OPEN Over something you said

Vrolijk trippelde de slanke kattin door het territorium, zigzaggend tussen de grote bomen in dit bos. Ze probeerde echter om niet te snel te gaan, zodat de cave guard die haar moest begeleiden niet al te ver achter zou raken. Uiteindelijk kwam ze tot stilstand in een zeer struikig deel van het bos, waar ze snuffelend en met wakkere blik zocht naar iets dat leek op een prooi. Iets eetbaars. Iets dat de tribe blij zou maken wanneer ze ermee terug zou komen. Haar oortjes spitsten toen ze een ritseling hoorde en met een snel gebaar draaide ze zich om; maar het was enkel de guard. Grace's geconcentreerde uitdrukking versmolt in een warme glimlach terwijl ze zich uit haar sluiphouding rechtte. "Ik dacht al bijna dat je prooi was!", grapte ze lachend.

OPEN (liefst voor een guard)

Wat waren die Prey Hunters altijd snel. Cardinal was best een handige dame, behendig en flexibel, en ze stond op mooie lange poten, maar voluit rennen was niet haar ding. Gelukkig hield Grace zich nog een beetje in, zodat Cardinal in ieder geval het zachte geroffel van haar rennende pootjes op de bosgrond bleef horen, ook als ze de sneeuwbengaal in de lage begroeiing uit het oog verloor. Licht hijgend vertraagde ze haar pas toen ze hoorde dat Grace stil bleef staan, en met rustige stappen kwam ze uit het struikgewas tevoorschijn. Abrupt en met iets vergrote ogen bleef ze staan toen ze Grace in volle concentratie naar haar zag staren voor ze ontspande. Cardinal lachte met haar mee. "Een vriendje van me heeft me wel eens met een eekhoorn vergeleken, maar zelfs hij zou me er niet onmiddellijk mee verwarren", miauwde ze geamuseerd. "Of wilde je gewoon zo graag op me springen", voegde ze er plagerig aan toe en ze streek even met haar staart langs Grace' zij terwijl ze haar voorbijliep. Ze stak even haar neus in de lucht. "Dus, zijn er ook echte eekhoorns in de buurt?" Haar reukzin was niet echt haar meest ontwikkelde zintuig. Ze had er ook niet bijster veel op geoefend, meer vertrouwend op oren en zicht op roofdieren te spotten.

Grace's grijns werd nog ietsje groter bij het antwoord van de jongere kattin. Niet van plan om zich te laten onderdoen, haalde ze de guard met twee snelle passen van haar lange poten met gemak in. "Dat zou je wel graag willen hé!", antwoordde ze knipogend, even haar schouder tegen Cardinal's zachte vacht wrijvend voordat ze verder vooruit sprong en met alerte blik om zich heen keek. Grace had wel iets van een kolibrie in de manier waarop ze heen en weer sprong wanneer ze op zoek was naar prooi. Plots ving ze wel degelijk de geur op van iets eetbaars - misschien zelfs een eekhoorn, al was het te vaag. De slanke snow bengal verstarde en stak haar lange staart recht omhoog in de lucht als teken dat de guard ook even stil moest staan, zodat ze kon horen en ruiken en zien of het beestje in de buurt was. "Ik denk het wel..", fluisterde ze als antwoord, haar blik op de bomen boven hun hoofden gericht en haar oortjes gespitst.

Cardinals mondhoeken krulden omhoog. Grace' houding stond haar wel aan. "Van mijn kant geen bezwaar", miauwde ze met een zacht snorren en ze leunde lichtjes tegen Grace aan, het contact nog even verlengend tot de jaagster er als een sprinkhaantje vandoor sprong. Of misschien als een kolibrie die steeds bij een andere bloem even bleef hangen. Hm, als je het op die manier verwoordde, was Cardinal ook wel een beetje een kolibrie... Deze ranke bloem werd tot haar spijt echter afgeleid door de geur van prooi. Cardinal bleef op Grace' teken braaf stilstaan om de Prey Hunter niet af te leiden en de eventuele prooi niet te verjagen. Ze opende haar mond een beetje om de lucht te proeven en meende wel vaag iets waar te nemen. Was dat een eekhoorn? Ach, het zou wel, het was toch niet haar taak om zich daar druk om te maken. Grace zou het wel weten. Terwijl de jaagster naar de boomtoppen keek, liet Cardinal haar blik in het rond glijden. Je zou net zien dat er een lopend roofdier op de bosgrond aankwam net op het zeldzame moment dat een Prey Hunter eens de lucht in keek.

Toen ze dacht het geluid gelokaliseerd te hebben, draaide ze zich zachtjes om naar de guard die de omgeving scande. "Ik ga naar boven klimmen.", waarschuwde ze de jongere kattin zachtjes, met haar zeer lange staart wijzend naar de boom die ze plande te beklimmen. Of Cardinal beneden bleef of mee naar boven ging maakte op zich niet zo veel uit voor Grace, zolang ze stil was en niet te veel beweging maakte in de boom. De slanke bengaal haakte haar klauwen in de boom die ze op het oog had en trok haar lichte lichaam zonder problemen naar boven tot ze op een tak kon gaan zitten die stevig genoeg was dat hij niet zou doorbuigen. De eekhoorn die ze geroken had zat op een tak hier niet ver vandaan, in de boom net naast de boom waar zij ingeklommen was. Met een goedgemikte sprong zou ze de prooi moeten kunnen pakken en op een andere tak terecht komen. Grace sloop naar voren, haar helderblauwe blik gefixeerd op het beestje.

Cardinal knikte, maar bleef zelf met allevier de poten op de grond. Katten mochten haar dan wel met eekhoorns vergelijken, de gelijkenis was puur op uiterlijk berust. Klimmen was niet echt haar ding, haar poten waren meer gemaakt om mee lopen, meende ze. En waarom zou je als Cave Guard ook in bomen leren klimmen? Ze hoefde geen prooien omhoog te volgen en het was ook meer iets voor een Prey Hunter dan voor een Guard om zich in een boom te verschuilen als er een roofdier aankwam. Gebiologeerd keek ze toe terwijl Grace zich soepel omhoogwerkte, iedere beweging volgend met een glimlachje op haar gezicht. Zou Grace geoefend hebben op het 'op aantrekkelijke wijze in bomen klimmen'? Tussen de bladeren door zag Cardinal haar ranke gestalte over de tak stappen. Maar de eekhoorn zat zo te zien in een andere boom, Cardinal zag hem nu ook, een klein, roodbruin figuurtje. Grace was toch niet serieus van plan naar die andere boom toe te springen? Een tikkeltje ongerust sloeg Cardinal het schouwspel gaande, zich afvragend of ze snel genoeg zou zijn om de Prey Hunter op te vangen als die haar sprong verkeerd inschatte en uit de lucht kwam donderen. Ergens stelde ze zich voor dat Grace licht als een veertje naar beneden zou komen dwarrelen, maar haar gezond verstand zei haar dat dat in werkelijkheid niet was hoe het zou gaan.

Even de wind checken, even haar spieren aanspannen, en ze sprong op - haar klauwen uitgestrekt naar de eekhoorn, die ze van de tak griste voor het arme ding wist wat er gebeurde. Ze had echter iets te ver gesprongen om op de tak die ze op het oog had te kunnen landen; even panikeerde ze, maar in een snel gebaar stak ze de eekhoorn in haar snuit waarna ze haar best deed om toch iet of wat gracieus te landen, ook al was het een heel stuk lager dan ze gedacht had. Haar lange staart kwam van pas om zich te draaien in de lucht, zodat ze op haar poten terecht zou komen; en hoewel het er van Cardinal's perspectief misschien uitzag alsof ze gewoon de boom uit viel, had ze alles nog onder controle. Er was iets serieus mis als Grace niet meer de controle had. De poes greep een lagere tak vast, smakte ertegen met haar buik maar bleef er wel op liggen. De adem werd haar benomen, waarop de eekhoorn uit haar bek viel en wel op de grond terecht kwam. In ieder geval was er niets ernstigs gebeurd; buiten een grote blauwe plek op haar buik hield ze er vast niets van over.

Cardinals hart sprong even mee met Grace toen die zich afzette van de tak. De eekhoorn maakte tegen de gracieuze Prey Hunter geen schijn van kans, maar de zwaartekracht wel. Cardinal vloekte wat ondamesachtig toen ze Grace voorbij de tak die haar doel was geweest zag schieten en ze zette zich al in beweging om de poes op te vangen, maar die wist de controle te hervinden en landde zonder haar karakteristieke gratie op een lagere tak. Cardinal volgde de vallende eekhoorn met haar blik en herinnerde zich weer precies waarom zij het niet zo op hoogtes had. "Jij dacht, er zijn hier geen roofvogels, dus dan moet ik het gevaar maar ergens anders vandaan halen?" miauwde ze grappend, maar nog een klein beetje buiten adem van de schrik.

Grace nam een momentje om op adem te komen, waarna ze rechtkrabbelde en met zoveel mogelijk waardigheid op de volgende tak te springen. Deze keer landde ze tenminste soepel, met de gratie waarnaar ze vernoemd was, keer op keer een beetje lager tot ze uiteindelijk met een zacht plofje op de grond terechtkwam, naast Cardinal. De mooie kattin wierp haar metgezel een charmante grijns bij het grapje dat die mauwde en knikte speels. "Tuurlijk. Een beetje spanning maakt het leven zo veel leuker.", antwoordde ze knipogend, waarna ze even een moment de tijd nam om aan haar voorpoot te likken om zichzelf een nonchalant overkomen te geven. Om heel eerlijk te zijn bonsde haar hart nog in haar keel van de adrenaline van de bijna-val; maar ze had niet gelogen. Een beetje spanning en avontuur kon het leven zo veel leuker maken, zeker als je het kon delen met een ander. Niets ging boven bijna doodgaan met een knappe metgezel!

Cardinal wist zeker dat Grace ook geschrokken moest zijn, maar de ranke Prey Hunter wist zich bewonderenswaardig goed een nonchalante houding aan te meten. Een van Cardinals mondhoeken trok een stukje omhoog bij de woorden van de ander. Dat was zeker waar. Vechten met adelaars was dan misschien eng en mogelijk pijnlijk, maar de adrenaline, o, die heerlijke spanning in je lijf, die intensiteit, daar deed je het voor. En het beschermen van de Tribe enzo, natuurlijk.
Bij het horen van gekraak boven hun hoofden, schoot Cardinals blik zo snel omhoog dat ze dat morgen nog wel in haar nek zou voelen. Een adelaar was het niet, maar wat er nu naar beneden kwam zeilen was nog een stuk groter en een stuk zwaarder ook. In een beschermend reflex schoot ze naar voren en sprong ze tegen Grace aan om haar en zichzelf buiten bereik van de vallende tak te duwen.