I want you back {Eveningglow}

Wat er deze dag allemaal was gebeurt was verwarrend. Mistgaze had in het geheim kittens gekregen en die had Firedance opgevoed alsof ze van haar waren. En toen Mist het vandaag vertelde, tijdens een ceremonie starclanverdomme, begon iedereen naar elkaar te schreeuwen en was ze huilend weggerend. Het was nu avond en de voormalige medicine cat was nog steeds niet terug. Hij had Thornstar met Rousebell en Eveningglow zien overleggen. Wat zijn mening was in al dit gedoe? Mistgaze was zijn familie, Firedance was zijn familie. Hij koos altijd de partij van zijn familie, alleen was zijn familie vanaf dit moment verdeeld. Alles wat de jonge kater nu nog kon doen is afwachten. De hele avond was hij aan het ijsberen door het kamp. Af en toe wat opvangend van zijn clangenoten. "Zou ze zijn verbannen?" Zei de ene. "Ik hoop het!" Riep de ander. Zijn maag keerde om en hij keek weg. Hopelijk kwam ze snel weer terug en gaf Thornstar haar een milde straf...

Eveningglow

Nadat ze Maplepaw instructies had gegeven, dat ze de volgende dag een tour door het territorium zouden doen, was ze nog even uit jagen gegaan. Ze kon zichzelf beter nuttig maken in de tijd dat Mistgaze nog niet terug was. Thornstar wilde met Rousebell, Mistgaze en haar overleggen. Daar hadden ze dan dus echt Mistgaze bij nodig. Met een konijn in haar bek stapte ze naar de opening van het kamp. “Mistgaze?” Vroeg ze aan een warrior die de wacht hield bij de doorntunnel. De warrior schudde haar kop. Met een frons stapte ze het kamp binnen en legde de prooi op de stapel. Waar was de kattin heen gevlucht? Moesten ze al bijna gaan zoeken. Toen viel haar blik op Glazeheart. Ze aarzelde, in haar kop speelde haar belofte aan Mistgaze zich weer af. Haar snorharen trokken onbehagelijk. Ze kon hem nu toch niet aan zijn lot overlaten? Hij moest zich ontzettend zorgen maken. Dan snapte Mistgaze toch wel dat ze met hem moest praten, toch… En daarnaast ze was er nu niet. Mousedung Evening, zo mocht ze niet denken. Ooh echt, ze kon nu niet anders hoor. Ze draaide zich naar Glazeheart om en liep naar haar beste vriend toe. “Glazeheart kom anders even hier zitten.” Miauwde ze. Zijn zenuwachtige geijsbeer had ook geen zin.

Hij was zo in gedachten dat hij Eveningglow niet hoorde aankomen. "Glazeheart kom anders even hier zitten." Miauwde ze tegen hem. Ze was in al die manen dat ze elkaar kenden zo volwassen geworden. Hij wist zeker dat ze de beste deputy was die Thornstar had kunnen uitkiezen. De bengaal draaide met zijn oren en kwam toen aarzelend naast haar zitten. Ze had al zo lang niet met hem willen spreken dus dit was een ongemakkelijke ontmoeting. "I-is Thornstar van plan haar te verbannen?"

Er ging een onbeschrijfelijk gevoel van verlichting door haar heen toen Glazeheart naast haar kwam zitten. Ze had dat zo gemist. Haar beste vriend aan haar zijde terwijl ze niet hoefde op te letten dat ze niet te veel tegen hem zei. Toch zat ze in tweestrijd. Ze had nog steeds gezworen om Glazeheart met rust te laten, dus ze moest opletten. Ze mocht hem niet te dichtbij laten komen, want straks zou Mistgaze ook haar geheim voor iedereen neerleggen. Ze slikte, ze moest het Glazeheart vertellen. Gewoon uit voorzorg. Straks zou de kattin het inderdaad zeggen en dan wilde ze dat haar beste vriend er op voorbereid was. Ze had geen idee hoe hij het op ging vatten en Rascal had gezegd dat het goed was dat Glazeheart het niet wist, maar nu was de situatie heel anders. Die onzekerheid vond ze te gevaarlijk. Ze schudde haar kop toen Glazeheart vroeg of Thornstar van plan was om Mistgaze te verbannen. “Nee volgens mij niet, maar wat hij wel van plan is weet ik ook niet. Dat wilde hij met ons vieren overleggen.” Zei ze toen. “Glaze…, ik moet je nog iets vertellen. Zullen we even een privéplekje opzoeken?” De blik in haar felgele ogen stond ernstig, maar er schemerde nog iets in door. Was dat angst?

"Nee volgens mij niet, maar wat hij wel van plan is weet ik ook niet. Dat wilde hij met ons vieren overleggen." Er ging een zucht van opluchting door hem heen. Het liefste zou hij willen dat ze een apprentice mocht zijn en tot warrior getraind kon worden. Dan had ze tenminste geen last van die stomme regel dat je geen kittens of partner mocht hebben als medicine cat. Maar die ideale wereld bestaat niet, dat wist hij zelfs in zijn naïeve kop. "Glaze…," Hij werd uit zijn gedachten getrokken door Eveningglow. Ze had een ernstige blik in haar ogen. "Ik moet je nog iets vertellen. Zullen we even een privéplekje opzoeken?" Dit moest hetgeen zijn waarom ze hem negeerde. Zijn hart voelde zwaar terwijl hij naar een lege plek in een hoek van het kamp liep, bang voor wat er gezegd zou worden. Allerlei nare gedachtes spookten door zijn hoofd. Had ze een nieuwe beste vriend? Had ze de clancode verbroken? Wou ze naar de bloodclan? Was ze stervende?!?

Ze ging zitten op het lege plekje in de hoek van het kamp, waar niemand hun verder zou kunnen afluisteren. Ze zag aan hem dat hij zich zorgen maakte, zorgen over wat hij haar ging vertellen. Ze kon hem dat niet kwalijk nemen. Ze had hem een hele tijd genegeerd en hij verdiende de waarheid, maar de waarheid vond hij waarschijnlijk heel erg pijnlijk om te horen. De woorden van Rascal speelden weer door haar kop, was dit wel zo’n goed idee? Als hij het niet wist kon hij er ook geen pijn van hebben. Maar als hij het van Mistgaze zou horen, dan wilde hij haar vast nooit meer zien. Ze wilde hem niet kwijt, ook al had dat de laatste tijd misschien wel zo geleken. Dat kwam door haar belofte, de belofte aan Mistgaze. De belofte waardoor ze haar had geholpen. Ze slikte en keek naar Glazeheart. Er leek even iets warms in haar felgele ogen te staan, maar dat verdween al snel weer naar de achtergrond. Achter de spanning voor wat ze nu ging doen. “Ik was zwanger, van jou. Alleen ik kon het niet Glaze. Ik kon het echt niet. Dus… dus heb ik het beëindigd.” Haar stem werd steeds zachter en ze richtte haar blik op haar voorpoten. Ze durfde hem nu niet aan te kijken.

Nu kwam het moment dat hij de waarheid zou horen. Maar die waarheid was wel het laatste wat hij had verwacht. "Ik was zwanger, van jou. Alleen ik kon het niet Glaze. Ik kon het echt niet. Dus… dus heb ik het beëindigd." Dus dit was waarom ze even in de medicine cat den had gelegen. Hij werd misselijk van binnen bij het idee hoe ongeboren kittens op een of andere manier zijn doodgemaakt. Maar hij besefte ook dat het haar lijf was. Toch vond hij het heel pijnlijk dat ze dat niet met hem overlegd had. "Waarom heb je dat niet meteen verteld?" Kwam er harder uit dan hij wilde. "Ze konden toch bij een pleegmoeder drinken? Ze verdienden toch nog een leven?" Zijn stem trilde en was vol emotie. Maar op de een of andere manier lukte het hem niet om boos te zijn op Eveningglow zelf. "Oh Eve." Zijn stem was veranderd van een beschuldigende toon naar een bezorgde toon.

Haar schouders verstrakten bij zijn reactie. Natuurlijk reageerde hij zo, het was ook niet meer dan logisch. Alleen het stak haar. Ze schudde de emotie letterlijk van haar af, voordat ze Glazeheart weer aankeek. “Ik kon het niet, ik kon het je niet vertellen.” Mompelde ze. Ze wist dat dat een zwak excuus was. Alleen ze wilde Glazeheart niet tegen Mistgaze opzetten, zeker nu niet. “Dit was mijn keuze en misschien had ik het eerst met je moeten overleggen, maar ik zag steeds mijzelf weer als kitten. Kittens verdienen beter. Die verdienen hun echte moeder, die van hen kan houden. Die zich niet aan de kant geschoven voelen. Of onbelangrijk, niet goed genoeg.” Miauwde ze toen. Ze had haar stem weer teruggevonden. Haar woorden klonken resoluut. Dit was echt hoe zij er over dacht en waar ze heel vaak over na had gedacht na de abortus. Zij vond het goed zo, ze voelde geen schuld meer. Misschien was dat fout, maar ze kon haar gevoel niet veranderen. Hierin niet.

"Ik kon het niet, ik kon het je niet vertellen." Glazeheart keek verward. "Maar ik dacht dat we elkaar altijd alles zouden vertellen." Miauwde hij hartgebroken. Wat was hij naïef geweest. Natuurlijk zouden ze elkaar niet alles vertellen. Dat gebeurde alleen in perfecte sprookjes. "Dit was mijn keuze en misschien had ik het eerst met je moeten overleggen, maar ik zag steeds mijzelf weer als kitten. Kittens verdienen beter. Die verdienen hun echte moeder, die van hen kan houden. Die zich niet aan de kant geschoven voelen. Of onbelangrijk, niet goed genoeg." Eveningglow leek het echt te menen. En wie was hij om haar gedachten te veranderen. "Dat dat jou is overkomen betekend niet dat dat iedereen gebeurt." Hij wist dat zij een moeilijke jeugd had gehad, ookal sprak ze daar liever nooit over. Maar hijzelf was zijn moeder verloren toen hij nog een kitten was, hij kon zich zelfs weinig meer van Brightspots herinneren. Maar hij leefde niet in het verleden zoals Eveningglow leek te doen.

Ze kromp iets in elkaar toen Glazeheart zei dat ze elkaar toch alles zouden vertellen. “Nou dit dus niet!” Snauwde ze. Bijna te hard, want ze zag sommige warriors verschrikt hun kant op kijken. “Het spijt me…” Stamelde daarna. “Het spijt me oké, ik verstrik mijzelf soms en dat kom ik er niet meer uit.” Toen begon er weer woede in haar binnenste te borrelen. Toen hij er ook nog over begon dat dat niet iedereen zou overkomen. Kwaad kwam ze overeind, haar staart dik van de emotie. “Ik kan niet met kittens overweg Glaze. Ik weet toch zeker wel van mijzelf wat ik die kittens aan zou hebben gedaan. Ik zou er bij weg zijn gelopen, ik zou ze inderdaad bij een pleegmoeder hebben gedropt. Dan was ze precies overkomen wat ik ook heb meegemaakt.” Ze siste nu een stuk zachter. Dat alleen Glazeheart het kon horen, maar haar woorden waren niet minder geprikkeld. Niet minder woest. “Ze zouden weten dat ik hun moeder was en zich afvragen waarom ik geen aandacht aan ze zou schenken. Ik had ze niet voor kunnen liegen en kunnen zeggen dat hun pleegmoeder hun echte moeder was geweest. Kijk wat dat met Mistgaze heeft gedaan.” De woorden waren er al uit, ze kon ze niet meer terugnemen. Toch wist ze dat ze te ver was gegaan. Dit zou zelfs voor Glazeheart vast te veel zijn om met een grapje af te kunnen doen. Ze had hem nu vast helemaal van haar afgedreven. Echt top Eveningglow, weer perfect gedaan. Gelukkig was ze er heel goed in katten waarvan ze hield van haar weg te drijven.

"Nou dit dus niet!" Snauwde Eveningglow waardoor Glazeheart op zijn beurt ook iets in elkaar kromp. "Het spijt me…" Stamelde ze toen iets rustiger. "Het spijt me oké, ik verstrik mijzelf soms en dat kom ik er niet meer uit." Maar na zijn laatste woorden ging haar vacht weer woedend overeind staan. "Ik kan niet met kittens overweg Glaze. Ik weet toch zeker wel van mijzelf wat ik die kittens aan zou hebben gedaan. Ik zou er bij weg zijn gelopen, ik zou ze inderdaad bij een pleegmoeder hebben gedropt. Dan was ze precies overkomen wat ik ook heb meegemaakt." Siste ze nijdig. "Ze zouden weten dat ik hun moeder was en zich afvragen waarom ik geen aandacht aan ze zou schenken. Ik had ze niet voor kunnen liegen en kunnen zeggen dat hun pleegmoeder hun echte moeder was geweest. Kijk wat dat met Mistgaze heeft gedaan." Deze woorden deden pijn. En Glazeheart begon nu te begrijpen waarom ze had gedaan wat ze had gedaan. Maar hij had gemixte emoties. Hij was boos, niet om wat ze gedaan had maar dat ze dat gedaan had zonder ook maar iets aan hem te vertellen. "Ik.. Ik begrijp het." Stamelde hij na een pijnlijke stilte. "Maar.. wat.." De kater wist niet wat hij moest zeggen. "Wat nu?"

Ze staarde hem een beetje perplex aan. Direct was haar boosheid verdwenen. Hij begreep het… Ze knipperde met haar felgele ogen. Ze had alweer allemaal woorden klaar om zichzelf te verdedigen, maar toen dat niet meer nodig bleek, stond ze met haar bek vol tanden. Ze schudde letterlijk even haar zilvergrijze vacht, voordat ze haar bek weer open trok. “Nu? Nu ga ik er alles aan doen om Mistgaze terug te vinden.” Zei ze toen. “Het spijt me Glaze, echt waar.” Vervolgde ze zachtjes tegen de kater. De kat die ze het dichtstbij haar hart droeg. Dingen konden heel erg fout lopen en ook nu deed ze weer iets waarvan ze had beloofd het niet meer te doen. Ze had Glazeheart aangesproken, terwijl ze Mistgaze beloofd had dat niet meer te doen. Zij vond dit een uitzonderingsgeval, maar zou de kattin daar ook zo over denken? Daar kwam ze maar op één manier achter.

Eveningglow leek het niet te verwachten dat Glaze het met haar eens was. Was ze hun vriendschap vergeten? Nee, ze was vast gewoon onzeker. Hoe sterk en trots ze vanbuiten ook leek, Glazeheart kende als een van de weinigen haar onzekere binnenkant die naar acceptatie zocht. "Nu? Nu ga ik er alles aan doen om Mistgaze terug te vinden." Miauwde ze vastberaden, haar sterkte teruggevonden. "Het spijt me Glaze, echt waar." Dit zei ze veel zachter. "Ik weet het." Suste hij. "Maar als er nog eens zo iets aan de hand is, vertel het me gewoon. Ik sta achter je, maakt niet uit wat je doet."

Ze trok even ongemakkelijk met haar oren toen hij zei dat ze het de volgende keer gewoon moest vertellen. Blijkbaar was ze niet zo goed in het houden aan beloftes, dus durfde ze er niet nog eentje bij te nemen. “Ik zal mijn best doen.” Miauwde ze dan ook. Dat kon ze wel zeggen, want dat zou ze ook echt. Ze had het verschrikkelijk gevonden om dit geheim voor hem te houden. Eveningglow hoopte gewoon dat zoiets niet nog een keer zou gebeuren, ze had er nu wel genoeg ervaring mee. Het was absoluut niet leuk om de onvolgroeide kittens bij haar te zien liggen. Al voelde ze geen spijt meer, ze had ze dit ook weer niet gegund. Al was ze er keihard in, dan nog was het alles behalve fijn geweest. “Ik ga even een rondje maken door het territorium. Ik zie je snel.” Ze had het er wel weer genoeg over gehad en ze wilde opzoek naar Mistgaze. Hopelijk was ze nog niet te ver weg.