Learn me fight! [Talonpaw]

Talonpaw was die ochtend meegegaan met de ochtendpatrouille en was daarna terug naar zijn den gegaan om nog wat bij te slapen. Aangezien zijn aanwezigheid niet meer vereist was door mijn mentor kreeg hij daar makkelijk de gelegenheid voor. Hij werd pas weer wakker tegen de late middag, waar hij gewekt werd door apprentices die hun vechttechnieken aan elkaar demonstreerden. Talonpaw’s snorharen trilden geamuseerd toen hij zag dat een kitten onder het zicht van de apprentices door naar binnen was gekomen en nu enthousiast de bewegingen van de apprentices nadeed, die in de verste verte nog niet leken op wat de apprentices presteerden. Oké, hij overdreef. Ze trokken er wel op, maar ze moesten natuurlijk nog geperfectioneerd worden. Maar dat was ook wel normaal als je je bedacht dat de kitten ook nog erg jong was en deze bewegingen niet eens moest leren. Opeens kruisten hun blikken met elkaar en leek de kitten erg te schrikken. Nu pas herkende Talonpaw hem als Bluekit, een van de jongere kittens. Talonpaw snorde zachtjes toen hij het verlegen toontje van de kat hoorde en richtte zich toen volledig op. Hij was groter dan de gemiddelde WindClanner; de spieren die hij had gekweekt dankzij het tunnelen waren duidelijk zichtbaar als hij zich voortbewoog. Hij kon zich voorstellen dat hij intimiderend overkwam, maar daar mocht de kitten zich niet door laten leiden. “Als je later zo wilt vechten tegen je tegenstanders zoals je na probeerde te doen, dan mag je geen schrik hebben. Voor niemand.” Hij gaf de kitten plagerig een duwtje. “En voor mij moet je al zeker niet bang zijn. Ik doe je niks. Aangenaam kennismaking kleine, mijn naam is Talonpaw.”

Talonpaw zag tot zijn tevredenheid de blik van de kitten veranderen van angst naar een vastberaden blik nadat Talonpaw hem een duwtje had gegeven. Hun blikken kruisten elkaar opnieuw en Talonpaw wiebelde met zijn oortje, afwachtend op wat de kitten nu ging doen. Toen kwam de kitten naar voren en viel Talonpaw aan. Zijn klauwen raakten zijn vacht, maar de kitten had niet genoeg kracht gezet om zijn vel open te krassen. Voordat Bluekit hem echter weer kon raken, dook Talonpaw al in de houding en rolde snel weg. Vervolgens cirkelde hij om de kitten heen en ontblootte zijn tanden alsof hij een gevaarlijke tegenstander omcirkelde. De blik in zijn ogen was echter speels en zijn nagels waren niet uitgeklapt, wat ook zeker niet de bedoeling was aangezien hij de kitten geen pijn wilde doen. “Ik ben Nightslash uit ShadowClan en ik kom WindClan overnemen,” gromde hij tegen Bluekit alsof hij echt een warrior van een andere Clan was. Hij was groot genoeg om effectief van ShadowClan te kunnen zijn, maar gelukkig had hij hun stank niet overgenomen. Met een kleine aanloop sprong hij over de kitten heen en draaide zich meteen weer om, zijn poot uitstekend om Bluekit nog een duwtje te geven. Zachtjes, natuurlijk.

Talonpaw lachte geamuseerd toen Bluekit op zijn rugje viel. Natuurlijk waren zijn vechttechnieken en zijn defensieve technieken niet zo ontwikkeld als die van een apprentice, maar Talonpaw moest zeggen dat de kleine kitten het voor een schijngevechtje niet slecht deed. En voor geen ervaring te hebben. Opeens kwam het irrationele idee in hem op dat hij deze apprentice misschien mocht trainen als hij warrior was. Hij zou binnen twee maanden warrior worden en tegen dan waren er nog een paar maanden te gaan eer dat de kitten appretice zou worden. Maar dan kwam het gedeelte waarom het irrationeel was: hij was dan maar een paar moons warrior en zou echt niet genoeg ervaring hebben om al een apprentice te kunnen trainen. Jammer, want hij zou zeker wel willen zien hoe Bluekit zich zou ontwikkelen als apprentice. Door zijn onoplettendheid was Talonpaw te laat met reageren en had Bluekit genoeg tijd om hem te raken met zijn tandjes. De tandjes waren niet bijzonder scherp en Talonpaw grinnikte terwijl hij zich voorzichtig lostrok. Vervolgens gaf hij de kitten weer een por en zette zijn poten aan weerszijden van het lichaam van de kitten. “Zo, nu dat de dappere Nightslash van ShadowClan je gevangen heeft, volgt de… kieteldood!” En vervolgens gebruikte hij eerst zijn ene en daarna zijn andere poot om Bluekit de ene na de andere por te geven. “Probeer hier maar eens aan te ontsnappen!” riep hij op een zogenaamde boosaardige toon, de lach duidelijk doorklinkend in zijn stem.

Talonpaw had er eerlijk gezegd nooit over nagedacht of hij later zelf kittens wilde hebben. Hij was nog niet eens in de buurt van de leeftijd dat hij daar al een beslissing over moest maken, laat staan dat hij een potentiële partner had gevonden in zijn Clan. Maar nu hij hier zo bezig was met Bluekit, moest hij toegeven dat het toch wel tof zou zijn om later een nestje te hebben waar hij zo mee kon spelen als hij even geen Clantaken uit moest voeren. Het was toch een deel van het opgroeien en verdergaan, niet dan? Hij schudde het mentaal van zich af. Hij had nog tijd genoeg om over dat soort dingen na te denken, eerst moest hij Bluekit maar eens laten zien dat hij niet te verslaan… Een kleine steek in zijn staart liet hem doorhebben dat Bluekit zich allang onder hem uit gewurmd had en het nu op Talonpaw’s staart had gericht. “Ah, niet doen!” riep Talonpaw op een dramatische manier. “Dadelijk ben ik niet meer de dappere Nightslash, maar de vernederde Halftail.” Hij liet zich dramatisch op zijn zij vallen, natuurlijk in de andere richting dan waar Bluekit was. Hij wilde de kitten immers niet per ongeluk pletten onder zijn gewicht. “Je bent een dappere kitten, WindClanner,” gromde hij. “Ik zal je voor nu laten gaan, voordat ik mijn staart niet meer terug kan vinden. Maar ik kom terug voor je, hoor.” En hij liet vervolgens een mislukte, half boosaardige lach door zijn den gallen. Heerlijk, toch?