Perdus {+mom}

Een lichtgrijze met witte kattin trippelde door de Twoleg place. Ze hield ervan om zo vrij te zijn. Iets wat haar vorige mentoren helemaal niet aan konden. Claw had haar willen trainen, maar ze was toen nog veel te onschuldig. Ze stond niet open voor woeste trainingen. Daarna had Cobra haar Thora gegeven. Ze was wel trots geweest, maar ook dat liep niet goed af. In de Elite heb je geen gesprekken waarom de mentor je niet meer wou. Ze had nog geen week later al geen invitaties meer gekregen voor een training. Nu ging ze vaak jagen op haar eentje en ze moest zeggen... ze werd er goed in. Vaak keek ze naar jagende Clankatten die ze kon stalken, of spelende Twolegkittens. Haar gevoelige oortjes hoorde nu ook een geluid. Met een schok draaide ze zich om. Ze zag niemand en ze stond uit de wind. Joan drukte zich tegen de grond. Ze legde haar oren tegen haar nek en liet haar halflange, zachte haren omhoog rijzen. "Wie is daar?", gromde ze. Ze was niet zo dapper en ook niet zo slecht, maar ze was altijd op haar hoede.

Zahida was gek op haar dochter, ondanks dat deze zo van haar verschilde. Op dagen dat ze niet teveel te doen had hield ze ervan om het grijswitte katje op te zoeken en haar misschien extra te trainen of is een echt gesprek aan te gaan in plaats van de gebruikelijke hoe-gaat-het-goed-met-jou gesprekken. Het was pas sinds kort dat Joan wat beter was geworden in de trainingen die moederlief haar soms geven wilde. Eerder was ze er nog te onschuldig voor geweest, en eerlijk gezegd ook gewoon nog te simpel. Het had lang geduurd voordat Joan zich over haar achterstand had gezet maar Zahida ging er vanuit dat het nu ongeveer over was, ze kon het merken aan haar dochter. Vanaf de daken van de fijne rijtjeshuizen hier kon Za meelopen achter haar dochter aan, om te zien wat deze aan het uitspoken was. Eerlijk gezegd leek het erop alsof het antwoord hierop niet bizar veel was, helaas, Za had gehoopt op een stiekem vriendje of vriendinnetje die ze kon terroriseren of iets in die richting maar ach. Dan maar wat moeder dochter tijd. Joan werd ook alweer zo oud. Toen ze van dak naar schutting naar de grond sprong, werd ze opgemerkt en ze glimlachte om de vooruitgang van haar kit. "Mama," beantwoordde ze vrijwel meteen, ze hoefde geen spelletjes te spelen met Joan want ze had geen behoefte om die voor de lol langer in de spanning te houden of iets dergelijke. Nee het was duidelijk dat Joan flink op haar hoede was en Za was geen slechte moeder; ze zou haar kind nooit zonder reden pijn willen doen.

De grote kattin had zich tegen de grond gedrukt, maar toen ze het antwoord hoorde van de kattin kwam ze wat van de grond. Haar oren spitsten zich en haar staart ging meteen trillend de lucht in. Een kleine snor van geluk verliet haar mond. Ze maakte een schattig knorrend geluidje, terwijl ze op haar moeder af trippelde. Deze was net soepel van een hek gesprongen. Joan volgde even de weg. Was ze haar al even aan het volgen? Echt spannend zou dat niet geweest zijn. De grijs-witte kattin drukte haar kopje tegen de wang van Zahida. "Hey mama!" Ze sprak met liefde in haar stem. Joan was een liefdevolle kattin, eentje die later respect zou afdwingen, maar altijd voor het goede zou kiezen. Van die nieuwe commander moest ze ook niet veel hebben. Deze was voor haar veel te bloeddorstig. Om de Clans uit te roeien was niet alleen brute kracht nodig, maar ook slimheid. Ze giechelde zachtjes zodat haar snorren op en neer dansten. Later zou blijken hoe hard de elite haar echt nodig had. Nu was ze enkel goed voor te jagen. "Wil je mee komen jagen mam?"

Ze kreeg een warme begroeting van haar dochter en zachtjes spinde de gevlekte she-cat. Ze was blessed om zo'n schat van een dochter te hebben, dat wist ze wel. Als ze zag hoe sommige kits hier tegen hun ouders tekeer gingen, moest ze lachen. Joan was altijd lief geweest, te lief eigenlijk voor de plek waar ze woonde maar dat trok nu bij nu ze ouder werd, zoals verwacht. "Prima," beantwoordde ze op de vraag of ze mee jagen kwam. "We hebben al veel te lang geen moeder-dochter uitje gedaan, het werd weer is tijd," miauwde ze met licht opgetrokken wenkbrauw. "Wijs de weg,"