Won't you get out of my head?

Ze mocht op een hele nieuwe plek zijn, met hele nieuwe en soms enge katten, maar er waren veel minder ogen die op haar letten zolang ze niet zou proberen het kamp uit te gaan. Niet dat ze dat nog wilde doen, want dat was de vorrige keer niet goed afgelopen. Ze was toen weggenomen van haar familie om hier heen gebracht te worden. Hier, deze gekke clan die dingen zo anders deed als haar oude clan, hier, waar ze getraind zou worden tot een van de sterkste katten die je maar kon bedenken. Hier, waar ze als uitverkorene van StarClan tot altijd zou leven, met als enigste link naar haar oude leven Aegir zijnde. Die stomme klier die haar al zoveel keel had lopen pesten en stom had lopen doen. En nou zou hij ook nog eens eerder een apprentice worden en dacht hij dat dat geweldig was. Maar zij wist wel beter, want Vallon had haar verteld wat er zou gebeuren aan het einde van de training hier en het was zo angstaanjagend dat ze er niet aan wilde denken, Ze wilde haarzelf nog steeds vertellen dat hij gewoon had gelogen om haar bang te maken, maar hij had ook dingen gezegd over de halsbanden met tanden van de katten hier en alles leek er op te wijzen dat dat wel de waarheid was geweest. Maar ze zat hier nu vast en dat had hij haar ook verteld en als ze hier voor eeuwig moest blijven, dan kon ze het kamp tenminste al wat gaan ontdekken. Haar nieuwsgierigheid was nog steeds niet te temmen en nu was ze de schaduwen van het kamp aan het ontdekken, op zoek naar geheime plekjes in het kamp. Echter stootte ze op een rode kattin met een volle halsband en littekens op haar gezicht. Primrose had ook dat soort littekens gehad, met een heel spannend verhaal erachter. Het idee dat deze kattin ook een spannend verhaal voor haar kon hebben beurde haar een beetje op en dus stapte ze op haar af en ging ze recht voor haar neus zitten. "Heb jij ook een verhaal over jouw littekens?" vroeg ze met een nieuwsgierige ondertoon in haar stem.

Brat herkende het mormel meteen, het mormel dat voor haar neus durfde te zitten. Het mormel dat over haar littekens durfde te vragen. Het was een van de twee kinderen die Lethal en Zahida onder hun hoeden hadden genomen. En dit wijfje in bijzonder droeg de naam Skadi, of te minste als ze het goed had. Brat had wel wat andere katten over hun horen fluisteren en als dat geroezemoes geloofd kon worden was Skadi haar naam. Of tja de naam dat haar gegeven werd, haar echte naam was nog onbekend. Normaal gezien zou de rode kattin het kind hard aanpakken, zoals ze bij haar eigen kroost ook deed. Maar hier, leek haar dat niet zo verstandig. Ze wilde immers geen boze moeders op haar dak hebben. 'Het is een pittig verhaal jong, weet je zeker dat je aan het kunt horen zonder bang te worden?' de kattin greens haar stem droeg tinten van bespotting maar ook uitdaging.  

De kattin leek te denken dat ze het niet aankon. Puh, ze was helemaal niet zwak! Maar toch...Vallon had haar ook enge dingen verteld over wat er zou gebeuren in de training van deze clan. Zou het erger kunnen zijn dan het vermoorden van een kat? Ze durfde het bijna niet te vragen, maar ze was ook boos, want ze had de spottende toon van de kattin wel gehoord. Ze wilde niet voor gek gemaakt worden en dat was wat er nu gebeurde. En dus knikte ze vastbesloten, ook al had ze een raar gevoel in haar maagje. Zou dit ook slecht uit kunnen pakken? Er was nu toch geen weg meer terug. "Ik kan het heus wel aan!" Vertelde ze dan ook.

Oh dus ze kon het wel aan? Wat een dapper meisje, of misschien was ze juist wel dom? Wie zou het zeggen. Brat zal het verhaal wel wat moeten verdraaien en veranderen, als ze het zou vertellen als het echt gegaan was zou dat nog al underwhelming zijn. De rode kattin kwam het haar hoofd langzaam dichterbij zodat het mormel haar littekens nog beter kon waarnemen. Met een wat hoger tempo bracht ze haar poot bij haar eerste litteken, de kras die over naar neus door haar schouder liep. 'Deze hier heb ik ontvangen dankzij een Leider, van Shadowclan. Ze is al een tijdje dood dus je zal haar naam vast niet herkennen, maar het was Shrewstar.'begon ze haar stem laag maar de vonkeling in haar enige werkend oog duidelijk goed te zien. 'We waren in een hevig gevecht verwikkeld, omdat ik twee schaduw kittens vermoord had. Waar zij wraak op wilde nemen.' Brat kon het gevecht zelfs no voor haar zien, hoe de twee kattin elkaar tegen het lijf gingen en vochten vol emotie. Ondanks dat ze wat flinke klappen van de leidster had ontvangen. Bestond het gevecht wel uit een hoogte punt in haar leven. 'Echter was ik sterker dan haar, en heb zelfs een leven van haar kunnen afnemen.' Oh ja dat was echt een mijlpaal voor haar geweest, hoe strek en ontastbaar ze zich op dat moment voelde. Toen de zwart-witte kattin dood op de grond lag, er waren weinig moment die ze daarmee kon vergelijken. 'Lang kon ik niet genieten van mijn overwinning, want al snel verscheen haar Deputy op het toneel. En tja ik denk wel dat je kunt voorspellen wat die deed.' De zwarte kattin vocht terug tegen haar uiteraard, om het lichaam van haar leider te beschermen en wraak te nemen. Het was grappig hoeveel wraak er op die dag genomen werd. 'Maar ik helemaal onder het bloed en uitgeput vocht terug tot het einde, totdat de Commander in paniek raakte en zich uit de voeten maakte de dode leider met zich meenemend.' dit was het moment dat ze verdraaide, zij was de gene die wegrende uiteindelijk maar dat ging ze het kind niet vertellen. 'En ik liet ze maar gaan, overtuigd van het feit dat ze hun les wel geleerd hadden.' De rode kattin hield haar hoofd arrogant en zelfverzekerd omhoog terwijl ze neer keek op de kitten. 'En zo ik dat litteken gekregen.' En dat was pas nummero uno, ze had nog eentje over haar oog heen gaand die net z'n spanned verhaal met zich mee droeg. En weer met een Shadowclanner in de hoofdrol, begreep je nu waarom Brat die clan het meeste haatte van alle vier?

Ze probeerde haarzelf te vermannen, om zich klaar te maken voor een eng verhaal over slechte daden, want ze was inmiddels verteld waar de hondentanden voor waren en deze kattin had er veel. Met grote oogjes keek ze toe hoe de kattin haar getekende gezicht dichterbij bracht. Het gezicht was minder verminkt dan dat van Lethal, haar nieuwe mama, maar het was nog steeds een zicht op zichzelf. Met haar poot weest ze naar een groot litteken, wel van haar neus tot haar schouder en begon haar verhaal. Het begon al gelijk ongezellig, over een dode leider van ShadowClan. Shrewstar was haar naam geweest, maar dat zei haar helemaal niets. Het enigste wat het jonge poesje over ShadowClan wist was dat ze een van de vier clans in het woud waren en dat ze soms in een spelletje daar tegen vochten in de nursery. Of wel, dat hadden ze gedaan, hier was het weer anders. De rode kattin ging verder met het vertelen dat ze twee schaduw kittens had vermoord en haar ogen werden nog groter. Maar kittens waren onschuldig! Ze zette een kleine stap achteruit, ineens de neiging voelende om zich snel uit de voeten te maken. Maar nee, ze had om dit verhaal gevraagd en de kattin had haar lopen jennen. Daarbij wilde Skadi het misschien niet geloven en niet meemaken, miscchien mocht ze hier helemaal niet meer willen zijn, maar het ging er zo aan toe hier. Was dat wat je sterk maakte, zoals Lethal haar had beloofd? Het doden van andere katten. Nam je dan hun kracht in hen op en was dat dan waarom deze clan sterker was als alle anderen. Ze schudde haar kopje. Dat wilde ze helemaal niet, maar… Ze moest wel, toch. Het was heel duidelijk gemaakt dat ze hier niet weg zou kunnen en ze was nog wel slim genoeg om te weten dat als ze het zou proberen er dan geen goede dingen zouden gebeuren. Toch, een onprettig gevoel greep haar vast toen de kattin weer verder ging met haar verhaal. Ze vertelde dat ze sterker was en een leven van de kattin had af genomen. Oh. Dan was ze inderdaad heel sterk, want leiders waren toch de beste van de beste in iedere clan en daarom kregen ze negen levens. Maar…Was het afnemen van een leven minder erg als een kat er meerdere had? Want als je wist dat ze terugkwamen, gingen ze dan eigenlijk wel dood of sliepen ze gewoon voor een tijdje? De kattin voor haar leek er niet slecht over te denken. Maar maakte dat haar slecht? Of was dat normaal en waren ze zoet geweest in RiverClan? Ze had hier immers veel gemompel en gebrom gehoord over clankatten. Hadden ze dan gelijk daarmee? Of zat zij zelf fout door alles wat haar hier verteld had te geloven? Was dat slecht? Was zij slecht? Nee, Lethal had haar verteld dat ze speciaal was, een uitverkorene van Starclan, dan moest ze toch wel goed zijn. StarClan was immers goed. Het was allemaal maar zo moeilijk hier. Iedereen zorgde voor zichzelf en niemand keek naar een ander om en het enigste wat dat haar gaf was verdriet en angst. Wat als ze het hier niet zou halen, wat dan? Ze kon niet terug naar haar oude clan en papa en siblings, hoe erg ze ze miste. Maar ze wist wel dat ze het niet leuk vond wat haar hier werd verteld, ze vond het alleen maar eng en naar. En nu moest ze hier zitten en luisteren naar het verhaal van een enge en hoogstwaarschijnlijk slechte kattin. 'Lang kon ik niet genieten van mijn overwinning, want al snel verscheen haar Deputy op het toneel. En tja ik denk wel dat je kunt voorspellen wat die deed.” Skadi kon het niet helpen om lichtelijk te rillen bij die toon en de pauze die er tussen deze woorden van de kattin en de volgende zat bracht haar geen vrolijke ideeën. Ze schudde haar kopje, want ze wilde het niet geloven. Dat kon toch niet zomaar, zo makkelijk klinken over het verwonden van anderen? Icecream had haar verteld dat dat fout was, had niemand dat aan deze kattin verteld? Het beeld wat er nu voor haar ogen werd geschetst was ook zo angstaanjagend dat een klein geluidje haar keeltje ontsnapte. Dit was een spookverhaal, het kon gewoon niet echt zijn zo eng was het. Skadi wilde de kattin voor haar helemaal niet inbeelden doorweekt in bloed en vechtend als een monster, want zo leek het voor de kitten. Een eng monster wat de goede katten aanviel. Maar toen vertelde ze dat ze in paniek raakten en zich uit de voeten hadden gemaakt met de dode leider. Dat was ze dus wel dood... Maar hoe kwam ze dan weer tot leven? Maar betekende dat dan dat de kattin voor haar echt slecht was? Ze vertelde nu wel dat ze had laten gaan omdat ze dacht dat ze hun les wel hadden geleerd. Welke les moesten ze dan leren. Dit alles was zo verwarrend en eng en de calico wenste dat ze er nooit om had gevraagd. Ze wilde het niet toegeven, maar de kattin had gelijk gehad. Ze was nog niet klaar geweest van dit verhaal. Ze kon het eigenlijk helemaal niet aan. Ze zou hier nog nachtmerries van krijgen, dat wist Skadi wel zeker. Maar koppig bleef ze door luisteren, want ze wilde geen gelijk geven aan de ander, maar het leek dat het verhaal ten einde was. Een beverige zucht verliet haar bekje. Zou de kattin opgemerkt hebben dat ze bang was geweest tijdens het verhaal? Zou ze haar nu stom vinden en wegsturen? Ergens leek dat nog niet zo’n slecht iets. Dan kon ze veilig naar de nursery terug waar het enigste enge boze moeders en stomme kittens waren en dat kon ze toch een stuk beter aan. Nee, de kittens was ze helemaal niet bang voor. Maar…Moest ze nu iets zeggen? Ze tilde voorzichte haar oogjes naar die van de oudere kattin voor haar om dapperder te lijken dan dat ze zich voelde. Een verandering van onderwerp zou fijn zijn. Misschien kon ze dat voor elkaar krijgen. Ze wilde het in ieder geval totaal niet meer over enge dingen en vechtende katten en bloed hebben. En al helemaal niet over dood en moord. Ze wilde nog steeds niet geloven dat dat echt waar was, want dan zou ze het zelf niet hoeven te doen later. “Waarom noem je ze schaduw kittens en niet ShadowClan kittens.” Haar stemmetje beefde, maar ze zou het vragen. Dan zouden ze eindelijk over iets anders en hopelijk leukers kunnen praten. Nee, het verhaal van deze kattin was zeker spannend, spannender dan dat van Primrose was geweest, maar het was veel te eng voor het kleine poesje.

Het kind was bang hoe graag ze dat ook wilde maskeren het was duidelijk. Maar medelijden had de Elite kattin niet met de kitten, ze had haar immers gewaarschuwd.  Het meisje had wel het lef om haar een  ( toch wel vrij  bijdehandse ) vraag te stellen, ook al beefde haar stem. Brat greens en snorde luid. Ze had dat beter niet kunnen vragen. 'Omdat ze geen volwaardige kittens van Shadowclan waren, ik had ze vermoord voordat ze ooit een stap in hun eigen kamp hadden kunnen zetten.' het was eigenlijk erg ironisch wat ze nu deed. Tegen een kind zeggen dat ze andere kinderen had vermoord, en dat zelfs terwijl ze zelf ook moeder was. Maar ze had geen zwakte voor jonge beesten zoals vele hadden, ze was juist het omgekeerde ze haatte de meeste kittens.

Toen er een grijns op het gezicht van de kattin verscheen en ze begon te snorren, werdt het akelige gevoel van angst wat haar had vastgegrepen en haar niet wilde verlaten alleen maar erger. Dit antwoord kon nooit goed zijn en Skadi had al gelijk spijt van haar vraag. Ze had het onderwerp willen veranderen, maar dat was niet het geval. Nee, de kattin vertelde haar juist hoe ze de kittens, nog voor ze een stap in het ShadowClan kamp hadden kunnen zetten, in koel bloed had vermoord. Dat was dan ook echt het woord wat ze gebruikte; vermoord. Al haar eerdere morale twijfels over wat goed en wat slecht was vielen nu weg. Vermoorden was slecht, dat was iets wat ze zelfs als een kitten in RiverClan al wel had geleerd. Daarom was het ook nooit in spelletjes gespeeld dat een kat een andere doodde, ze jaagden ze altijd weg of gaven ze 'wonden' die er voor zorgden dat ze zogenaamd niet verder konden gaan. Maar deze kattin had het niet over een spelletje. Nee, met haar was het menens, het echte leven. Ze had dat echt gedaan. Ze had twee kittens vermoord en misschien wel zonder reden, want die werd er niet bijgegeven. Een heel erg slechte daad die haar nog meer angst in joeg. De calico kitten wenste vurig dat ze dat gevoel eindelijk eens kwijt zou raken. Ze wilde er niet aan wennen, dat ze continu bang was hier. Ze was de uitverkorene van StarClan, ze zou de sterkste van allemaal worden, maar dan moest ze ook moedig zijn. Vallon had haar ook al verteld dat ze dat nodig zou hebben. Maar toch, het jonge poesje voelde zich nu alles behalve moedig. Skadi stond te trillen op haar pootjes, maar ze hield zich recht, misschien omdat ze deels zat en dat haar wat meer steun gaf. "M-maar, wat hadden ze dan gedaan o-om dat te verdienen?" Ze kon het niet helpen dat haar stemmetje nu beefde, dat ze haperde. Maar ze zou nog niet wegrennen, want dan zou ze niet sterk zijn, en ze moest toch sterk zijn hoe eng het ook was. Niet voor het eerst, maar wel voor het hardst nu, wenste ze dat ze nooit het kamp uit was gegaan en was meegenomen om opgeleid te worden tot een sterke uitverkorene voor StarClan. Ze wilde gewoon weer naar haar broertje en zusje en Icecream toe in RiverClan, daar was alles makkelijker. Maar er was geen weg terug meer en ze waren maar al te blij om dat duidelijk te maken hier.

Ze vond de kattin voor haar neus nu echt niet meer leuk. Ze liep haar eerst bang te maken en nu uit te lachen. Haar vraag was helemaal niet dom geweest, maar het werdt wel zo behandeld. Toch hield het poesje daarover haar mond dicht. Ze had het gevoel dat deze kattin niet leuk zou zijn als ze haar boos maakte. Toen waren het kittens, maar vergeet niet kittens groeien in tot krijgers die maar al te graag de nekken van ons Elite katten omdraaien.' Was het antwoord wat ze ontving. Haar ogen waren groot. Maar dat was toch niet waar? Daar hadden ze haar in RiverClan nooit iets over gezegd. "Zouden ze mij dat dan ook aan zijn gaan leren in Riverclan?" vroeg Skadi wat skeptisch. Ze kon haast niet geloven dat dat het antwoord zou zijn. Maar de kattin had toch geen reden om tegen haar te liegen, anders zou ze ook niet hebben gezegd dat ze katten had gedood. Toch? Ze kon de neiging om toch nog naar de kattin toe te kraaien dat ze aan het liegen was bijna niet onderdrukken, maar ze woonde niet meer in Riverclan. Nee, ze moest die plek vergeten, toch? Dat was wat iedereen hier leek te vinden.

De she-cat legde uit dat ze er te jong voor was om dat ooit te hebben geleerd. Dat ze het zou hebben geleerd van een mentor als ze in Riverclan was gebleven. Zouden Shrimpkit en Hermitkit dat dan aanleren? Ze wilde niet dat zij haar gingen haten. Ja, ze vond ze vaak stom en irritant maar ze haatte haar siblings niet. Waren ze eigenlijk nog wel haar siblings? Lethal was nu haar moeder, en die van Aegir, maar betekende dat dan nu dat Aegir haar broer was? Want dat wilde ze helemaal niet hoor, hij was nog stommer. "Maar waarom doen ze dat dan? Omdat ze jaloers zijn dat hier de beste van de beste katten zijn?" Dat was wat Lethal haar had verteld, dat dit de sterkte clan was, met de sterkste en beste katten. En dat was waar, toch, want iedereen was hier sterk en intimiderend.




~ ook niet erg lang