Beyond dreams

Gorsekit had zijn avontuurlijkheid naar een nieuw level gehesen. Zijn gele oogjes keken uit over het kamp! Hij had eens diep adem gehaald en naar de ingang van de nursery gelopen, knipperend met zijn oogjes tegen het felle licht. En daar lag hij dan, een paar staartlengten van de nursery vandaan, waar hij uitzicht had over wat er in het kamp gebeurde. Hij zag allemaal verschillende katten heen en weer scheuren over de vlakte. Teveel voor Gorsekit om snel op te nemen, maar wel leuk spannend om te zien. Hij hoopte een bekende te zien. Misschien zelf papa wel! Dan kon hij zwaaien! Maar er was geen bekende. Nee, juist het tegendeel! Een vreemde kat kwam richting de nursery. Meteen dook Gorsekit in elkaar en sloot zijn oogjes. Nee, hij was er niet!

@Harespring eerst

Ze probeerde langzaam maar zeker wat gemakkelijker te worden met haar slechtere zicht en dat hield in dat ze het kamp in ieder geval volledig moest kennen en de nursery was daar geen uitzondering op. Ze had het eigenlijk nog vermeden, omdat ze geen risico wilde lopen en perongeluk op een kitten zou staan, maar gezien dat het laatste stuk was had ze niet veel keuze. Ze stapte dan ook in de richting, hopelijk wat zelfverzekerd overkomend, maar eigenlijk voelde ze zich heel onzeker. Ze was al bijna bij de opening toen ze iets opmerkte. De kleur was anders dan de rest van de omgeving dus het moest een kat zijn. Ze liet haar snuit er dichter naartoe gaan en probeerde degene voorzichtig aan te raken.

Gorsekit had de andere kat wel aan zien komen, maar hij hield zich bibberend klein, hopend dat de kat hem gewoon voorbij zou lopen. Gorsekit spitste zijn oortjes toen de pootstappen steeds luider begonnen te worden. En toen stopten ze opeens, vlak naast hem. Oh nee! Gorsekit verstopte zijn gezichtje nog steviger onder zijn voorpootjes en hield zijn adem in. Hij was er niet, hij was er niet, hij was er niet! Totdat hij opeens een neus in zijn vacht kreeg gedrukt en hij het niet meer uit kon houden. Met een gil sprong hij overeind en zijn hele pels stond overeind, zodat hij een rond pluisballetje was. Met grote ogen en zwoegende flanken keek hij de kat met grote ogen aan, waarna hij naar achteren begon te krabbelen.

Het was duidelijk een kat, ook aan de geur te merken. Het was niet alsof iemand hier prooi had laten slingeren, wat ze al sterk had gevonden als ze eerlijk was. De aanraking was alleen duidelijk iets dat de ander niet had verwacht en ze trok haar snuit dan ook snel terug bij de gil die uit de kitten kwam. Dat had ze nu in ieder geval al wel vast kunnen stellen. Het figuur was duidelijk te klein voor een kat ouder dan een kitten en de stem was nog vrij hoog geweest ook. Ze merkte niet volledig hoe de ander op haar reageerde, maar ze besloot haar afstand te houden. "Hey," Probeerde ze voorzichtig, hopende dat er niks raars zou gebeuren nu.

Gorsekit deinsde verder en verder achteruit, totdat hij met zijn kont tegen een nest botste en in de val zat. Maar met de seconden die verstreken zag hij dat de poes lang niet zo eng was. Het was gewoon een grote kat, als zovelen, en ze ging hem niet achterna. Nee, beter nog, ze stond daar maar, wat verloren. Totdat opeens een begroeting uit haar kwam, rustig en eenvoudig. Ze probeerde hem niet gerust te stellen, zoals meeste deden. Nee, ze stond daar maar gewoon, alsof er niets was gebeurd. Gorsekit kreeg zijn ademhaling weer op een normaal ritme en bleef de poes met grote ogen aanstaren. ‘Hoi, mevrouw,’ antwoordde Gorsekit stilletjes.

Het gestalte van de kitten leek wat achteruit te deinzen, waardoor ze alleen maar meer op haar plek bleef staan en afwachtte of de kitten wat zou zeggen en dat deed hij. Het was gewoon een begroeting, maar daardoor durfde ze wel dichter naar de kitten toe te gaan en liet haar lichaam dan ook iets zakken wanneer ze naar haar mening dicht genoeg was bij de kitten. Hoe graag ze de ander ook scherp had willen zien, het zat er niet in en dus nam ze op wat ze kon zien, zodat ze de ander hopelijk een volgende keer zou kunnen herkennen. "Wat is je naam?" Dat was toch wel een van de meest belangrijke vragen tenslotte.

De rood-witte poes kwam langzaam weer wat dichterbij. Ze maakte zich kleiner en pas nu zag Gorsekit dat ze gekke ogen had. Zijn bekje viel langzaam wat open en zijn gele ogen gingen langs haar gezicht. Oh nee, wat was er met haar gebeurd? Gorsekit fronste en hield zichzelf wijselijk stil. Hij durfde dat echt niet aan haar te vragen. En misschien zou hij haar wel per ongeluk beledigen. Dat wilde hij ook niet. Dus hij wachtte totdat de poes weer tegen hem sprak. Zijn naam? ‘Gorsekit, mevrouw,’ piepte hij toen stilletjes. Hij kon zijn geschokte blik maar niet van haar afhouden. En hoe langer hij bleef kijken, hoe meer krassen hij in haar vacht ontdekte. Wat zielig voor deze mevrouw!

Gorsekit, een van de kittens van Stallionstar dus als ze het zich goed herinnerde. Ze zou proberen om hem te herinneren, maar het bleef lastig voor haar om iedereen te onderscheiden tot ze hun stem hoorde. "Dat is een mooie naam," Sprak ze rustig met een kleine glimlach. "Mijn naam is Harespring." Toen ze nog een moor runner was paste die naam beter, maar het was niet anders meer. Ze zou haar best doen met een tunneler te zijn, want ze wilde niet nutteloos zijn. Ze wachtte af wat de kitten nu zou doen dat hij haar naam wist.

Gorsekit snorde dan toch even toen de poes zei dat hij een mooie naam had. ‘Dankuwel, mevrouw,’ snorde hij vrolijk. Gorsekit was echter nog steeds gefascineerd door het gezicht van de poes. Ze leek hem wel aan te kijken, maar toch ook niet. Alsof ze zijn bewegingen niet volgde. Alsof ze eindeloos staarde. Hij keek even achterom. Was er dan iets achter hem? Nee, niets. De poes stelde zich voor als Harespring. ‘Aangenaam, Harespring,’ piepte hij vervolgens vriendelijk. Hij begon zich langzamerhand iets te ontspannen. Hij was niet meer bang dat ze hem iets zou doen. Clan was familie, één van de eerste dingen die hij had geleerd.

De kitten relaxte als ze het goed had wat en daar was ze blij mee. Ze kon namelijk moeilijk zien wanneer ze wat verkeerd deed. Ze zou vanaf nu in ieder geval proberen om deze vlekken qua vacht met de stem te herinneren, zodat ze in ieder geval de kitten de volgende keer zou kunnen herkennen. Het was toch apart hoe ze op deze manier opnieuw moest leren om katten te herkennen. Ze had het zo vaak op vacht of geur gedaan. Geur werkte nog steeds wel, maar was lastig in een kamp met zoveel verschillende geuren bij elkaar. "Heb je al wat interessants gedaan vandaag?" Vroeg ze aan de kitten met een kleine glimlach. Een gesprek aanknopen kon niet zo moeilijk zijn toch?

De vreemde, getekende mevrouw was eigenlijk helemaal niet zo eng als hij dacht. En bovendien was ze nu ook niet meer vreemd. Nee, ze had een naam, best wel logisch, maar nu ook eentje die hij wist. Harespring vroeg of hij nog wat interessants had gedaan. Hij haalde eventjes zijn schouders op. Hij beleefde nog niet zo heel veel. Buiten de den kijken was al een heel avontuur voor hem geweest. ‘Nou.. ik heb u ontmoet!’ antwoordde hij toen. Dat was al we de meest opwindende ervaring van vandaag. Ze kon niet helemaal goed kijken, dat had Gorsekit al wel door. Hij herkende dat gedrag al vrij vlug, omdat hij een blind zusje had. Hij zette toen een brede glimlach op zijn kop, waarbij hij zachtjes snorde. Want anders zag ze misschien niet dat hij blij was!

Ze kon het niet helpen om kort te lachen bij het antwoord van de kitten. Natuurlijk was een kat ontmoeten buiten de nursery al heel wat voor een jonge kitten. Dan kwam er natuurlijk ook nog bij kijken dat ze misschien niet de meest gewone kat was om tegen te komen, gezien ze echt haar best moest doen om de ander hopelijk de volgende keer weer te herkennen. Maar dat probeerde ze te doen door middel van geur en toch het beetje zicht dat ze nog kon gebruiken. En natuurlijk het geluid van de stem. Het snorren van de kitten gaf dan ook duidelijk aan dat hij er blij mee leek te zien. "Nieuwe katten ontmoeten is zeker interessant." Sprak ze dan ook naar de kitten. Ook al was ze er zelf niet meer zo'n voorstander van als die kat buiten Windclan was. Ze zocht niet heel graag de grenzen meer op, maar ze wist toch dat het haar taak was om te doen ondanks dat ze een tunneler zou gaan worden.

Wat was dit een vriendelijke mevrouw zeg! Ze vond nieuwe katten ontmoeten ook interessant. Het voelde alsof hij een goed antwoord had gezegd, dus stiekem was hij wel een beetje trots op zichzelf. Ook al had hij haar eerst een beetje eng gevonden. Misschien moest hij minder vooroordelen hebben dat iedere vreemde kat hem iets aan zou doen. Nu had hij een leuk iemand ontmoet. Hij snorde dan ook zachtjes, het geronk in hem maakte hemzelf ook wel rustig. ‘Wat heeft u gedaan dan vandaag, mevrouw?’ Nu kon hij ook wel geïnteresseerd zijn! En misschien kon ze hem wel iets leren. En misschien kon hij haar wel ergens mee helpen! Want als hij ergens vrolijk van werd, was het andere katten helpen. In het bijzonder papa of mama, want van hen hield hij stiekem toch wel het allermeest.

Ze verstijfde wat bij de vraag van de kitten, tenslotte was het niet echt veel dat ze gedaan had vandaag. Ze was binnen het kamp gebleven, omdat het erbuiten nog niet het meest handige was voor haar en hier kon ze oefenen. Dat nam alleen niet weg dat het makkelijk zou zijn om antwoord te geven op de vraag van de kitten. Ze plaatste dan ook een wat geforceerde glimlach op haar gelaat, voor ze haar kop weer naar de kitten draaide. "Ik ben voornamelijk in het kamp geweest." Ze kon moeilijk zeggen dat ze niet echt buiten het kamp kon komen tenslotte.

Gorsekit keek met grote ogen naar de poes. Had hij iets verkeerds gevraagd? Ze antwoordde uiteindelijk dat ze voornamelijk in het kamp was gebleven. Hij kantelde zijn hoofd. Was er iets mis met haar? Was ze ziek? Was dit omdat ze rare ogen had? Hij haalde eens diep adem. Moest hij het vragen? Of zou ze dat heel erg vervelend vinden? Toch waagde hij het er maar op, want hij wilde het nu stiekem toch wel een beetje weten. En hij kon altijd sorry zeggen toch? Want als ze het niet leuk vond zou het hem namelijk wel oneindig spijten. ‘Bent u dan ziek mevrouw? Zijn het uw ogen?’ piepte hij stilletjes. Hij hield zich klein en keek heel voorzichtig naar de rood-witte mevrouw.

De kitten was vrij direct, dat was een ding dat zeker was. Maar ze kon het hem niet kwalijk nemen dat hij het gevraagd had. Het was tenslotte niet alsof ze het kon verbergen. De wonden waren geheeld van haar aanvaring met de bloodclanner, maar haar zicht was niet beter geworden dan het nu was en het maakte haar onzeker. Waar ze eerst alles had kunnen zien waar ze naartoe ging was dat nu wel een ander verhaal en bleef ze dan ook het liefste op de plekken die haar vertrouwt waren. "Niet echt ziek. Er zijn wat dingen verandert met mijn zicht inderdaad." Dit kon ze niet ziek noemen, maar wat ze nu nog wel zou kunnen doen wist ze zelf niet goed. Ze was een moor runner geweest, maar dat zat er zeker niet meer in nu. Tunneler was een optie, maar daar zou ze nooit zo goed in zijn als dat ze was in een moor runner zijn.

Gorsekit knipperde langzaam. Ze was niet ziek, maar haar zicht was niet goed. Hij kon zich niet voorstellen hoe verschrikkelijk het moest zijn als je opeens niet meer goed kon zien. Ze was dan alles kwijt! Kon ze nog wel normaal lopen? Of rennen? Of jagen? Vast niet. ‘Het spijt me voor je,’ piepte hij toen stilletjes. Hij wilde niet dat ze ziek was. Maar hij kon haar vast ook niet meer beter maken. Hij zuchtte. Totdat hij opeens een stemmetje achter zich hoorde, zijn moeder riep hem voor een middagdutje. Hij keek achterom en toen weer naar de rood-witte poes. ‘Sorry, ik moet gaan,’ piepte hij toen stilletjes. Hij kon niet zeggen dat ze beter zou worden. Misschien gebeurde dat wel nooit weer. Hij wuifde met zijn staartje en glimlachte even. ‘Doei, tot de volgende keer!’ En toen draaide hij om en rende terug diep de den in, naar zijn nest en sprong en hopla in.

- Gorse topic uit.

Misschien had ze dit niet tegen een kitten moeten zeggen. Ze wist niet eens of de kitten kon voorstellen wat dit betekende voor haar. Toch zei hij dat het hem speet en ze liet een kleine glimlach zien als dank. Voor ze echter wat kon zeggen werd de kitten door iemand uit de nursery geroepen en ging de kitten er vandoor. "Tot een volgende keer." Sprak ze er nog wel achteraan, maar daar liet ze het bij voor ze zich weer weg draaide en de weg terug probeerde te vinden naar waar ze vandaan was gekomen.

[Topic uit]