Not my intention!

Een vreemd, gespannen gevoel ging door haar heen bij het idee dat ze de volgende maan apprentice zou worden. Ze had met bange ogen naar de korte ceremonie gekeken en vroeg zich af wie ze als mentor zou krijgen. Nu Eveningglow al een apprentice had, zou het vast iemand anders worden. En Emberkit had geen idee wie van de warriors in aanmerking kwam. Ze was bang dat ze een mentor zou krijgen die haar zou uitlachen om haar verlegen houding. Ze was bang dat ze een mentor zou krijgen voor wie ze het niks goed kon doen. Ze had geen idee wat voor karakter haar mentor moest hebben. Een beetje speels en rustig zoals Ardentpaw zou fijn zijn, maar ze wist dat het apprenticeschap wel een stuk serieuzer was dan dat. Ze hoopte gewoon dat ze iemand zou krijgen die om kon gaan met haar verlegen karakter en die haar niet zou uitlachen als ze een verkeerd antwoord zou geven of niet meteen de juiste houding aan zou nemen. Maar dat zouden ze toch vast wel tolereren? Ze verwachtten toch niet van de eerste keer dat ze het gelijk kon? Emberkit voelde de zenuwen door haar lijf gieren bij het idee dat ze alles van de eerste keer al meteen goed moest hebben. Van de zenuwen begon ze te ijsberen, waarbij ze niet op haar omgeving lette en dus vervolgens keihard tegen een andere kat op knalde. Ze belandde op haar staart, maar dacht aan haar confrontatie met Sunkit en slikte haar tranen weg. Dadelijk zou ze weer een snauw krijgen als ze zou beginnen huilen! “Sorry,” murmelde ze tegen de warrior. “Het was echt niet mijn bedoeling.” Bang keek ze naar de grond. Ze wilde niet nog eens afgesnauwd worden!

Emberkit dacht aan Sunkit en heel even ging er angst door haar heen. Wat als er een oudere kat voor haar stond die net zo’n reactie kon geven als Sunkit? Daar wilde ze eerlijk gezegd niet te veel over nadenken. Ze wist nog hoe ze zich de vorige keer had gevoeld dat ze half en half belaagd werd door de kitten en dat was een herinnering die ze liever ver weg duwde. Het maakte haar angstig voor de toekomst. Zouden er meer katten zijn zoals Sunkit of ook leuke apprentices zoals Ardentpaw? Ze kon moeilijk de hele tijd in zijn buurt blijven hangen, al leek haar dat wel een vrij goed idee. Emberkit keek op toen ze een zachte stem hoorde en trok wat verrast met haar oortjes, maar merkte toen op dat het Silverwish was. Aan haar buik te zien, zou het niet lang meer duren voordat ze zou intrekken in de nursery. Meer kittens. Nieuwe speelkameraadjes. Zouden ze net zo lief als Bramblekit zijn of zouden ze zo opvliegerig als Sunkit zijn? Alleen de tijd zou dat vertellen. “Nee, ik heb niets,” zei ze snel tegen de warrior. Ze negeerde de pijnscheut die door haar staart ging en richtte haar blik daarna voorzichtig op de buik van de queen. “Het ziet ernaar uit dat u ons binnenkort komt vergezellen,” zei ze met een voorzichtige glimlach. Als de queen echt zo aardig bleef als ze nu was, dan vond Emberkit dat natuurlijk helemaal geen probleem!

Silverwish bevestigde haar woorden en Emberkit snorde zachtjes. Het was niet omdat ze bang was voor sociaal contact met anderen dat ze het niet leuk vond als er een nieuw nestje zou komen. En als Silverwish dat leuk zou vinden, zou ze ook zeker even op bezoek komen om te kijken wie dat het nieuwe nestje zou zijn. Welke namen ze hadden, wat voor uiterlijk ze hadden en wat voor karakter ze zouden hebben. Het was altijd leuk om zich dat te zien ontwikkelen, al stond Emberkit nooit op de eerste rij om het mee te maken omdat ze zich daar iets te schuw voor voelde. Gelukkig waren er ook katten die dat negeerde en die haar juist op kwamen zoeken. Silverwish gaf aan dat zij binnenkort ook zou verhuizen en Emberkit gaf een voorzichtig knikje. “Ik… kijk er naar uit,” zei ze op een moeizame toon. Ze was bang voor wat haar te wachten stond. Het zat er niet in dat Silverwish haar mentor zou kunnen worden en bij haar begon Emberkit zich juist een beetje op haar gemak te voelen. Ardentpaw zou dan misschien nog te jong en te onervaren zijn en voor de rest had ze eigenlijk geen warriors waar ze echt mee kon opschieten. “Ik vind het spannend,” gaf ze eerlijk toe. “Over wie mijn mentor wordt en hoe ik het zal doen, bedoel ik.” Ze keek zenuwachtig naar haar pootjes. De druk om te presteren was er voor haar gevoel meer dan ooit en de rode tabby wist niet goed hoe ze daar mee om moest gaan.