Stinky smell.

Rainpaw keek behoedzaam over haar schouder naar de warrior die uitleg aan het geven was. Het begon tegen de middag te vallen en Rainpaw had nu wel een beetje genoeg van al de nieuwe stof die ze moest leren. Ze dacht dat ze het belangrijkste wel gehad hadden en er zat één apprentice in haar groepje die het niet helemaal begreep en constant dezelfde vragen. Wat niet erg was, natuurlijk, maar het zorgde er wel voor dat de grijze tabby zich ging vervelen. Opeens herinnerde ze zich weer de uitleg die ze van haar mentor had gekregen over de verschillende territoria. En over Fourtrees. Haar ogen begonnen te glimmen. Ze was nog niet mee mogen gaan naar een Gathering, maar ze wist wel ongeveer waar ze de open plek met de vier grote eiken kon vinden. Haar mentor had het haar namelijk aangewezen; het was echt niet ver van hun territorium af. En dus glipte Rainpaw weg toen ze dacht dat ze even niet op haar letten. Ze zou later wel zeggen dat ze was gaan vissen of iets dergelijks, maar voor nu wilde ze op ontdekkingstocht gaan. Ze dacht niet aan de gevaren die er waren, aan katten die haar eventueel pijn wilden doen. Daar stond ze allemaal niet bij stil. Als ze daar aan moest denken, kon ze niet eens meer het kamp uitgaan, wel dan? Bovendien had haar mentor haar gezegd dat Fourtrees een heilige plek was waar katten elkaar geen pijn mochten doen. Dus zó gevaarlijk was het nu ook weer niet. En BloodClan was allang verdreven. Die gedachten zorgden ervoor dat het kloppen van haar hart afnam en dat ze met een iets relaxtere houding naar de open plek trok. Het duurde een poosje eer dat ze het had gevonden en het had niet veel gescheeld of ze was over de border van een andere Clan gegaan, maar uiteindelijk doemden de grote eiken toch op in de verte. Haar bek zakte een klein beetje open en haar ogen begonnen opnieuw te glimmen. Dit stopte echter weer snel toen dat ze geluid achter haar hoorde, gevolgd door een smerige geur die ze enkel kon bestempelen als ShadowClan. Toch was haar nieuwsgierigheid getrokken en draaide ze zich om, haar nek strekkend om te zien wie er tevoorschijn zou komen uit het struikgewas.

Niet alleen was de geur die de she-cat voor haar met zich meebracht smerig, ook was de eigenaresse van de geur onaardig. Rainpaw trok enkel met haar oortje toen ze het verwijt naar haar kopje geslingerd kreeg. Normaal gezien had ze een open houding en wilde ze graag vrienden worden met iedereen, maar ze hield er niet van als ze ten onrechte afgesnauwd werd. En ze was ook zeker niet de schroom om de confrontatie aan te gaan, al hield ze er wel niet zo van als deze uitdraaide op vechten. Niet dat ze dan veel kon doen; ze had nog geen skills geleerd die er echt voor zorgden dat ze goed kon vechten. Ze had tot nu toe enkel geleerd hoe ze moest jagen en hoe ze geuren moest onderscheiden. Aan vechttraining zou ze wellicht pas toekomen als ze een vaste mentor kreeg. “Oh nee, hoor,” sprak ze op een onschuldige toon. “Ik was enkel nieuwsgierig naar van wat die afschuwelijke geur nu eigenlijk afkomstig was. Maar ik neem aan dat ik mijn antwoord heb.” Ze keek de she-cat voor haar op een haast nonchalante manier aan. “Vieze moerassnuiver,” voegde ze er vervolgens zachtjes aan toe, al deed ze niet echt haar best om te verhullen dat ze geïrriteerd was geraakt door de vijandige houding van de she-cat. Dat was toch nergens voor nodig?

Een korte blik over haar schouder leerde Rainpaw dat de ShadowClanner op het punt stond om haar nagels te gebruiken. Rainpaw bekeek de apprentice voor haar met een afkeurende blik. Ze dacht dat in Fourtrees de wapenstilstand gold, maar ze wist niet of de apprentice zich hier aan zou houden. Plotseling twijfelde ze. Als de apprentice haar zou aanvallen, dan was dat een gevecht dat ze zeker ging verliezen. Ze was veel beter met strijden met woorden dan dat ze dat kon met klauwen. Bovendien had ze nog geen enkele fatsoenlijke vechttraining gehad en deze apprentice zag eruit alsof ze elk moment warrior kon worden. Nee, een gevecht veroorzaken met deze kat was geen slim idee, maar Rainpaw weigerde om zichzelf zo af te laten snauwen. De woede ebde uit haar weg toen de apprentice een dreigement maakte. Ze keerde haar lichaam volledig naar de apprentice toe en trok met haar oortje. “Waarom ben je toch zo boos?” vroeg ze na een korte stilte. “Ik heb je helemaal niks aangedaan, behalve dan dat ik even in je richting keek. Is dat zo erg dan?” Ze hield haar kopje kort scheef. “Waarom gelijk je klauwen uitslaan en scheldwoorden naar me gooien? Dat is toch nergens voor nodig?"