Unfortunate

Woorden kwamen hem te kort, het was verschrikkelijk. Hoe kon het ooit zo zijn? Het leven was gemeen, niet normaal. In plaats van een normale dag was het erger dan alles in zijn hele leven. Het was net alsof hij gestraft werd door StarClan, want zo voelde het. Het was niet normaal, waarom? Hij had niks misdaan StarClan?? Waar had hij dit aan verdiend?? Hij was een goede warrior, hij deed niks verkeerd. Hij overtrad (bijna) geen regels! Maar toch leek hij een reden hebben gehad om StarClan boos te maken, anders was dit niet gebeurd. Oh, de terror. En dat allemaal omdat hij op een prooi wilde jagen. Wat als hij dat niet had gedaan? Dan was er niks mis geweest en was dit niet gebeurd. Het was om te huilen, zo erg was dit. Wat moest hij nu met zijn leven? Waarom? Elke warrior zou hem uitlachen als hij hem zo zag, daar ging zijn reputatie! Nee, het was echt niet zijn dag. En dat was te zien aan zijn prachtige, prachtige vacht-- die compleet onder de modder zat. Hij was door de modder heen gerold omdat hij uitgleed in de vele modder. De avond hiervoor had het geregend, waardoor het nog modderiger was dan normaal. En nu was zijn hele vacht ermee bedekt. Zijn rug, zijn kop, zijn buik en zijn poten. Zijn staart. Het was een regelrechte ramp. Kon hij nog terug? Terug in de tijd? Want dit was niet leuk meer.

Het duurde niet lang voordat er een kat voor hem verscheen en meteen alles aan het bekijken was. Kijk niet naar hem! Het was een schande! Hij vond het echt verschrikkelijk, hij was natuurlijk wel een beetje ijdel, maar hij wist ook wel dat warrior zijnde geen bloemetjes en bijtjes was. Maar het was anders als zijn hele vacht vol met modder zat. Zelfs de meest serieuze warrior zou het toch ongemakkelijk vinden dat zijn vacht compleet onder de modder zat? En dan nog niet eens te bedenken hoe lang hij erover moest gaan doen om zijn vacht schoon te gaan krijgen. Bah, vooral als het zo opgedroogd was. Maar wie weet was Darkvoid wel zijn prins op het witte paard, die hem redde van zijn verschrikkelijke, modderige vacht. "Doe alsjeblieft niet zo dramatisch," klonk er, waarna de kater even snoof. Sorry? Dramatisch? Deze kater was dus sowieso niet zijn prins op het witte paard. Die had hem geholpen, niet tegen hem gezegd dat hij niet zo dramatisch moest doen. "Het gaat er met een beetje wassen heus wel weer af hoor." En dan die blik nog van die kater. Alsof hij 's werelds grootste gek was. Hij keek de kater met een open bek aan, meende je die? "Eerder uren aan schoonmaken." sprak hij diep zuchtend tegen de zwarte kater. Het was niet dat er maar een paar druppels modder op hem zat, maar overal. Echt overal. Alsof hij constant door de modder had gerold. "Kan je me niet helpen met schoonmaken?" vroeg hij met een zielig gezichtje tegen de zwarte kater. Kijk dan hoe zielig hij was, dan kon je toch niet anders dan helpen?

Darkvoid leek verre van blij met zijn gedrag te zijn. Hallo, hij was gewoon normaal hoor. Hij deed gewoon alle taken die hij normaal ook deed, maar de kater vond zijn gedrag niet oké. Of was hij gewoon jaloers op zijn normaal mooie vacht? Of jaloers op de aandacht die hij soms kreeg van andere katten? "Tja, je kunt nog altijd de stroom van The Little Creek volgen, helemaal naar boven en je dan in de rivier bij RiverClan werpen," Hij vond de toon dus helemaal niks. Hij vernauwde zijn groenige ogen. Het was dat het een knappe kater was, anders was hij allang uitgeschoten naar de kater. Hoe durfde hij zich überhaupt zo te gedragen tegenover hem? Hij verbrak de stilte weer, want de kater leek niet zo praatgraag te zijn zoals hij eigenlijk zou willen, en stelde voor dat de kater hem misschien kon helpen met het schoonmaken van zijn vacht. Met een flirterige ondertoon, maar goed dat leek de zwarte kater zeker niks "Nee," klonk er kortaf van de kater af. "Je bent een warrior, je bent zelfs ouder dan mij, gedraag je dan ook zo en niet als een verwende kitten." Hij snoof even op die woorden, hij was geen verwaande kitten, hij was met de kater aan het flirten en hopende dat hij met hem zijn vacht wilde schoonmaken! Geez, deze kater was echt blind of niet dan? "Je kunt ook hopen dat StarClan begint te huilen." klonk er, maar bah regen was ook verschrikkelijk! Dan werd de grond alleen maar erger en daar had hij ook geen zin in. Dan ging zijn vacht weer naar plakken tegen zijn lichaam, no thank u. "Je kan ook gewoon het compliment aan pakken dat ik met je flirtte en samen wilde tongen om me schoon te maken hoor, hoef je niet zo stoer voor te doen." sprak hij met een grijnsje tegen de kater, waarna hij zijn vacht uitschudde. Hij vond het nog steeds vreselijk, modder op zijn vachtje, maar de kater hoefde ook niet zo bits tegen hem te doen, geez. "Je kunt toch ook het ergste gedeelte nu wassen en de rest later doen? De prooi gaat niet vanzelf naar onze elders, hoor." Hij ging hem ook nog eens de les lezen?! Wie dacht hij wel niet wie hij was. "Als ik jou was zou ik wel wat meer respect hebben voor je ouderen. Ik zal het deze keer laten gaan omdat je zo knap bent, maar er zullen ook warriors zijn die dit niet appreciëren." sprak hij, naar waarheid. Hij kende zat warriors die dit niet zouden pikken van een jongere warrior. Hij liep ondertussen naar de zwarte kater en keek opzij naar hem. "Neem dat maar van deze 'oh zo verwaande' kitten aan." vervolgde hij, terwijl hij zijn ogen kort vernauwde. 'Try me'.

De kater leek vrijwel meteen te twijfelen toen hij hem het compliment gaf over het flirten. Hij flirtte niet voor niets met hem, hallo. Je zou hem nooit met een kat zien flirten waarvan hij niet dacht dat hij goed bij hem zou passen, uiterlijk vooral gezien dan. Hij zou het namelijk vanzelf wel zien of het karakter ook bij hem zou gaan passen, maar dat was tot nu toe geen optie met Darkvoid. Want hun karakters kletsten tegen elkaar alsof het twee rammen waren. En het leek er tot nu toe ook zeker niet op dat ze compatibel waren. Maar toch wel leuk om de kater zo te zien twijfelen over zijn woorden. Wat voor hem zo simpel was om te zeggen, was soms zo moeilijk voor sommige andere katten. "Ik eh..." klonk er van de zwarte kater af, waarna hij slikte. Het was echt heel grappig om te zien, maar toch bleef hij heel rustig naar de andere kater kijken terwijl hij wat modder van zijn vacht af likte. "Ik waardoor je eerlijkheid," klonk er wat droog, maar zeker niet geïnteresseerd. Goed, het was dat hij het nu wel wist maar dat betekende niet dat hij de kater soms kon plagen, want dan kon hij weer die moeilijke blik in de ogen te zien. "Wat een toeval dat StarClan me gezegend heeft met deze looks, dan," klonk er droogjes van de kater af, waarop hij even rustig knikte. Het was maar goed ook, want anders had hij misschien een groter probleem gehad. De zwarte kater keek naar hem met een frons en met een gedraaid oor. "Misschien, maar ik durf te wedden dat het merendeel van de oudere warriors zich ook niet zo gedraagt als ze net door een modderpoel zijn gegaan." klonk er van de kater af waarna hij met zijn oortjes wiebelde. Misschien niet zoals hem maar ze zouden zeker hetzelfde denken als dat hij deed. "Neem daar nig het feit dat prooi schaars is en de tijd om het te vangen nóg schaarser. Er zijn dus weinig tijd voor spelletjes en dat zou jij als oudere warrior zijnde beter moeten weten dan iedereen." Bah. Goody-two-shoes dat het was. Hij vond zulke katten dus echt niet om uit te staan. Hun bloed eigen leader maakte meer plezier dan iedereen in de hele clan en niemand vond het erg. Maar als hij heel even verdrietig was over zijn vacht was het meteen het grootste probleem in de hele wereld. "Ik zeg ook niet dat ik dat niet weet." sprak hij rustig tegen de jongere warrior, duidelijk dat hij niet zou gaan terug stappen van zijn uitdaging. "Maar ik gok dat jij soms ook een pauze neemt, of niet dan? Werk jij alle uren van de dag zonder ook maar een paar minuten pauze te nemen?" sprak hij terwijl hij zijn ogen wat vernauwde. De kater kon namelijk ook niet weten hoelang hij al bezig was, meteen conclusies trekken was wel erg bekrompen van de jongere warrior en daarvoor mocht hij best op zijn plek gezet worden.

De kater voor hem was veel te serieus. Hij wist niet waarom katten soms zo serieus konden zijn. Zelfs in de barre tijd moest je er het beste van maken. Als iedereen zo serieus was kon je nooit plezier hebben in je korte leventje dat ze hadden. Als je al je plezier alleen maar in je kitten en apprentice tijd kon hebben was het een verschrikking. Dan kon je net zo goed zijn nekkie nu doortikken. Dat katten geen tijd meer hadden voor leuke dingen, in pauzes ook, was voor hem juist ontspannend als hij even los kon laten en zo te zitten te doen. Echt pech voor hem dat hij met zo'n uptight kater zat opgescheept. Hij luisterde grotendeels niet eens maar naar de onzin die de kater aan het uitkramen was, want ze waren het gewoon niet eens en hij wist ook zeker dat ze het nooit eens zouden gaan worden. Geen probleem, dan waren ze gewoon geen vrienden. Dat was Darkvoid's loss, niet de zijne. "Ik ga jagen als je het niet erg vindt." klonk er van de zwarte kater af, waarop hij even met zijn oren wiebelde. Zijn pauze had wel weer lang genoeg geduurd, dat wist hij ook wel. Dus hij zou ook maar verder gaan jagen. "Of je met me meegaat of niet is je eigen keuze, maar deze discussie is voor mij geëindigd," klonk er van de kater over zijn schouder. Serieus? Hij had de discussie allang geëindigd in zijn hoofd en hij was de winnaar. Zo makkelijk kon je een discussie winnen. "En ik zou als ik jou was de modder er niet te veel van afwassen. Je geur wordt goed gemaskeerd zo, ideaal voor te jagen." Dan ging hij toch lekker zelf door de modder rollen?? Maar dat zag hij de kater ook niet doen, dus wie was hier nou de serieuze. Hij liep naar de kater toe en ging koppig naast hem lopen. Hij zou niet weg stappen. "Vier oren horen meer dan twee." was het enige wat hij zei, compleet de opmerking over de modder negerende. Hij zou de kater wel eens laten zien waar hij uit gemaakt was. Dan piepte hij misschien nog wel anders ook. Als hij serieus was wilde je zeker niet met hem gaan sollen.

De twee waren stil voor een groot gedeelte van de jacht. Hij had niks meer om te melden aan de kater. Hij liet zien dat hij ook heel normaal en serieus kon werken wanneer dit nodig was. Dan zou de kater misschien wel anders gaan piepen want hij deed gewoon goed zijn best. Hij moest niet hebben dat de kater zijn oh zo goede reputatie ging verpesten, want dat was het laatste wat hij wilde. Dus hij zou laten zien dat hij gewoon een goede warrior was, waardig voor zijn naam en waardig voor de clan. Dan zou de zwarte kater hem wel alleen laten, dan kon hij er toch niet moeilijk over zitten te doen? Hij spitste zijn oren voor het horen van prooi, maar op het moment dat hij een prooi hoorde, leek Darkvoid hem ook al te horen en ging in de jachthouding met een teken dat hij stil moest zijn. Hij rolde nog net niet met zijn ogen, maar goed deze keer gaf hij deze prooi wel aan de kater. Was hij ook weer blij. De kater ging achter de prooi aan, van wat hij kon horen een muis. Hij bleef zelf ook laag bij de grond, zodat de muis hem ook niet zou zien en de jacht zou kunnen verpesten. Hij kon niks anders dan horen hoe de jacht ging, want hij was niet de babysitter van de kater. Dus hij zou niet iedere move die de kater deed volgen. Hij was dan wel jonger maar hij was een warrior, hij ging niet babysitten op de jongere kater. Dat mocht iemand anders wel gaan doen hoor. Hij kwam overeind toen hij hoorde dat het aardig stil was geworden en zag de kater in een modderpoel staan. Bah, lekker vies hoor. Verschrikkelijk vond hij het. Toen de kater echter steeds dieper in de modderpoel begon te zakken wist hij het al. Het was geen modderpoel, maar- "Drijfzand!" Hij schoot meteen weg. Op het eerste moment leek het misschien wel of hij de kater gewoon achter liet daar voor zijn lot, maar dat was niet zijn plan. Hij had een sterke tak nodig, want hij moest hem eruit gaan trekken. Hij hoopte dat het alleen maar zou gaan lukken in zijn eentje, want zand kon je snel naar beneden trekken. Hij vond een dikke, lange tak die hopelijk zou gaan helpen. Hij gooide de tak grotendeels naar de kater toe en stond zelf op het uiteinde van de tak zodat deze niet ook naar beneden zou gaan zakken. "Pak de tak!" riep hij naar de oudere kater. Dan mocht hij zo gaan trekken ook. Want hoe dichter naar de kant hoe dichter de ondiepere grond zou gaan komen. Dat laatste stuk zou hij dan zelf eruit kunnen gaan.

Hij kon niet niets doen. Ze hadden misschien een meningsverschil maar hij was geen moordenaar. Hij zou wel de kater helpen uit het drijfzand en misschien hielp dat de kater ook zien dat hij zo slecht nog niet was. Maar daarvoor moest hij wel een goede tak vinden om de kater te helpen. Want hij ging zichzelf er niet in gooien. "StarClan, wat ben ik blij dat je me niet in de steek hebt gelaten," klonk er opgelucht van de kat af, waardoor hij even met zijn oren draaide. Dacht hij dat hij dat ging doen dan? "Natuurlijk niet." sprak hij tegen de kater terwijl hij ietsjes met zijn oren draaide. Wat dacht hij wel niet van hem? Tsk, hij was niet zo'n naar persoon dat zodra hij een meningsverschil had met iemand hij diegene meteen dood zou laten gaan. Bah. Darkvoid greep de tak vast met zijn tanden, waarna de kater steeds verder zijn lichaam richting de kant aan het trekken was. Hij bleef recht op de stok staan want hij wist dat zodra hij er af zou stappen, de stok recht in het drijfzand zou gaan belanden. En dan waren ze weer terug bij af. Zoveel dikke, stevige stokken waren er ook niet, dus dat zou ook weer eens een probleem zijn waar hij liever niet over na wilde denken. En hij hoopte ook dat de stok niet zou doorbreken, ondanks dat hij er heel sterk uit zag. Steeds dichterbij kwam de kater en toen de kater eindelijk los was van het drijfzand en terug op de normale grond was, haalde Inkspots ook opgelucht adem. Het leek hem verschrikkelijk, om te sterven door het drijfzand. Waar je niks kon doen, waar je langzaam zou stikken in het drijfzand die je luchtwegen zouden vullen... brr. Hij moest er niet aan denken. "Eh... bedankt voor het redden van mijn leven." klonk er van de zwarte kater af, terwijl Inkspots voorzichtig van de tak af stapte en deze aan de kant legde, voor de volgende kat die hem misschien wel nodig zou hebben. "Het was niks," sprak hij rustig tegen de kater, waarna hij naar de zwarte kater keek, die met een soort respect naar hem keek. Kijk... daar kon hij dan wel weer aan gaan wennen als hij heel erg eerlijk was. "Zonder jou had ik mijn trip naar StarClan al gemaakt." Hij wilde net iets zeggen, maar de kater zakte door zijn poten heen, waardoor hij meteen naar de kater toe spurtte, hij was toch niet ergens gewond geraakt? In drijfzand kon van alles zitten. Maar hij kon niks vinden, tenminste niets dat hij kon zien was gewond. En er was ook geen bloed geweest in het drijfzand zelf, dus als er iets was, kon hij het niet zien. Hij moest de kater toch niet terug dragen naar het kamp toch? "StarClan, ik dacht echt dat het gedaan met me was," murmelde de kater, waarop Ink even met zijn oren draaide. Er was dus echt niks aan de hand, diepe zucht. "Ik zweer dat ik elke veeg modder uit je vacht was als dat betekent dat ik dit nóóit meer hoef mee te maken." Daarop krulde zijn lippen natuurlijk omhoog, dat was erg aanlokkelijk om te denken immers, dat leek hem een super goed plan. Zelfs als dat niet zo klonk voor de ander. "Werkte StarClan maar zo." sprak hij met een grijns, waarna hij kort even met zijn poot tegen de schouder van de kater duwde. "Maar voel je vooral vrij om het te proberen hoor. Voor science wil ik best een testobject zijn." En hij was natuurlijk de prins op het witte paard geweest! Want hij had de kater gered, echt super goed van hem.

Het idee alleen maar al om iemand achter te laten voor zo'n langzame dood? Nee dank je. Hij snapte dat hij niet op de meest serieuze warrior leek, maar dan nog, het betekende niet meteen dat hij katten over zou laten aan hun lot. Zo erg was hij nou ook weer niet hoor! De kater had nog het geluk dat hij wist wat hij moest doen bij drijfzand, anders had hij een gigantisch probleem gehad. Tegen de tijd dat hij hulp had gehaald zou het al te laat zijn geweest voor de kater. Maar hey, tegen een schoonmaak van zijn vacht zei hij geen nee, want zijn vacht was toch al heel erg vies. "Ik moet mijn eigen vacht nu toch schoonmaken, dan zal ik die van jou ook wel doen. Ik ben je immers wat verschuldigd." klonk er van de zwart-witte tom af, waardoor hij even charmant naar de kater glimlachte. Kijk! Dat waren nou eens dingen waar hij van kon genieten. Dat was nog eens een fijne verrassing om te horen zo nu en dan, niet waar? Al was het nog gaver geweest als hij het ook had gedaan als hij hem niks was verschuldigd, maar goed. Hij keek een gegeven paard niet in de bek! Hij was in ieder geval opgelucht dat de kater niet was verzopen in het drijfzand, want hoe had hij dat ooit moeten uitleggen aan de Clan, niet waar? "Laten we dan maar teruggaan naar het kamp," klonk er van de zwart-witte kater af, waarop hij instemmend knikte. Hij was er ook wel een beetje klaar mee. En na die adrenaline rush zou ook snel de vermoeidheid op komen. "Ik voel me toch te moe om de jacht nog voort te zetten en bovendien gaat het dadelijk toch al schemeren." klonk er van de kater af, waar hij even naar glimlachte. "Ja, daar ben ik het volledig met je eens. Misschien moet Acefray ook maar even kijken of alles verder goed is." sprak hij rustig tegen de kater. Gewoon om te kijken of er geen gekke dingen over zijn van het drijfzand avontuur. En het was altijd een feestje om naar Acefray toe te gaan of niet dan?

Modder smaakte niet eens fijn maar goed als de kater zelf voorstelde om hem te helpen dan zou hij daar geen nee tegen zeggen. Dat scheelde hem zelf weer heel hoop werk en daar was hij meer dan blij mee. Maar eerst waren er belangrijkere dingen dan aan zijn mooie vachtje denken. Er waren andere zaken dat eerst besproken moesten worden, dus hij stelde voor dat de kater even naar Acefray zou moeten gaan, om te kijken of er echt niks mis is. Wie weet was er iets mis wat hij niet kon voelen of wat ze niet konden zien. "Ik denk niet dat dat nodig is," sprak de kater luchtig tegen hem, waarop hij even met zijn oren draaide. Het was maar een check-up en daarvoor waren de medicine cats of niet dan? Het was zo gepiept, maar goed. Hij kon de andere warrior niet dwingen om mee te gaan, helaas. "Ik voel me alleen aar moe, maar voor de rest voel ik geen andere verwondingen, verstuikingen, kneuzingen of breuken." sprak de kater vervolgens, waarop Ink even rustig knikte. Goed, hij had het tenminste voorgesteld niet waar? Dat was waarschijnlijk nog wel het belangrijkste. Hij had het voorgesteld en nu lag het in de poten van de andere kater wat hij er mee wilde doen. Hij wilde toch niet alleen maar stoer doen hoopte hij? "Gewoon een nachtje slapen en dan zal het wel loslopen," sprak de zwarte kater met een glimlachje tegen hem, waarop hij even rustig knikte en hem een rustige glimlach terug schonk. "Als dat niet zo is dan moet je me beloven dat je naar Acefray en, of, Bloodpaw gaat, goed?" sprak hij rustig met een lichte zwiep van zijn staart. Dan zou dat namelijk in ieder geval goed komen. Dan zou de kater misschien minder koppig zijn. Het kamp kwam steeds dichterbij en ergens was hij opgelucht. Ze waren nu ver weg van drijfzand, dus nog een keer zo'n tafereel zouden ze niet meer gaan krijgen. Hoe erg zou het zijn geweest als er in het kamp ook drijfzand was geweest?! "Zoek alvast maar een lekker plekje op om te gaan liggen," klonk er van de kater af, waarop hij naar de kater keek en rustig knikte. Kijk eens aan hij mocht zelfs gaan kiezen waar ze zouden gaan liggen samen! Hij zou de mooiste plek toch wel gaan uitzoeken, want anders zou dit allemaal voor niets zijn geweest toch? En een mooi plekje maakte alles beter, ook het gesprek. Want de omgeving had daar altijd veel invloed op, dat wist hij wel. "Ik zoek wel iets voor ons van de prooistapel." sprak de kater, waarop hij weer knikte en rustig rond keek in het kamp. Hij spotte gelukkig al snel dé plek om te gaan liggen. Het lag nog net in het zonnetje, die over een tijdje weer zou gaan verdwijnen. Het lag ook niet teveel in het midden van het kamp, dat zou de kater vast wel fijn vinden. Hij liep naar de plek toe en rekte zichzelf even breed uit. Kijk, dat was nog eens het leven. Hij ging rustig liggen, waarna er een gaap uit zijn bekje ontsnapte en hij zijn poten onder zich vouwde. Een beetje zoals een brood lag hij nu. De zwarte kater kwam terug gelopen met twee muizen in zijn bek, waarop hij met een glimlachje naar de kater keek. "Weet je zeker dat je geen andere leuke she-cat of tom cat hebt gezien bij wie je liever hebt die dit voor je doet?" klonk er van de kater, waarop hij begon te grijnzen. De kater wilde er toch niet onder uit komen toch? Want nu hij de kans had zou hij de kater echt niet zomaar weg laten gaan hoor! "Nee, totaal niet. Vanavond ben ik helemaal voor jou." sprak hij smooth tegen de kater. Tja, hij was er goed in, dat kon hij niet ontkennen voor zichzelf. En als andere het zouden ontkennen dan logen ze het. En stiekem vonden ze het nog leuk ook, want het was toch weer een ego die hij streelde. Hij tikte met zijn staart naast zich, een teken voor de andere kater om erbij te komen. "Niet zo verlegen, kom." sprak hij met een grijnsje op zijn gezicht.

De kater was nog steeds ongemakkelijk bij zijn geflirt, dat maakte het natuurlijk vermakelijk voor hem. Natuurlijk meende hij het ook maar nadat de kater zo ongemakkelijk tegen hem had verteld dat hij niet die kant op swingde moest hij er natuurlijk nog meer uit halen. Dan was het ook gewoon prachtig om te zien hoe de kater reageerde op zijn advances en zijn geflirt. Tja, je moest toch ergens plezier uit halen of niet dan?? En wie weet veranderde hij zich ooit nog eens een keer van gedachten, dan moest hij er ook klaar voor zijn of niet dan? "Wat fijn," bromde de kater, waarna de kater begon met zijn vacht schoon te likken. Kijk, wat een luxe had hij toch weer he. Hij spinde zachtjes terwijl hij zijn ogen even genietend sloot. "Ik wil niet weten welk geroddel hiervan gaat komen," klonk er van de tuxedo kater af, waardoor hij even een oog opende en met dat ene oog naar de kater keek. "Het zal vast wel meevallen, kalm aan." sprak hij rustig tegen de kater. Geez, het was niet als je één keer samen zat meteen de hele clan dacht dat je een koppel zou zijn. Als het zo makkelijk zou gaan zou het wel heel erg zijn. "Als je het maar laat om luide opmerkingen te gaan maken over mijn uiterlijk," Pff. Dat had hij allang gedaan, maar als de kater het wilde kon hij altijd nog meer doen. Maar dat scheen niet goed te vallen bij de kater. "Ik zie je er nog wel voor aan om wat roddels op te wekken. Jou kan het misschien niet veel schelen, maar mij wel." klonk er van de kater af, waarop hij even beledigd naar de kater keek. Hij dacht wat? Hallo? Hij was geen roddeltante, hij was een flirt. Het waren twee verschillende dingen. Hij behandelde iedereen met respect ja. Als er roddels zouden ontstaan was het niet omdat hij iets had gezegd. "Dat je dat al denkt is misselijkmakend." sprak hij terwijl hij zijn ogen vernauwde. Hoe kon hij dat nou denken! Geez. Hij was niet harteloos. De tuxedo keek hem strak aan met zijn geel groene ogen. "Er is iemand die ik wel vrij interessant vind en ik wil haar niet het verkeerde idee geven over ons. Dus houd je gedeisd, oké?" Hij vernauwde zijn ogen en keek de kater strak aan. "Je hebt geluk dat ik me meer interesseer in het feit wie je leuk vindt dan de toon die eronder zit." sprak hij tegen de kater. Hij hield er niet van om bedreigd te worden. En vooral niet op die toon die de kater tegen hem aan sloeg alsof hij alles wist wat hij deed en wat hij voelde. Respectloos, dat was het vooral. "Vertel meer over haar." sprak hij kalmpjes terwijl hij zijn hoofd weg draaide van de kater. "Want tja, als ik niks weet, dan kan ik ook geen verantwoordelijkheid nemen als ik met haar flirt." sprak hij simpeltjes tegen de kater. Nu moest hij toch wel?