O, ja, in de Apprentice den en ze werd nu getraind! Hoe zal dat zijn? Ze gaapte nog eens en stond open haar oor sprong overeind. ''Oh, Stormpaw is weg'' zei ze, toen ze het lege nest zag. ''Oké, dan ga ik ook'' grapte ze en ze ging vlug naar buiten, waar Cinderfall op haar wachtte. ''Goedemorgen Cinderfall'', begroette ze haar kersverse mentor en ze vertrok al. Hup, tempo! Ze had er zin in. Hopelijk werd ze niet al te vies, het had wat geregend die nacht en er was nu wat modder. Bij de uitgang wachtte ze op Cinderfall en liet hem voor gaan. Terwijl ze hem volgde, dacht ze na. Hoe zal de training verlopen en zal ze erg smerig worden? Schoon zal ze natuurlijk niet blijven, maar toch niet al te vies? Iedereen wist dat zij niet van viezigheid hield en erg op haar vacht was gesteld. Soms was ze wat ijdel daarin, maar als je haar goed kende, wist je dat ze best vriendelijk was. Avalanchepaw keek om zich heen, wat hadden ze toch een mooie plaats hier...Ze keek haar ogen uit en lette niet echt meer op. Opeens waren ze er, waar ze nu moesten zijn...

Cinderfall spitste zijn oren toen Avalanchepaw hem begroette. Hij knikte haar even toe en stond op. Hij had verwacht dat een kersverse apprentice levendig zou zijn en er graag op uit zou willen, en daarom verraste het hem niet toen Avalanchepaw al langs hem heen schoot naar de kamp ingang. Rustig volgde hij haar, toen hij haar inhaalde liep ze gehoorzaam achter hem aan. Hij ging eerst rechts af richting het kleine bos, hij had al gemerkt toen ze daar kwamen dat ze niet oplette want ze keek hem een beetje te vaag aan. ”Dit is het kleine bos, de naam zegt het al het is heel klein en grenst aan de rivier die Riverclan met ThunderClan scheid. Hier kun je vooral eekhoorn, konijn en andere volgens vinden. Daar gaat een eekhoorn” Zei hij droogjes toen hij een eekhoorn boven hem over een tak zag vliegen met grote snelheid. Hij nam er verder geen notitie van, echter wel van de regen die de vorige avond door het territorium had geraasd. Daardoor was zijn witte buik besmeurt met klodders bruine smurrie, en leek hij meer op een wildkleurige kat dan een zwart/witte. Cinderfall liep door hetb os heen langs de rivier en bleef er op geruime afstand van staan. ”Nou, hier hebben we de rivier dan- de hoofdzakelijke voedselbron van RiverClan” Hij zweeg even en wist niet of Avalanchepaw wist dat hij bang voor water was, samen met Lostvoice. Het was best een giller als je het hoorde. Vele katten in de Clan plaagde hem er mee maar over het algemeen deerde dat hem niet, omdat het nooit verder dan plagen ging. ”Aangezien ik je mentor ben zal ik niet tegen je liegen. Ik weet niet zeker of je het al weet, maar Lostvoice en ik, hebben beide een hekel aan water” Hij zei het heel kalm, alsof het hem niet deerde. Maar om zo iets tegenover een leerling te moeten verklaren gaf hem toch wel een klein gevoel van schaamte. ”Maar ik heb al eerder vis gevangen dus zal ik het je ook wel laten zien, al adviseer ik om aan je Clangenoten te vragen of zij het je helemaal leren. Ik weet dat je mijn verantwoordelijkheid bent, maar ik ben ook nog maar nieuw in dit vak” Verklaarde hij. ”En mijn 1ste apprentice moet wel de beste visser van de Clan worden” Zei hij met een knipoog. Met een flauwe glimlach vervolgde hij zijn tour en door het bosje heen richting de kleine stroom. Daar bleef hij voor staan en haalde zijn schouders op. ”Dit spreekt voor zich lijkt me, hier kan je echt wel vis vangen. Niet zo heel veel … maar voor alsnog wel kleinere soorten. En je hoeft je niet zorgen te maken dat je er in valt” Cinderfall legde onbewust de nadruk op ‘er in valt’ omdat hij zelf slechte ervaringen had met zulke klunzige stunts. ”Volg mij” Zei hij een beetje krachtiger, en met een dikke staart sprong hij over de het stroompje van kiezel, tot kiezel. Hij ontspande weer toen ze richting de hooglanden liepen. ”Hier jagen we niet zo veel, dit vind ik zelf meer een gebied voor WindClan katten, maar desondanks is dit een essentieel gebied voor RiverClan. Hoewel hier geen beschutting of prooi te vinden is, gebruiken we dit vaak als ons 2de kamp. Ooit heb ik dat zelf nog meegemaakt toen ik nog bekend stond als Cinderpaw. Ons kamp was overstroomt tegen het einde van de winter en we bivakkeerde hier. Ik was nog nooit zo blij geweest om ons oude kamp weer terug te zien … zo veel water” Hij rilde en trippelde in een boog over de hooglanden, verhalen vertellend en tips gevend over hoe je hier kon jagen. Ze naderde de grote rivier, en die liep hij samen met zijn apprentice helemaal af tot ze bij de waterval kwamen. Hij trippelde naar de rand van de klif en tuurde naar beneden. ”Hier valt geen prooi te vinden, misschien een random vogeltje maar meer niet. Je moet hier heel voorzichtig zijn” Miauwde hij ernstig. ”Ik heb tot nu toe nog maar één kat zelf zien sterven, hoewel ik haar niet erg goed kende kon je altijd een leuk praatje met haar hebben. Ze heette Endlessheart” Hij zweeg even en boog zijn kop voor enkele tellen, mocht zij rusten met StarClan. ”Dat was tijden terug toen ik zelf net twee manen een krijger was” Hij schudde zijn vacht even uit en draaide zich naar haar om. ”Nu dan, je hebt het hele territorium gezien, heb je nog vragen?” Vroeg Cinderfall vriendelijk aan Avalanchepaw. Hoewel hij het zelf zei, vond hij dat zijn 1ste tijd met zijn apprenticeover het algemeen wel goed was gegaan.

Ze waren in een klein bosje gestopt en de poes keek om zich heen, terwijl Cinderfall vertelde. Haar ogen schitterde, terwijl ze naar Cinderfall luisterde. ”Dit is het kleine bos, de naam zegt het al het is heel klein en grenst aan de rivier die Riverclan met ThunderClan scheid. Hier kun je vooral eekhoorn, konijn en andere volgens vinden. Daar gaat een eekhoorn” Zei hij droogjes toen hij een eekhoorn boven hem over een tak zag vliegen met grote snelheid. Avalanchepaw keek naar het bruine beest, maar die was al vlug verdwenen tussen alle takken en ze volgde haar mentor. Modder kleefde aan haar buik en bleef hangen in de lange haren van de poes, haar poten waren nu bruin en ze leek eerder op een lapjespoes nu. Ook Cinderfall zat al vlug zo ongeveer onder de modder, hopelijk was dit niet altijd zo. De poes vond het natuurlijk maar niks, maar ze wou graag haar best doen en aan Cinderfall laten merken dat ze het kon. Ze kwamen aan bij een river, die Avalanchepaw wel eens had horen stromen. Ze bleven op afstand, waarom? Nou, hier hebben we de rivier dan- de hoofdzakelijke voedselbron van RiverClan” dus daarom lag er altijd vis...Nou, hoofdzakelijk, ze zag anders geen enkele kat hier. Maar met deze modder begreep ze dat wel. Hoewel, het water zag er goed uit. Die spoelde vast en zeker de modder weg, ''Oké, bedankt voor de tip'' grapte ze en wou net het water al in wadden, toen Cinderfall begon te spreken. ”Aangezien ik je mentor ben zal ik niet tegen je liegen. Ik weet niet zeker of je het al weet, maar Lostvoice en ik, hebben beide een hekel aan water” zei hij en hij klonk kalm, alsof het niks uitmaakte voor hem, maar toch was er wat schaamte. ''Ik begrijp het...Waarom zal iedereen van water houden? Je bent toch niet in de Rivier geboren?'' zei Avalanchepaw. ''Zo doen ze tenminste wel'' Ze glimlachtte naar haar Mentor, een zuivere onschuldige glimlach, ze had er zoveel, zoveel glimlachen. Cinderfall ging verder en ze luisterde aandachtig. ”Maar ik heb al eerder vis gevangen dus zal ik het je ook wel laten zien, al adviseer ik om aan je Clangenoten te vragen of zij het je helemaal leren. Ik weet dat je mijn verantwoordelijkheid bent, maar ik ben ook nog maar nieuw in dit vak” Verklaarde hij. ”En mijn 1ste apprentice moet wel de beste visser van de Clan worden” Ze keek vol geneging naar haar mentor en voelde zich warm worden bij het knipoogje, ze zal de beste visser worden! De twee gingen verder en lieten het stromende water achter hun. Avalanchepaw was op een gegeve moment de modder zat en begon zich uit te schudden. Wat nog niet opgedroogt was, vloog alle kanten op en de rest bleef zitten. ''Hoe groot is ons territorium wel niet?'' vroeg ze aan Cinderfall, terwijl ze verder liepen. Maar daar kreeg ze antwoord op. Ze waren naar de hogelanden gegaan en ergens gekomen, waar je kon merken dat er niet veel katten kwamen en ook niet vaak. Cinderfall vertelde, ”Hier jagen we niet zo veel, dit vind ik zelf meer een gebied voor WindClan katten, maar desondanks is dit een essentieel gebied voor RiverClan. Hoewel hier geen beschutting of prooi te vinden is, gebruiken we dit vaak als ons 2de kamp. Ooit heb ik dat zelf nog meegemaakt toen ik nog bekend stond als Cinderpaw. Ons kamp was overstroomt tegen het einde van de winter en we bivakkeerde hier. Ik was nog nooit zo blij geweest om ons oude kamp weer terug te zien … zo veel water” Oké, dus dat kon ook gebeuren. Ze lipen de hogelanden af, terwijl Cinderfaal tips gaf en verhalen vertelde. Uiteindelijk kwamen ze bij een waterval, de laatste plaats. Ze liepen naar de cliff en Avalanchepaw keek naar beneden, wat mooi en eng. ”Hier valt geen prooi te vinden, misschien een random vogeltje maar meer niet. Je moet hier heel voorzichtig zijn” Miauwde hij ernstig. ”Ik heb tot nu toe nog maar één kat zelf zien sterven, hoewel ik haar niet erg goed kende kon je altijd een leuk praatje met haar hebben. Ze heette Endlessheart” Haar mentor boog zijn kop en zweeg. Toen hij klaar was met vertellen, zei hij dat dit het was en vroeg of ze nog iets wou vragen. ''Ja, wanneer gaan we jagen? We zijn zo lang weg geweest, dan moeten we wel met iets terug komen'' vroeg/zei de poes eigenwijs. ''Als dat tenminste nog kan''

Cinderfall glimlachte toen hij Avalanchepaw hoorde. Dit hoorde er weliswaar bij maar hij kon haar niet terug houden, als apprentice wilde hij zelf ook dolgraag jagen op zijn 1ste dag. Hij keek ter hemel en zag dat de zon al ruim op weg was naar de horizon, het zou nog anderhalf uur zijn ongeveer tot dat de avond viel. ”Natuurlijk, Avalanchepaw. Laten we eerst gaan jagen op kleine prooi in het kleine bos, vis doen we later wel” Besloot hij wijselijk. Hij trok met zijn staart dat hij haar moest volgen. Zijn gele ogen stonden kalm terwijl hij tussen de bomen door keek, hij vond het nu zelf al leuk om een apprentice te hebben. Zo’n 1ste ervaring was geweldig. Cinderfall vond, al zei hij het zelf, dat hij het er goed vanaf bracht. Toch kon hij het niet helpen dat hij enkele keren aan Lostvoice dacht, hoe zou zij het doen? Misschien zou hij haar eens mee nemen met haar apprentice, dan konden ze samen trainen. ”Heb je zin om morgen eventueel ook te gaan trainen? Ik denk dat we het nu maar even met jagen moeten laten” Zei Cinderfall oprecht. Hij trippelde kalm door op antwoord wachtend. Toen ze bij het bosje aankwamen gebaarde hij met zijn staart dat ze halt moest houden. Hij spitste zijn oren en opende zijn kaken om de prooi te proeven. Op enkele meters afstand zag hij een merel zitten. Het dier pikte een beetje in de grond, zich niet bewust van Cinderfall en Avalanchepaw. Cinderfall dacht na, en overwoog enkele dingen die hij kon doen. Hij kon haar eerst laten zien hoe ze moest jagen, of hij kon haar het eerst laten proberen en later dan enkele technieken bij te schaven. Uiteindelijk keek hij haar even aan en knikte toen tactvol naar de merel. ”Probeer eens die merel te vangen” Besloot hij. Geruisloos ging hij achteruit en ging schuin achter haar zitten. Zijn gele ogen vestigde zich op de merel die hen nog steeds niet door had.

x Sorry ik was de post vergeten

”Natuurlijk, Avalanchepaw. Laten we eerst gaan jagen op kleine prooi in het kleine bos, vis doen we later wel” antwoordde haar mentor en de poes volgde Cinderfall, ze luisterde aandachtig, kijkend of ze iets hoorde, ”Heb je zin om morgen eventueel ook te gaan trainen? Ik denk dat we het nu maar even met jagen moeten laten” vroeg Cinderfall, terwijl hij door ging. "Dat is goed, ik heb er zin in" antwoordde ze vrolijk en oprecht en twee liepen door. De wind blies door de bomen en de blaadjes ritselen zachtjes, de poes keek om zich heen, verbaasd van zoveel mooiheid. Opeens gebaarde Cinderfall dat ze moest stoppen en Avalanchepaw keek nieuwsgierig langs Cinderfall langs, een merel zat wat meters verder op in de grond te pikken. ”Probeer eens die merel te vangen” gaf Cinderfall haar als opdracht en ging zelf geruisloos achteruit. Avalanchepaw keek nog een keer om naar hem en ging toen door haar flanken. Haar gele ogen glommen verlangend, terwijl ze naar de merel toe sloop. Opeens begon haar gewicht op de ene flank te hangen en verloor ze haar evenwicht. "Wow!" riep de poes en ze viel om, de merel vloog weg. Even bleef ze versuft liggen, maar toen krabbelde ze weer op. Ze schudde het zand van zich af en keek zielig naar Cinderfall, "Het Spijt me!"

Cinderfall keek geduldig toe hoe Avalanchepaw er op af ging, hij verwachtte niet meteen dat het zou lukken maar dat ze haar evenwicht zou verliezen was één ding was hij niet had verwacht. Pijlsnel schoot hij langs haar heen en sprong omhoog om de merel simpelweg met zijn poten naar beneden te krijgen, hij beet het dood en legde het voor zich neer. Omdat hij nooit viste had hij erg veel ervaring met vogels en andere bosdieren, als hij alleen wilde zijn of Lostvoice was met een andere patrouille mee of iets dergelijks ging hij altijd jagen als een handeling die hij al heel lang deed. Cinderfall schudde zijn kop naar Avalanchepaw. ”Het geeft niet, dit is pas je 1ste poging. De houding kon beter, ik zal het voor doen” Zei hij, recht door zee. Hij draaide om en focuste met zijn gele ogen op de omgeving, toen merkte hij een duif op. Hij zakte door zijn poten en gebruikte de schaduwen als dekking, terwijl hij heel langzaam dichterbij sloop. Doordat er weinig beschutting was op de plek waar ze nu zaten werd dit extra moeilijk. Poot voor poot kwam hij dichterbij, geduldig toekijkend dat hij niets verkeerds deed tegenover zijn leerling. Toen hij op geruime afstand was, spande hij zijn spieren aan en sprong naar voren met uitgestoken klauwen. Hij landde op de duif en doodde het met een simpele beet in de nek. Cinderfall draaide zich om naar Avalanchepaw en glimlachte. ”Zo dus” Verklaarde hij. Hij voelde dat door zijn hele dag door het territorium hem lichtelijk had uitgeput, als je na ging dat hij gister met de avond patrouille was mee gegaan en de grenzen had ververst. Hij overwoog om Avalanchepaw terug te sturen naar kamp maar hij voelde een verplichting dit te doen, hij was allang blij dat ze een goede luisteraar was die niet zo maar ergens naar toe ging zonder na te denken. ”Waarom probeer je niet nog wat prooi te vangen? In de tussen tijd ga ik proberen wat zelf te gaan vissen bij de rivier. De avond valt al bijna, als de zon bijna onder is kan je terug komen- zo vul je gelijk de prooi stapel aan” Besloot Cinderfall, nu al mentaal bevend voor water. Met een ferme zwiep van zijn staart gebaarde hij dat ze kon gaan, terwijl Cinderfall weg sprintte naar de rivier. Ze kende het gebied nu, dus zou het geen kwaad kunnen haar even zelf aan te laten modderen. Hij kon zelf een beetje gaan ontspannen en zich mentaal voorbereiden op morgen, dan ging hij met haar trainen. Toen zijn gele ogen de rivier zagen minderde hij vaart, op een rustig tempo wandelde hij er naar toe. Hij zakte voor de oever door zijn poten en haalde diep adem. Hij bleef een hele tijd doodstil zitten, niet echt beseffend hoe snel de tijd ging. Uiteindelijk zat hij nog steeds in dezelfde houding, met diezelfde uitdrukking op zijn gezicht, en zonder vis naast zich. Wie hield hij voor de gek, waarom wilde hij dit nog doen? Droogjes stond hij op, terwijl hij zich omdraaide en terug naar het kamp ging om op Avalanchepaw te wachten. Hij was benieuwd hoeveel het poesje gevangen had in zijn afwezigheid. Voor de kamp in gang ging hij zitten, onder het toeziend oog van twee krijgers die op wacht stonden. Hij knikte de twee katten even toe die hem vriendelijk begroette.

Cinderfall kon net op tijd de vogel krijgen met een prachtige sprong en legde het dier voor hem neer, ”Het geeft niet, dit is pas je 1ste poging. De houding kon beter, ik zal het voor doen”zei haar Mentor en hij draaide zich om, zijn ogen keken zoekend rond en opeens zat er een duif. Avalanchepaw keek gespannen toe, Cinderfall maakte gebruik van de schaduwen en probeerde zich zo stil mogelijk te houden. Hij had een goede evenwicht, zo te zien verdeelde hij het gewicht. Opeens sprong hij naar voren, met uitgestrekte poten en nagels uit, de duif keek op, maar te laat. De duif werd dood gebeten en viel slap op de bosgrond neer, ”Zo dus”. Avalanchepaw glimlachte, ''Ik snap het'' ”Waarom probeer je niet nog wat prooi te vangen? In de tussen tijd ga ik proberen wat zelf te gaan vissen bij de rivier. De avond valt al bijna, als de zon bijna onder is kan je terug komen- zo vul je gelijk de prooi stapel aan” zei Cinderfall, Avalanchepaw zag dat hij al wat zenuwachtig voor het water was, maar ze zei niks. ''Is goed'' antwoordde ze alleen en keek hoe Cinderfall weg sprintte, daarna ging ze zelf ook. De zon scheen nog steeds vrolijk tussen de bomen door, maar het zal niet lang duren of het was avond. De langharige poes stapte stevig door, goed oplettend op de prooi. Haar oren waren gespitst en vingen bijna elk geluid op, de wind bracht geuren naar haar toe. Die moest haar lukken., Geritsel, daar bij die boom! Avalancepaw bleef stil staan, roerloos en zocht, een klein bruin iets kwam in haar zicht. Een muisje. Maar ze wist alleen hoe ze vogels ving, muizen had ze nog niet geleerd. Maar de clan had prooi nodig. Avalanchepaw ging in sluiphouding en sloop zo geruisloos op de muis af. Het beestje had een zaadje en zat met zijn rug naar Avalance toe. Ze probeerde haar evenwicht goed te verplaatsen, ze wou niet weer omvallen. Avalanchepaw kwam steeds dichterbij de muis, te dichtbij eigenlijk, maar de muis had niks door. Misschien? Avalancepaw sloeg de muis neer, het dier was nog niet dood, maar wel verzwakte. Avalancheaw doodde hem met een haal van haar poot en de muis vloog weg. De poes pakte hem op en voelde de trots door haar lichaam glijden. Haar eerste prooi! Ze begroef de muis en ging weer verder, nu een vogel. Geluk. Daar zat er een, weer een merel. Meteen ging ze door haar flanken, ze sloop het beest af en sprong, weer gelukt! Ze had hem! De merel begroef ze in de buurt van de muis en ze ging verder op jacht. Toen de zon onderging ging ze met drie muisjes en een vogel naar het kamp terug. Daar zat Cinderfall te wachten, trots rende ze naar hem toe, de prooien bungelde in haar bek. Ze liet haar prooi vallen en keek trots naar haar mentor, ''Is dit genoeg?'' vroeg ze aan hem. Waarschijnlijk wel. De twee katten die de wacht hielden glimlachten in elk geval. Het was helemaal donker aan het worden en Avalanchepaw voelde zich moe worden, ze gaapte.

De gele ogen van Cinderfall scande in een rustig tempo de omgeving, hij verwachtte niet dat Avalanchepaw snel terug zou zijn dus ging hij in stilte door met zijn inspectie van de omgeving. De hemel begon langzaam oranje te kleuren, als teken dat de zon de aarde ging verlaten om plaatst te maken voor de maan. De grote kater moest toegeven dat hij best wel uitgeput was, hij had zichzelf te veel inspanning geleverd en tegelijkertijd met zijn gedachten bij andere zaken te zitten. Cinderfall vroeg zich af waar Lostvoice nu was? Ze kon al in het kamp zijn, wachtend op hem maar hij gokte dat ze met haar leerling op pad was. Hij zelf wist nog helemaal niets, net als de rest van de Clan van haar ongeboren kittens af. Zijn witte voorpoten strekte hij eventjes voor zich uit, waardoor zijn nagels ontbloot werden. Hij wist wel dat hij vannacht lekker ging slapen, morgen kon hij op patrouille gaan met Lostvoice want hij had weinig zin om in zijn eentje te gaan jagen. En toen besefte hij dat hij Avalanchepaw een belofte had gedaan. Training! Hij glimlachte flauwtjes ook al zei zijn lichaam dat hij beter naar bed kon gaan, de inspanningen van vandaag gemengd met die van gistere werden hem te veel. ’Belofte is een belofte’ Dacht hij. Cinderfall keek op toen een klein figuurtje op hem af kwam. Langzaam werd het groter, tot hij het herkende als Avalanchepaw. ‘Is dit genoeg?’ Vroeg ze toen ze voor hem tot stilstand kwam en drie muizen plus een merel voor hem liet vallen. Eerst viel er een stilte, terwijl trots zijn hele lichaam vulde. Dit was een teken! Ze werd weldegelijk de beste jager. Luid snorrend duwde hij zijn kop op de hare en tikte haar schouder even met zijn staart aan, voor hij zich weer afwende en goedkeurend glimlachte. ”Meer dan ik had verwacht, je bent echt een geboren jager voor dingen die niet zwemmen” Complimenteerde hij haar. Cinderfall duwde zich weer overeind toen hij weer was gaan zitten en zag haar gapen. ”Ga je prooi maar naar de prooistapel brengen, en maak goed gebruik van de stand van de wind- dan kan de hele Clan de prooi ruiken en zien ze hoe goed jij vandaag hebt gejaagd” zei hij met een knipoog, om de kamp ingang in te lopen op weg naar Lostvoice. Hij had zelf een gigantische honger gekregen. Gelukkig lag er nog wat prooi op de prooistapel, met een knorrende maag viste hij er een eekhoorn vanaf en keek rond opzoek naar Lostvoice.