Sin, what’s the time?

Tall had het woord nog nooit eerder gehoord, maar dat maakte niet dat hij het niet kon adopteren. Met een brede grijns had de kater het een paar keer uitgeprobeerd en vervolgens besloten dat het goed was. Tenminste, goed voor hem om te gebruiken, niet om tijdens een ceremonie te noemen als zijn gezicht hem lief was. Nog steeds werd zijn blik daar donker van, wat had Acorn niet gedacht zijn leader zo te slaan? Het hielp natuurlijk ook niet dat Tall de leader in kwestie was. Die klap had hem nog pijn gedaan ook! Maar niet zoveel als het nieuws van Stallion, waardoor hij nu met daadkrachtige pas in de richting van zijn favoriete locatie liep. Hij had dingen te doen, en zaken te bespreken. En een persoon met wie hij dat moest bespreken. Wat tevens een hele goede mogelijkheid was zijn nieuwe geleerde kittypet woord te gebruiken. ”Sin,” Mauwde hij met een glimlach, en zwiepte dramatisch met zijn staart en hoofd voor hij de poes aankeek. ”It’s teatime.”

Een beetje geïrriteerd merkte hij op dat de poes meer aandacht had voor zijn gezicht dan voor zijn intelligente woorden, maar met een diepe zucht deed hij het af en glimlachte even om haar opmerking. "Ten eerste, dit was Slate," En Sin wist wel beter dan aan Slate te komen, "Ten tweede," en hierbij grijnsde de kater, "Wij hebben andere dingen aan ons hoofd," Want hoewel het niet wegnam dat ze niet naar zijn woorden had geluisterd net, kon hij wel waarderen dat de poes zin had om aan de slag te gaan. "Het is tijd," En dan was het nu de vraag of ze het zou doen. Al twijfelde hij niet echt. Tall twijfelde eigenlijk zelden. En als er iets was waar je van op aan kon in de wereld, was het dat onvoorspelbare katten precies deden wat je van ze verwachtte. Zolang je maar wist wat je moest verwachten.

Hij rolde met zijn ogen toen de poes dramatisch aangaf dat Slate te ver ging, alsof hij daar zelf niets aan kon doen. Maar tegelijkertijd keek hij de poes waarschuwend aan, veel zin om te herhalen dat ze die poes niets aan mocht doen had hij niet, maar even leek de kater onzeker te zijn over of Sin op dit onderdeel een herinnering nodig had. Kort was hij stil, maar besloot uiteindelijk dat het wel goed zou komen. Ze had haar taak, het was duidelijk wat er moest gebeuren, dat zou als het goed was haar tijd in beslag nemen. "Daar ga ik wel van uit ja," Mauwde hij droogjes in antwoord, geen reactie gevend op haar gebaar van affectie, dat bewaarde ze maar voor Ace. In plaats daarvan stond Tall op en schudde zijn vacht uit. "Daar ga ik wel van uit," En met een duidelijke blik en een lichte glimlach liep de kater alweer weg. Meer instructie had Sin niet nodig, en hij had voorbereidingen te treffen.