Let's dance

Nu de dagen korter werden was iedere minuut heel erg belangrijk om te benutten, hij wist het als geen ander. Hij was wel eens in de bergen toen hij apprentice was met bladkaal geweest, maar nog steeds vond hij niets zo erg als in het oude territorium met bladkaal zitten. De prooien daar in de bergen leken de kou niet zo erg te vinden als dat ze hier vonden, maar tijdens green leaf was het ook wel te merken dat er veel meer prooien hier te vinden waren, tenminste dat was wat hij dacht. In de bergen was het heel erg anders, dus hij had er wel een heel erg nadeel aan gehad dat hij getraind had in de bergen, want daar heeft hij onder hele andere omstandigheden leren jagen, waardoor hij hier terug wel weer echt in een nadeel was. Want hier waren geen bergen, hier waren geen onregelmatigheden. Hier hadden ze deels te maken met andere prooien. Hij was inmiddels wel gewend maar soms dacht hij er wel eens aan terug. Soms mistte hij de bergen. Hij zuchtte even en zwiepte iets met zijn staart, waarna hij zich afzette van de grond om op een muis te landen die hij eerder had gespot. Hij beet de nek van het beestje snel door, waarna hij naar het diertje keek. Het zou weer een kat voedden, dat was in ieder geval zeker.

Hij had zichzelf vroeg uitgerekt en was op pad gegaan. De zon begon steeds vroeger onder te gaan en hij merkte als dat prooi steeds verder te zoeken was. Ze begonnnen zichzelf in te graven en te verdwijnen. Leafbare was op komst en als ze niet snel zouden handelen.. Zou het een bittere leafbare worden. De kater zuchtte terwijl hij zijn geursenses hun gang liet gaan. Hellaas werdt er weinig prooi gespot. Maar wel een clangenoot. Longear was niet al te ver weg, zeker ook op zoek naar prooi. Wellicht zouden ze met samenwerken meer kunnen vinden dan zo dicht bij elkaar zijn en proberen om los van elkaar te jagen.

Met die gedachte sprong hij door de bosjes heen naar voren. Het geurspoor volgende tot hij de tabby kater zag en trok even met zijn oren. "Hey." Sprak hij rustig naar de kater toelopende. "Helpende poot nodig?" Vroeg hij de oudere kater met een rustige grijns.

Hij keek tevreden naar de muis die onder zijn poten lag. Gelukkig maar, er konden weer katten gevoed worden, zelfs met de tijden die steeds schaarser werden. Als hij prooien binnen bracht dan had iets bij hem vanbinnen weer het gevoel dat hij iets nuttigs had gedaan die dag. Hij kon wel de hele dag jagen maar als hij niks kon meebrengen voelde het meer nutteloos dan dat hij echt goed bezig was geweest. Dus vandaag was in ieder geval een dag geweest waarop hij voelde dat hij een goede dag had gehad en dat hij iets nuttigs had gedaan. Hij wist niet hoe andere katten zich voelde daarover, maar voor hem was jagen iets heel specifieks dat hem een goede of slechte dag kon geven. Patrols gaven hem vaak ook niet de voldoening, omdat hij diezelfde tijd kon spenderen om te jagen. Hij was niet zo'n vechter, dat was wel duidelijk. Hij kon het wel hoor, dat dat maar even duidelijk werd gemaakt. Hij kon prima vechten maar hij deed het liever niet. Alleen als hij echt in het nauw gedreven werd... ja, dan zou hij wel vechten. Maar na wat die Windclanner hem had aangedaan, waar hij later achter kwam dat de naam Raptorecho was, was vechten niet zijn prioriteit geworden. Hij bleef liever veilig in hun eigen territorium. Hij was meer een prater dan een vechter. Maar nog meer een jager. Hij hoorde ook pootstappen en niet lang daarna een geur die zijn neus bereikte. Hij herkende de kater, Stagtine. Een jongere warrior, maar een goede warrior. "Hey." klonk er toen de kater eindelijk in het zicht voor hem was gekomen en hij zijn lichaam meer naar de kater draaide. "Hey, Stagtine." sprak hij rustig tegen de kater met een kalme glimlach op zijn gezicht. Er was niks mis met een hardwerkende kat. "Helpende poot nodig?" klonk er vervolgens met een grijnsje van de kater af, waarop hij even zachtjes begon te glimlachen. "Natuurlijk, met z'n tweeën hebben we meer kans dat we misschien nog wel een maaltijd binnen kunnen slepen, niet waar?" sprak hij vriendelijk tegen de rossige kater. Het was altijd beter om met een ander te gaan jagen en hij vond het ook totaal niet erg als er iemand kwam om met hem te gaan jagen. Soms vond hij het wel fijn om alleen te blijven, maar dan zou hij dat ook wel duidelijk maken. Maar voor nu, waarom niet, toch? Het zou alleen maar voordelen opleveren op dit moment. "Nog even en de grond zal weer bevriezen, dan mogen we constant de prooien meedragen in plaats van later ophalen." sprak hij licht geïrriteerd maar ook wel lichtjes geamuseerd. Het was geen fijne tijd hoor, dat niet, maar soms moest je toch wel ergens amusement uit de tijd halen waar alles zo kaal was.