Daddy!

Het was alweer enkele moons geleden dat Eaglekit uit zijn nest was gekropen en een wild avontuur was begonnen door buiten het kamp te gaan, waar hij vervolgens in een meer was gevallen en daar ternauwernood uit werd gehaald door Stallionstar. De tom was toen zijn adoptievader geworden en hoewel Eaglekit zich soms nog wel eens afvroeg waar zijn echte ouders waren, vond hij de aandacht die hij van Stallionstar kreeg ook heel aangenaam. Hij was de kat inmiddels echt als een vaderfiguur aan gaan zien en wilde hem dan ook heel graag trots maken. En dus had hij het niet kunnen om het vreemd uitziende ding, dat ook nog eens vreemd rook, te pikken van een apprentice die het had meegenomen en de apprentice’s den was binnen gegaan, waarschijnlijk om zijn aanwinst aan iemand van zijn den te laten zien. Eaglekit had het vreemde gele ding geblokkeerd met zijn lichaam toen de apprentice weer naar buiten was gekomen en had de verwarde blik van de apprentice beantwoord door vriendelijk met zijn oortjes te wiebelen. De apprentice had voorzichtig terug geglimlacht, zijn schouders opgehaald en was met zijn denmate uiteindelijk uit het kamp vertrokken. De kust was dus veilig! Eaglekit sleurde het ding door het kamp heen, helemaal naar zijn vaders den. Hij gluurde eerst naar binnen om te zien of zijn vader überhaupt binnen was en begon te snorren toen hij zijn vader met zijn rug naar Eaglekit toe zag liggen. “Papa, papa!” riep hij vrolijk. Hij rende naar de grote tom toe en strekte zijn lichaampje uit zodat hij zijn pootjes op de rug van zijn vader kon leggen. “Papa, kijk eens wat ik gevonden heb!” Er klonk trots door in zijn stem en Eaglekit ging voor zijn vader liggen, zijn neusje vlakbij die van de leader, afwachtend tot zijn vader zijn ogen zou openen.

Eaglekit begon te snorren toen zijn vader hem begroette. Op andere momenten zou hij misschien tegen zijn vader gaan liggen en zouden ze samen nog wat verder gedoezeld hebben, maar de tabby was veel te opgewonden door de ontdekking die hij had gedaan. Hij keek over zijn schouder naar het vreemde ding toen zijn vader het een naam gaf. “Maïskolf,” zei hij zijn vader na. Toen giechelde hij. “Wat een aparte naam!” Een korte schok ging door hem heen toen zijn vader aan hem vroeg waar hij die vandaan had gehaald. Liegen? De waarheid vertellen? Zijn vader zou vast naar zijn strenge kant veranderen als Eaglekit vertelde dat hij het ding van een apprentice had gepikt zodat hij het aan hem kon laten zien. De waarheid een beetje verdraaien dan maar. “Het was achtergelaten in het kamp,” antwoordde hij naar waarheid, want de apprentice had het ding heel even achtergelaten. Om het aan zijn Clanmate te laten zien, maar dat liet de kleine kitten natuurlijk achterwege. “Papa, waar wordt dit voor gebruikt?” vroeg hij en hij knikte naar de maïskolf. Hij sleepte het ding naar zijn vader toe tot het voor zijn neus lag en wiebelde met zijn oortjes. “Kun je het éten?” De kitten boog zich naar voren en snuffelde aan het ding, waarna hij zich giechelend terugtrok. “Bah!” lachte hij. “Ik denk dat ik het eerder als speeltje kan gebruiken voor de kittens.” Hij keek zijn vader met een brede glimlach aan. Wat een topidee!

Twolegs! Eaglekit had al veel dingen over hun gehoord. Sommige queens probeerden de kittens bang te maken door te vertellen dat WindClan het meeste kans had om aangevallen te worden door Twolegs omdat zij zich het meeste naast hun territorium bevonden. Maar Eaglekit was niet bang! Als zo’n Twoleg het ook maar aandurfde om hun aan te vallen, dan zou Eaglekit wel eens laten zien wat hij kon! Hij had het zijn vader nog niet verteld, maar hij had onlangs met Amperpaw geoefend op een paar technieken. Hij had iets gekopieerd van twee andere apprentices en zij had hem gecorrigeerd, waarna ze een leuk spelletje hadden gedaan. Hij was er zeker van dat Amberpaw een vriendinnetje van hem zou worden zodra hij apprentice werd. En dat duurde gelukkig niet lang meer! De maïskolf was allang vergeten toen dat besef door begon te dringen en enthousiast wriemelde Eaglekit zich tussen de poten van zijn vader. “Het zal niet meer voor lang zijn dat ik in de nursery met die maïskolf kan spelen,” zei hij met een trotse blik in zijn ogen. “Over minder dan twee moons word ik apprentice!” Hij snorde luid. “Dan word ik groot en sterk, net zoals jij, papa.” Hij keek naar boven zodat hij naar de kin van zijn vader kon kijken – want zelfs liggend torende zijn vader nog ver boven hem uit – en gaf hem een kopje, zo goed en kwaad als dat ging. “Dan ga ik je zeker weten erg trots maken!”

Eaglekit kon aan zijn vader merken dat hij net zo opgewonden was dat Eaglekit apprentice zou worden als de kitten zelf. Hij vroeg zich voor één kort moment af of zijn echte ouders er ook zo over dachten, maar probeerde het onderwerp uit zijn kopje te bannen. Dat onderwerp had hij achter zich gelaten, toen hij bijna verzopen was in dat meer en zijn vader hem er letterlijk uit had gevist. Toen was Stallionstar zijn pleegvader geworden. Hij moest het verleden achter zich proberen te laten en zich focussen op het heden, hoe moeilijk dat soms ook was. Zijn vader begon over mogelijke suffixen en Eaglekit’s ogen begonnen te glimmen bij het idee dat het inderdaad Eagleheart zou worden. “Of Eagleslash,” zei hij enthousiast. “Dat klinkt ook heel erg stoer!” Zouden andere katten sidderen van angst als ze die naam horen? Maar ergens had hij nu ook weer niet de intentie om anderen bang te maken, zelfs als ze van een andere Clan waren. Als hij gerespecteerd werd, vond hij het eigenlijk al wel prima! Hmm, misschien was dat toch wel iets wat hij met zijn vader moest bespreken. “Maar papa,” begon hij dan ook en hij duwde zichzelf overeind waarna hij zijn vader vragend aankeek, “moet ik volgens StarClan dan ook afstandelijk doen tegen katten buiten mijn Clan?” Hij hield zijn kopje vragend een beetje scheef. “Wat als ik nu eens iemand tegenkom met wie ik het wel goed kan vinden? Doe ik dan iets wat niet mag?” Zijn oren zakten in zijn nek en hij keek zijn vader ietwat bedroefd aan.

Oef! Het was al een opluchting te noemen dat hij buiten zijn Clan gewoon vriendjes mocht maken op de Gathering. Als hij maar loyaal zou zijn aan zijn Clan. Wat waarschijnlijk betekende dat als hij diezelfde vriendjes tegen zou komen tijdens een border fight, hij ze ook gewoon zou moeten verwonden. Dat wilde hij niet, maar dat durfde hij niet te delen met zijn vader, zeker niet door de strenge stem waarmee hij nu sprak. Zijn oren vouwden zich onbewust wat naar achteren en hij keek naar zijn pootjes. Nou zeg, zijn vader gedroeg zich net alsof Eaglekit zijn Clan al verraden had! “Papa, dat doe ik toch ook niet?” Hij keek zijn vader verontwaardigd aan. Nou zeg! “Je kunt heus wel op me vertrouwen, hoor,” antwoordde hij ietwat kregelig terwijl hij zich losmaakte uit de knuffel die hij zijn vader had gegeven. Waarom opeens zo streng? Het was maar een vraagje geweest. Zijn oren richtten zich echter weer naar voren en zijn boosheid was in een paar seconden vergeten toen zijn vader aan hem vroeg vanwaar de vraag kwam. Hij draaide aarzelend met zijn oortjes. “Omdat, als ik je ooit zou opvolgen en als daar sprake van zou zijn, ik gerespecteerd en niet gevreesd wil worden,” antwoordde hij en een voorzichtige glimlach verspreidde zich om zijn lippen. “Ik wil iemand zijn waar zijn Clan op kan bouwen, maar ook iemand die andere Clans helpt bij noodsituaties en niet in de steek laat.” Had hij het zo goed uitgelegd? “En ik wil zeker nooit worden zoals BloodClan!” Hij zette grote oogjes op en draaide zijn oortjes in zijn nek. “Maar ik zal ook zeker niet bang voor ze zijn!” voegde hij er vervolgens op een stoere manier aan toe. Een echte leader was immers bang voor niets, toch?

Een deel van Eaglekit’s verontwaardiging gleed weg toen zijn vader hem uitlegde waarom hij zo streng was geweest. Of hij zei het niet met die woorden, maar Eaglekit vatte wel een uitleg op over waarom zijn vader opeens zo stijf had geklonken. “Je kunt op me bouwen, papa,” snorde hij. “Ik zal me enkel beperken tot matige vriendschappen en mijn gevoelens aan de kant duwen wanneer het tot een gevecht zal komen.” Hij hoopte dat hij waar kon maken wat hij beloofde. Het was waar dat hij zijn gevoelens opzij moest zetten, maar zou dat echt zo makkelijk zijn als hij het goed met iemand kon vinden buiten zijn Clan? Misschien moest hij de gelegenheden om iemand buiten zijn Clan te vinden ook maar niet te vaak opzoeken. Hij wilde zijn vader immers geen zorgen baren en als hij enkel op een Gathering met iemand sprak, dan was de kans kleiner dat hij een intense vriendschap op kon bouwen, toch? Zijn vader legde hem vervolgens iets uit over het leader zijn en Eaglekit knikte aandachtig. “Maar papa, zoals dat met Bronzemask hoeft het niet altijd te gaan. Soms kun je ook een Clan helpen zonder dat er gevolgen aan vastzitten.” Zijn stem klonk echter een stuk zwakker dan eerst. Had RiverClan er echt zo veel mee te maken dat Bronzemask was gestorven? Eaglekit’s oortjes zakten kort in zijn nek. Als hij het zo hoorde, dan leek het hem misschien toch niet zo leuk om leader te worden. Het klonk als een ontzettend grote verantwoordelijkheid. En als een foute keuze zo veel desastreuze gevolgen kon hebben, was hij er dan wel klaar voor? Hij snorde echter toen zijn vader hem zei dat ze nooit zoals BloodClan zouden worden. “Ja, StarClan,” beaamde hij. Hij trok een bedenkelijk gezicht. “Waar mijn echte papa en mijn echte mama misschien jagen.” Hij keek kort over zijn schouder en richtte zijn blik daarna op zijn vader. Daarna verhief hij zich op zijn achterpoten en legde zijn voorpoten tegen het neusje van zijn vader. “Maar jij blijft wel heel lang bij me, hè, papa?”