HipHop

Met een snelle beet doodde Vallon de muis. Het was een mager diertje, maar het zou voldoende moeten zijn om hem op zijn poten te kunnen houden tot de avond zou vallen. Hij at de prooi in snelle happen op, likte met zijn tong langs zijn lippen af en liet zijn blik vervolgens over zijn omgeving dwalen. Rijen en rijen van hekken en Twolegnesten bevonden zich voor hem. Vallon bedacht zich met een grijns dat zich achter die hekken kwetsbare kittypets bevonden die hij wel eens kon gebruiken voor een opdracht. Maar nu niet. Zijn oortje draaide zich naar achteren toen hij iets door de lucht hoorde zoeven. Hij draaide zijn kopje en ving nog net de geur op van Ivory, een oudere BloodClan she-cat. Zijn oren prikten in de lucht en zijn ogen vernauwden zich tot spleetjes terwijl hij haar volgde met zijn blik. Ze verdween niet veel later in de verte en Vallon dacht kort na. Hij haalde zijn schouders op. Het was niet alsof hij vandaag andere dingen te doen had en bovendien had hij geen idee hoe Ivory’s karakter was. En dus besloot hij om het op een achtervolging te zeten. Maar waar Ivory haar pels enkel liet schrapen langs die van de kittypets, beukte Vallon ze hardhandig opzij. Hij zag dat Ivory ergens in de verte stopte en haalde haar met gemak in. Hij ging naast haar zitten en keek kort naar het Thunderpath, maar richtte zijn blik daarna weer op de she-cat naast hem. “Having fun?” gromde hij.

Vallon probeerde een grijns te onderdrukken toen hij de vrolijke reactie van Ivory zag. Hij kende Ivory niet zo heel erg goed, maar hij wist dat ze al veel bloedsporen achter had gelaten in haar leven. Buitenstaanders onderschatten haar omwille van haar vrolijk ogen uiterlijk, maar konden nog wel eens voor een vieze verrassing staan te wachten als ze haar ware aard liet zien. Het was een kat die hij wel zou kunnen respecteren en vandaag zou hij misschien meer over haar achtergrond leren, ook al zou dat dan beginnen met een spelletje dat eigenlijk weggelegd was voor young ones. Ach, waarom ook niet? “Waarom ook niet?” En dat was genoeg voor hem om te starten. Hij verwijderde zich enkele muizenlengtes van Ivory, rende vervolgens naar voren en sprong in één machtige sprong over haar heen. Zijn poten vonden nog maar net genoeg grip op de hekken of hij zou er af gedonderd zijn; de schutting was vrij smal onder zijn poten, maar Vallon liet zich dat niet tegenhouden om de pas er flink in te zetten. Het duurde even, maar uiteindelijk begon het vreemde oppervlakte onder zijn pootkussens vertrouwd aan te voelen en ging hij in een flits langs de Twolegnests. Hij liet een harde kreet horen telkens als hij een kittypet in de verte op zag doemen en zag tot zijn grote tevredenheid hoe één kittypet letterlijk van schrik van het hek viel. Het was toch mooi om een BloodClanner te zijn, of niet?