[Ceremonie] It's time, I think..

[Eerst moet Crookedstar reageren, dan mag de rest pas]

Nightpaw kwam overeind uit haar nest. De jonge poes keek om zich heen en voelde meteen de steek in haar hart terugkomen. Seastream was weg, nog steeds. Ze wist niet waar de poes heen was gegaan, of ze dood was, maar wel dat ze nooit meer terug zou keren. Haar ijsblauwe ogen stonden al bijna weer vol tranen. Crookedstar en Stormtail wisten dat haar mentor weg was, maar de rest van de Clan nog niet. Ze schudde het mos uit haar vacht en begon aan een grondige wasbeurt. Als medicine cat apprentice moest ze het overnemen. Ze wist dat ze naar de Moonstone moest gaan, maar dit was iets wat ze zich altijd anders had voorgesteld. Niet zonder haar mentor, maar samen.. Seastream hoorde er te zijn om haar, haar nieuwe naam te geven. Sea hoorde nog een lang leven te hebben. Na haar vacht goed schoon te hebben gelikt, zodat deze weer even prachtig was als normaal, ging ze nog een maal de rijen kruiden langs. Daarna nam ze een hap adem en stapte haar den uit. Haar den, zo kon ze het nu wel noemen. Met een lichte tred wandelde ze naar de uitgang van het kamp. Ze knikte even in de richting van Stormtail en Crookedstar, zij wisten wat ze ging doen. Hierna begon haar reis, zonder reiskruiden, zonder eten. Het was vermoeiend. Haar poten droegen haar voort over RiverClan territorium. Eerst een klein stukje door ondiepe wateren, om van het eiland af te komen, daarna door de lage begroeiing en het hoge gras, op naar Fourtrees. Hoe veel er al niet gebeurd was op deze plek. Pijnlijke herinneringen schoten hoor haar heen. Sandspots en Ashcloud. Nu wilde de Clans elkaar ook nog eens uitroeien.
Toen ze over de WindClan velden liep had ze alle tijd om na te denken, iets dat haar niet veel goed deed. Tigerkit, Willowkit, Leopardfur, Seastream en Ashcloud.. De eerste vier was ze kwijt aan StarClan, de laatste had ze nooit mogen hebben. Als ze hem niet lief had gehad, had ze meer met haar mentor kunnen optrekken. Als ze had geweten hoe weinig kostbare tijd ze over had gehad met Seastream. Als ze het had geweten... Maar nee, op zoiets was er geen voorbereiding mogelijk. Dingen gebeurde nou eenmaal, of je wilde of niet. Ergens een best moedeloze gedachten, dat je niets zou kunnen doen. Daar was zij toch voor? Het redden van Clangenoten? Het zorgen dat de katten van wie ze hield niet stierven of uit haar leven verdwenen? Waarom lukte het dan niet. Was ze zo'n slechte medicine cat apprentice? Of was dit nog steeds een deel van StarClan's wraak? Nog altijd had ze het idee dat de Clan van gestorven katten boos op haar was. Voor haar liefde, iets dat ze niet had mogen voelen. Hoofdschuddend liep ze verder, bijna tegen een WindClan patrouille aan. Even werd ze nijdig aangekeken, maar medicine cats mochten naar Moonstone gaan en het was duidelijk dat zij hiernaar op weg was. De jonge zilverkleurige tabby liep op een snel tempo door toen ze merkte dat de zon al begon te zakken. Met een gewaagde sprint stak ze het Thunderpath over. Monsters raasde voort en deden net alsof ze haar wilden grijpen. Ietwat gejaagd rende ze verder.
Nightpaw kwam hijgend aan bij de hoogstenen en keek naar het donkere gat wat zich erin vormde. Mothermouth.. StarClan, sta me bij. Met trillerige passen stapte ze de duisternis in. Wat nou als StarClan boos op haar was en niet met haar wilde spreken. Dan was er geen medicine cat voor RiverClan. Misschien gingen er dan nog meer levens verloren. De tunnel werd al maar nauwer, tot op een punt waarbij haar vacht de wanden van de grot streelde. Het was haast verstikkend, snorharen die de ruwe stenen raakten. Hoewel ze deze weg al veel vaker had gelopen, was ze nu alleen. Plotseling werd de gang breder en scheen er een beetje licht voor haar. Ze kwam in de ruimte waar de Moonstone was. Net op tijd bereikte ze de steen, de maan scheen zijn zilveren licht net door het plafond, toen ze aan kwam. Nog een maal nam ze een goede hap lucht en probeerde rustig te ademen. Daarna sloot ze haar ijsblauwe ogen en ging liggen, om haar neus tegen de lichtgevende steen aan te drukken.

Kou overspoelde haar, terwijl ze de rotsige ondergrond onder haar lichaam vandaan voelde vallen. Het werd vervangen door zacht gras. Nightpaw opende haar ogen weer en keek rond. Ze was bij vierboom, de nachtlucht hing boven haar, sterren danste er vrolijk in rond. Rustig kwam ze overeind en op dat moment begonnen er katten te verschijnen. Het waren StarClan katten en ze keken niet boos of teleurgesteld. Tranen welde op in haar ogen toen ze een groepje katten naar voren zag stappen. Leopardfur, haar moeder, kwam op haar af gestapt, samen met Willowkit en Tigerkit. Van Seastream was echter niets te bekennen. De gevlekte poes glimlachte en legde haar kop op die van Nightpaw, zodat deze zich kon begraven in haar moeders vacht. Ze waren echt, zo aan te raken, alleen met de twinkeling van sterren door hun vacht heen. Leopardfur deed een stap achteruit en bekeek haar dochter goed. 'Daar ben je Nightpaw, we waren al op je aan het wachten' zei ze met een warme stem. Nightpaw glimlachte zwakjes en keek haar aan in haar goudkleurige ogen. 'Sorry' zei ze. Leopardfur lachte even en wenkte haar mee naar het midden van de groep katten. De medicine cat apprentice volgde haar met kalme passen. Dat ze haar niet raar aankeken, dat was al genoeg voor haar. 'Nightpaw, je hebt je volledig gewijd aan de code van de medicine cat. Je hebt geleerd hoe je, je Clangenoten beter kunt maken en hoe je prophecies moet ontrafelen. Niet alleen heb je geleerd hoe je met je Clangenoten moet omgaan, je hebt het respect van vele verdiend door hen te helpen wanneer dit nodig was. Je bent klaar om het pad van een echte medicine cat te bewandelen. Ben je bereid om je aan de speciale regels van de medicine cat te houden en je Clan te dienen zo goed als je kan?' sprak Leopardfur luid. 'Ja' zei Nightpaw, plotseling heel verzekerd over de taak die ze had. 'Dan schenkt StarClan je hierbij jouw naam en zul je vanaf nu bekend staan als Nightstream, medicine cat van RiverClan' vervolgde haar moeder. Toen Nightpaw opkeek zag ze hoe Leopardfur straalde van trots. Zelf begon ze hierdoor ook te stralen. Alle StarClan katten riepen haar nieuwe naam, ook haar kleine halfbroertje en zusje. Met een glimlach keek ze hen aan en gaf haar familieleden nog een lik. Hierna knikte iedereen haar gedag en vielen haar ogen weer dicht.

Langzaam kwam het gevoel van de rotsige ondergrond weer terug. Toen Nightstream haar ogen weer opende, lag ze weer in de grot, naast de Moonstone die nu zijn licht verloren was. De maan was de opening voorbij en kon haar dus geen verlichting meer bieden. De poes stond op en liep op een snel tempo terug door de nauwe tunnel. Ze was Nightstream nu, het leek op Seastream, het voelde goed. De terugreis verliep een stuk beter. Nu ze wist dat StarClan haar de rug niet had toegekeerd en haar moeder en siblings nog altijd trots op haar waren. Ze voelde zich zo fijn, dat ze hen had mogen zien, had mogen spreken. Dat ze er waren, zo vredig en vrolijk. Nu alleen nog de zorgen en het verlies van de Clan overleven. Natuurlijk zouden haar Clangenoten geschokt reageren op het feit dat haar mentor weg was. Ze hoopte dat de RiverClan katten blij zouden zijn dat zij nu de medicine cat was. Nu had zij ook haar naam, net als Foxsong en Hawkheart. Zouden haar broer en zus ook vrolijk zijn over het feit dat zij haar naam had? De velden leken langs haar heen te schieten en voor ze het wist was ze al weer terug in het RiverClan kamp. Enkele katten keken even op toen ze de ingang door kwam. Ze was natuurlijk een hele nacht weg geweest en een enkeling wist waarom precies. Het was tijd om het duidelijk te maken aan iedereen, om de Clan te vertellen dat Seastream niet meer terug kwam, maar dit was niet aan haar. Crookedstar zou haar ceremonie moeten uitvoeren. De zilveren poes trippelde rustig naar de leiders den en keek erin. 'Crookedstar, ik ben het, Nightpaw..euh stream. Ik ben terug en ik denk dat het tijd is dat de Clan het nieuws hoort van Seastream' zei ze. Ze wist dat hij of Stormtail daar was en dus liep ze daarna een stukje achteruit en ging in het kamp zitten, wachtend tot hij naar buiten zou komen om zijn Clan bij elkaar te roepen en hij zijn toespraak kon houden.

Stormtail lag nog te slapen in zijn nest. Een heerlijk gesnor, van slaap en rust waakte over het kamp. Maar al vroeg deed Stormtail zijn ogen open, en keek op. Hij wist wat de jonge Nightpaw ging doen vandaag. Nog even sliep hij door, maar stapte toen zijn nest maar uit. Hij schudde zijn vacht, en keek suf rond de warriors den. Daarna ging hij naar buiten waar de warriors elkaar hadden verzameld voor patrouille. Stormtail deed zijn zegje, deelde bevelen uit, en stuurde de katten op pad. Toen hij klaar was en had afgesloten, liep hij naar het hol van Crookedstar. Daar ging hij zitten. Geen moment te vroeg of te laat zag hij de zilverkleurige poes uit het hol verschijnen. Seastreem was weg en kwam nooit meer terug… Hij vond het vreselijk. Maar er zat niks anders op, het moest wel. Hij knikte de poes bemoedigend toe, ze zou het redden dat wist hij honderd procent zeker. De poes verliet het kamp, op weg naar haar avontuur. Stormtail was in gedachte een moment bij haar, wenste haar succes en geluk. Daarna keek hij voor zich uit, en liep naar de apperentice den. Hij moest Thistlepaw les geven.

De dag trok langzaam voorbij, alles was rustig en vredig. Hij had met Thistle gejaagd en getraind. Voordat hij zijn nest weer in was gegaan had hij wel even aan Nightpaw gedacht. Waar zou ze nu zijn, en hoe zou het met haar zijn? Waarschijnlijk al bijna aangekomen. Rustig viel hij in slaap.
Nu, de volgende ochtend zat Stormtail heerlijk te genieten van een muis naast de leiders rots. De muis smaakte heerlijk. Naast zich had hij er nog een liggen. Want hij wist, Nightpaw zou elk moment terug kunnen komen van haar reis, ze zou uitgehongerd zijn. Diep verzonken in dwalende gedachten keek hij dromend voor zich uit. Het kamp was normaal en rustig zijn gangetje aan het gaan. Tot het op een moment stil viel, Stormtail schudde zich wakker uit zijn gedachten. Hij zag een mooie grijs zilveren pels op zich af komen, het was Nightpaw, of te wel... Een poes die haar krijgersnaam waardig was. Hij wist haar krijgersnaam nog niet, maar dat zou snel komen. De zilveren poes trippelde rustig naar de leiders den en keek erin. 'Crookedstar, ik ben het, Nightpaw..euh stream. Ik ben terug en ik denk dat het tijd is dat de Clan het nieuws hoort van Seastream' zei ze. ''Goedemorgen Nightstream. ' Zei zijn warme stem. Hij begrote haar met zienbaar respect tegenover een medicijn kat. '' Is alles goed gegaan? Ik ga uit van wel. Crookedstar slaapt waarschijnlijk nog, hij komt zo wel. Eet alvast maar wat, je bent vast uitgehongerd.'' Hij schoof met zijn staart de muis naar haar toe. '' De clan zal het nieuws waarschijnlijk zo snel mogelijk horen, geen zorgen.'' Hij zat er kalm, en bedaard. Katten waren nieuwsgierig uit hun holen gekomen. Maar hij bleef zitten waar hij zat, Crookedstar zou snel een ceremonie bij een roepen, dat wist hij.