The snake that cannot shed its skin perishes.

De zwarte kater zat stil, muisstil. Het enige wat aan hem bewoog waren de kleine haartjes van zijn vacht en zijn snorharen als er een nieuwe geur of beweging in de lucht langskwam. De afgelopen paar dagen, of was het inmiddels langer?, had de kater zo gezeten. Hij at, al was het minimaal, bij zonsopkomst en zonsondergang. Hij hielt zijn Bloodclan, zijn Elite, met een nauwkeurig oog in de gaten. Niets zou hem nog ontgaan. Zodra hij een greintje zwakte zou vinden, zouden ze het voelen. Hij zou niet nog een keer met zich laten spotten, hij zou zich niet nog een keer voor gek laten verklaren. Er zat een korst op zijn zij, een klein straaltje bloed stroomde er langst. Hij had het zichzelf aangedaan, of nee, hij had iemand ertoe opdracht gegeven. Hij zou boeten voor de fouten die hij had gemaakt, hij had aan zijn Elite laten zien dat ook hij zou straffen daarvoor. De wond prikte, maar het was uit te houden, het zou genezen, het zou een teken worden.
De zwarte kater keek op toen er iemand naar hem toe kwam gelopen. De kat voor hem boog respectvol zijn kop naar de leader, die hem aankeek met een kille blik in zijn ogen. Hij luisterde naar wat er verteld werd en een kleine grijns verscheen op zijn gezicht. "Dismissed," sneerde hij naar de kat toen. Deze sprinten er meteen weer vandoor, terwijl de kater overeind kwam. Hij merkte enkele blikken op hem vallen, toen hij zich een weg baande door het kamp heen. Eenmaal aan de rand merkte hij de zwartwitte kattin op en met een respectvolle knik ging hij voor haar zitten. "Sinclaw." Begroete hij de kattin. "Ik zie dat je mijn nutteloze verrader tegen bent gekomen onderweg hier naar toe."

De zwart witte kattin die voor hem stond zag er ten eerste imposant uit en ten tweede was iemand die hij zo snel al niet meer had verwacht. Een kleine glimlach sierde zijn gelaat, terwijl hij met zijn nagels speelde in de zachte grond onder hem. Toen ze begon over de halsband en deze met een boogje naar hem toe gooide, verzuurde zijn gezicht. Hij had nog steeds geen vervanger voor Thora gevonden, iets waar hij wel eens over moest gaan nadenken. Cobra snoof eventjes, maar kon een kleine grijns niet onderdrukken toen ze zei dat het lichaam niet meer bewoog. Dat betekende dus dat Thora er niet meer was. Een shame, maar verdiende loon. "Understandable," miauwde hij koeltjes, waarna zijn blik terug ging naar haar piercing yellow eyes. Ze had gelijk, iedereen had gelijk gehad, daarom had hij zichzelf gestraft. Hij had Thora nooit als Commander moeten houden. "I made a mistake, I know," grauwde de zwarte kater. Zijn nagels boorde zich diep in de grond, terwijl hij de pijn in zijn flank negeerde. "We'll talk inside." Met zijn staart wees hij naar de barn dieper in het kamp. Cobra draaide zich om en gebaarde met de geknakte punt van zijn staart dat ze hem moest volgen.

Hmpf, hij haatte het als andere hem de les gingen lezen. Dat was iets wat men al snel bij hem probeerde. Immers was hij een van de jongste leaders van de Elite geweest en hij had een grote schaduw om uit te kruipen. Maar de plannen waren er, de ideeën zaten in zijn kop. Hij zou de Elite laten zien dat hij de grootste leader zou zijn na Scourge, dat hij zelfs zijn vader zou overtreffen. En met Sinclaw zou dat gaan lukken, nu zou alles op rolletjes gaan. Hij grijnsde eventjes, maar er schoot een blik van pijn door zijn ogen heen toen hij de geur van Shadowclan rook. Hij wist de consequenties, hij wist wat er te doen stond. Toch deed het pijn. Cobra haalde diep adem en liep voor de zwart witte kattin uit, die hij rustig in de richting van zijn barn leiden. De Elite keek vreemd op van de Shadowclan kattin, maar ze waren waarschijnlijk nu wel gewend dat hij vreemde katten mee terug nam. Immers zat Peril hier nog steeds, al was Mistgaze er van door gegaan. Dat kruidenkatje was handig geweest nu, maar goed. Hij kon het ook wel zonder doen. "After you," miauwde hij, waarna hij haar naar binnen begeleiden. De zwarte kater glipte naar binnen toe, terwijl de deur met een doffe plof dicht viel.