So we meet again {Blueflower}

_{Een koude wind was opgestreken, liet het gras zingen terwijl zij er zacht doorheen streek. Dat was het enige wat de stilte verbrak. Een kleine poes draafde door het gras heen, oren gespitst en ogen wijd open. Ze was zoals altijd bij de boundaries extra oplettend, zette haar geur af waar het maar kon. Alles om te laten weten dat ze hier nu frequent patrouilleerde. Niemand zou meer een clan lid van hen afpakken. Niet als zij daar iets over te zeggen had. Blueflower begon langzamer te lopen toen ze zag dat de onzichtbare grens dichterbij kwam. Ze kwam hier zo vaak, kende de geuren en de paden zo goed, ze hoefde niet meer te twijfelen waar ze zich bevond. Ze schuurde langs een grote rots heen, die markerend met haar geur. Ze bleef abrupt staan toen ze een schim voorbij zag schieten op de heuvelrug. Hij was groot, gevlekt en maar al te bekend bij Blueflower. Ze staarde naar hem vanaf haar plekje, intens en onafgebroken. Het leek erop dat hij haar niet gezien had. Hij leek zich zelfs om te draaien.. Blueflower trippelde behoedzaam om de rots heen, met de intentie om hem in de gaten te houden vanaf haar plekje, in elkaar gedoken en stil. Helaas was ze te laat. Toen hij haar riep trok ze een gezicht, ogen naar de hemel gericht. Blueflower kwam overeind en kwam met stijve passen tevoorschijn. In tegenstelling tot de eerste keer dat ze hem had ontmoet hield ze haar postuur nu recht, hoofd fier opgeheven en haar blik gesloten. “We moeten stoppen met elkaar zo willekeurig tegen het lijf te lopen.” Miauwde ze koeltjes. Ze was klaar voor hem. Nu was ze niet meer bang voor hem. Ze had een mate te beschermen, een clan te dienen, haar verloren apprentice eren door het gevaar in de ogen te staren en niet meer weg te kijken.}  

_{Blueflower haar heldere, blauwe ogen gleden even over het landschap die om hen heen lag. De open, heuvelachtige vlaktes achter Stallionstar, de open vlakte achter haar die al snel weer over ging in bebossing en dichte struiken. Er was niemand te bekennen behalve zij. Ze keek weer terug naar Stallionstar, blik koel en kop fier opgeheven. Er viel een stilte tussen hen terwijl Blueflower hem bekeek. “Waarom begin jij daar niet mee?” Reageerde ze terug met een boze blik. “Wat mij betreft hoef ik jou nooit meer tegen te komen, je zou niet eens meer zo dicht bij de grens mogen komen. Wie weet wanneer je de regels weer aan je laars lapt en ons komt belegeren,” Haar stem nam een verwijtende toon aan, ze deed geen moeite die te verbergen.}

_{Blueflower vernauwde haar ogen nog meer toen Stallionstar een zwak weerwoord gaf. Hún grens? Waar kletste hij nu weer over? “Wat is dat nu weer voor nonsens? Hij is van Riverclan,” Viel ze hem meteen in de reden, haar oren naar achteren gekanteld. “Waarom ga je niet gewoon weg? Laat ons, en mij en onze clan met rust-” Ze kon er weinig aan doen. Alle opgehoopte emoties van de afgelopen manen kwamen omhoog. Hoe Windclan haar clanmates had afgenomen, hoe Roseburn Whirlpool had vermoord, hoe Stallionstar en die akelige deputy van hem hun was komen belegeren en daarbij Rookpaw hadden ontvoerd, hoe ze bijna getuigen er van was geweest dat haar mate werd meegenomen door twolegs, en tenslotte hoe Butterstar haar stem was kwijt geraakt. Helaas voor de windclan kater werd Stallionstar nu het slachtoffer van haar tirade. “Ik wil je nooit meer tegenkomen. Je bent een monster! Rookpaw verdiende het niet om ontvoerd te worden, hij had haar wel kunnen vermoorden!”  Ze zette een kwade stap naar voren, al haar haren overeind en een woedende vlam achter haar irissen. Niet langer zou ze weglopen. Ze zou haar clan beschermen, tenalle tijden. Ze zou haar mate beschermen. Een enorm gevoel van plichtsbesef, of misschien plichtsgetrouw sluimerde er onder de oppervlakte. Sinds ze Appleseed bijna was kwijtgeraakt was er iets geknapt en was ze ontwaakt. Zíj zou diegene zijn die beschermde. Tegen monsters zoals hij.}  

_{Uitdagend staarde ze terug in zijn ogen, onwrikbaar en vast. Haar woorden tegen bevestiging toen het masker van Stallionstar dan eindelijk brak. Het leek erop dat hij niet zo kalm was als hij altijd zich voordeed. Toen hij het waagde om de dood van hun vorige deputy op hun schouders te schuiven was ze er klaar mee. En nu begon hij ook nog eens Sabrefur te verdedigen. “Natuurlijk geef je ons daar van de schuld. Bronzemask sprong zelf op die vos, dat hebben wij niet voor haar gedaan. Wij hebben jou en je clan hulp geboden zodra we konden en dat is ons nog nooit in dank afgenomen,” Haar stem verlaagde zich naar een lager volume, maar de woede was duidelijk hoorbaar. “Noem je dat eervol? In het krieken van de ochtend ons komen besluipen als we nog slapen. Als je ook maar een beetje een ruggengraat had zou je ons op het open veld uitgedaagd hebben,” Zoals Riverclan had gedaan. Blueflower was het niet eens geweest met hoe het gelopen was, maar het was niet aan haar geweest om over zoiets te besluiten voor Butterstar en Panthergrowl. “Ik hoop dat ik je nooit meer hoef te zien. Je bent een bastard.” Mompelde ze tenslotte. “Ik zou je hier achterlaten en terugkeren naar mijn clan, maar ik vertrouw jou nog iemand anders uit windclan niet. Dus ik ga hier net zo lang zitten tot dat ik weet dat je niet meer de grens over komt.” Blueflower had zich half van hem afgekeerd om hem te laten zien dat ze het meende, een punt achter dit fiasco zette. Ze bewoog zich naar een rots die drie meter van de grens verwijderd lag en ging daarop zitten. Ze vouwde haar dunne staart om haar voorpoten, blik strak op een punt gericht boven Stallionstar. Ze weigerde om hem aan te kijken, er viel niet te redeneren met zijn soort.}