Lost Flowers

De deputy kon niet bepaald zeggen dat hij een goede nacht gehad had. Het gebeurde de laatste tijd wat vaker dat hij nachtmerries kreeg. Ook de big bad deputy had gevoelens, zo bleek het. Al zouden velen anders beweren. Vannacht had hij gedroomd over Rookpaw, wie anders, en dat ze terug was in de klauwen van Sabrefur. Hoe zijn jongere kinderen toen ook plots naast hen verschenen en door andere WindClanners werden vastgepakt. Hoe ze toen allemaal verdwenen, de duisternis in, weg uit zijn bereik. Met een harde ademstoot werd hij wakker, zijn ogen wild knipperend om te wennen aan de donkere temperatuur. Kort schoten zijn nagels uit hun hulzen. Panther relaxte na een seconde, toen hij doorhad dat hij enkel vervelend gedroomd had en dat in de realiteit zijn kittens nog safe waren. Althans, daar was hij zo goed als zeker van, maar hij merkte ook dat zijn regels - die er waren om zijn kroost te beschermen - keer op keer gebroken werden. De kater zuchtte vermoeid, waarna hij overeind kwam en zichzelf even uitschudde om de moeheid uit zijn lichaam te krijgen. Hierna liep hij naar buiten, richting de uitgang om hier een slok water te willen nemen. Zijn blik viel echter op een kitten van hem, die duidelijk buiten de nursery was en zeer zeker zonder haar moeder. Het was Honorkit, die tegen een andere warrior aan het praten was. Deze was duidelijk lichtelijk zenuwachtig om met zijn kitten te praten, ongetwijfeld om het feit dat Panther hem af zou maken voor het niet meteen rapporteren dat zijn kitten niet was waar ze hoorde te zijn. Maar hij hield zich in, zag dat zijn dochter verdrietig was. Zijn zwak voor hun was te groot. "Honorkit, wat doe je buiten de nursery?" verzuchtte de kater vermoeid, echt heel erg klaar met dit gedrag van zijn kinderen die het allemaal als persoonlijke taak zagen om de regels te breken. De regels die hij met liefde opgesteld had. Weliswaar waren ze wat extreem maar duidelijk nodig, Rookpaw was het grootste voorbeeld waarom.

Het kopje dat tegen zijn poot aangeduwd werd brak bijna door zijn boze façade heen, maar de kater had net genoeg zelfcontrole om zijn blik redelijk beschuldigend te houden. Onthoudt, sprak hij zichzelf toe, regels zijn regels en ook al is je kitten heel schattig, ze moet zich er wel aan houden. En om eerlijk te zijn was die herinnering niet eens zo heel bar nodig, want Panther was een man van de regels en wetten en als deze niet nageleefd werden zwaaide er wat, schattige kitten of niet. "Honorkit, er zijn regels en daar moet je je aan houden. Je had mama wakker kunnen maken, die had mij kunnen halen of je was naar één van de andere queens toegegaan." sprak hij duidelijk en streng tegen het grijze katje. "Sterren kijken doe je maar samen met iemand. Of vanaf een plek waar mama je kan zien." beëindigde hij toen met een licht boze blik gericht op het wuppie. Arm ding.

Doordat zijn dochter nog jong was was het lastig om bij te houden waar ze het precies over had. Maar het was duidelijk dat Honorkit ergens bang voor was, en de kater kon wel raden waarvoor toen de naam Ravenkit genoemd werd. Ook Rosepaw kwam voorbij, de apprentice die hun clan verlaten had. Het was duidelijk dat Honor niet wilde dat er nog meer vriendjes haar zouden verlaten. "Honor, je hoeft nergens bang voor te zijn, papa zorgt ervoor dat er niemand meer kwijt raakt," kalmeerde hij haar, waarbij hij haar een snorrend kopje gaf. "Je mag bij mij slapen, maar alleen voor een nachtje, daarna moet je weer bij mama slapen," beloofde hij haar.

Zijn kitten leek duidelijk te relaxen op het feit dat ze vannacht bij hem mocht slapen. Vermoeid knipperde de kater met zijn ogen - hij hoopte maar dat ze de aankomende nacht wel echt zou gaan slapen dan, en hem niet zou lopen etteren om hem van zijn slaap af te houden. Hij hield van zijn jongste nest maar merkte ook dat hij er lang niet meer zo veel energie voor had dan voor zijn eerste twee nesten. Misschien kwam het doordat hij er ook niet jonger op werd, maar waarschijnlijk kwam het omdat hij steeds meer taken van Butterstar over nam. Hij deed het met liefde, maar het nam ook zijn tol. In ieder geval had hij al wel besloten dat dit waarschijnlijk zijn laatste kinderen werden. Hij kon zich voorstellen dat dat voor Silvercloud ook het beste zou zijn. "Wat wil je nu doen, Honor? Wil je nog even gaan slapen of ben je niet meer moe?"

De kater trok met zijn oortjes toen zijn dochter hem vertelde dat ze hem niet wakker wilde houden, grinnikte de deputy. "Honortje, ik ben toch al wakker? Je houdt me niet wakker als je wakker wilt blijven en als je weer wilt slapen, dan heb ik tenminste een excuus om is uit te slapen," grijnsde hij met een glimlach. Echt waar was het niet, want als zijn kind nog terug naar bed wilde dan moest hij eerst een halfuurtje van alles regelen - deputy business - voordat hij bij haar kon liggen en dan was ze vast niet meer moe. Zijn dochtertje was ondertussen tegen hem aan gaan liggen, en met een glimlach gaf hij haar grijze koppie een lik over de bol.

Zijn kind gaf aan om nu nog even te willen slapen en met een zuchtend lachje schudde Panther zijn kop. Right, dat werd heel snel patrouilles regelen met een kitten op zijn rug, waarna ze naar de warriors den konden gaan om te slapen. Hij ging met zijn buik op de grond liggen waarna hij naar zijn dochter keek. "Klim op m'n rug," bromde hij toen goedgezind waarna hij weer overeind kwam en drie warriors bij hen riep. Zij waren de patrouilleleiders van vandaag. Hij legde hen uit welke patrouille ze hadden, welke katten ze mee moesten nemen en hoelaat ze moesten vertrekken. Vervolgens moest hij nog een reparatie team aanstellen vanwege tocht in de elders den. Hiervoor riep hij een apprentice bij zich die met drie andere apprentices dit mocht gaan doen. Een warrior kwam op hem aflopen en vroeg aan hem of deze binnenkort een apprentice zou mogen, en met respectieve brom vertelde Panther dat voor dat soort zaken hij vanmiddag maar bij hem moest zijn. Na al deze dingen kon hij eindelijk Honor meenemen de warriorsden in. "Zo, nog moe?"

Een glimlach trok over zijn snuit toen Honor zich van zijn rug af liet rollen nadat hij zijn lichaam weer laag bij de grond gebracht had, en ze hard moest gapen. Het antwoord die ze gaf kwam dan ook niet helemaal onverwachts; ze was nog moe. Met een stiekeme 'yes' in zijn gedachtes plofte hij in zijn nest neer, zo dan mocht hij lekker nog een tukkie doen, dat vond hij eerlijk gezegd totaal geen slecht idee. Zijn dochter kroop tegen hem aan en met een hum trok hij haar wat dichter naar zich toe, zijn kleine vetrolletjes in, lekker warm. Hij gaf haar een lik over haar kop. "Zal ik je is een slaapverhaaltje vertellen hmm?" vroeg hij haar met een glimlachje.