pack of wolves

Zijn poten raakte amper de grond terwijl hij over de velden van WindClan leek te vliegen. In zijn vizier een bruin konijn die de clan wel een paar goede dagen zou voeden. Hij moest en zal het beest te pakken krijgen. Maar hij nam scherpe bochten en al snel kwam er een geur in zijn neusvleugels die hij liever niet teveel tegemoet kwam. Toen het konijn een laatste sprint maakte moest hij stoppen. De bruine kater stond hijgend aan de rand van het territorium. Het konijn dat hij aan het opjagen geweest was was naar de overkant gerend, richting ShadowClan. Helaas zou hij hier zijn jacht eindigen. Hij zou hier nog wachten, in de hoop dat het beest misschien terug zou schieten naar hun grens. Maar hij betwijfelde dat. Een schim leek op te duiken aan de overkant van het gebied. Was dat een Shadowclanner?

- Wolfpaw

Hoewel ze Starclan nou niet bepaald heel veel lof gunde, brachten ze soms ook wel een geluk, bleek. Wolfpaw was rustig aan het jagen op prooidieren welbekend aan Shadowclan, toen plots een konijn door de bosjes heen brak. De ogen van het bruine prooidier stonden vol doodsangst en er stond schuim op diens lippen van de lange vlucht. Instinctief schoot Wolfpaw naar voren en blokkeerde het beest de weg, waarna ze met sprong en een krachtige haal het dier wist te onderscheppen. Opnieuw, geluk, want als er iets was wat Wolfpaw niet was, was het snel en wendbaar. Het Shadowclanbloed dat door haar aderen stroomde was duidelijk terug te vinden in haar bouw; nog nooit eerder had ze een konijn gevangen, laat staan een zo groot. Tevreden klaarde de poes de klus en pakte het beest op, dat ze met rustige tred terug naar het kamp begon te brengen. Haar weg bracht haar langs de grens met Windclan, en plots snapte ze hoe het konijn hier beland was. Een valse glans kwam in haar ogen terwijl ze nonchalant langs de Windclan warrior liep met het konijn tussen haar kaken geklemd.

De grote poes aan de overkant stond met zijn prooi in haar bek! Wolfheart gaf toe aan het gerommel in zijn keel en grauwde naar de poes. "Geef dat terug! Dat is WindClan prooi, je weet het net zo goed als ik, ShadowClanner." spuugde hij haar kant op. Ze kwam op hem aflopen, voor wat? Een soort ere rondje om hem de ogen uit te steken? Hij zou wel een nieuw konijn vangen. Maar dit was WindClan prooi geweest, dat wist de poes. De moest het afstaan aan hem. "ShadowClan heeft genoeg aan kikkers en ratten. Konijnen zijn van WindClan." snauwde hij vervolgens terwijl hij zich groot maakte. Hij was niet zo groot als de poes, maar voor een WindClanner was hij zeker oversized.

Een flikkerde iets in haar ogen toen haar bruin-rode vriend aan de overkant boos begon te doen. Heh, hij had dezelfde kleur als het konijn tussen haar kaken, en waarschijnlijk droeg hij in zijn borst hetzelfde hart. "Jij bent niemand om mij bevelen te geven, hazenvreter!" grauwde ze hem toe, waarbij haar vacht vijandig overeind was gekomen. Er was nog redelijk wat ruimte tussen hen in, gegeven dat de grens door geen van hen nog overschreden was. Toch hadden ze zeker geen moeite elkaar te verstaan, gegeven hoe hard ze naar elkaar riepen. "Bovendien heb ik 'm gewoon hier op Shadowclan gebied gevangen. Jij was de idioot die hem hier naartoe heeft gejaagd," er lag een valse grijns op haar gelaat.

Oh dus het bruine ding aan de overkant had wel wat pit in zich. Oud kon ze niet zijn, ze leek nu net de leeftijd om warrior geworden te zijn. "Wat dacht je er van, kikkervreter?" vroeg hij toen aan de poes tegenover hem. Het enige wat ze tegenhield nu was een grens. "Ze hebben mij niet voor niks Wolfheart genoemd, wil je uitvinden waarom ze dat gedaan hebben?" grauwde hij toen, terwijl hij een stap dichterbij zette. "Ik ben niet bang voor jonge katjes zoals jij, je bent nog nat achter de oren.  Je komt net van je apprentice training aflopen en denkt dat je nu alles kan maken? Kom maar is hier en dan zal ik je laten voelen wat echt vechten is, bitch."

Ze stootte een humorloos lachje uit en haar ogen glansden gevaarlijk. Oh, kon hij niets beters bedenken dan kikkervreter? Zij was ten minste origineler en recyclede niet de scheldwoorden van een ander. De poes sloeg met haar onhandig pluizige staart heen en weer, haar doordringende ogen recht op de kater gericht. "Ze hebben mij niet voor niks Wolfheart genoemd, wil je uitvinden waarom ze dat gedaan hebben?" ze vernauwde haar ogen en liet een kwade grom haar bek verlaten. Wát? Was dit een zieke grap? Wist hij wie ze was? Had haar moeder hem gestuurd? Haar gedachtes gingen alle kanten op, maar bovenalles wist ze zeker dat ze boos was. Boos op deze eikel die niet eens zijn eigen konijnen bij zich kon houden. "Ik ben niet bang voor jonge katjes zoals jij, je bent nog nat achter de oren. Je komt net van je apprentice training aflopen en denkt dat je nu alles kan maken? Kom maar is hier en dan zal ik je laten voelen wat echt vechten is, bitch." een luide grauw kwam uit haar bek en een wild vuur brandde in haar ogen. "Ik ram al je tanden uit je gore bek," blafte ze hem toe, alle vacht op haar rug nu dreigend overeind. Vroeger had ze er altijd uit gezien als een klein bolletje pluis wanneer ze dat deed, maar nu ze volgroeid en getraind was, was opeens te zien dat ze een kind van haar moeder was. "Je kan niet eens een konijn vangen, Windclanner, en dat is zo'n beetje alles waar je goed voor bent! Wolfheart m'n reet, ik zal je laten zien waarom ik vernoemd ben naar de wolven," kwam er als gif uit en ze spuugde zijn kant op. "Als je dat konijn zo nodig moet, kom je soortgenoot dan maar halen, lafaard," en met die woorden ging ze dreigend over haar prooi heen staan terwijl ze uitdagend oogcontact met hem maakte. Oh, ze had heus wel door dat hij tweemaal haar leeftijd had, maar eerlijk boeide het haar helemaal niets. Ze had niet bepaald de beste week achter de rug en ach, wat had ze überhaupt nog te verliezen? Haar waardigheid? Ach joh, iedereen vond haar nu toch al de dochter van een verrader. Hij mocht heus proberen de scheur die Sinclaw in haar oor had gemaakt weer open te trekken, maar dan zou ze zijn oren eraf scheuren in het proces.

De poes werd aanzienlijk territorial-er met elk woord dat hij zei. "Ik ram al je tanden uit je gore bek," blafte ze naar hem toen waardoor een grijns op Wolfheart zijn gezicht trok. "Kijk maar uit dat ik de jouwe niet uit je smoeltje ram. Of ben je nog aan het wisselen? Komt dan mooi uit!" grauwde hij terug. "Je kan niet eens een konijn vangen, Windclanner, en dat is zo'n beetje alles waar je goed voor bent! Wolfheart m'n reet, ik zal je laten zien waarom ik vernoemd ben naar de wolven," Dus zij was ook een wolf. Zijn wenkbrauwen trokken iets op. "Als je dat konijn zo nodig moet, kom je soortgenoot dan maar halen, lafaard," maar hier ging hij niet in mee. "Ik heb meer konijnen gevangen in mijn leven dan jij manen uit bent, dom kind. Daarbij ken ik de Warrior Code en weet ik dat ik geen grenzen over mag steken." zijn neus kronkelde. Hij vond het jammer dat hij de kattin niet een goed pak slaag kon geven op het moment. Maar misschien was het maar beter. "Ik krijg mijn kans nog wel met jou, kitten." snauwde hij naar haar toe.

Haar staart zwiepte geërgerd heen en weer bij zijn woorden die bleven benadrukken dat ze een kind was. Ze was géén kind, ze was oud genoeg om een warrior te zijn, om de beste verdomde warrior te zijn van heel Shadowclan - dat ze nog haar -paw suffix droeg ging hem helemaal niets aan. Enkel zou ze zich niet over de grens laten trekken, hij was zijn konijn verloren, ze zou het niet naar hem toe gaan brengen. "Ik heb meer konijnen gevangen in mijn leven dan jij manen uit bent, dom kind. Daarbij ken ik de Warrior Code en weet ik dat ik geen grenzen over mag steken." ze liet een zacht gegrauw horen, dat haast meer hondachtig was dan van een kat. "Ik krijg mijn kans nog wel met jou, kitten." ze stootte een gemeen, naar lachje uit. "Hah!" haar ambergele ogen keken hem strak aan. "Ach, dan laat je die kans vast ook aan je voorbij rennen, net als bij je konijnen," ze zwiepte nogmaals met haar staart, eigenlijk teleurgesteld dat ze hem niet letterlijk en figuurlijk over de grens had kunnen trekken. "Waag het om mij of shadowclan nog eens te beledigen, puppy," vooral het laatste woord kwam er giftig en spottend uit, waarna ze ruw het konijn oppakte en van plan was door te lopen. Toch wachtte ze een fractie van een second, om hem de kans te geven haar aanbod voor een gevecht toch nog aan te nemen. Ze had toch niets beter te doen.