Lux in Tenebris

Een witte pluimstaart, dat was teken genoeg voor hem. Nog een, twee, drie keer likte de kater zijn vacht achteloos plat waarna hij kort zijn spieren strekte en, alsof dit helemaal geen uitgestippeld plan was, de den in liep. Hij wist allang dat hij Whitepaw daar aan zou treffen, dat dit de tijd was waarop hij normaal gezien terugkeerde van zijn uitstapjes. Toch deed hij lijken alsof het hem een toeval was dat de ander hier ook aanwezig was, op dit moment. "Ah, hey, Whitepaw," sprak hij vriendelijk waarna hij wat contact zocht met de ander, zijn ogen met een vriendelijke glinstering. "Zin om even door het territorium heen te gaan, samen?" de zon begon onder te gaan, het licht zou niet te fel meer voor hem zijn. Maar Stagpaw wist dat het warme licht van de ondergaande zon hem goud zou kleuren waardoor het leek alsof Whitepaw van licht zelf gemaakt was. En dat was zijn favoriete gezicht.

&Whitepaw<3

Stagpaw prees zichzelf altijd de hemel in om zijn objectiviteit, om zijn vermogen om de wereld te zien zoals hij was zonder dat emoties daar een rol bij speelden. Toch, de warmte in de stem van de ander, lieten iets in hem opbloeien als een prille roos, die toch zo zijn doorns had. Hoe weinig zijn gezicht ook weg gaf, Whitepaw had zijn pijl recht in het doelwit geschoten. Hoogstwaarschijnlijk onbedoeld, maar goed, dat was niet iets dat een rol speelde. “Dat lijkt me leuk, als jij de weg wijst dan” Natuurlijk zou hij mee gaan, Stagpaw vormde zich met liefde naar wat het was da Whitepaw nodig had. Nu was dat een sterke kat die zeker was van zijn zaak, eentje die de leiding nam wanneer nodig. Lucky for him, was dat ook net de kat die hij het liefs was; in charge. "Maar natuurlijk," sprak hij vriendelijk, waarna hij een kleine buiging maakte en hem met een geamuseerde glans in zijn ogen aan keek. Whitepaw stapte zijn kant op en de witte, zachte vacht van de ander streek langs de zijne. Stagpaw deinsde niet terug, hij liep slechts door en liet zijn staart net iets langer langs die van Whitepaw strijken toen ze de den uitstapten. "Hoe verlopen je trainingen met Nightspark?" vroeg de kater achteloos terwijl ze hun weg het kamp uit begonnen te maken. Naarmate ze verder van ieder verwijderd waren, liet hij zijn lichaam vaker en dichter langs die van Whitepaw gaan. "Is hij... Goed voor je?"

&Whitepaw<3

Een lach. Whitepaw stootte een lach uit. Stagpaw bleef onbewogen, maar er kwam een glans in zijn ogen die niet eerder daar te vinden was. De apprentices vervolgden hun weg door het territorium, terwijl het gouden licht van de zon gefilterd werd door de bomen. Tussen de vlekken door manoeuvreerden ze, genoeg om Whitepaw af te schermen van de schadelijke zon, maar niet zo dat zijn hemels witte vacht van hem onthouden zou worden door schaduwen. Zijn witte metgezel sprak verder over Nightspark, over wat hij voor hem betekende en uiteindelijk over de grijs gekleurde apprentice zelf. Hij glimlachte slechts kort toen het gesprek zijn kant op ging. "Wanneer Nightblood klaar is vul ik zijn trainingen zelf aan," zijn lichaam moest het evenbeeld van kracht en balans zijn, moest genoeg spieren en snelheid dragen om hem veilig te stellen van gevaren en het feit dat ook Whitepaw erover sprak bevestigde voor hem enkel dat hij zijn streven aan het bereiken was. “Nightspark is als een vader voor me.. hij zorgt voor me en leert me hoe ik een goede Shadowclanner moet zijn, dat is alles wat ik wil”zijn woorden lieten hem onbewogen, maar zijn gedachtes gingen over bepaalde zaken. Waar de schaduwen in dit bos voor Whitepaw leken te wijken, deed Nightspark dat niet. "Wat wil jij Stagpaw? Als je ouder bent?" zijn vraag deed hem opkijken, recht in de zacht roze ogen van de witte kater. "Och, ik wil evenwicht maken," sprak hij met zijn charmante glimlach, die weinig over zijn intenties zei. "Een verschil teweeg brengen dat de wereld op de juiste manier tot zijn recht brengt," zijn pootstappen gingen tegelijk met die van de ander, waardoor het slechts klonk als een behaaglijk ritme. Heel het bos leek kalm zijn adem in te houden. "Je weet dat er geen vraag is die je me niet kan stellen, niet, Whitepaw?"

Perfectie was iets waar hij altijd hunkerend naar zocht. In zichzelf wist hij dat te vinden, maar anderen werden vaak vertroebeld door emoties of andere mankementen. Dat was niet erg, immers was hij hier om dat recht te zetten voor hen. Enkel in Whitepaw kon hij een reflectie zien van die goddelijke perfectie, de gulden snede die soms enkel in de diepste hoeken van de natuur verscholen lag. Niet alleen in zijn witte vacht die haast onaangetast door het aardse leek, ook in hoe hij nu eenmaal was. Geen onjuiste meningen zonder belang, geen waan over kennen en kunnen. Whitepaw luisterde en zag vanuit zijn schaduw en kon de wereld daardoor met onbekende kleuren invoegen. “Er is niemand in dit woud zoals jij Stagpaw” een kleine glimlach sierde zijn lippen en kort liet hij opnieuw zijn staart langs Whitepaw zijn flank strijken. De waarheid lag in zijn woorden. Er was niemand die hem evenaarde. Niemand. Whitepaw sprak verder, verzekerde hem dat ook al zijn vragen antwoorden konden krijgen. Enkel had hij geen vragen. Geen vragen die nog antwoorden nodig hadden. Een stilte viel kort, al trof hij geen van de katten als ongemakkelijk. De wereld draaide rustig verder terwijl zij door het bos stapten en de zon met iedere afstand die ze overbrugden zichzelf verder achter de horizon verstopte, hij zag de vacht van de witte kat mee veranderen met de licht. “Als je de wereld hebt veranderd, is er dan nog plek voor mij bij jou? Voor ons samen?” hij hield zijn pas in en kwam rustig tot stilstand, wetend dat Whitepaw zijn voorbeeld zou volgen. Haast teder streek hij met zijn staart langs de wang van de ander. ”Whitepaw,” Zijn ogen vonden die van de ander. ”Ik ga een perfecte wereld scheppen, en nergens anders is perfectie in een meer pure vorm te vinden dan wanneer wij samen zijn,” zijn woorden lieten een ongekend idee van grootsheid doorschemeren ondanks zijn nog altijd van arrogantie ontdane stem, maar hij wist dat Whitepaw zijn gedachtes deelde. Dat Whitepaw het begreep. ”Ik ben het universum, en jij danst tussen mijn sterren,”

Zijn woorden waren slechts spinsels van zijn gedachtes die hij eigenlijk nooit deelde. De rest van de wereld hoefde geen inkijk te hebben in zijn hoofd, veel liever vormde hij zich naar het beeld van perfectie dat anderen hadden. Later kon hij zijn eigen ideologiën wel toepasssen, alleen niet zo aggresief als de rest van de wereld dat deed. Het was hem duidelijk geworden dat dat geen effect had. Kijk naar de huidige leidinggevende en al hun falen. Nee, het werkte beter als katten dachten dat zijn belang, hun eigen belang was. Toch was het anders bij Whitepaw. Dat was zijn achillespees. De perfect witte kater bleef waar hij was, zijn stem ongebruikt. In plaats daarvan drukte hij zijn fijne kop tegen de borst van de grote Maine Coon. Stagpaw bleef waar hij was, ervaarde de sensatie van de kleinere Whitepaw die zo uit het niets fysiek contact zoek. Hoewel hij eerst onbewogen bleef, sloeg hij vervolgens teder zijn staart om de kater heen en liet zijn kop lichtelijk op die van de ander rusten. “Dan zou ik graag voor altijd met jou samen willen zijn…” kort sloot hij zijn ogen en vulde zijn longen met nieuwe lucht. “Je betekend heel veel voor me Stagpaw.. ik zou je volgen tot het einde” een kleine glimlach sierde zijn lippen terwijl ze daar zo zaten, innig verstrengeld. Hij stond het toe. Enkel van hem stond hij dat toe. "We horen samen, Whitepaw, zelfs de sterren zien dat." zijn ogen gleden af naar de hemel. Nee, hij geloofde niet dat er katten van andere levens over hen waakten; de enige goden die hier rondliepen waren hij en Whitepaw zelf. Maar de lichtpuntjes die nu langzaamaan aan de hemel begonnen te verschijnen waren wel onbewogen. Net zo onbewogen als de feiten. "Er is geen einde, geen begin. Enkel ik. Enkel ons," een schamper lachje kwam van hem af, wetend dat het hem niet toegestaan om te ver door te drijven met zijn ideeën. "Kom, de nacht staat reeds aan de hemel," ooit zouden ze terug moeten keren. Enkel de tijd was nog niet onder zijn controle.