Strong memories.

Loudkit lag een tikkeltje verveeld op zijn rugje naar het plafond te kijken. Het zou nog zeker twee moons duren eer dat hij warrior zou worden; hij had het hier onderhand wel allemaal gezien. De enige reden dat hij hier nog graag was, was omdat hij dan bij zijn moeder kon zijn. Maar ook dat vervaagde met de drang om haar te laten zien hoe sterk hij kon zijn, hoe goed hij voor zijn Clan kon zorgen. Hij hoopte dat hij een goede mentor zou krijgen zodat hij haar elke dag een fikse prooi kon bezorgen. En hij hoopte dat hij goed genoeg getraind zou worden zodat hij Hoarsekit wel eens kon laten zien wie het sterkste van het nestje was! Hij grijnsde al bij het vooruitzicht. Zijn aandacht werd getrokken door een glimp op te vangen van een witte pels. Snel rolde hij zich weer op zijn vier pootjes en liep naar de uitgang van de nursery toe. Zijn blik bleef hangen op Pepperpaw, de apprentice waar hij al zeker twee keer een gesprek mee had gehad. Hij vond haar aardig, als ze niet plotseling op de grond viel en net deed of ze dood was. “Hé, Pepperpaw!” riep hij vrolijk, trots zijnde dat hij kon aantonen dat zijn spraak er op vooruit was gegaan. Zonder zich te bekommeren om de eventuele reacties van de queens verliet hij de nursery en liep meer naar het centrale gedeelte van het kamp. “Hoe is je leven nu dat je al wat training achter de rug hebt?” vroeg hij met een grijns aan haar. Hij stak zijn borst fier vooruit, alsof hij wilde laten zien hoe groot hij was geworden in de tussentijd dat ze elkaar niet meer hadden gesproken.

Het was een stuk makkelijker praten met elkaar nu hij ten eerste zichzelf verstaanbaar kon maken zonder de hele tijd woorden door elkaar te halen en ten tweede niet meer met het schuldgevoel zat dat hij haar bijna dood had gemaakt. Hij kon zich nog de paniek herinneren die hij had gevoeld toen hij zichzelf had aangepraat dat het zijn schuld was geweest dat ze tegen de grond was gegaan, al had zijn moeder hem duidelijk gemaakt dat dat niet zo was. Maar nu had hij dat allemaal achter zich kunnen laten en konden ze gewoon een vrolijk gesprek hebben zonder al die drama tussen hun in. Prima, toch? “Ik vrees dat je daar nooit volledig mee ophoudt,” grinnikte hij toen ze het had over dat ze nog veel training had. Zelfs als hij warrior was, zouden er wel genoeg dingen zijn die hij nog moest leren. Dat wilde niet zeggen dat hij al die dingen op zeer korte tijd wilde leren zodat hij de beste ShadowClanner kon worden die hij maar kon zijn. Hij knikte heftig toen ze haar vraag stelde. “Je moest eens weten,” lachte hij. “Ik vind het wel fijn om bij mama en mijn broertjes en zusjes te zijn, maar ik zou het nog leuker vinden als ik wist hoe ik haar effectief moest beschermen en haar kon voeden met de prooi die door ons woud loopt.” Hij keek verlangend naar de kampuitgang achter Pepperpaw. “Ik neem aan dat je me zeker niet even wil rondleiden?” Hij vroeg het op een plagerige toon, maar er was toch iets van hoop in zijn stem te horen. Ach, heel even zou toch wel kunnen? Toch?

Loudkit knikte tevreden zijnde toen Pepperpaw aangaf dat hij zijn siblings in de nursery kon beschermen. Dat kon hij inderdaad! En als Pepperpaw nog in de nursery had gelegen, dan had hij haar ook wel kunnen beschermen, maar ze was er natuurlijk al uit en kon zichzelf waarschijnlijk beter verdedigen dan dat Loudkit dat kon, al gaf hij dat niet graag toe. Hij wilde immers de beste zijn en hij hoopte dat hij zijn grootte gewoon mee zou hebben vanaf het moment dat hij vechttechnieken zou gaan leren. Pepperpaw gaf aan dat ze hem niet mee het kamp uit kon nemen, maar het ontging Loudkit niet dat haar woorden indiceerden dat ze al vaker straf had gekregen van haar vader. Loudkit had nog nooit straf gehad van zijn moeder, nog nooit. Zelfs geen al te strenge woorden als hij te hevig was. Het kwam meestal van de andere queens en dat kon Loudkit prima hebben. Hij zou het een stuk erger vinden als het zijn moeder was die boos op hem werd. Hij wilde haar trots maken, niet boos. “Weer?” vroeg hij aan Pepperpaw. “Heb je dan soms dingen gedaan waardoor je al eerder straf van Tallstar hebt gehad?” Hij trok kort met zijn oortje en grijnsde geniepig naar haar. Jeetje, dat had hij niet achter de flame point gezocht. “Heb je nog meer kittens de stuipen op het lijf gejaagd door je op de grond te laten vallen?” vroeg hij op een plagerig toontje, daarmee ook definitief aangevend dat hij geen angst meer voelde voor haar en de situatie die toen tussen hun was geweest. Hij was toen nog maar een kleine, naïeve kitten geweest. Nu was hij anders!

Loudkit’s grijns werd breder naarmate hij de ongemakkelijkheid van zijn Clanmate op begon te merken. Wat het ook geweest was, het was duidelijk iets geweest wat écht niet mocht. Iets wat Loudkit waarschijnlijk nooit in zijn kopje mocht halen omdat zijn moeder anders heel boos op hem zou worden. En aan de ene kant wilde hij haar niet boos of ontzet maken, maar aan de andere kant stond het wel nog altijd in zijn plannen dat hij de wijde omtrek buiten zijn territorium wilde ontdekken. Toen Pepperpaw dan ook aangaf dat ze de grens van WindClan was overgestoken, keek hij haar met een bewonderende blik aan. “Wauw!” was het enige wat hij kon uitbrengen. Zijn grijns werd, als dat al kon, nóg breder en hij liep iets meer naar haar toe zodat de afstand tussen hun in rap tempo verkleind werd. “Waarom heb je dat gedaan? En hoe was het daar? Is het gebied daar echt zo kaal als de elders zeggen?” Hij wiebelde een beetje heen en weer en wachtte met grote spanning af tot ze zou vertellen over haar avonturen. Kijk, dít was pas interessant!

Pepperpaw gaf aan dat ze haar familie op was gaan zoeken en er viel een korte stilte. Wacht. Familie. In WindClan? Dat wilde zeggen dat Pepperpaw hal-Clan was! Nou ja, maakte dat eigenlijk echt zo heel veel uit? Half-Clan of niet, ze was nu ShadowClan en ze zou ook ShadowClan blijven voor de rest van haar leven. En bovendien was het niet alsof er geen andere half-Clanners in de Clan zaten. Die moest elke Clan wel hebben, toch? Het belangrijkste was dat haar loyaliteit aan ShadowClan was en dat was dat. Was een familie opzoeken in een andere Clan omwille van bezorgdheid loyaal zijn aan je eigen Clan? Hij trok kort met zijn oortje. “En hoe reageren ze daarop in de Clan?” vroeg hij op een voorzichtige toon. “Heb je straf gekregen omdat je je familie wilde bezoeken of heb je straf gekregen omdat je een border overschreden had?” Tallstar was haar vader, dus hij nam eerlijk gezegd aan dat de bruine tabby het wel zou begrijpen. Maar hoe zou de rest van de Clan erover denken?