Awkward.

Het had hem nu eerlijk gezegd niet heel erg uitdagend geleken om de boom te beklimmen, maar blijkbaar viel dat nogal tegen. Hij zette zijn klauwen stevig in de bast en wilde naar boven klimmen, maar het schors liet op een gegeven moment los – toen hij net voorbij de eerste tak was ongeveer – en als het niet voor zijn snelle reactie was geweest, was Darkvoid nu al naar beneden gedonderd. Hij klemde zijn poten stevig om de tak heen en probeerde zichzelf vast te houden. Helaas voor hem verloren zijn armen grip en gleed hij naar beneden, waarbij hij ondersteboven hing omdat hij zijn achterpoten nog op het laatste moment om de tak had weten te wikkelen. “Dit moet mij weer overkomen,” verzuchtte hij, maar hij had al snel door dat praten en proberen aan een tak te hangen geen goed idee was. Hij had ook even geen idee hoe hij zich uit zijn benarde positie moest redden. De eerste tak hing niet zo erg hoog boven de grond, maar hij zou het waarschijnlijk wel voelen als hij nu naar beneden zou donderen. Darkvoid wierp nog één blik over zijn schouder naar de grond en besloot toen maar om de gok te waken. Hij kneep zijn ogen heel even stevig dicht, waarna hij zich liet vallen. Het lukte hem op de één of andere manier om tijdens zijn val te draaien zodat hij niet op zijn rug terechtkwam; hij kwam op zijn vier poten terecht en voelde de trilling door heel zijn lijf gaan. Hij zuchtte opgelucht en wilde zichzelf net hervatten toen hij recht in de ogen van een apprentice keek. Inwendige zucht. “Ehm… goedemiddag, Pepperpaw,” sprak hij op een toon alsof er niets gebeurd was. Alsof hij niet net uit een boom gedonderd was.

Darkvoid zag aan de verschrikte blik van Pepperpaw dat hij haar had laten schrikken. En niet zo’n klein beetje. Hij had eerlijk gezegd verwacht dat ze zou gaan lachen, maar dat leek niet het geval te zijn. In plaats daarvan keek ze hem aan alsof hij één of andere gevaarlijke vos was die haar wilde verscheuren. Hij voelde een ongemakkelijk gevoel door zich heengaan en bewoog met zijn oortje. Wat kon hij zeggen of doen om haar wat op haar gemak te stellen? “Niet bang zijn, Pepperpaw,” zei hij met een warme glimlach tegen haar. “Ik ben het maar. Ik wilde je niet laten schrikken, maar ik…” Er volgde even een stilte en hij onderdrukte een erg diepe zucht. Wat was er erger voor een warrior dan toegeven dat hij zijn grip verloren was op een boom? “… donderde zowat uit de boom.” Zo, dat was eruit. Nu kon ze samen met een stel andere apprentices gaan lachen om hoe onhandig hij wel niet was. Ach, wat interesseerde het hem dan ook? Hij gaf een lik over zijn borst en keek vervolgens om zich heen. “Zal ik je eens een nieuwe trainingstechniek laten zien?” vroeg hij, zich herinnerend dat ze vlakbij het Thunderpath waren. Het zou waarschijnlijk niet eens werken, maar alles om de flame point af te leiden van zijn blamage.

Darkvoid bewoog kort als reactie met zijn oortje op wat Pepperpaw zei over Acorndust. Hij nam aan dat de bruine tabby doelbewust uit bomen sprong en dat hij er niet klunzig uit viel. Voor de één of andere reden vond hij het vrij moeilijk om te geloven dat Acorndust klunzig overkwam, maar het kon natuurlijk elke kat gebeuren. Zelfs een deputy als leader. Ze waren immers allemaal jong begonnen, toch? Maar goed, dat zou hij de volgende keer maar anders aanpakken. Hij zou eerst zijn omgeving scannen en dan pas zou hij zich wagen aan het klimmen. Zijn truc om haar af te leiden werkte echter: Pepperpaw was meteen geïnteresseerd naar wat hij te vertellen had. “Kom maar mee,” zei hij opgewekt tegen de apprentice, waarna hij zich omdraaide en richting het Thunderpath ging. “Het is een techniek waarbij je veel geduld moet hebben, maar eentje die wel kan werken soms. De truc is dat je in de gaten houdt welke tijd het is.” Hij richtte zijn blik naar boven. “Rond deze tijd lopen er veel patrouilles rond. Jachtpatrouilles. En niet alle katten zijn even goed in jagen, zoals je wel weet.” Hij grijnsde en stopte toen bij een struik dat aan het Thunderpath grensde. “Een jacht wordt dan soms wel eens verpest. En dan rent de prooi…” Hij knikte naar het zwart asfalt. “… zo over het Thunderpath naar ons territorium. Mits het niet verpletterd wordt door een monster, natuurlijk.”

Pepperpaw leek niet erg blij bij het vooruitzicht van dit soort jacht. Het was natuurlijk een risico omdat ze zich bij het Thunderpath bevonden, maar alleen een dwaas zou te dichtbij komen. Hij dacht wel dat Pepperpaw wijselijk haar afstand zou houden als ze deze jachttechniek toe ging passen. Het was bovendien niet echt effectief en kon eerder als last resort beschouwd worden of als iets waar je uit voor kon kijken tijdens een grenspatrouille, maar voor de rest was het niet echt nuttig. “Alleen als je dat wilt, natuurlijk,” zei hij op een rustige toon tegen de flame point. “Het is niet extreem nuttig en wordt ook niet vaak gebruikt, maar wel iets wat je kunt toepassen als je de grens tussen ThunderClan en ShadowClan aan het patrouilleren bent. En het klopt dat monsters gevaarlijk zijn, maar enkel als je je te dicht in de buurt van het Thunderpath waagt.” Hij liet zijn blik naar het zwarte asfalt glijden en keek haar weer terug aan. “Ik heb nog nooit gezien dat een monster van dat pad afwijkt. Maar zelfs als het dat zou doen, zouden we hier veilig staan.” Hij liet zijn blik naar de overkant glijden, naar het ThunderClan territorium, maar hij zag niets dat wees op een prooi dat binnen de kortste keren over zou steken. “Nou ja, het is tenminste iets om in je achterhoofd te houden als prooi schaars zou zijn,” zei hij met een grijns tegen haar.

Pepperpaw leek zich niet echt op haar gemak te voelen bij het Thunderpath. En misschien was dat ook maar goed zo. Dan zou ze er misschien sneller wegblijven. Hij wist dat het tegenstrijdig was om haar eerst het Thunderpath te laten zien, haar een nieuwe jachttechniek aan te leren en vervolgens aan te geven dat ze er beter weg kon blijven, maar het zou echt helpen als het veel gesneeuwd had en hun overige jachttechnieken niet meer werkten. En technisch gezien was het niet stelen omdat de prooi over was gerend van het ene naar het andere territorium. “Ik heb nog nooit een geval meegemaakt waarbij dat wel gebeurd was. En geloof me, deze border heb ik al vaak gecontroleerd. Ook in het koudere seizoen.” Hij duwde even kort zijn neusje tegen haar oortje. “Alles kan in principe, Pepperpaw. Het is de kunst om daar juist niet bij stil te staan. Tijdens een gewone jacht kun je ook uitschuiven en je nek breken, maar denk jij daar aan als je op een muis gaat springen? Soms moet je niet te veel kijken naar wat fout kan gaan, maar je richten op je gevoel. En als dat zegt dat je het moet doen, dan is dat de juiste beslissing. Welke gevolgen het dan ook heeft.”