Most wonderful time of the day. [FINISHED]

De avond begon langzaamaan te vallen. Darkvoid moest het stellen met drie muizen, maar daar was hij wel tevreden mee. Hij had de grens tussen ThunderClan en ShadowClan ook nog gepatrouilleerd, dus het was niet alsof hij heel de dag tijd had gehad om te trainen. En hopelijk zou hij binnenkort een apprentice krijgen. Dan zou hij nog minder tijd hebben om zijn dagen te spenderen aan bepaalde taken. Dan was hij, zeker de eerste maanden, te druk bezig met het opleiden. Zijn ogen begonnen te glimmen bij het vooruitzicht. Hij had maandenlang getraind en hij dacht dat hij nu wel klaar was voor het mentorschap. Hij had bij Tallstar aangegeven dat hij het eens wilde proberen. Hij had een goede mentor gehad, dus dat zou wel goedkomen. De tom liep het kamp binnen en legde zijn prooien neer op de prooistapel, die tot zijn tevredenheid al wel aardig gevuld was. Hij liet zijn blik vervolgens over het kamp glijden om te zien wie nog geen partner had gekozen om mee samen te tongen. Zijn oog viel direct op Carameltwirl, een – in zijn ogen – vrij knappe she-cat die alleen lag. Darkvoid greep zijn kans en pakte een dik uitziende eekhoorn uit, waarna hij naar haar toeliep en zich naast haar liet zakken. Ze hadden niet echt veel met elkaar gepraat en Darkvoid hoopte dat hij ook haar wat beter kon leren kennen. Tot dusver ging het ontdekken van zijn Clanmates hem goed af en bleek hij dus niet al te veel gemist te hebben tijdens zijn trainingen. “Wil je met me samentongen?” vroeg hij aan haar. “Of was deze plaats al bezet?” In dat geval zou hij naast Amberhunt kunnen gaan zitten, maar eerst maar eens wachten wat ze ging zeggen.

Darkvoid’s oortje trok kort naar achteren toen hij haar hoorde giechelen. Huh? Had hij iets in zijn vacht zitten? Of had hij een verkeerde vraag gesteld? She-cats! Hij kon ze soms echt niet peilen. En het hielp niet dat hij zich te veel op zijn Clantaken had gefocust en pas sinds een maan of twee bezig was om zijn Clanmates een beetje te leren kennen. Hij vermoedde dat als ze echt met hem aan het lachen was dat dat later wel aan bod zou komen en ging naast haar zitten, de eekhoorn voor zijn poten leggend zodat hij het zich gemakkelijk kon maken. Hij nam snel een hap van de eekhoorn zodat hij iets in zijn bek had voordat hij een gespreksonderwerp moest verzinnen en schoof de eekhoorn vervolgens met een zacht schuivend geluid in haar richting. Hij kauwde op het stukje prooi en toen hij het doorslikte, had hij iets gevonden om over te praten. “Het was me het dagje wel weer,” zei hij met een glimlach tegen haar. “Ik heb verrassend veel kunnen doen voor zo’n frisse dag.” Hij richtte zijn blik opzij, haar karamelkleurige ogen ontmoetend met zijn groengele. “Hoe was jouw dag?” vroeg hij aan haar. Natuurlijk was het niet de bedoeling om de hele tijd over hun dagactiviteiten te praten, maar het was wel de voorzichtigste en gemakkelijkste opener van een gesprek.

“Ik heb drie muizen weten te vangen,” sprak hij op een rustige toon. Het was niet per se heel goed, maar ook niet heel slecht. Voor de tijd van het jaar neigde het zelfs meer naar heel goed dan heel slecht, maar daar ging hij niet mee pronken. Hij luisterde aandachtig naar hoe haar dag was geweest en gaf een begrijpend knikje. “Jouw talenten zullen wel weer ergens anders liggen, iets waar zij dan weer niet in uitblinken,” zei hij geruststellend tegen haar. Dat was juist het mooie aan een Clan: ze hadden allemaal hun eigen talent en als ze die talenten samenvoegden, dan pas konden ze zorgen dat heel de Clan draaiende werd gehouden. Een leader en een deputy waren nodig om de taakindeling te doen, maar het was nog altijd aan de rest van de Clan zelf om hun talenten op elkaar uit te spelen. En aangezien ShadowClan al vele seizoenen overleefd had, vermoedde Darkvoid dat ze hun troeven goed konden uitspelen. “Misschien is het dan een leuk idee als we morgen samen op jachtpatrouille gaan? Niet met anderen, maar gewoon wij twee samen.” Hij had zo het idee dat ze zich het comfortabelste voelde als ze zich kon afzonderen van de anderen, waar niemand op haar lette. “En als je het fijner vindt, kunnen we ook opsplitsen. We kunnen ook samen jagen. Voor mij is alles goed, als we onze Clan maar hebben geholpen aan het einde van de dag.” Hij glimlachte terug naar haar, nam een hap van de eekhoorn en schoof de prooi weer terug naar haar.

Terwijl hij zijn voorstel deed, kwam er een andere gedachte bij hem opzetten. Hij twijfelde kort. Ze had net aangegeven dat ze erg moe was en misschien wilde ze haar nachtrust wel gebruiken voordat ze zich weer in een nieuw avontuur zou storten. Aan de andere kant was er niets zo kalmerend als de nacht en als ze echt te moe werd, konden ze altijd nog teruggaan. Dan zouden ze gewoon een beetje in de buurt van het kamp blijven. Hij vond het zelf trouwens fantastisch om midden in de nacht te jagen, de maan rond aan de hemel staande en Silverpelt boven hun om hun te verlichten, hun voorouders op hun neerkijkend. Het had iets, ’s avonds jagen in het bos, buiten beschouwing gelaten dat er takken konden vallen. Hij herinnerde zich de bijna doodervaring van Settleddust en even twijfelde hij, maar toen kapte hij zijn twijfels af. Dat dat toen was gebeurd, wilde niet zeggen dat het weer zou gebeuren, toch? “Of,” begon hij, voordat hij zichzelf te veel liet leiden door zijn eigen gedachten, “of we kunnen vanavond al gaan, zodra de anderen in hun nest liggen.” Hij keek haar met een schuin oog aan. “Heb je al eens gejaagd als het volledig donker in het woud is? Dat is echt een magische ervaring, kan ik je vertellen.” Hij glimlachte naar haar. “Maar als je te moe bent, kunnen we ook morgenvroeg gaan, hoor. Het is wat jij wilt.” Hij kon het niet helpen dat hij zich lichtelijk gefascineerd voelde door hoe ze het ene moment verlegen van hem wegkeek en het andere moment heel positief kon zijn over iets dat hij voorstelde. Hij vroeg zich af of het haar gebruikelijke attitude was… of iets dat door hém specifiek uitgelokt werd.

Een glimlach ontstond om zijn lippen toen Carameltwirl aangaf dat ze er juist het meeste van hield om ’s nachts te gaan jagen. Dat was voor hem alleen maar voordelig. Hij was ook iemand die er ’s nachts wel graag op uit ging, natuurlijk dan wel op die momenten dat hij daar niet te moe voor was. Als hij wist dat hij de volgende ochtend mee moest gaan op ochtendpatrouille, dan bleef hij natuurlijk wel in zijn nest liggen, maar voor de rest maakte het hem vrij weinig uit of hij een nachtje minder slaap had. Dan haalde hij dat de volgende nacht wel weer in. Het was bovendien een perfecte gelegenheid om de she-cat beter te leren kennen; zijn interesse had ze in ieder geval al wel getrokken. Hij moest sowieso toegeven dat het een goede beslissing was geweest om zijn Clanmates beter te leren kennen. Hij had geen spijt van zijn ontmoeting met Amberhunt en de ontmoetingen met de drie kittens in de nursery hadden hem ook al aangestaan. “Dat is dan een deal,” snorde hij tevreden. Het was echter nog geen tijd om te vertrekken; de laatste kat kwam het kamp binnen en de centrale plek bruiste van leven. Queens begonnen zich nu pas over hun kittens te ontfermen en hun naar hun nest te brengen, maar de oudere katten lagen nog rustig naast elkaar te praten. “Het is vreemd om te denken dat de Clan geconfronteerd wordt met gevaar als je dit ziet,” murmelde hij tegen Carameltwirl, doelend op de onderliggende dreiging van BloodClan die nooit helemaal zou verdwijnen. “Moet je zien hoe vreedzaam het is hier in het kamp?” Hij grinnikte toen hij één enthousiaste kitten langs zijn moeder zag proberen te glippen om nog een laatste blik van de katten in het kamp op te vangen, maar ook hij werd al snel onderschept en terug naar de nursery geleid. “Ik vraag me af hoe het moet zijn om een ouder te worden,” grinnikte hij, knikkend naar de queen en haar kitten. “Het moet vast veel werk zijn.”

Darkvoid’s gedachten gingen terug naar Sedgekit, de kitten waar hij al wel een band mee had gekregen toen dat hij de kitten betrapte op het stiekem naar buiten willen glippen. Opeens was het van een strenge les gegaan naar uitgebreide beschrijvingen van het territorium en hoe het zou zijn als ze samen een tour door het territorium zouden maken. Het zou nog lang wachten zijn, maar Darkvoid wist wel wat hij zou doen zodra Sedgekit apprentice zou worden. Hij zou de tom cat meenemen op een tour buiten het kamp, hem Fourtrees laten zien en alle andere onderdelen waarvan hij vond dat de kat ze gezien moest hebben. Zijn hart zwol al bij dat idee en hij beantwoordde de glimlach van Carameltwirl toen ze haar opmerking maakte. Hij wist dat ze nog geen kittens had van zichzelf en voor zover hij wist, was ze ook niet bijzonder close met één van de tom cats in hun Clan, maar dat kon hij verkeerd hebben. Zou zij net zoals hij ook een hunkering hebben naar het stichten van een gezin? Hij had die hunkering pas echt gekregen na zijn gesprek met Sedgekit en zijn interacties met Moonkit en Twistedkit, maar hoe zou zij erover denken? “Ik heb al kennis gemaakt met enkele rebelse kittens van onze deputy en ik moet zeggen dat, hoewel ik er eerst niet zo bij stilstond, ik het wel zou zien zitten om er zelf te hebben. Het moet vast heerlijk zijn om ze te zien opgroeien en ze alle kennis die je hebt bij te leren.” Met een glinstering in zijn ogen keek hij weer naar de nursery. “Om te zien of ze je karakter gaan overnemen of dat ze een volledig ander karakter ontwikkelen op zichzelf.” Hij richtte zijn blik naar opzij en glimlachte naar Carameltwirl. Hoe zij zou erover denken?

Carameltwirl leek er ongeveer hetzelfde over te denken als hijzelf. Ze leek helemaal in de wolken te zijn van het idee dat ze zelf ooit kittens zou hebben, iets wat Darkvoid wel enorm kon appreciëren. Mocht er ooit op een bepaalde manier interesse komen als ze elkaar beter leerden kennen, dan zouden ze op dat vlak tenminste al op één lijn zitten. Misschien ging hij nu wel een brug te ver, maar hij wilde graag nadenken over zijn toekomst, zeker nu hij Acorndust’s nestje ontmoet had. Hij wilde zelf kittens en ze zelf grootbrengen. Hij wilde een liefdevol gezin stichten en niet met iemand die hij daarna niet meer sprak, maar iemand die zelf ook graag een moeder wilde zijn en die een partner voor hem wilde zijn. Het zou vroeger echt niks voor hem geweest zijn om zo over de toekomst na te denken, maar hij begon op een leeftijd te komen dat de tijd naar zijn idee begon te dringen, al had hij natuurlijk nog tijd genoeg. Hij knikte instemmend toen Carameltwirl haar woorden sprak. “En dan maakt het me echt niet echt of het allemaal she-cats zijn of tom cats, als ze maar gezond zijn. De hoeveelheid maakt me ook niks uit, maar meer dan twee zou wel leuk zijn.” Hij grijnsde. “Zo hebben ze veel steun aan elkaar als de ouders er niet zijn.” Hij glimlachte. Zijn blik gleed naar de lucht en hij merkte op dat er al meerdere voorouders aan de hemel stonden en dat het langzaamaan stiller begon te worden in het kamp. “Ik denk dat we bijna kunnen vertrekken,” zei hij met een glimlach tegen Carameltwirl. “Weet je zeker dat je een deel van je slaap wilt inruilen? Je hebt morgen toch geen taken die je te vroeg moet doen, hè?”