Flickers

Griffith was nu bijna 1 maan bij de Bloodclan. 1 maan sinds zijn moeder was dood gegaan. Maar dat zei hij nooit. Tegen niemand. Niet eens tegen zichzelf. Hij ontkende het fel en probeerde nooit meer er aan terug te denken. Hij had genoeg afleiding immers. Kittens pestte hem genadeloos, oude warriors keken op hem neer alsof hij uitschot was. Dat alleen maar omdat hij een kittypet was? Wat maakte het nou uit waar je vandaan kwam? In een poging om te ontkomen aan het eindeloze gepest van de andere kittens was hij het kamp uit geslopen. Niet ver, als hij zich omdraaide kon hij het kamp nog zien tussen de bomen. Wie zou hem nou missen? Als ze hem niet pestte keek iedereen over hem heen. Hij was een geest. Een geest met een gebroken hartje. Griffith had een gevallen boomstronk gevonden waar hij nu op geklommen was en over zijn koninkrijk heen keek. Andere bomen en een klein beekje. Als hij hier stond kon niemand hem wat aan doen. Hij was voor het eerst niet meer bang!

Gefladder van vleugels. Een grote schaduw die langs hem heen dook. Griffith slaakte een gil van angst en dook in elkaar. Een grote zwarte vogel landde op een tak hoog boven zijn hoofd en nam Griffith in zich op met kleine kraaloogjes. Nog in elkaar gedoken op de boomstam keek Griffith omhoog naar het dier. De vogel bewoog zijn kop met snelle, houterige bewegingen om de kleine kitten te onderzoeken. Met wild kloppend hart kwam Griffith overeind. Hij was niet meer bang. Hij was niet meer bang!

+ Ivory
Daarna met toestemming

Een ijselijke gil trok haar aandacht. Ivory fronste en staakte haar snelle wandelpas; haar hoofdje licht scheef terwijl ze verder luisterde. Het bleef bij die ene gil, maar haar nieuwsgierigheid was nu gewekt. De oudere kattin begon terug te lopen maar veranderde nu haar koers in de richting waarvan de schreeuw gekomen was. Het leek uit de richting te komen van het elitecamp - op zich niet echt verrassend, natuurlijk, sinds een gil daar regelmatig te horen was; maar meestal ging dat gepaard met meer commotie, en dat miste ze niet graag. Zo'n drama was altijd alleen maar leuk als je het persoonlijk kon meemaken, niet als je het van een ander moest horen. Maar voor ze bij het camp terechtkwam, viel haar oog op een jonge kat, een kitten zelfs nog, die op een boomstam zat en trillend als een rietje naar een vogel zat te kijken. Haar frons werd dieper en voor een moment bedacht ze zich dat ze daarvan wel heel vroeg rimpels zou krijgen. Ivory herkende de kitten als Griffith, een kittypet wees die recent geadopteerd was door Chawl. In hoeverre die laatste echt een vaderfiguur was voor de kitten, was haar onduidelijk. Dat was noch spannend noch relevant in haar leefwereld. "En dit is exact waarom kittens IN het camp moeten blijven.", mauwde de senior member plots, doelend op de manier waarop de kitten doodsbang leek te zijn van een simpele prooivogel, die ze met een simpele wuif van haar staart verjoeg terwijl ze pal voor de neus van het jonge katertje ging staan en op hem neerkeek met haar lichtgroene ogen. Haar stem was desondanks niet per se boos, of streng, of teleurgesteld - in tegenstelling, ze klonk bijna alsof ze zo in lachen kon uitbarsten. Dat was dan ook ongeveer hoe Ivory altijd klonk.

_{Een stem achter hem deed de kleine kitten onmiddellijk omdraaien. Meteen kwam alle angst weer terug. Ja, hij was weer bang. Griff kroop in elkaar terwijl hij geschokt naar de she-cat keek, niet in staat om ook maar enig geluid over zijn lippen te krijgen. Hij verschoot toen de she-cat met haar staart wuifde en de zwarte vogel meteen weg vloog. Voorzichtig gleed Griff van zijn boomstronk af en keek hij omhoog naar de she-cat, die nu voor hem was komen staan en op hem neer keek. O nee, hij zou vast verbannen worden nu, of érger! Cobra ging hem nu echt vermoorden! Bij die gedachten begonnen tranen op te wellen in Griffith zijn ogen.}