honing likken

Weet je, op sommige dingen leek Pyre erg op zijn pa. Hij hield namelijk van zijn rust en van zijn eigen dingen, en totaal niet van plots aangesproken te worden door een clangenoot die hem kwam vertellen wat hij dan wel allemaal niet moest doen. Met een boze blik keek hij naar de verdwijnende vacht van Orchis, één van de grootste freakshows in hun hele clan - al deed dat niet zoveel bij Pyre, hij was over het algemeen een best accepterende kater. Uiteindelijk besloot hij die arme vent toch maar te helpen, want het was niet alsof die het in z'n uppie kon doen. Met een slome leeuwenpas liep hij achter de ander aan, die makkelijk bij te houden was voor hem omdat tie een raar loopje had. Hij schudde z'n nekharen even uit toen ze dichtbij de indringer waren. Het was een mooi katje, met zo'n lekkere Shadowclan geur. Zijn nekharen gingen even overeind staan, hij was ook maar een man van vlees en bloed. "Dus, wegjagen?" hij keek even schuin opzij naar Orchis.

Wow, het was alsof de ander zijn gedachtes kon lezen. Een beetje vies wel, Pyre hoopte maar dat hij het niet letterlijk kon horen want dan zou hij zich toch wel schamen, maar het vage idee hadden ze beiden hetzelfde in ieder geval. Pyre had wel zin in een kusje en knikte daarom ook instemmend op het plan van Orchis. Blijkbaar was die dus toch niet zo'n freakshow als verwacht, zie je, dat dacht hij wel. Daarom judgete hij nooit anderen op hoe ze eruit zagen, dan liep je misschien wel kansen mis. "Oké, op drie?"

Nou, dat idee viel in de smaak. Met een grijns op zijn snuit keek hij naar de kater naast hem, die begon met aftellen. De drie mocht hij zelfs doen, wat een eer. Met een knipoog stapte hij met één poot uit de bosjes waarna hij het duivelse woord zei. "Drie." Met z'n tweetjes kwamen ze tevoorschijn hoor, dumb and dumber, het teamwork was denderend. Nu, het mooie dametje. Met een uitdagende blik keek hij haar aan. "Je bent op Bloodclan territorium, meissie,"

Met grote blauwe ogen keek de jonge kattin om zich heen. Ze was zich van geen kwaad bewust, vastberaden om te bewijzen dat Tallstar helemaal geen verrader was. Hij zou dat nooit doen, daar was ze zeker van. Hij was lief en vriendelijk en knap en dat soort katten waren nu eenmaal niet kwaadaardig! MOedig als ze wasi n haar onwetendheid, begon ze zelfs vrolijk te fluiten. Voor Nectarpaw was dit slechts een uitstapje om haar held te redden van de vijand, en alsof het een spel was geloofde ze niet dat iets haar ooit pijn zou kunnen doen. Waarom zou het? Ze had nog nooit een seconde in haar leven échte pijn gekend, waarom zou dat nu starten?

Het poesje bleef staan, erg naïef uit haar ogen kijkend. God, het was haast te makkelijk! De klauwen van Pyre jeukten, misschien zou hij eindelijk is de actie waar hij zo naar gesmacht had. Wat natuurlijk de actie van een gevecht inhield, maar andere actie was ook niet ongewenst. Samen met Orchis liep hij naar het gevlekte katje, en hij grinnikte om de woordkeuze van de ander. Hij voegde er verder niet veel meer aan toe, maar hij wachtte op de reactie die de poes zou geven. Hij keek haar aan met opgetrokken wenkbrauw, met een flink dominante vibe om hem heen.

Plots sprong er een kat uit de struiken, luid giechelend, gevolgd door een iets serieuzer individu. Nectarpaw bleef staan, haar blauwe ogen groot terwijl ze hem aankeek. Haar staart zwiepte licht onrustig heen en weer - uit instinct meer dan dat ze het echt besefte, voelde ze de angst langzaam starten. Haar blik gleed van de ene naar de andere. De jongste van het tweetal, die wel een héle rare staart had, mauwde dat Bloodclan gebied betreden drie kusjes kostte. Oh? Dat wist ze niet! Nectarpaw knikte. "Ok!", mauwde ze, de onschuld zelve, niet echt wetend waarin ze zich stortte.

Oh, euh.. Ze zei ja. Een beetje verward knipperde Pyre met zijn ogen, waarna hij toekeek hoe Orchis meteen naar voren stapte. Pyre werd er eigenlijk een beetje zenuwachtig van. Hij had één keer eerder met een clankat geflikflooid en toen was het niet zo goed gegaan. Eigenlijk had hij veel meer zin in een gevecht of zoiets, dan kon hij tenminste zijn skills bijhouden en zo. Hij liet dus Orchis maar vooral zijn gang gaan, al stapte hij wel dichtbij genoeg dat hij nou ja, in de buurt was. Hierna keek hij naar zijn partner in crime. Wat waren ze eigenlijk van plan om nu te doen?

De Bloodclanner stapte dichterbij en wikkelde zijn gore lichaam recht om het hare. Nectarpaw trok haar kopje zo ver zo kon naar achteren en toen hij met een slijmerige lik haar hele gezicht overging, trok er een rilling over haar rug. Ze kneep haar onschuldige blauwe oogjes toe en draaide haar kopje weg van hem. Brrrrr. Niet helemaal wat ze verwacht had van Bloodclanners. Dit was niet waar ze zich op voorbereid had! De jonge kattin rukte zich met een snel gebaar los en zette het zo snel ze kon op een lopen. Ze zou een andere keer Tallstar wel komen redden, wanneer die engerd hier niet meer was!

-Topic uit