I want to see what is out there

<sub>Neritekit zat naast de kampingang, verlangende blik in haar ogen. Haar wonden waren bijna volledig geheeld, alleen haar achterpoot leek nog een beetje achter te blijven. Als ze lang had geslapen dan was hij stram, en het kostte haar altijd wat tijd om haar poot soepel genoeg te maken zodat ze er op kon lopen. Maar met elke pas was er een kleine steek, soms heftiger dan andere keren. Het was een permanent aandenken aan de uil die haar bijna het leven had gekost.

Ze was zeven manen oud. Oud genoeg om al een maan in de leer te zijn van een mentor, maar die stomme uil had alles verpest. Neritekit was altijd laat. Ze was zelfs te laat geboren. Ze was te langzaam geweest. Daarom had haar moeder haar Nerite genoemd. Ze haatte het. Terwijl haar gedachten aan het rondmalen waren begon ze steeds bozer te worden. Ze begreep niets van de zaken in het kamp. Tallstar was weg, Sinclaw ook.. ze waren nu vijanden of zo? En haar littermates waren apprentice en zij niet. Nerite de slak was zoals altijd weer de laatste. Verbitterd en met een dikke vacht staarde ze naar de donkere bomen. Als ze echt wilde kon ze zo weg lopen. Het bos in. Eindelijk het territorium zien. Neritekit voelde die drang met elke passerende dag versterken.

Open - eerste post voor Acorndust</sub>

Natuurlijk wist hij van de kitten die gegrepen was door een uil en het overleeft had. Het kostte haar wat tijd om te herstellen, maar als hij het goed had was ze bijna zover om nu echt apprentice te worden. Het was dan misschien ook geen slecht idee om der op te zoeken en te kijken hoe het met haar ging. Hij vond Neritekit gelukkig al vrij snel, ze was aardig aan het staren naar de bomen en ook nog met een vrij intense blik. "Hebben de bomen je wat aangedaan?" Vroeg hij haar dan ook met een kleine glimlach. Misschien kon hij haar wel wat blijer maken zodra hij er zeker van was dat ze een apprentice kon worden.

_{Een stem rukte Neritekit uit haar gedachtengang. Ze liet haar ogen naar de grote kater glijden en keek hem aan. Acorndust dus, natuurlijk. Hij vroeg haar een domme vraag of de bomen haar wat gedaan hadden. Stomme, ouwe vlooienzak. "Ik haat mijn moeder, en ik die stomme uil die mij zo verwond heeft!" Brieste ze nijdig terwijl ze haar blik weer afwendde.}

Het was blijkbaar niet de juiste opmerking geweest om te maken, want het antwoord dat volgde was alles behalve aardig. Toch kon hij de frustratie begrijpen, dus besloot hij gewoon rustig te blijven. "Die uil was inderdaad stom om dat te doen," Sprak hij uit, toch begreep hij niet helemaal wat Russetfur fout had gedaan dat Neritekit zo reageerde, maar besloot er maar niet specifiek naar te vragen. "Het zal ook vast niet lang meer duren voor je apprentice wordt." Althans dat hoopte hij, want misschien sprak hij nu wel iets uit dat niet waar zou zijn.