As the hours pass

<sub>Het was nog vroeg, de zon was pas net begonnen met rijzen en het dauw lag nog op de aardbodem. De grijze she-cat was vroeg wakker geworden en had besloten om maar alvast te beginnen zonder haar mentor, ze kon toch niet meer slapen na die nachtmerrie. Met een zacht geluid duwde Nettlepaw haar nagels diep in de boomschors, haar achterpoten gebruikend om zichzelf omhoog te lanceren. Met elke duw om haar lichaam omhoog te hijsen, strekte ze haar voorpoten uit en haakte die weer in de boom. Ze kon het inmiddels al veel sneller dan een paar manen geleden, ze leek echt goed te zijn in het beklimmen van bomen. Toen ze de laagste tak had bereikt zuchtte ze, een wolkje uitblazend in de koude lucht. Ze zakte neer op haar buik, één voorpoot bungelde lui over de rand van de tak heen naar beneden. Het was een vrij hoge bloesemboom die ze had uitgekozen, de takken waren nagenoeg helemaal kaal met hier en daar nog een treurig blaadje die in de bries heen en weer danste. Het was te hoog om vanaf te springen, maar voor nu lag ze hier prima.  

OOC: Alleen Lionpaw. Kijk maar even of het zich voor of na de gathering afspeelt.</sub>  

_{Een kleine mees landde op een dunne tak in de boom tegenover haar. Haar donkere, amberkleurige ogen bestudeerde het diertje dat veel te ver weg van haar zat om te vangen. De koolmees hupte langs de tak, af en toe tegen de bast pikkend op zoek naar kleine insectjes die Nettlepaw niet kon zien. Haar licht gevederde staart was ook van de tak afgegleden en hing nu recht naar beneden, alleen het puntje bewoog zacht. Ze werd zich bewust van een beweging en draaide haar kop dus ook naar rechts. Het was Lionpaw. Nettlepaw focuste haar aandacht van de koolmees naar de she-cat. Het ontging haar niet dat de rossige poes er niet bijzonder vrolijk uit zag. Nettlepaw kuchte om aan te kondigen dat ze aanwezig was. “Hey,” Groette ze droog.}  

_{Lionpaw haar houding was niet direct vijandig, maar het was alles behalve vrolijk. Nettlepaw voelde in haar binnenste weer diezelfde irritatie terug komen als toen op de gathering. De eerste keer dat ik Pepperpaw eens kan ontmoeten zonder een grens tussen ons in, en zij moest het verpesten. Dacht Nettlepaw. "Jij bent vroeg op," Merkte ze op, haar toon koeltjes. "Nog geen slachtoffer gevonden bij wie je je neus in diens zaken kan steken?" Oké, nu was ze gewoon aan het uitlokken maar op dit ogenblik kon haar dat even niets schelen. Ze wilde de confrontatie aangaan. Zij zat hoog in de boom en Lionpaw daar beneden. Zij had de hoge grond.} 

_{"Ik wou net gaan uitzoeken of je niet al in Shadowclan zat. Daar leek het de vorige keer namelijk wel op." Nettlepaw haar oren keerde zich naar achteren toen Lionpaw de bal terug kaatste. Als het aan haar lag was ze al lang naar Shadowclan gegaan, het klonk daar veel gezelliger als hier, dat was een feit waar Nettlepaw van overtuigd was. Ze trok een gezicht en keek met priemende ogen naar beneden. Stom wicht. "Ik wou het vandaag nog aan Eveningglow vragen of het de bedoeling is dat we zo goed bevriend zijn met Shadowclan... Helaas moet ze vergaderen met Thornstar." Zei Lionpaw. "Geen wonder dat je geen vrienden hebt als je iedereen meteen wilt gaan verklikken aan je mentor," Nettlepaw rechtte haar schouders en keek Lionpaw met een hooghartige blik aan. "Doe wat je niet laten kunt, het zal me een worst wezen of je het aan Eveningglow vertelt of niet." Alsof die dwerg dat echt ging doen, ze geloofde er niets van. Als Lionpaw nou echt dacht dat ze met dreigementen ver kwam dan was ze aan het verkeerde adres, Nettlepaw had niets anders gedaan dan dreigen toen ze nog jonger was geweest.}  

_{Nettlepaw snoof schamper en wierp een boze blik naar beneden met priemende ogen. Alsof Lionpaw ‘miss popular’ was, Nettlepaw had tenminste nog wat vrienden. Niet veel maar dat gaf niet. De vrienden die ze had waren haar dierbaarder dan wat in dan ook. Dierbaarder dan haar beroerde siblings. Tenslotte kondigde Lionpaw dan toch aan dat ze haar tijd beter ging besteden. Nettlepaw rolde met haar ogen en ging verliggen op de tak. “Zeer content. Ga maar de brave hendrik zijn en je clan taken uitvoeren, uk,” Sneerde ze en ze keerde zich af van Lionpaw, oren in haar nek gedrukt. Ze was er wel klaar mee.. of toch niet? “Ik durf te wedden dat je toch niet met mij mee zou durven naar de twoleg place.” Voegde ze er zacht aan toe, zacht maar doch net hoorbaar voor de apprentice beneden haar.} 

_{Nettlepaw wachtte geduldig af, luisterend of haar woorden effect hadden. Sjonge, en of ze effect hadden. Ze keerde zich weer om naar de rossige she-cat en voelde hoe haar mondhoeken zich om krulde. Ze ontmoette de vurige blik van Lionpaw en voelde in haar binnenste een vlam ontsteken. Eindelijk kwamen ze ergens. Ze duwde zich overeind met een schouderophaal en een quasi verontschuldigende blik. “Natuurlijk, natuurlijk, ik kom direct naar beneden!” Spotte ze. Met geoefende spieren klauterde ze naar beneden en liet ze zich in het gras vallen. Nu dat ze bij Lionpaw stond merkte ze dat hun verschil in grootte nou niet zo énorm was, maar goed er was wél verschil. Ze was immers bijna dubbel zo oud als Lionpaw. “Nou, uk, dan gaan we maar.. volg mij maar.. het is een klein stukje lopen-” De gedachte schoot door haar hoofd dat ze dwars door de Tallpines moest gaan om bij de twolegs te komen. Ze was daar niet meer doorheen gegaan sinds Rabbitpaw haar.. Nettlepaw wierp één blik op Lionpaw en zette haar masker op. Ze zou nog liever dood gaan dat laten zien dat ze bang was aan Lionpaw. Haar poten kwamen in beweging.}   

 _{Nettlepaw maakte een schamper geluidje als reactie op Lionpaw. “Maak je daar maar geen zorgen over. Ik ben getraind door Swallowflight, ik weet mijn weg heen en terug feilloos te vinden.” Pochte ze. Hoewel de grijze she-cat vertrouwen had in haar kunne zou ze als het andersom was geweest dat nooit hebben toegegeven. Haar trots was zoals gewoonlijk nog groter dan wat dan ook. Terwijl ze door liepen begon ze na een kleine tien minuten zich af te vragen waarom Lionpaw nog niet had gevraagd wat ze gingen doen. “Ben je niet benieuwd wat we gaan doen?” Vroeg ze dus ook behoedzaam toen de bloesembomen verdwenen waren en het bos wat meer uitéén begon te lopen. Ze waren bijna bij de Tallpines. Bijna moest ze langs die ene plek lopen. “Ik beloof het je, het is spectaculair.” Voegde ze er aan toe, vastbesloten om haar gedachten niet te laten afdwalen naar Rabbitpaw en de bloodclan poes. Ze moest aan alles behalve dat denken.}