Greek Tragedy

Pijn. Dat was alles wat de rosse kattin op dit moment voelde. Het leven van een rogue kwam niet zonder gevaren en die dag hadden ze haar gevonden. Ze had een paar pootstappen te ver gezet en het kwam haar te bezuren. De Rogue van wie het territorium was, had venijnig geweest, wreed en zonder genade. Zijn klauwen waaren keer op keer over haar heen gegaan, zo snel dat ze geen tegenaanval kon geven. klauwen over haar rug die zo diep waren dat de klauwen bijna over bot hadden geschraapt. De kracht die hij had was te veel voor haar geweest en terugvechten kon ze niet. Maar, nadat hij haar fataal had toegetakeld, liet hij haar achter, een wrede grijns op zijn gezicht. Vlekken dansten voor haar gezicht en Faithfur wist dat ze te veel bloed aan het verliezen was om nog lang te leven. Ze kende niemand die haar kon helpen nu en zelfs als er iemand met helende kennis was, dan was het nog maar de vraag of die uberhaupt nog iets kon doen. Met veel moeite tilde ze haarzelf op trillende poten. Pijn schoot door haar heen en ze gilde het uit, maar daarna beet de kattin haar kaken op elkaar. Ze was hier gekomen, op pad naar de grens, om te hopen iets te leren over haar zoon die wel in ShadowClan was gebleven. Amberhunt. Nu zou ze hem misschien nooit meer zien... Maar, ShadowClan, daar hadden ze een Medicine Cat en ze was zo dicht bij de grens...Misschien zou ze het kunnen halen.
Stap voor stap kwam ze kleine beetjes vooruit, al was het meer schuifelen en een spoor van bloed dwaalde achter haar. Nog een klein stukje en dan zou ze er zijn, maar haar poten trilden te erg en de pijn werd te veel. Ze zakte door haar poten heen en ze voelde hoe ze steeds zwakker werdt. Ze zou het niet lang meer volhouden als ze niet binnen nu en een paar minuten hulp kreeg. "Help!" Riep de gewonde kattin zwak uit. Haar ademhaling was al kort en scherp geworden en het werd ook steeds moeilijker. Haar vacht was nat en donkerder dan hij hoorde te zijn door bloed wat uit haar wonden stroomde. Waren dit dan haar laaste momenten? Alleen in deze wereld zoals ze haar twee zoons had achtergelaten in de clan die hun rug naar haar had toegedraaid? Was dit de ironie van het universum? Karma voor alles wat ze had gedaan. Ademhalen ging nu bijna niet meer, alles voelde zwaar en pijnlijk en de vlekken in haar zicht werden steeds groter tot alles zwart werd. Haar borstkas ging niet meer heen en weer en haar ogen waren nietsziend nu het leven haar had verlaten.


Amberhunt eerst

De buitengrens van het territorium controleren, meestal de minst inspannende taak voor een patrouille. Zelfs als er een vreemdeling was die had besloten de grens te negeren, was dat vaak een kittypet die er snel genoeg met zijn staart tussen zijn poten vandoor ging wanneer hij tegenover een wel-getrainde Shadowclan patrouille stond. En zelfs als het een rogue of Bloodclankat was die ze tegenkwamen, was er met hen niet het probleem van de goede vrede moeten bewaren. Bij de grenzen met andere clan-territoria moesten de verhoudingen tussen de clans in acht worden genomen, hier was dat niet het geval. En dus liep Amberhunt redelijk ontspannen met zijn metgezellen langs de grens. In het kamp waren Southernwolf en Saffronpaw aangewezen om met hem mee te gaan. Op het laatste moment had hij ook de kersverse warrior Honeysting nog uitgenodigd. Het leek allemaal zijn gangetje te gaan, ze hadden een groot deel van de lange grens al gehad en ze hadden nog niks vreemds gezien of geroken. Maar toen drong er iets zijn neusgaten binnen dat Amberhunt deed opschrikken: De geur van vers bloed. Het struikgewas onttrok datgene dat de geur veroorzaakte aan het zicht, en dus had hij nog geen idee wat er precies aan de hand was. Als de patrouilleleider wist Amberhunt dat hij initiatief moest nemen. Hij wachtte tot de rest ook tot stilstand was gekomen en draaide zich om om hen aan te kijken "Vers bloed... Ik ga kijken wat het is. Als ik te lang wegblijf komen jullie achter me aan." Hij richtte zijn blik even op de twee warriors. "En gaat Saffronpaw meteen terug naar het kamp om nog meer warriors te laten komen." Miauwde hij, verbaasd over hoe makkelijk het commanderen ging. Toen draaide hij zich weer richting de bron van de bloedgeur en snelde door de struiken heen.
Toen hij halverwege was rook hij dat het kattenbloed was, wat zijn spieren deed aanspannen. En toen hij het struikgewas uitkwam en een rossige gedaante in het gras zag liggen, herkende hij nog een geur: Dood. Het koste nog één stap vooruit voor hij de gedaante die daar voor hem lag ook echt herkende. Met een enorme schok besefte Amberhunt dat hij naar het levenloze lichaam van zijn moeder stond te kijken. Met trillende poten wist hij nog iets dichterbij te komen. Een staartlengte van de voormalige Shadowclan kattin vandaan ging hij zitten en boog hij zich over haar heen. Omdat hij niet wilde dat er onnodige oproer zou ontstaan bracht hij nogal schor: "Veilig, kom maar hierheen" uit. Hij wist niet hoe hij zich moest voelen. Zijn band met zijn moeder, die hem vlak voor zijn apprentice-ceremonie had verlaten, was niet nauw genoeg geweest om hem meteen in tranen uit te laten barsten. Voor een deel van zijn leven had hij een hekel aan haar gehad vanwege haar daden. Maar later had Amberhunt ingezien waarom ze zich niet maar thuis voelde in haar clan. En had hij leren waarderen dat ze in ieder geval was gebleven totdat hij haar officieel niet meer nodig had. Op dit moment was hij vooral in de war en voelde hij zich verloren.

&@Saffronpaw, @Southernwolf, @Honeysting