a visit from a feathered friend

De witte kitten had rustig in een hoekje een mosballetje wat ze daar had gevonden over te slaan tussen haar pootjes, haar ruggetje naar de ingang van de nursery toegekeerd. Nu ze ouder aan het worden was wilden alle andere kittens alleen maar stoeien en soms deed ze mee, maar dan was ze onzeker en zeiden ze alleen maar dat ze stom bezig was. Ze was gewoon niet heel goed in vechtspelletjes en ze vond al dat ruige geduw ook niet heel erg leuk. Vandaag had ze ook niemand kunnen vinden die met haar een mosballetje over wilde gooien of er een ander spelletje mee te spelen en dus was ze maar alleen tegen het ding gaan tikken. Maar ineens lande er iets op haar kopje en geschrikte sprong ze op waardoor ze haar balletje ergens de nursery ingooide, maar toen ze een veer voor haar neusje zag dwarrelen kalmeerde ze. Maar hoe kwam die hier? Ze keer naar boven maar daar zag ze niets. Het zou ook wel een beetje gek zijn, ineens een vogel in de nursery. En dus draaide Soundkit zich om en ineens stond ze neus aan neus met haar beste vriendje Saffronpaw. Ze speelde altijd graag met hem, maar nu was hij een apprentice en sliep hij niet meer in de nursery en hij was ook allemaal veel te druk om nog veel langs te komen. Ze miste hem wel heel erg, maar nu was hij hier met een grote grijns op zijn gezicht. "Saffronpaw!" Riep ze blij uit, een glimlachje op haar gelaat. Haar ogen dwaalden kort af naar de veer en de realisatie dat hij die had gebracht drong tot haar door. Even herinnerde ze de eerste keer dat ze hem ontmoet had en hun grote zoektoch naar een veer in her modderige kamp in de stortregen. "Dankjewel!" Snorde ze en ze pakte de veer op om hem weer achter haar oortje proberende te schuiven, zoals hij ook eens had gedaan op een van hun andere avonturen, maar het lukte haar niet echt.

Geamuseerd keek het rosse katertje hoe de veren naar beneden dwarrelde. Echten had hij niet ingecalculeerd dan Soundkit zou schrikken en een mosballetje door de lucht zou laten vliegen. Met een behoorlijke vaart vloog de mosbal zijn richting op, stuiterde op zijn voorhoofd en verdween verder de nursery in. Uit reflex schudden hij zijn hoofd hevig heen en weer, waarna hij een bekende stem zijn nieuwe naam hoorde roepen.

    Het was zeker anderhalve week geleden sinds hij voor het laatst een stap in de nursery gezet had, aangezien hij het zo ontzettend druk had gehad. Zowel met training als met het verkennen van het territorium. Hij had zijn beste vriendje, ondanks de drukte, echt wel gemist. Daarom begon hij dan ook extreem hard te spinnen toen Soundkit hem bedankte. "Geen dank, zolang je blij bent was het echt geen moeite!" bracht Saffronpaw al stralend uit. Zijn oogjes volgde een van de veren die hij voor sound meegebracht had, waarna hij zachtjes begon te lachen. Op een nogal onhandige manier probeerde de kitten de veer achter haar oortje te stoppen, zoals Saffronpaw zijn veer ook altijd bij zich droeg. Na een paar minuten bracht het rosse katertje zijn hoofdje naar die van zijn vriendje en gaf een lik langs haar linker oortje, waarna hij voorzichtig de veer van Soundkit over pakte en deze met uiterste precisie tussen de vacht achter heer oortje stak. De jonge apprentice zette een stapje naar achteren om te kijken of de veer goed zat. Hij knikte tevreden, waarna hij weer een stapje richting zijn vriendje zette. Met veel moeite wist hij zijn oude veer achter zijn oortje vandaan te halen. De veer waarmee hun vriendschap ooit begonnen was, was oud en had de meeste haartjes al verloren. Echt afscheid nemen van de veer kon hij niet, daarom legde hij de veer tussen zijn vriendje en zichzelf neer, waarna hij zijn hoofdje naar de grond boog voor Soundkit. "Zou je de andere veer achter mijn oor willen steken?"

Hij vertelde haar vrolijk dat het geen moeite was geweest zolang het haar maar blij maakte. Ze knikte. De veer maakte haar heel blij, maar zijn bezoek was toch het ding wat haar het meest blij maakte. Hij was haar allerbeste vriendje en ze miste hem toch echt wel hoor. Ondertussen was ze nog steeds bezig om de veer op de plek te krijgen waar ze hem wilde, maar dat mislukte. Maar Saffronpaw was daar om haar te helpen, na haar een lik over het desbetreffende oortje te geven, zorgde hij dat de veer er goed en stevig achter zat. Een brede glimlach vormde op haar gezichtje toen hij naar achter stapte en tevreden knikte. "Dankjewel" Snorde ze weer. Maar toen deed Saffronpaw iets geks. Hij haalde de veer van hun allereerste avontuur samen achter zijn oortje vandaan. Waarom zou hij dat doen? Was de veer niet speciaal? Maar toen ze hem goed bekeek zag ze dat hij heel oud was en zijn schoonheid verloor. Oh... Dat was jammer. De vraag of ze de andere, nieuwe veer voor hem achter zijn oortje wilde steken was dan nu ook niet zo gek en een nieuwe glimlach vormde op haar gezicht. Als hij nu ook een veertje achter zijn oor had, dan zouden ze bij elkaar horen en dan maakte het net iets minder uit dat hij niet meer in de nursery was. "Ja hoor!" Vertelde ze hem en de witte kitten pakte de veer op om hem achter zijn oortje te steken. Ze deed nu zijn actie van een tevreden knik na voordat ze moest giechelen. "Zo, nu kan iedereen zien dat wij beste vriendjes zijn."

Het feit dat Saffronpaw moest spinnen om haar woorden maakte haar blij, dan was hij het er dus helemaal mee eens. Maar toen keek hij gauw de nursery rond en dat snapte ze niet helemaal, toch zei ze er niets over. Niet dat ze daar de kans voor had, want hij duwde zijn neusje tegen de hare voor een paar seconden. Ook dat gebaar snapte ze niet helemaal, maar er was niets mis mee dus liet ze het toe zonder vragen. Hij wende zijn blik al gauw weer naar de oude veer en vertelde haar dat hij niet meer zo mooi was op een voorzichtige toon. Ze knikte. Dat klopte, maar toch, ze wilde hem niet weg doen, daar was hij veel te speciaal voor. Hij vroeg haar wat ze er mee moesten doen en even was ze stil. Tja, wat konden ze er mee doen? Saffronpaw had hem voor manen aan een stuk achter zijn oortje zitten, maar daar zat nu een nieuwe, glanzende veer en een matchende zat veilig achter haar oortje gestoken. Ze hadden nu een nieuw teken van vriendschap, maar dat betekende niet dat ze de oude weg wilde doen. Die oude hield een speciale herinnering voor haar. En toen schoot een ideetje haar te binnen! "We kunnen hem terugbrengen naar de plek waar we hem hebben gevonden, om zo het avontuur van de veer af te sluiten," stelde ze voor met schitterende oogjes. Dat zou Saffronpaw vast ook wel een mooi idee vinden, dat moest haast wel.