Magic of new beginnings

Aegir was en bleef een avonturier. Zijn avonturen hadden hem ver van huis gebracht. Het was zo onschuldig begonnen: Hij wilde schelpjes gaan zoeken bij de rivier met Rosepaw. Maar dat avontuur was een fiasco geworden, of een magische kans. Het was maar hoe je er naar keek. Hij was weggehaald bij zijn oude thuis, een uitverkorene van StarClan. Hij was degene die al het kwaad weg moest jagen uit de wereld, hij wist het wel zeker! En nu was dit zijn thuis. Deze vreemde plek, met houten nesten als dens en muren om zijn thuis. En de katten waren hier anders. Ze roken anders, gedroegen zich anders. Prooi werd niet meer aan zijn klauwen geworpen of verzameld in een grote hoop midden in het kamp. Nee, iedereen leek voor zichzelf te zorgen. Dat was één van de eerste dingen die hem was opgevallen. Maar ergens was dat natuurlijk logisch. Als je een uitverkorene was kon je prima voor jezelf zorgen! Hij kon niet wachten om zijn eigen prooi te gaan vangen! Zouden ze hier ook een rivier hebben om vissen in te vangen? Hij wilde leren zwemmen, écht leren zwemmen. Daar droomde hij zijn hele leven al van. En oh, hij wilde leren vechten! Dan kon hij Crabkit - uhh Skadi! - een lesje leren. Hij was ouder, dus hoe lang zou het duren om een apprentice te worden? Dat kon nu elk moment toch. Ohh, hij kon niet wachten! Maar tot die tijd was hij de kleine avonturier en ging hij op onderzoek in het grote, boze kamp. Hij wandelde tussen de schuren door, keek zo nu en dan naar binnen. En er stond ook een ronde toren, zo hoog! Die wilde hij ook wel eens van binnen bekijken. En heel aanlokkend waren de grote poorten naar de buitenwereld. Hoe anders zou het hier zijn dan in Riverclan? Hij wilde naar die rivier... Langzaam begon hij richting de uitgang te lopen, zijn blauwe oogjes gefocust op het verboden fruit. Hij had al één keer een kamp verlaten. Hoe erg zou de tweede keer zijn?

Open!

Aegir voelde alsof hij het zou redden! Hij was er bijna en niemand lette op hem. Hij begon al een beetje te giechelen. Helaas bleek het dat hij te optimistisch was, want opeens stond er een zwarte kat voor hem. Aegir zijn bekje viel open en hij keek omhoog naar de kat. Ook hij had een halsband om met heel veel tanden, net zoals zijn mama. Het bleef wel een beetje eng. Hij begreep ook nog niet helemaal waarom ze dat allemaal hadden. Moest hij dat ook? Maar voor nu was hij meer teleurgesteld dat hij gesnapt was dan dat hij écht bang was. Hij moest nu eigenlijk wel opbiechten wat hij van plan was. ‘Nou... ik wilde jullie rivier zoeken! Want ik wil leren zwemmen,’ miauwde hij vrolijk. Hij was gewoon nog helemaal van de veronderstelling dat dat gewoon zou gebeuren. In Riverclan zou hij nou ongeveer een apprentice worden en dan zou hij ook leren zwemmen. En dan kon hij vissen en vechten in het water, en dan zouden alle ThunderClanners bang voor hem zijn. Haha! Hij keek de vreemde kat nog met twee grote oogjes aan, een klein beetje smekend, hopelijk dat deze kat hem wel even mee zou nemen.

Aegir zijn dromen leken in één keer uit elkaar te spatten. Zijn vrolijke gezichtje vertrok en het ongeloof was van zijn gezicht te lezen. Geen rivier? H-hoezo niet? In Riverclan was het juist zo gaaf dat zij de enige waren die konden zwemmen! Hij had verwacht dat hij... als uitverkorene heus ook wel zou leren zwemmen! Dat zou hem sterker maken, completer. En nu kreeg hij te horen dat de elite geen rivier had? Hoe jaagden ze dan? Aten ze dan geen vis? Zou hij nooit meer vis proeven? Eigenlijk, nu hij erover nadacht, hij had ook nog helemaal geen vis gegeten hier. Hij wist al bijna niet meer hoe het smaakte! De paniek flikkerde in zijn ogen, de traantjes kwamen alweer omhoog, maar woest knipperde hij die weg. Hij mocht niet meer huilen. Huilen was zwak, en hij was een dappere ridder. Dat had Lethal, zijn nieuwe mama, hem verteld. En dappere ridders huilden niet meer. ‘M-maar-’ begon hij wanhopig. Hoe durfde deze kat zomaar dat te zeggen! Het was niet eerlijk. ‘Ik moet leren zwemmen..’ Hij begreep het gewoon niet. Aegir begon om zich heen te kijken, alsof hij iets zocht. Maar hij voelde zich verloren. Een stukje van zijn identiteit was weer gestolen. Langzaamaan werd hij met de dag minder Riverclan en meer elite. Dit was slechts deel van zijn transformatie, hij realiseerde het alleen nog niet.

Aegir staarde recht voor zich uit. Toen begon de zwarte kater te spreken. Dat hij zijn poten niet nodig zou hebben om te zwemmen, maar klauwen om mee te vechten en te jagen. Zijn blik ging naar zijn voorpoten, waarna hij weer ongelovig keek naar de zwarte kater. Het klonk wel alsof ze waren zoals de andere clans. Die konden ook niet zwemmen. Het was alsof deze kater nu een stukje van zijn identiteit van hem wegrukte. ‘M-maar-’ begon hij eerst. Hij wist eigenlijk niet echt wat hij ertegenin moest brengen. Hij zuchtte uiteindelijk eens diep. Hij streek een poot langs zijn gezichtje. Tranen waren niet voor dappere ridders. ‘Kan jij dan niet zwemmen?‘ vroeg hij toen. Hij keek naar de ruige kater, met een halsband vol grote tanden om zijn nek. Hij kneedde een keer met zijn klauwen in de grond. Waar gingen ze dan op jagen. Heel zijn korte leventje had hij zich klaar gestormd om te leren zwemmen en vissen. En nu moest hij opeens een hele ommekeer maken naar... ja, naar wat eigenlijk? Hij wist eigenlijk nog zo weinig van deze nieuwe plek.

Aegir keek even met een lange staar naar de zwarte kater. Hij klonk echt als een droogpoot, iemand van de andere clans. In RiverClan werd je beledigd als je bang was voor water. Het zorgde voor kortsluiting in zijn kopje. Als dat hier niet erg was, wat was dan wel erg? En wat was goed? Hij kon nog niet antwoorden, want de zwarte kater begon al te vertellen dat hij liever hoog zat. Aegir volgde zijn blik naar boven op de grote schuur, waarbij hij rilde. Nou, dat leek hem dus niets! Was hij dan nu slecht? Toen vroeg de zwarte kater hem opeens een persoonlijke vraag. Zijn ogen werden groot, waarna hij wegkeek. ‘Ja hoor! Natuurlijk. StarClan heeft me uitgekozen,’ schoot hij meteen in de verdediging. Maar hij voelde zich helemaal nog niet thuis. Kon je hem dat verwijten? Hij was weg gescheurd van zijn thuis, van zijn familie, van alles wat hij kende. Maar hij moest het doen, want het moest van StarClan. Hij was speciaal, hij was sterker dan de rest en hij zou beter worden dan iedereen in RiverClan! ‘Ik zal RiverClan laten zien hoe sterk ik kan zijn! Dat beloof ik hoor!’

Aegir was net weer een beetje opgewekt, totdat hij opeens weer in een diepe put werd gegooid door Chawl. En nu ontstond er écht kortsluiting in zijn brein. Hij was niet eens meer bang of verdrietig, nee, zijn ogen stonden leeg, hij leek wel verlamd. Hoezo geloofde hij niet in StarClan? Geloofde niemand hier in StarClan? Maar... maar dat was hoe alles ging! Er stond een diepe frons op zijn gezicht, hij staarde naar zijn voorpoten. ‘M-maar.. L-lethel. En.. en..’ En hoezo het sloeg nergens op? Waarom was hij dan hier, hè? Hij was vast gewoon jaloers omdat hij niet uitgekozen was. Met een nieuwe rebellie keek hij de zwarte kater aan. ‘Je liegt,’ bromde hij toen zachtjes onder zijn adem. Als hij iets wist wat waar was, was dat andere katten altijd logen. Skadi deed dat ook. Die loog ook omdat het haar dan beter uitkwam. Hij begon vervolgens te praten dat hij BloodClan moest laten zien dat hij sterk was. Aegir keek weer even weg. Hij vond deze kat maar helemaal niet aardig. ‘Ik bén al sterk. Sterker dan Skadi hoor,’ bromde hij vervolgens. En RiverClan zou ook zien hoe sterk hij was als ze met hem gingen vechten. Hij was de uitverkoren om sterk te worden, om de allerbeste te worden wat hij niet in RiverClan kon worden. En ooit.. ooit. Ja, dan zou hij dat wel kunnen bewijzen. Toen begon de zwarte kater opeens over heel iets anders. Over dat hij iemand moest ontmoeten. Aegir haalde onwillekeurig zijn schouders op. Hij wist niet zo goed of deze kater het wel goed bedoelde. Misschien dat hij Griffith wel wilde ontmoeten, maar niet omdat die stomme kat dat wilde. Hij was een stommerik!

Aegir keek opstandig naar de zwarte kat. Hij begon weer te praten, dat hij moest kiezen met zijn kop en niet zijn hart. Dat deed hij ook! Zijn hart snakte om terug te gaan naar RiverClan, naar zijn familie. Maar hij had gekozen om hier te blijven, omdat StarClan het wilde! En stomme Chawl noemde hem gehersenspoeld. Dat was helemaal niet zo! Opeens hoorde hij een bekende stem. Lethal! Aegir voelde zich gered en keek de verbrandde poes aan. Het was op dit moment nog de enige waarbij hij zich echt veilig voelde. Hij vertrouwde haar helemaal en hij zag iets wat hij al dagen niet gezien had. Vis! Een grote grijns kwam op zijn gezicht en hij keek de zwarte kater aan met een blik van "ik-zij-het-je-toch". Er was wel vis! Toen keerde hij zich en trippelde naar de verminkte poes. ‘Oh wauw, een vis!’ miauwde hij enthousiast. Hij huppelde naast de poes, hij begon al te watertanden bij het zicht van zijn favoriete hapje. Hij snorde luid toen hij dichtbij de poes bleef. ‘Die stomme kat zei dat jullie geen vis vingen,’ bromde hij toen een beetje bitter. Dit bewees maar weer dat Chawl een grote leugenaar was en Lethal de waarheid sprak. Hij was uitgekozen door StarClan en hij zou de sterkste krijgen ooit worden!