Checkup

Ondanks het goede weer, leek iets zich in haar gestel genesteld te hebben. De queen moest regelmatig kuchen en voelde zich moe. Haar botten leken pijn te doen wanneer ze bewoog en hoewel geen van deze ernstige symptomen waren, wist ze toch dat het belangrijk was om het te laten checken - al was het maar omdat ze hele dagen met kittens omging. Daarom slikte ze al haar ongemak bij het binnenstappen in de kruidige den weg en liet ze haar gouden ogen glijden over de keurig gesorteerde kruiden. Het was zeer rustig in de den en Rousebell was nergens te bekennen - haar blik viel echter wel op de jonge rosse gestalte van Waterpaw, de kersverse medicine cat. Niet goed wetend of de jonge kater al genoeg geleerd had om haar te kunnen helpen, stapte ze desondanks wel op haar neefje af. Een lichte kuch benam haar even de adem, alvorens ze een afwachtende houding aannam. Waterpaw leek druk bezig te zijn met een kruid of iets dergelijks, en ze wou hem niet afleiden.

+Waterpaw eerst

Alhoewel hij zelf de rang als Rousebell's apprentice vrijwillig op zich had genomen, hij miste de trainingen met Thornstar wel. Tuurlijk wist hij dat medicine cats een andere training volgden dan warriors. Maar hij had niet verwacht dat hij smachtte naar de vechttrainingen en het sparren met andere apprentices.
Rousebell was nergens te bekennen. Nou, ze was waarschijnlijk erop uit om wat meer kruiden te zoeken. Hij was hier achtergelaten, nog steeds zo nieuw in de rol van medicine cat apprentice. Elke dag leerde hij wel iets nieuws. Maar was hij wel voorbereid om de medicine den alleen in de gaten te houden?
Zijn gedachtes waren al snel onderbroken door een lichte kuch van een kat naast hem. Gelijk trok hij zijn voorpoot weg van éen van de kruiden die hij op moest stapelen. Tijm, als hij het goed had onthouden. Of was het rozemarijn? Hij schudde zijn kop en keek op naar de kattin die hem had besloten te bezoeken. Maar waarschijnlijk was het om een echte reden ook. "Hey, Redpetal." Begroette hij zijn tante met een enthousiaste glimlach. Ze had niet veel kritiek gehad toen hij had besloten om zomaar zo een belangrijke rang op zich te nemen. Maar dat was waarschijnlijk ook omdat ze het van jongs af aan had zien komen. Toen hij nog als kitten zich als een medicine cat voorstelde.
"Met wat kan ik je helpen?" Vroeg hij als volgt. Maar nu dacht ze vast dat hij alles al wist. En als ze op zijn mening vertrouwde dan zal het mis kunnen gaan en voor hij het wist maakte hij haar nog zieker. "Niet dat ik kan helpen. Ik bedoel- Ik kan wel helpen. Maar ik kan het toch niet, want er zijn zoveel kruiden hier en ze hebben allemaal rare namen zoals paardenbloem en ze hebben allemaal rare effecten en je wilt echt niet dat ik je opeens een kruid geef die je plotseling vleugels gaat geven." Ratelde hij aan éen stuk door, terwijl hij langzaamaan naar de stapels kruiden toe liep. Oh, verdomme. Was Rousebell maar hier, die wist er wel alles van.

Redpetal gaf de jonge kater een warme glimlach toen hij haar begroette, ook al kriebelde haar keel nog steeds. "Hey, Waterpaw.", antwoordde ze hees. Hij was al zo volwassen - soms voelde ze zich oud als ze zag hoe snel iedereen opgroeide, vooral haar eigen kittens en familie. Alles was zo anders geweest acht manen geleden, toen hij geboren was - en ondertussen had ook hij afscheid moeten nemen met iemand die dierbaar was. Het leven was oneerlijk en Herondulcet was veel te vroeg gegaan. Redpetal wenste maar dat zij de enige was, maar ze wist uit eigen ervaring dat veel te veel katten veel te vroeg stierven. Waterpaw begon te ratelen, waarschijnlijk nog nerveus in zijn nieuwe rang - ook al had hij hem vrijwillig opgenomen. Redpetal ging ervanuit dat dat niet zomaar een impulsieve handeling geweest was, maar onderbouwd met dingen waar zij als simpele queen geen verstand van had. "Geen zorgen, het is niets ernstigs.", antwoordde ze eerst, haar zachte hese stem warm terwijl ze probeerde hem op zijn gemak te stellen. Ze wist maar al te goed wat het was om bang en nerveus te zijn en ze wenste niemand dat toe. "Ik heb enkel last van vermoeidheid en vervelend kuchje. En met de kittens.."" Ze vervolgde haar zin niet, want opnieuw benam diezelfde vervelende hoest haar de adem. Nee, die zou ze liever niet doorgeven aan één van haar kittens - noch aan een kitten van iemand anders.

Er was éen karaktertrekje dat bij deze rang voor Waterpaw goed van pas kon komen. En dat was dat hij erg zorgzaam was over zijn familie en Clangenoten. Bovendien was hij ook vastberaden en nieuwsgierig genoeg. Maar hij had nog dat gekriebel in zijn poten. De drang om te rennen, om te klimmen. Zijn mentor weer speels aan te vallen. Hij zat nu maar in de medicine den. Hopend dat iemand hem nodig had. En nu had Redpetal hem nodig, maar daarna? Hij bleef maar met het gevoel van onrust. En verder kon hij niks. Argh, kon hij maar beide dingen doen. Warrior en medicine cat.
"Geen zorgen, het is niets ernstigs." De zachte stem van zijn tante trok hem terug uit zijn gedachtes. En Waterpaw glimlachte snel terug naar de kattin. "Ik heb enkel last van vermoeidheid en vervelend kuchje. En met de kittens.." Hij had een paar stappen naar voren genomen, maar toen de nare kuch volgde was hij snel stil gebleven. Hij voelde zich nog onzeker. Hij wist niet wat er aan de hand was. Het kon van alles zijn en het kon van alles niet zijn.
Hij hield al gauw diep adem. "Heb je last van benauwdheid?" Probeerde hij maar te vragen. Want hij wou zijn Clangenoten niet het gevoel geven dat hij niet wist wat hij deed. Want dat was ook waar. Maar Redpetal vertrouwde hem en hij kon haar tenminste proberen gerust te stellen. "Het kan misschien een schorre keel zijn. Maar als je kortademig wordt dan is er kans op withoest. Toch, ik denk niet dat- Dat is niet erg." Waterpaw lachte lichtjes nerveus. Straks raakte ze in paniek. Hij moest ThunderClan laten zien waar hij goed in was. Wat hij wou doen. "Daar hebben we kattenkruid voor. Of nee- Paardenbloem. Mousedung."