Leave me alone.

Met een nijdig gezicht keek Oakpaw naar zijn moeder. Hij was boos op haar. Boos omdat ze hem niet met zijn siblings naar ShadowClan had laten gaan. Boos omdat ze zo egoïstisch was geweest om hem bij haar in de Clan te houden. Ze had haar andere twee zonen al afgestaan, waarom zou ze haar derde dan ook niet afgestaan hebben? Hij wilde weten wie zijn vader was, hoe hij eruitzag en wat hij ervan kon leren, maar in plaats daarvan zat hij met een moeder opgescheept die steeds naar hem keek alsof hij de grootste fout in haar leven was en die om de haverklap emotioneel werd. Daar zat hij niet op te wachten. Hij wilde samen met zijn broers groot worden en de sterkste worden in ShadowClan, maar nu zat hij in een Clan die voor de helft niet eens van hem was, waar hij misschien nooit geaccepteerd zou worden als ze het te weten zouden komen. En hij durfde te wedden dat Thornstar het al wel wist. Hij klemde zijn kaken woest op elkaar en draaide zijn kopje weg. Hij moest weg hier. En dus zette hij zijn poten krachtig af tegen de ondergrond en rende het kamp uit. Hij wist niet precies welke kant hij opging, maar het was in elk geval niet richting het ShadowClangebied. Nee, hij ging naar the Sunningrocks. Daar zouden vast niet veel katten zijn omdat het kouder werd en veel katten dat niet konden hebben. Hier kon hij eindelijk alleen zijn met zijn gedachten. En dus ging hij op één van de koude stenen zitten en keek nijdig voor zich uit.

Oakpaw klemde zijn kaken op elkaar toen hij pootstappen achter zich hoorde. Waarom konden katten het gewoon niet in de gaten hebben dat hij niet gestoord wilde worden? Dat hij alleen gelaten wilde worden met zijn gedachten? Hij had expres the Sunningrocks uitgekozen omdat het daar koud was en ze hem dan met rust zouden laten, maar dat was duidelijk niet aan de warrior besteed. Oakpaw keek over zijn schouder en zag dat het Glazeheart was, een jonge warrior waar hij eigenlijk niet zo heel veel problemen mee had. Hij ontspande enigszins toen hij de vriendelijke toon opmerkte van de bengaal. Dit had hij eigenlijk liever dan dat het zo’n zeurderige elder zou zijn, maar het liefste werd hij natuurlijk alleen gelaten. “Dat is ook juist de reden waarom ik hier ben gaan zitten,” bromde hij. “Hoe minder weer het is om te zonnen, hoe minder katten hier zijn.” Hij richtte zijn blik resoluut weer naar de overkant, maar zuchtte daarna diep en schoof een beetje op zodat Glazeheart bij hem kon gaan zitten. De bengaal was vriendelijk tegen hem en Oakpaw had geen reden om hem af te snauwen. “Maar als het geen weer is om te zonnen, waarom ben jij hier dan?” De vraag klonk niet onvriendelijk, maar ook zeker niet uitnodigend en Oakpaw kon het niet laten om de bengaal een uitdagende blik toe te werpen.