They say ''follow your heart''

Ze knikte de queen en diens kinderen vriendelijk toe en zwaaide de kleine opdonders uit met haar staart. Met een glimlach op haar gelaat keek ze de familie na, die druk babbelend over allemaal kruiden en dingen die Routnose gezegd had de den verlieten. De moeder was slechts langs gekomen om even haar kittens te laten checken, zoals vrij normaal was. Enkel waren kittens vaak wat bang voor haar door haar vreemde geur en het feit dat ze toch wat afgesloten was van de rest van de clan. Daarom had Routnose er een gebruik van gemaakt om eerst een spelletje met de kleintjes te spelen, en dat deed wonderen. Plots gingen ze lachend weg in plaats van huilend en dat maakte haar ook gelukkig. Enkel werd het kleine beetje geluk dat hun vertrek met zich mee bracht weggespoeld door de aankomst van een ander. De geur van bloed was iets dat haar getrainde neus sneller dan wie dan ook op kon merken en meteen kwamen haar haren ietwat overeind uit schrik toen ze Shatteredice zag. Ze prevelde haar naam en mompelde iets over een vos terwijl voordat ze door haar poten heen zakte. Na één seconde vastgenageld te staan aan de grond kwam Routnose weer in leven. "Shatteredice!" kwam er bezorgd uit haar bek en meteen sprintte ze op de poes af. De linkerhelft van haar gezicht hield ze verborgen achter haar staart, maar bloed droop op de grond. De kleine medicine cat schoof haar staart opzij en voelde een steek in haar borst. Ze had katten zien dood bloeden bij geboortes, er was weinig nog dat haar maag zich om kon laten draaien - maar dit zag er zeker niet goed uit. Het was alsof een reusachtige raaf was neergedaald en aan haar oog had zitten kauwen, zoals ze dat deden bij de doden. Routnose slikte en drukte slechts een seconde haar neusje tegen het bebloede voorhoofd van de poes. "I-ik ga je helpen Shatteredice, blijf bij me," haar stem trilde, maar als er iets was wat ze geleerd had over de jaren was het wel dat ze geen tijd had voor haar zenuwen in dit soort momenten. De poes snelde naar achteren en pakte daar systematisch de kruiden die ze nodig had uit hun opslag plaatsen. Haar oortjes schoten alle kanten op en ze hoorde hoe Stallionstar zijn naam waar maakte door als een paard naar binnen te stormen. Routnose pakte haar bundeltje kruiden en snelde terug naar de poes, waar ze haar voorraad neerlegde. "Stallion, haal water voor me, nu," sprak ze hem geconcentreerd toe, haar stem lichtelijk trillend maar haar lichaam gedreven als een machine. Een van de belangrijkste dingen van het vak was stress uitbannen, je hoofd koel houden in de meest stressvolle situaties. Het had haar jaren geduurd om dat te kunnen. Kundig schoof ze een mos kussen onder de kop van Shatteredice en wachtte totdat Stallionstar terug kwam, waarna ze met de bundeltjes water de wond begon schoon te maken. Dat wat nog over was van het oog verwijderde ze, waarna ze paardenstaart, guldenroede en goudsbloem samen kauwde tot een papje en dat op de schoon gemaakte wond smeerde. Met spinnenrag en wat kleefkruid dichte ze de wond, en nam een seconde om op adem te komen. "Shattered? Shatteredice? Wil je in mijn poot knijpen als je mij nog hoort?" sprak ze zachtjes en legde haar poot op die van de poes. Ze leek geen andere verwondingen te hebben, zolang het oog niet zou ontsteken was er een grote kans dat ze het zou overleven. Vrijwel hetzelfde had ze gedaan bij Dinsposts toen, enkel stak één ding haar. Zie, Routnose had genoeg vossen beten behandeld na de aanval in het kamp. Genoeg om te weten dat wanneer een vos je beet, er altijd twee wonden waren. Immers raakten de boven- en ondertanden je... Shattered had dat niet. Het was enkel haar oog dat verwijderd was, zonder verdere verwondingen. Alsof de vos haar specifiek neer had gedrukt en haar oog voorzichtig tussen zijn voortanden had genomen. Routnose trok ongemakkelijk met haar oor, maar liet het stil. Haar prioriteit was nu om de poes te herstellen.