Tunnel is where the heart is. [FINISHED]

Hoewel Talonpaw tot nu toe altijd op excursie was geweest met zijn mentor om de tunnels te doorzoeken, was hij er nu alleen op uit gegaan. Hij was inmiddels al iets meer dan vier moons bezig met zijn training en zijn mentor had hem het vertrouwen gegeven dat hij de tunnels in zijn eentje mocht verkennen, maar enkel op voorwaarde dat hij de gangen koos die hem bekend waren. De nieuwe gangen mocht hij pas verder onderzoeken als zijn mentor erbij zou zijn, zodat deze hem kon waarschuwen op instortingsgevaar. Zijn mentor had hem echter al enkele tips meegegeven over hoe hij signalen van instortingsgevaar moest herkennen en wat hij moest doen als de boel daadwerkelijk in zou storten, maar zijn mentor gaf hem veel vertrouwen mee en Talonpaw wilde deze niet schaden. En dus bleef de apprentice netjes door de gangen lopen die zijn mentor en hij al zo vaker bewandeld hadden. Met zijn poten duwde hij een paar plekken stevig aan zodat de kans op instorten nihil zou zijn. Hij werkte scheurtjes en gaatjes weg en waar hij lichtinval zag, controleerde hij goed of het niet al te schadelijk zou zijn. Ze zouden immers niet willen dat er bij regenval kans zou lopen dat de tunnels zouden overspoelen. Dan was al hun harde werk voor niets geweest. Talonpaw was net aan zijn laatste bocht bezig toen hij een geluid achter zich hoorde. Hij draaide zich om en wilde iets zeggen, maar opeens zag hij een donkere schim op zich afkomen en kon hij al niks meer zeggen. Het volgende moment lag hij languit op de grond en zat er allemaal modder in zijn bek. Geweldig.

Het was een schrale troost dat de kat die de val had veroorzaakt ook tegen de vlakte ging. Eerst was Talonpaw helemaal gedesoriënteerd door de klap, maar toen besefte hij zich dat de witte tom wellicht te hard achter zijn prooidier – waar Talonpaw nu van kon herinneren dat hij die langs zijn vacht had voelen strijken – aan het jagen om door te hebben dat er nog iemand anders in de tunnels was. Een vervelende, pijnlijke kwestie, maar wel eentje waar hij begrip voor kon opbrengen. De andere kat vloekte en Talonpaw kwam overeind, zijn vacht lichtelijk overeind gezet omdat hij geen idee had of hij nu verwijten moest incasseren of niet. Zijn bloed ging al koken bij dat idee. Hij bewaarde zijn opvliegende karaktertrekje normaal gezien enkel voor katten buiten zijn Clan, maar als zijn Clanmates hem op zijn lip zaten, kon hij daar ook wel eens boos op reageren. Gelukkig leek dat niet het geval te zijn en leek de witte tom, die Talonpaw herkende als Frostfall, door te hebben dat het zijn inschattingsfout was geweest die hun beiden had doen vallen. “No pain, no game, right?” Hij grinnikte en liet de vacht op zijn rug weer liggen. “Sorry dat ik in de weg stond?” Hij schokschouderde. Veel konden ze er nu toch niet meer aan veranderen. “Misschien kunnen we die haas gaan zoeken? Of een nieuwe proberen te vangen? Misschien heeft hij het verkeerde pad gekozen en loopt het daar dood. In dat geval hebben we nog wel wat tijd.” Hij achtte de kans klein, maar goed. Proberen kon geen kwaad, toch?

Talonpaw’s mondhoek ging kort omhoog toen dat hij de droge ondertoon hoorde van de tom voor hem. In elk geval konden ze het op dat gebied al wel met elkaar vinden. Als ze elkaar niet constant omkegelden, zouden ze misschien ook een goed duo vormen voor te gaan jagen. Talonpaw trok kort met zijn oortje toen hij de spottende ondertoon hoorde, maar besloot om er verder niet op in te gaan omdat hij ook wel in de gaten had dat het voorstel vrij dom had geklonken. Ze konden inderdaad beter bovengronds gaan zoeken en de prooi misschien weer in de richting van de tunnels jagen. “Misschien kan één van ons de prooi dan in de tunnels jagen en de ander de prooi dan opwachten aan de andere eind van de tunnel? In dat geval moeten we enkel een punt afspreken waar we de prooi heen moeten jagen.” Aangezien de tunnels veel bochten hadden en er soms splitsingen waren waarbij er meerdere kanten op gegaan konden worden, moest dat wel duidelijk besproken worden. Ze moesten eerst maar eens weer boven zien te geraken. En dus besloot Talonpaw om het pad te volgen waar de haas heen was gegaan. “En misschien kun je ook een goed woordje doen bij mijn mentor als dit ons zou lukken,” zei hij op een grappende toon tegen de warrior, maar ergens vroeg hij zich af wat hij er precies voor moest doen om “klaar” te zijn voor een warriorrang te krijgen. Hij was er echter te trots voor om dit te vragen.

“Laat mij maar weer het zware werk doen,” bromde hij, maar eigenlijk vond hij het geen probleem. Dan kon hij zijn uithoudingsvermogen en zijn snelheid ook nog eens testen, al was hij meer een held in het ondergrondse jagen dan dat hij dat bovengronds deed. Het was nu echter niet anders en Talonpaw luisterde zorgvuldig toen de warrior zijn positie aangaf. Hij gaf een knikje en rolde met zijn ogen, buiten het zicht van Frostfall, toen hij de opmerking hoorde. “Ik weet zeker dat hij dat zal toevoegen aan het lijstje van mijn andere superieure kwaliteiten,” zei hij met een flauwe grijns, waarna hij snel maakte dat hij wegkwam. Het was hem duidelijk dat Frostfall niet zo voor het grappen was en Talonpaw wilde de warrior niet verder provoceren, maar kon hij niet een klein beetje grappig doen? Het leven was al serieus genoeg zo. Met een zachte zucht ging Talonpaw opzoek naar de verloren prooi. Hij hield zich stil, opende zijn bek en nam de geuren om zich heen in hem op. Hij hield zich laag tegen de grond zodat hij praktisch versmolt met de achtergrond en zag tot zijn verrukking na een poosje een konijn verschijnen. Het was niet de prooi waar Frostfall eerder achter aan het jagen was, maar dit zou goed genoeg zijn. Talonpaw sloop tot een punt achter het konijn zodat hij hem zeker in de juiste richting zou jagen. Het roffelen van zijn poten verried zijn positie nog voor hij op het konijn zou kunnen springen; de konijn keek niet eens achterom toen hij er vandoor ging. Talonpaw zette zijn achterpoten krachtig af en ging achter het konijn aan. Het konijn rende precies in de richting waar Talonpaw hem wilde hebben; de apprentice versnelde zo nu en dan en zigzagde eens in de zo veel tijd om het konijn wat bij te sturen, maar uiteindelijk kwam de tunnel in zicht die Frostfall had aangeduid als zijn eindpositie. “Frostfall!” bulderde hij boven de wind uit. “Rabbit incoming!”

Talonpaw was eigenlijk niet erg gespannen. Als de jacht nu verpest werd, dan kwam dat door Frostfall en niet meer door hem. Talonpaw had de prooi immers recht naar de tunnel gejaagd, precies zoals ze dat afgesproken hadden. Als Frostfall de prooi nu miste, dan was het zijn verlies en dan mocht hij de moeite maar doen om een nieuwe prooi te vinden. Maar de witte warrior verscheen niet veel later met het konijn in zijn bek en Talonpaw grijnsde opgewekt, maar die glimlach verdween weer toen Frostfall het nodig vond om van zijn compliment ook een belediging te maken. “En jij vraagt je af waarom Stallionstar je nog geen apprentice heeft gegeven,” murmelde hij onder zijn adem door, wat hopelijk verdoezeld werd door de inmiddels vrij hard gierende wind. Hij richtte zijn blik omhoog zodat de twee katten elkaar recht aankeken. “Natuurlijk kan ik iets,” zei hij op een beledigde toon. “Anders had mijn mentor laatst niet tegen me gezegd dat hij volgende maan mijn final assesment gaat afnemen.” Hij kon het niet laten om zijn kopje trots wat op te heffen. Daarna keek hij Frostfall met een vragende blik aan. “Ben je altijd zo bemoedigend naar andere apprentices of heb je gewoon de pik op me?” Hij dwong zijn mondhoeken om neutraal te blijven. Hij had nu ook weer niet bedoeld dat dat er zó uit ging komen, maar ach. Hij kon het nu toch niet meer ongedaan maken.

“Moet ik daarvan onder de indruk zijn?” kon Talonpaw niet laten om met een lach te vragen toen Frostfall aangaf dat Stallionstar hem een apprentice ging toevertrouwen. Hij wenste de apprentice in ieder geval al veel succes. Even ging het door hem heen dat zijn volgende apprentice wel eens Gorsekit kon zijn en Talonpaw kreeg een ongewoon waarschuwende blik in zijn ogen. Normaal reserveerde hij die enkel voor katten buiten zijn Clan, maar dit wilde Frostfall wel op het hart drukken. “Doe me één lol, wil je?” Hij wachtte het antwoord niet eens af. “Maar stel je niet zo denigrerend op naar mij als dat je in de toekomst doet naar je apprentice, zeker niet als die kat Gorsekit zou zijn. Ik ben behoorlijk zelfverzekerd en mij raak je hier niet mee, maar er zijn katten wiens hele houding getekend kan worden door die opmerkingen die jij maakt.” Hij pakte het konijn op en ging naar het kamp. Discussiëren met Frostfall was een verloren zaak en soms moest je bepaalde katten de rug toekeren, zeker als je merkte dat ze niet voor reden vatbaar waren. “Prima, brombeer,” mopperde hij onder zijn adem door. Hij sloeg met zijn staart in een afwijzend gebaar naar de oudere warrior en liep weer terug naar het kamp. Meteen probeerde hij het argument achter zich te laten. Hij had andere dingen om zich op te focussen en Frostfall’s afwijzende houding viel daar niet onder. Hij was vanaf moment één al prikkelbaar geweest en had zelfs met een plagende opmerking niet kunnen lachen; Talonpaw vond dat hij geen schuld trof voor de onredelijke attitude van de warrior.