Man of War

De kater liep op slenterpas door het park heen. Er gebeurde de laatste tijd weinig. Hij verveelde zich. Het leven was saai. Gelukkig werd het kouder en kwam de winter eraan. Dat zorgde altijd voor spanning in het leven, vooral bij de clans die oh zo afhankelijk waren van hun bossen en de dieren die hierin leefden. BloodClan niet. Die konden altijd eten. Een aanvalsplan was dan ook het beste om in de winter uit te voeren. Voor nu was het nog even uithouden. Voor nu.
- Open

Ze voelde de koude bries wel. Ze kon ook al aanvoelen dat haar vacht voor de winter niet dik genoeg zal zijn. Maar toch zou ze de winter moeten voortzetten. Zelfs nu het al kouder werd, en zelfs als haar vacht niet meer dikker kon worden. Ze zou het wel alleen moeten doen. En ergens had ze ook wel zorgen om haar eigen kittens. Ze waren nog jong, en dit zou hun eerste winter zijn. En al waren ze sterk alleen, en kon ze moeilijk vertellen dat ze om ze gaf, kon ze toch niet stoppen met piekeren. Als éen van hun ziek werden zou ze wel alles op alles moeten zetten om ze weer beter te maken. Zolang Jackdaw maar niet in de buurt was.
Haar stappen werden slomer toen ze plot een zwarte kat om de hoek zag liepen. Eentje met een halsband en hondentanden eraan. Haar eerste gedachte ging naar Jackdaw, waardoor ze haar oren voor kort in haar oren deed. Maar toen ze beter keek merkte ze dat het Pyre was.
Shallow besloot om haar passen te versnellen terwijl ze naar haar Clangenoot toeliep. Een speelse grauw verliet haar liep toen ze plots op de kater sprong in een poging om hem tegen de grond aan te duwen. Zonder klauwen en tanden, natuurlijk. Ze was immers geen bedreiging. Niet voor BloodClan.

Ja, de winter was voor hem nooit een probleem geweest. Zijn vacht was lang, hield hem warm en comfortabel wanneer anderen liepen te rillen. Niet al zijn sibs konden van dat geluk spreken. Althans, degene van hen die nog 'leefden' of nog in de Elite waren - en dat was dan alleen Nyra. Maar alle drie zijn zussen hadden een korte vacht gehad, terwijl hij duidelijk de vacht van zijn vader overgenomen had. God soms voelde hij zich ook alleen. Hij had niemand meer, die oude man van hem was vaak weg en als hij er was praatten ze weinig met elkaar. Nyra was druk bezig met haar eigen shit, in ieder geval zag hij haar al helemaal nooit. En Muta en lieve O, die waren er allebei niet meer. Wat hij zou geven om hen nog is te zien. En zijn moeder. Zijn moeder miste hij nog het meest. Hij was als jong altijd al een moederskindje geweest en dat zou hij voor altijd blijven in zijn hart. Ook al was ze doodgegaan, al zoveel manen terug. Hij miste haar het meest.
Zo diep in zijn gedachten verzonken merkte hij niet dat er een andere Elitekat in de buurt was. Toen hij een hoek omsloeg en plots besprongen werd, was dit dan ook een wake-up call dat je in deze straten nooit helemaal veilig was. Een harde grauw ontsnapte zijn bek al merkte hij in de onduidelijkheid op dat er geen klauwen op hem gebruikt werden. Hij beukte met zijn schouder tegen zijn belager aan om deze van hem weg te duwen, hij viel niet zomaar om. Toen hij eindelijk een goed beeld kreeg van wie hem besprongen had, herkende hij Shallow. "Waar had ik dat aan te danken?" vroeg hij haar met opgetrokken wenkbrauw, en licht geërgerde maar vooral verwarde blik in zijn ogen. Hij had nooit eerder echt contact met haar gehad, ook al lagen ze qua leeftijd zo dicht bij elkaar.

De kater had haar zeker niet opgemerkt toen ze hem plots had aangevallen. Hij liet een harde grauw horen en beukte haar zo opzij, waardoor ze bijna op haar zij viel. Bijna, want ze had haar schouders gespannen, waardoor ze net op haar poten bleef staan. Haar staart zwiepte nog speels heen en weer terwijl ze uiteindelijk begon te lachen. Dat was hilarisch. Wat was het leuk om andere katten te laten schrikken. Vooral het moment, precies in het midden, waar ze zich realiseren wat er gebeurde en even geen idee hebben wat ze moeten doen. Ze had nog een brede grijns op haar gelaat terwijl ze de ander aankeek. "Waar had ik dat aan te danken?" Vroeg hij met een verwarde blik. Haar grijns zakte al snel af terwijl ze een stap dichter bij Pyre nam. "Ergens vond iemand dat je die wel verdiende," vertelde ze hem in een geamuseerde toon. Maar toen ze opmerkte dat hij nog steeds niet aan het lachen was, gaf ze hem een quasi-verdrietige blik. "Kom op, Pyre. Dat was great. Expect the unexpected." Probeerde ze hem wat in de stemming te krijgen. Maar tja, het was uiteindelijk nog steeds een BloodClanner, en BloodClanners hebben geen humor. Of tenminste, lack thereof.