Haar ademhaling kwam er met puffen uit, maar ze was vastbesloten om niet op te geven. Zo snel als haar dunne pootjes haar konden dragen rende ze achter het konijn aan, de blik in haar blauwe ogen vol vuur. Ze kwam steeds dichterbij, steeds dichterbij, oh dat konijn kon vast en zeker haar ademhaling al voelen op z'n hielen! Rookpaw deed haar best om haar brandende longen te negeren, maar er begonnen al zwarte vlekken voor haar ogen te dansen en ze wist wat dat betekende. Met het laatste beetje kracht dat ze in zich had zette ze zich af en maakte een sprong naar het konijn. Een roekeloze actie, omdat ze met zoveel vaart sprong. Maar hey, haar naam was Rook voor een reden. Het beest gilde en Rookpaw verloor haar evenwicht, waardoor jager en prooi samen over het veld heen rolden. De apprentice beet zich vast aan alles dat ze te pakken kon krijgen, maar uiteindelijk schopte het konijn zich toch los en zette het op een lopen terwijl zij enkel wat vacht in haar bek had. Rookpaw rolde nog even door en kwam met een 'oef' tot stilstand, zachtjes kreunend zag ze dat ze haar schouder open had gehaald aan een scherpe rots. Ugh. Haar ademhaling kwam er piepend uit terwijl haar longen hevig protesteerden. Woest sloeg ze met haar poot op de grond omdat het alweer niet gelukt was, starclan, kon ze dan ook helemaal niets!? Een stemmetje piepte in haar kop; De heatherfields leverden meer konijnen dan zij ooit zou kunnen.De poes wilde koppig weer door gaan, maar haar lichaam protesteerde en hield haar op die plek, om op adem te komen. Als klap op de vuurpijl rook ze nu ook nog eens de geur van haar vader. Oh great, die had ongetwijfeld alles lekker bekeken. Rookpaw keek beschaamd weg en deed haar best om haar piepende adem onder de controle te krijgen.

Panther's oren draaiden zich naar achteren toen hij het geluid hoorde van aankomende pootstappen. De grond trilde lichtjes onder zijn voeten. Er was een clangenoot op jacht, concludeerde hij waarna hij zich omdraaide om te kijken wie dit was. De zwart-witte vacht van zijn dochter herkende hij meteen. Wat hij ook meteen zag, was dat er niemand bij haar in de buurt was. Ze was alleen uit het kamp terwijl hij haar zo duidelijk gezegd had dat dit niet mocht. Hoevaak. Hoevaak gingen zijn kinderen nog zijn regels breken. Was hij niet duidelijk genoeg? Was hij niet streng genoeg? Hoe kon het dat niemand hem serieus nam? Nooit eerder had hij zulk opstandig gedrag meegemaakt van letterlijk ieder kind, tegelijkertijd. Moest hij ze allemaal aan hun oor trekken of een schop onder de kont geven? Was dat waarnaar ze wel zouden luisteren? Rookpaw had ook geen geluk dat ze hem nu aantrof - Panther was al in een chagrijnige bui geweest en nu hij haar zo zag neervallen, duidelijk haar limits weer tever gepusht en helemaal alleen uit het kamp zonder dat hij hier vanaf wist en zonder begeleiding, ging zijn blik op onweer. Echter wist hij dit te onderdrukken, voor nu, want hij zou zijn gevallen dochter helpen met opstaan. Said dochter richtte haar blik weg van hem en met krachtige passen kwam hij naar haar toe, waarna hij zijn kop onder haar fragiele borstkas drukte om haar zo omhoog te helpen. "Rookpaw," begroette hij haar, duidelijk op strenge en beschuldigende toon. Zijn lage stem nog intimiderender dan dat deze normaal al was.

Ze vond het verschrikkelijk. Verschrikkelijk, verschrikkelijk stom dat haar papa haar weer moest helpen. Ze probeerde dan ook van hem weg te komen toen hij zijn kop onder haar borst duwde om haar overeind te helpen, maar ze had de kracht niet echt meer over. "Rookpaw," ugh. Hij had die strenge ik-ben-boos ondertoon in zijn stem, die toon die ze zo haatte. Ietwat puberaal keek ze van hem weg, haar ademhaling nog altijd piepend maar nu al wat beter onder de controle. "Hey pap, lekker weertje vandaag hé?" sprak ze mopperend en een beetje recalcitrant. Natuurlijk wist ze dat hij boos zou worden en een goed gesprek wilde hebben, maar Rookpaw had er absoluut geen zin in. Ze was aan het jagen en ze zou niet terug keren zonder prooi, waarom moest hij haar nu weer lastig vallen?

Zijn dochter draaide zich van hem af, en de kater drukte zijn oren in zijn nek. Hij voelde zich afgewezen door z'n kroost, had het gevoel alsof ze zich van hem wegduwden, alsof ze dachten hem niet meer nodig te hebben. En dat terwijl ze allemaal onveilig waren, dat was hem meer dan duidelijk geworden. Nee zijn regels waren opgesteld voor hun eigen bestwil, en wanneer zij dat niet konden zien betekende dit alleen maar dat ze nog niet volwassen genoeg waren om zonder deze regels te leven. "Het is ku'tweer," bromde de deputy droogjes terwijl zijn blik naar de grijze lucht gleed, waarna deze terug op zijn dochter belandde. "Rook waar ben je mee bezig." vroeg hij toen, waarna hij zijn staart om zijn dochter heen sloeg.

Natuurlijk kon haar papa die toon niet erg waarderen, maar Rookpaw voelde zich rebels vandaag. Lekker tegendraads doen en het leven van je vader nog net even wat lastiger maken. Eerlijk was ze gewoon bang. En verdrietig, want ze voelde zich nutteloos. "Het is ku'tweer," ze trok met haar oor bij dat scheldwoord, maar keek hem niet aan. Inmiddels was ze wel weer een beetje op adem gekomen en de jonge poes stond nog lichtelijk trillend op, van plan om weer verder te gaan. "Rook waar ben je mee bezig." ze slikte een brok in haar keel door en duwde zachtjes zijn staart weg. "Jagen," miauwde ze vastberaden. "E-en ik ga niet terug totdat ik eindelijk een rot konijn heb gevangen!" haar stem trilde en ze moet haar kaken op elkaar klemmen om geen traantjes van frustratie over haar wangen te laten rollen.

Opnieuw probeerde Rookpaw van hem weg te lopen, dit keer wat subtieler maar door zwakjes op te staan en een paar passen van hem weg te zetten, en zijn staart weg te duwen. De kater kwam met een zucht overeind om haar achterna te lopen, ze wist zelf toch wel dat hij haar niet zomaar zou laten gaan en eerlijk gezegd hield hij liever een gesprek zittend dan lopend. Rookpaw beantwoordde dat ze aan het jagen was en bijna wou Panther een sarcastisch lachje uitten, want hij had dat ook wel gezien, hij had het meer gehad over zichzelf zo doorpushen dat ze er letterlijk bij neer viel.. Maar toen ze doorging met praten merkte hij dat ze het er moeilijk mee had. Een bezorgde uitdrukking gleed over zijn gezicht. Hij had medelijden met zijn meisje, ook al moest ze die niet van hem. Van niemand wilde ze het krijgen, dat had hij wel door. "We kunnen er samen één proberen te vangen," opperde hij luchtig waarna hij haar een lik over haar kop gaf. "Er zijn jachtpatrols voor een reden. Het is lastig om in je eentje een prooi te vangen, denk je dat ik zo'n konijn te pakken krijg? Daar is je ouwe man veel te dik voor."

Hij kwam overeind en volgde haar, tot Rookpaw's grote frustratie. Snapte hij dan niet dat ze dit gewoon moest doen? Bovendien vond ze die regels van hem onzin. Ze was geen kitten meer, ze mocht gewoon het kamp uit. Wat zou iedereen wel niet van haar denken als ze 1) zich liet kidnappen door een stel hazenvreters en 2) vervolgens nooit meer het kamp uit durfde? Rookpaw snoof en kuchte nog zachtjes maar liep stug door, een poging aan het doen om opnieuw de geur van een prooi op te vangen. "We kunnen er samen één proberen te vangen," hij gaf haar een lik over haar kop en ze mopperde zachtjes. "Er zijn jachtpatrols voor een reden. Het is lastig om in je eentje een prooi te vangen, denk je dat ik zo'n konijn te pakken krijg? Daar is je ouwe man veel te dik voor." ze veegde een snottebel van haar loopneus weg. Bah, ze zou vast weer verkouden worden. Verdorie toch ook. "Maar anderen kunnen het wél!" kibbelde ze gefrustreerd. "... Ik zal nooit zoveel prooi kunnen vangen dan dat de Heather fields monden kan voeden met dit stomme, verrotte ku't lichaam!" herhaalde ze zijn scheldwoord en brieste kwaad, maar durfde hem toch niet aan te kijken. Panthergrowl was alles dat ze wilde zijn, groot, stoer, sterk en machtig. Vroeger had ze altijd alleen maar veiligheid en adoratie gevoeld als ze naast hem stond, maar sinds het incident met Windclan voelde ze zich meer en meer als een foutje. Een foutje van de natuur, want ze was altijd al zo ziek en zwak geweest. Haar vacht glansde niet zo mooi als dat van andere Riverclanners, haar lichaam was klein en fragiel en haar longen konden bijna niets hebben. Waarom was ze hier?

Zijn woorden wisten haar niet op te beuren, zijn voorstel bleef onbeantwoord. De kater knarste met zijn tanden toen Rook bleef volhouden dat anderen het wel konden. by Starclan, zijn kit zat zo vol met frustratie en twijfel dat ze eraan ten onder ging. Haar volgende woorden staken hem diep. Was dat hoe ze dacht? Dat dat gebied meer waard was dan haar?! "Rookpaw nu moet je eens heel goed luisteren. Jij bent veel, en ik herhaal VEEL meer waard dan een WindClan gebiet waar toch alleen rothazen op rondlopen. Wij eten vis en we zijn toch geen gore hazenvreters of wel?! Nou wil ik er niks meer over horen want jij betekent verdomme het meest voor me op deze godvergeten wereld, is het nou klaar?" Met boze blik keek hij haar aan. Hoe durfde ze zo laag over zichzelf te denken als ze zo'n prachtige meid was voor wie hij de wereld niet ruilen zou.

Haar vader ging een tirade af en Rookpaw duwde haar oren diep in haar nek. Toch, waar ze misschien fysiek niet altijd even veel van hem weg had, qua karakter konden ze allebei even fel en koppig zijn. En waar ze later zou snappen dat hij zijn boze woorden alleen maar met liefde sprak, was ze nu nog altijd een tiener. Daarom stond ze op en zette haar vacht boos overeind, tranen in haar blauwe ogen en haar pootjes licht trillend van alle emoties. "Nee, het is niet klaar!" blies ze overstuur. "Ik word alleen maar ziek en ik kan amper prooi vangen! Jij zegt altijd dat ik dapper ben, maar ik durfde niet eens te vechten tegen die stomme Windclan deputy! Rainpaw zou het hebben geprobeerd," nu begon ze pas echt te snikken, dikke tranen biggelden over haar twee kleurige wangetjes. "E-e-en wat als S-S-Sabrefur terug komt en hij écht Honorkit en mama en al mijn broertjes en zusjes komt vermoorden!? Dan ben ik vast ook niet dapper genoeg om hun te redden, want ik kan helemaal niets met dit stomme rotlijf!"

Het maakte niet uit wat hij deed, hij kon haar lief behandelen en stevig toespreken en ze bleef onbewogen. Opnieuw bewonderde hij haar spirit, hoe goed ze zich staande wist te houden en hoe pittig ze was. Werkelijk zijn dochter, hij zag zichzelf terug in haar iedere dag opnieuw. Nu, nu was het echter heel lastig. Als hij wat sense in haar kop probeerde te timmeren. Zijn borst bewoog hevig op en neer toen hij haar woorden in zich opnam. Hij was het zo oneens met haar. "Jouw waarde heeft NIKS te maken met hoe je jaagd of hoe vaak je ziek bent! Jouw krachten liggen ergens anders en dat moet je accepteren, want er is niks MIS mee!" riep hij uit. Panther was nog steeds maar een kat en had geen oneindig geduld met zijn dochter. Al helemaal niet als hij hoorde hoeveel verkeerd geplaatste onzekerheden ze had. "En heb je Sabrefur gezien? Daar ga je niet zomaar tegen vechten, Rainpaw ook niet en je grotere zus ook niet, niemand niet. En heel verdomd Windclan stond ook nog om je heen, als je Sabrefur aangevallen had hadden die je binnen een seconde weer neer gepint want zo gaat dat als je in zo'n situatie is, dat zou ook zo gebeuren bij je vader, noem je mij een bangeschijter?" Zijn oren gleden in zijn nek toen een nieuwe angst van zijn dochter opkwam. "Sabrefur komt zoiets nooit doen, ik zweer het je, nooit, ik vermoord hem met mijn eigen klauwen als hij ook maar één verkeerde stap zet. Ik loop door de hel en terug om jullie te beschermen, dat weet je toch?"

Qua uiterlijk hadden ze eigenlijk niet meer kunnen verschillen, maar wanneer je naar hun vurige passie en koppigheid keek waren ze als twee druppels water. Rookpaw kon niets doen aan de kleine, natte pareltjes in haar blauwe ogen maar bleef waar ze was. Ze was boos. Boos op Sabrefur, op de wereld, op zichzelf. Ze had zulke grote dromen en ideeën en ambities, maar het leek telkens alsof er weer een blokkade voor haar neus werd neer gezet. Ze zou het vertikken om op te geven, maar haar lichaam was zo moe van het telkens weer klimmen en proberen. De woorden van haar papa schopte haar in de borst, omdat ze wist dat hij gelijk had. Ze had Sabrefur iet kunnen verslaan, maar was dat iet nog veel erger dan het niet eens proberen? Ze wilde haar kop niet buigen, ze wilde zijn oren eraf scheuren en die aan zijn leader serveren als toetje. Maar ze kon het niet. Ze kon het gewoon niet en steeds meer begon ze te twijfelen of ze het ooit wél zou kunnen. Toen hij eindelijk uitgeraasd was bleef ze waar ze was, niet bang van zijn luide stem. Haar kaken klemde ze kort op elkaar. "Ik zou gewoon willen dat ik meer zoals jou was, pap," ze twijfelde nog even, maar gaf toen toch toe. Vol overgave knuffelde ze hem en zette zichzelf neer tussen zijn poten, haar kop verborgen in de dikke vacht op zijn borst die langzaam nat werd van haar tranen.  

Kort bleef het stil tussen hen. Met donder en vuur in zijn ogen keek hij Rookpaw aan. Niet op een boze manier, maar op een dwingende manier. Ze moest zijn woorden begrijpen, inzien dat niks haar schuld was en weten dat haar waarde hetzelfde bleef ongeacht wat er gebeurd was. De volgende woorden die ze uitsprak staken hem meer dan ze zou denken. Want zijn Rook leek misschien het meest op hem van al zijn kits. Uiteindelijk knuffelde ze hem toch, en met een harde rommel in zijn borstkas trok hij haar dichter naar hem toe. "Pff, Rook als jij denkt dat wij niet gelijk zijn heb je bijen in je kop," miauwde hij met humor in zijn stem, terwijl hij haar geruststellend een lik over haar kop gaf. Dat de ander huilde had hij wel door, maar hij sprak er bewust niet over. Dat zou ze alleen maar vervelend vinden, nam hij aan. "Ik ken niemand die net zo koppig is als ik, alleen jij komt daarvoor in aanmerking," sprak hij toen met een harde lach.

Ja ja, iederen zou hem vast dood eng vinden nu. Rookpaw kende de grote brombeer echter wel beter dan menig en hoewel ze misschien beter toch wel een beetje bang had moeten zijn voor zijn donderende gele ogen, was ze dat niet bepaald. Wat mokkend maar vooral verslagen bleef ze zitten. Voor het jonge meisje bleef het moeilijk verder te kijken dan alleen haar uiterlijk. Ja, tuurlijk, ze had een doorzettingsvermogen van hier tot tokyo en alles wat haar papa altijd had gezegd, maar ging dat haar redden wanneer winter weer kwam? Ze zag het nog niet zo zitten. "Pff, Rook als jij denkt dat wij niet gelijk zijn heb je bijen in je kop," ze haalde koppig haar schouders op maar een gesmoord gesnor verliet toch haar bek toen haar papa haar een troostende lik gaf. "Ik ken niemand die net zo koppig is als ik, alleen jij komt daarvoor in aanmerking," ondanks de traantjes die in haar ogen stonden kon ze het toch niet laten om te lachen. "Hmpf, mama vond dat nooit zo leuk," snotterde ze nog half, met nu toch iets van een poging tot humor in haar stem.

Gelukkig begon de situatie eindelijk wat te bedaren. Panther was niet zo goed met tienerdochters en hun tienerbuien, maar bij Rookpaw ging het verder dan dat. Het was onzekerheid, een onzekerheid die hij als vader zijnde totaal niet begrijpen kon want hallo, Rook was prachtig en goed en hij was zo trots om haar zijn dochter te noemen. Dat zij dat zelf niet kon zien ging hem te boven. Gelukkig wist hij haar aan het lachen te maken en zachtjes grinnikte hem mee. De opmerking over Silver liet hem zijn tong uitsteken. "Papa soms ook niet, het liefste ben ik de enige koppige," grapte hij. "Nee hoor, mama en ik kunnen jou koppigheid echt wel aan, we houden van jou precies zoals je bent en geen haartje anders," en daarmee likte hij zo een pluk haar lekker omhoog. Vervolgens keek hij onschuldig weg, alsof hij niks gedaan had.

Het was als een onkruid die zich diep in haar hartje had genesteld en zijn woorden haaldden dat niet weg, maar wisten het altijd te verzachten. Hij had gelijk hoor, twee van die koppige ezels konden echt wel behoorlijke ruzie schoppen met elkaar oor. Maar toch maakten ze het altijd wel weer goed, echt lang kon ze nooit op haar vader blijven, en hij gelukkig niet op haar. "Papa soms ook niet, het liefste ben ik de enige koppige," hij stak zijn kop uit en Rookpaw liet een zacht gegrinnik ontsnappen, waarna ze haar natte ogen stilletjes droog probeerde te vegen. "Nee hoor, mama en ik kunnen jou koppigheid echt wel aan, we houden van jou precies zoals je bent en geen haartje anders," ze rolde met een zucht met haar ogen, maar stiekem nam ze de woorden wel ter harte. Het deed haar goed, ze wilde niets liever dan hem trots maken. Hem zien glimlachen terwijl ze ooit zijn deputy zou worden, mama haar laten wassen als ze warrior werd... Het voelde allemaal zo pijnlijk. Nooit had ze getwijfeld aan dat dat allemaal zou gebeuren, ze had er naar uitgekeken zelfs. Maar nu opeens moest ze opgroeien, moest ze onder ogen komen dat alles nooit zo makkelijk voor haar zou gaan als de rest van haar siblings en vriendjes. En dat deed pijn. "Pa..? Zou je me ook wat vecht trainingen willen geven?" opperde ze wat voorzichtig en haalde haar schouders op. "ik bedoel, Larksong leert me al heel veel hoor, maar ik wil gewoon, ik wil gewoon..." Ik wil gewoon mezelf kunnen verdedigen. maar dat kreeg ze niet over haar lippen.