Elleboog in je gezicht

Eerst had het nog rustig geregend. Mist was door het kamp gekropen op poothoogte. Porcupine had ongestoord verder buiten gespeeld. Hij was niet bang van een beetje mist en wat regen. Hij was zo druk geweest met de grootste golf te maken dat hij niet door had dat de regen nu op hem neer stortte. De wolken verkleurden nog eventjes naar een gevaarlijk oranje voor ze bijna zwart werden. Iedereen wist dat het zou gaan onweren, maar niet de onschuldige kleine. Het stoere jongetje wiebelde met zijn kont. De mist was nu zo dik dat hij bijna niets meer kon zien. Het was een raar fenomeen. Wolken die regen spuugden boven hem en wolken voor zijn ogen. Hij had ze zachter verwacht. Op het moment dat hij neer kwam in de plas, een beetje ernaast wel, kwam de donder met een klap. Hij had de lichtflits niet gezien. Zijn botten werden door elkaar geschud van de trilling. Porcupinekit versteende. De roodbruine kitten voelde zijn hartje sneller slaan. Zijn oren zakten langzaam naar beneden. Hij keek angstig om zich heen, maar tot zijn grote schrik herkende hij niets meer. Zelfs de vertrouwde lucht was een zwart onbekend wolkendek. Hij zag de lichtflits. Een beetje angstig kromp hij in elkaar. Zonder dat hij het besefte wist hij al wat het betekende. Een paar seconde later volgde de tweede klap. Het katertje piepte angstig. Hij voelde zijn spieren verslappen. Zo snel hij kon rende hij weg van de versteende toestand. Zijn pootjes vlogen door de lucht. Hij rende recht op de Apprentice den af, toen het gat waar ze naar binnen gingen opdoemde huilde hij bijna van geluk. Dit was eng! Dit was zo eng. Porcupine voelde de regen op zijn lijfje stoppen toen hij naar binnen snelde. Hij drukte zich al snel tegen een willekeurig nest, niet ver van waar hij beland was. De drijfnatte kitten duwde bijna zijn hele lichaampje in de mos. Hopend dat de donder hem niet kwam zoeken en... opeten!

+ Pepperpaw eerst

Het nest waar hij zich had in gedrukt bewoog. Geschrokken veerde hij recht. Hij hoorde zijn naam nog, maar een strijdkreet verliet zijn keeltje. "AAAAAAAAAAAAAAAAAH!" Zijn bruinrode pootjes raakten alles wat zacht aan voelde. Het mosnest werd goed geraakt en ook de kattin in wiens nest hij was beland. Meppend vloog hij in het rond, tot hij de grond (of het mos in deze instantie) onder zich voelde verdwijnen. Met een plof lag hij uit het nest op zijn ruggetje. Hij leek net op een verzopen schildpad. Zijn bladgroene oogjes met de verkleuring werden groter toen hij de poes herkende. Of nuja, hij wist haar naam niet, maar ze herkende haar wel. Zelf leek ze net zo stekelig te zijn als hij was. Haar vacht dan toch. Hij draaide zich op zijn buikje en schoot weer haar nest in toen de volgende donderslag zijn trommelvliezen deden schudden. "AAAAAAAAAAH!", gilde hij nog een keer. Meer leek er niet uit te komen vandaag. Hij was echt geschrokken.

Hij ademde snel, heel snel. Zijn flanken zwoegden hard en zijn ademhaling gierde door zijn longen. De poot die hem tegen de grond drukte hielp wel. Even spartelde hij nog in het rond. Zijn voorpootjes mepten alles wat hij voelen kon en zijn achterpootjes trapten mos weg. Ze bleef alleen aanhouden en uiteindelijk kalmeerde hij. Luisterend naar haar woorden. Porcupinekit ademde nog een paar keer wild in en uit voor hij leek te kalmeren. "Sowwy!" Hij kromp in elkaar toen er nog een donder kwam. Als hij naar buiten keek zag hij altijd eerst een lichtflits, dus hij begon te begrijpen dat dat hem voorbereidde. Hij draaide zijn kopje naar haar op, over zijn schoudertje. Zijn oogjes waren zo groot als de maan. "Sowwy mevrouw, ik ben een beetje b-bang." Hij gaf het niet graag toe, maar hij leerde goede manieren van zijn ouders.