October 3th.

Roughkit had niet last van de koude wind hoor! Nee, haar dichte pels stond overeind terwijl ze vrolijk met een dood blad aan het spelen was. Hij was zomaar aan komen waaien in het kamp, en nu was hij van haar. Hij had een donkerrode kleur. Er waren niet heel veel bladeren in hun territorium, dus deze was speciaal en blonk uit tussen de donkergroene dennenbomen. Normaal gesproken had ze haar speelgoed dan ook met al haar ziel en zaligheid beschermd, mocht het niet dat iemand pardoes voor haar neus omver viel! Roughkit giechelde natuurlijk direct, want het was wel een heel erg komisch tafereel. Ze sprong op haar pootjes, liet haar blaadje voor wat het was en benaderde de gevlekte kater, die ze uit wilde maken voor een gekkie, toen hij een woord sprak dat haar oorschelpen deed klapperen. ‘StarClanverdomme! Oh, dat is een stout woord!’ piepte ze, de opwinding in haar oogjes. Roughkit was al wijs genoeg dat er een paar verboden woordjes waren. Maar dat maakte dit ook alleen maar spannender. Ze stond hier oog in oog met een ware rebel! Haar staartje stond recht overeind, vonken schitterden in haar oogjes.

Oh! Ze zag hem wel lachen hoor! Stoute pretlichtjes schenen in haar ogen, maar al snel werd ze tot sussen gewaand. Ze wilde haar bekje alweer opentrekken, dat het niet eerlijk was want hij had het immers door heel het kamp geschreeuwd. Maar de volgende bedreiging klonk veel serieuzer. Acornpoep! Ohhh, dat zou hij vast niet tegen de deputy in het echt zeggen! Ze moest direct weer giechelen, waarna ze dichter naar de gevlekte kater kroop. ‘Jou misschien, kittens mag je niet slaan hoor,’ giechelde ze vervolgens met een plagend gezichtje. Ja hoor, Roughkit wist al wel een beetje hoe de warrior code in elkaar zat. Helemaal interessant was de regel geweest dat je kittens niets aan mocht doen, dus had ze zich meteen onschendbaar gevoeld. Hij begon vervolgens allemaal blaadjes bij elkaar te vegen, want tsja, die had hij ook laten vallen in zijn knuffel met de grond. Verzamelde hij ook mooie blaadjes? Net als haar. Oh ja, waar was haar oranje blad ook alweer? Maar de gevlekte kater had er veel meer. ‘Moet ik je helpen met je blaadjes?’ miauwde ze, waarna ze al wat van de vervolgen blaadjes bij elkaar wilde krabben.

Roughkit haar oogjes werden groot. Was ze nou voorgelogen? Was de code helemaal niet zo en mocht je gewoon geslagen worden? Maar ze was nog nooit geslagen! ‘Nu-uh!’ sputterde ze dan ook tegen, hoewel ze een beetje twijfelde. Moest ze nou bang worden van Acorndust? Maar na een tijdje zag ze de lag op Bloodpaws koppie en realiseerde ze dat ze voor de gek was gehouden. Nou ja zeg! Even keek ze hem boos aan. ‘Stommie!’ piepte ze verontwaardigd, waarna ze hem op zijn staart probeerde te slaan. Hah! Die verdiende hij! Maar na een tijdje werd ze afgeleid omdat hij wel hulp wilde bij alle blaadjes! Oh, leuk! Dan kon ze eindelijk wat doen. Want ze moest laten zien dat ze al apprentice kon worden! Ze werd nog eens over haar bolletje geaaid, waardoor ze weer moest giechelen en heel eventjes snorde ze. Al snel kwam haar eerste missie: een groen bosje blaadjes ophalen. Voor groenhoest. Dat kon ze wel! Ze huppelde naar het bosje toe en pakte ze suuuper voorzichtig op bij de stengeltjes, ze mochten niet stukgaan. Daarna trippelde ze ermee terug naar Bloodpaw. ‘Vogelmuur!’ zei ze triomfantelijk toen ze de blaadjes voor zijn pootjes neerlegde. ‘Eten vogels dit dan? En moet je bij groenhoest heel erg hoesten?’ Ja, de namen moesten wel eventjes haarfijn uitgelegd worden. Ze kreeg wel heel veel informatie in één keer binnen. Een beetje lastig, maar vogelmuur zou ze onthouden hoor. Gekke naam!

Eigenlijk was Bloodpaw best cool. Een beetje een sukkel, want hij viel zomaar in het kamp! Maar ook wel stoer, hij wist zoveel van plantjes! En van hoesten. Ze luisterde dan ook aandachtig toen hij uitlegde dat ze inderdaad gelijk had, de vogels aten vogelmuur! Maar gelukkig niet wat ze nodig hadden, de kostbare blaadjes. Maar wat hij daarna vertelde over groenhoest was wel een beetje ingewikkeld nog, en een beetje beangstigend! Konden katten die hoesten andere katten ook ziek maken? Oh nee! Dan moesten ze zo snel mogelijk vogelmuur eten hoor. Ze keek gebiologeerd naar hoe hij de blaadjes met zorg inpakte en toen vertelde dat ze katten die hoesten naar zijn den mocht schoppen. Ze knikte hevig. Dat zou ze zeker doen! Ze zou de hoest-politie worden. Dan had ze tenminste een taak in het kamp. Ze zou deze missie bloedserieus nemen! ‘Oké Bloodpaw. Je kunt op me rekenen!’ miauwde ze heldhaftig. Er zouden niet meer katten ziek worden met haar op de loer! Alle blaadjes waren echter nog lang niet opgeruimd. Ze pakte dan ook een willekeurig blaadje heel voorzichtig en bracht het terug naar Bloodpaw. ‘En deze dan? Wat doet deze?’