Family

Het was weer tijd voor de sharing tongues. Bloomburrow hield zich meestal wat meer afzijdig tijdens dit soort momenten. Ze zat in een hoekje en had haar bezigheid met haar eigen witte vacht wassen. Op wit zag je ook gewoon alles. Haar oortjes waren echter wel degelijk gespitst en hoewel ze nooit kon bijdragen volgde ze wel graag de gesprekken om haar heen. Zo wist ze toch een beetje wat er aan de hand was in haar clan.

+Thornstar eerst : )

Thornstar kwam het kamp binnen met twee vinken tussen zijn kaken, waarbij hij zag dat de rest van de Clan al stilaan aan de sharing tongues was begonnen. Hij trippelde naar de prooistapel toe, waar hij zijn twee prooien bij legde en vervolgens om zich heen keek. Hij mocht dan wel Leader zijn, hij was niet het type om direct op de eerste de beste Clangenoot af te stappen om mee samen te tongen. Zijn blik gleed dan ook als vanzelf naar de rand van het kamp, waar vaak de wat stillere katten zich verzamelden. De keuze bij wie hij zou gaan zitten was al snel gemaakt toen hij de bekende witte vacht van Bloomburrow opmerkte. Hij nam dan ook een koolmees van de prooistapel en stapte naar de kattin toe die hij als zijn eigen dochter beschouwde. “Hé, Bloomburrow,” begroette hij haar nadat hij zijn koolmees had neergelegd. “Vind je het goed als ik erbij kom zitten?”

Bloomburrow keek op toen pootstappen naderden. Haar blik werd meteen warmer toen ze zag dat het Thornstar was, de enige kater die iets van een vaderfiguur voor haar was. Ze glimlachte vriendelijk en knikte, een beetje opschuivend als om te zeggen dat hij het zich gerust gemakkelijk mocht maken. Daar zou ze nooit iets op tegen hebben. Hoewel sommigen dachten dat ze altijd liever alleen was, had Bloomburrow niets tegen op wat gezelschap. Het was alleen het hele gesprek voeren ding waar ze, logischerwijs, een beetje moeilijkheden mee had.

Bloomburrow knikte met een glimlach en schoof een beetje op, wat meer dan duidelijk maakte dat Thornstar erbij mocht zitten. Hij glimlachte terug en ging rustig naast haar zitten. “Gaat alles goed?” vroeg hij vervolgens. De vraag had dezelfde toon en intonatie als “Hoe gaat het met je?”, maar zo’n open vraag was vast niet makkelijk voor Bloomburrow om te beantwoorden – en vervolgens goed te begrijpen voor andere katten.

Bloomburrow aarzelde voor een milliseconde voor ze knikte. Sommige nachten werd ze zwetend wakker in haar nest, een geluidloze gil op haar lippen; maar dat was eigenlijk niets buitengewoon. Ze had nachtmerries sinds de brand waarbij haar broer gestorven was, toen ze zelfs nog te jong was om het bewust mee te maken. Het vuur bleef haar echter wel blij, de warmte, de oranje gloed, de chaos, de zwarte as. Het was iets waar ze haar leven lang mee zou moeten vechten; maar het was niet iets dat in haar hoofd registreerde als "niet ok". Ze glimlachte lichtjes en stak even haar kin vooruit, als om de vraag terug te keren naar hem. Thornstar was één van de weinigen die haar spartaanse gebarentaal begreep.

Thornstar glimlachte toen Bloomburrow “ja” knikte op de vraag die hij had gesteld. Het was fijn om te zien dat het goed met haar ging. Hij was na al deze manen gewend geraakt aan haar gebarentaal en hij begreep dan ook wat ze bedoelde toen ze vervolgens haar kin wat naar hem uitstak. “Met mij gaat het ook goed,” antwoordde hij. “Het is wat druk de laatste tijd, maar daar hebben we de sharing tongues voor,” zei hij grappend, waarna hij een lik over haar hoofd gaf. “Heb je nog veel gevangen de laatste tijd?” vroeg hij vervolgens. Het zat niet in zijn aard om zo veel te vragen, maar het was nu goedbedoeld om het gesprek wat gaande te houden.